Dus vanavond ga ik eerst maar eens naar De Kwakel. Ik kan nogal opzien tegen nieuwe dingen, vooral in het donker. A. Waar is het precies? B. Is er een parkeerplaats? C. Kan ik er de weg vinden in het donker? D. Hoe zit het met de kluisjes? E. Is er ook een zonnebank? F. Kun je in je badpak naar de zonnebank of moet je je dan een extra keer aan- en uitkleden? G. Zijn het snelle zwemmers? H. Zijn de banen vol? J. Kun je shampoo mee? En meer van die vragen waar je het antwoord op krijgt als je gewoon gáát.
Ik weet dat het gezond is maar ik houd niet echt van zwemmen. Ik vind het vooral zo nat. En stinken naar chloor. En ik haat het uit- en aankleden in die krappe kleedhokjes! Mijn voornaamste zwemherinneringen dateren van rond 1995. In het Florabad in Amsterdam-Noord. Daar was een 50 meterbad open van 12.30 tot 13.30. Het was een gemeentebad zonder poespas. Daar kwam bijna niemand, je had een hele baan voor jezelf. Ik zwom daar elke maandag 20 van die lange banen in 27 minuten. En dat probeerde ik elke week te verbeteren. Ik was in de dertig en een hele peer, al zeg ik het zelf. De laatste jaren kwam ik wel in het Flevoparkbad in Zeeburg. Dat was alleen een buitenbad met een grote ligweide. Open tijdens kantooruren. Daar kwam ik alleen bij hittegolven. Dan was het er bommetjevol. Maar erg leuk.
De Kwakel is ook zo’n gemeentebad. De entree van € 3,85 vind ik bijzonder schappelijk. Dat is dan direct ook het grootste voordeel van dit bad. Dat betaal je als je gaat banenzwemmen. Je kan ook aquajoggen, dan is het een beetje duurder. Dat vind ik hell. Het is net aan de gang als ik arriveer. Met vijftig mensen in een pierebad je laten aanschreeuwen door een badmeester en harde muziek. Ik ga naar de twee 25-meter-baden. Het ene is heel warm: 29 graden. Daar dobberen tamelijk seniore dames en heren in zonder een idee van richting.
Eerst maar eens naar het koudere bad waar serieus wordt gezwommen. Vijf banen, van heel langzaam tot heel snel. De langzaamste baan is véél te langzaam, daar zwemmen allemaal zeekoeien en je kan ze niet voorbij. De middelste baan gaat beter, hoewel ik na acht keer op en neer wel aardig buiten adem geraak. Ik spoor niet meer met die herinnering van 23 jaar geleden.
Als ik helemaal achter adem ben stap ik over naar het warme bad, misschien moet ik wat rustiger aan beginnen. Ik vind ze heel moeilijk te verdragen. Dit bad is 1.40m diep en het overgrote deel van deze ba(a)d(st)ers zwemt niet echt maar loopt in het water luid kletsend heen en weer. Ze gaan niet aan de kant voor zwemmers.
Bobby heeft altijd verteld hoe hij vroeger op maandagavonden in dit zwembad kwam met een paar vrinden en dat ze plezier maakten met glijbanen en bubbelbaden. Maar dat is twintig jaar geleden. Zo is het niet meer. Er zijn nog wel ronde baden, daar vond dat aquajoggen in plaats, maar verder staan daar hekken voor. Verboden. Wanneer kun je daar in, vraag ik tijdens het afdouchen aan een dikke dame. Zij weet het niet. Ik denk op zondag, zegt ze. Misschien heeft hier een enorme bezuinigingsslag toegeslagen.
Misschien hoort dit bij de gemeentelijke zwembaden.
Er zijn ook geprivatiseerde zwembaden zoals Krommerijn (bij Amelisweerd) en Blauwkapel (bij Groenekan). Die bevelen zich aan met woorden als dat ze het prettigste zwembad van Utrecht zijn. Die werken uitsluitend met (hoge) abonnementsprijzen. Je betaalt 160 euro per kwartaal en dan mag je één uur per week. Als je daadwerkelijk elke week gaat is dat te doen. Ik zal het eens nader bestuderen.
Ondertussen slaap ik na afloop als een roosje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten