Zuslief volgt mijn blog over de moderne apparaten en voelt zich erg verwant met Bobby die er ook niet zo van houdt. Ze vindt het maar bijzonder, iemand van onze leeftijd, die er wel enthousiast over is.
Ze vertelt over haar puberzonen, waarvan ze er maar liefst drie heeft. In haar belevenis kijken de puberzonen de hele dag naar schermen. Ze hebben nu zelf van hun zakgeld Wifi gekocht. Als ze niet naar school zijn chatten ze en als dat af en toe even niet mag hangen ze voor de tv. Ze hebben geen tijd voor een gesprekje. Geen tijd voor hun huiswerk. Zij vindt het verschrikkelijk. Ik vind het ook verschrikkelijk voor haar.
'Maar', breng ik in, 'hoe was het toen wij pubers waren? Wilden wij met Mutti theedrinken en kletsen als we uit school waren? Néé!' Het is dat wij in ons steilgereformeerde gezin in de dolle jaren zestig geen - tóen - moderne media als lp's en radio's mochten, maar onze leeftijdsgenoten draaiden de hele dag luide popmuziek en/of waren aan de radio geluisterd. Ik was verslaafd aan mijn zelfverdiende Loewe Opta transistorradiootje. Dat was mijn link naar de buitenwereld. Naar Radio Noordzee en Radio Veronica. Mutti haatte die radio. Ze vonden het oprecht slecht voor onze hersenen en onze ontwikkeling. Ze probeerde het aan banden te leggen en als ze het genoeg vond pakte ze mijn radio voor een week af.
'Was dat niet hetzelfde?' vraag ik. 'Zijn wij niet ook allemaal sociale aardige eerzame burgers geworden?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten