Als ik de week na Nieuwjaar alle post hebt uitgepakt en verwerkt hebt houd ik een stapeltje nieuwjaarsgeschenken over. Een daarvan is de novelle Brood van de Vlaamse schrijver Elvis Peeters. Eigenlijk is het een schrijversduo: de muzikant Jos Verlooy en zijn vrouw Nicole van Bael. Het is nogal een rauwe schrijver, raak, ongemakkelijk. Een eerder boek getiteld ‘Wij’ ging over een groep decadente wrede en ontsporende jongeren.
Dit Brood is het verhaal van een naamloze jonge Syrische vluchteling. Die zich in zijn eentje staande moet zien te houden in een onbekende en niet erg toeschietelijke samenleving. Die als elf-twaalf-jarige jongen zijn dorp zag desintegreren, door oorlogsgeweld ten ondergaan, en gaandeweg zijn moeder, zusjes, vader, broer is kwijtgeraakt. Geen idee of ze nog ergens zijn. Telefoons en nummers ook kwijt. Hoe zou hij ze ooit weer vinden. Alleen op de wereld met snertbaantjes. Levend op straat.
Het is klein en aangrijpend, een levensverhaal zonder namen, waardoor het tegelijk heel groot wordt. Als je het miljoen keer vermenigvuldigt. Dan hoop je maar dat deze jongen op een dag een lief meisje vindt tegen wie hij ‘s nachts aan mag liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten