Miauw!

Daar zit ik nu op de grond, in het donker, naast een knaaiende cyperse kat. Is het Vespa? Al ruim twee dagen en nachten is Vespa zoek. Logeren is nooit een probleem en als we bij Bobby zijn weet Vespa precies welke deur haar voordeur is. Maar sinds vrijdagavond is ze verschwunden. Kwijt. Zoek. Ik wil me er niet meer druk over maken. Ze komt wel weer terug, bezweer ik. Dit is eerder gebeurd. Toen was ze na 24 uur paniek ook zomaar weer terug. Maar wel overal briefjes ophangen. Buren vragen: heeft u Vespa gezien?

Ik ben al in de pyama als er zondagavond aangebeld wordt; er zouden op de parkeerplaats bij de fietsen twéé katten rondzwerven. Twee cyperse. Snel aankleden en met een zaklantaarn en een zakje droogvoer naar beneden. Ondanks dat het al na elven is zijn er daar in het duister diverse buren op de parkeerplaats die wèl zien onder welke auto een kat zit.

De kat komt tevoorschijn als ik een meter van mij dat bakje voer neerzet. Skrontsj skrontsj. Honger! Is het Vespa? Deze is veel dunner. Ze kan toch niet in twee nachten zo afgevallen zijn? Jawel, zegt de buurvrouw, dat kan heel snel gaan. Zij zal het wel weten. Het lijkt wel hetzelfde gezichtje en haartekening als Vespa, alleen de kleurschakering is in het felle zaklamplicht niet al te duidelijk. Het gedrag is helemaal onbekend. Het poezedier blaast en slaat. Is dit Vespa? Heeft ze traumatische ervaringen meegemaakt? Het dier vreet en vreet, maar als ik met mijn hand maar een beetje in haar buurt kom slaat ze erop. Oppakken is er echt niet bij. En dan na twintig minuten zijn het bakje en het zakje leeg en loopt ze weg zonder me nog een blik waardig te keuren. Als een clochard blijf ik nog een paar minuten op de grond zitten, zwaar teleurgesteld. Het motregent ook nog. Met lood in de schoenen ga ik uiteindelijk terug naar de achteringang van de flat. Dan moet Bobby morgen maar verder zoeken.

Maar bij de achterdeur van de flat hoor ik een mauwtje. Zoals ze elke dag tegen me praat. Onder een auto, ook. Vespa! juich ik. Vespa! Kom maar! Miauw! Ja! Miauw! Ik zet het bakje met de overgebleven brokjes op de grond en ze scharrelt er naar toe. Met haar bolle buik. Vespa! Miauw! Ze slaat helemaal niet en laat zich gewoon oppakken en samen gaan we in de lift naar boven. Herenigd. Wat een dag. Heb ik me 20 minuten door een vreemde kat laten slaan!

Pierementen

Omdat ik vrijdagmiddag een beetje heb lopen freewheelen moet ik van mezelf op zondagmiddag de aantekeningen van afgelopen interview uitwerken. Wie de ruimte neemt om meer dan twee uur met een snelsprekend persoon te spreken is al gauw vele uren bezig met het uittypen van alle onduidelijke aantekeningen. Die moeten binnen enige dagen als parelende wijsheden op papier komen.

Als beloning mag ik van mijzelf naar het Pierementmuseum en kan ik halverwege aansluiten bij de laatste rondleiding. Geweldige beelden zijn er te zien. De vrouwenfiguren op dit orgel zijn nogal fors uitgevallen: het zijn net travestieten. Het draaiorgel is typical Dutch, vertelt de gids. Want Zwitsers kunnen zo'n orgel niet een berg op duwen. De Belgen hadden meer ballroom-orgels. De kermisorgels spelen Tulpen uit Amsterdam en Michael Jackson. Wat een geluid! Majestueus. Levenslustig. De gidse en ik staan een klein beetje te swingen, maar de toeristen doen niet mee. Dat is jammer. Dan wij ook maar niet.

Vestje van 54 jaar

Karen heeft laatstleden de zolder van haar ouderlijk huis moeten opruimen en is daar op van alles gestuit. Behalve haar barbiepop (naakt, in originele doos) ook haar eerste vestje tegengekomen. Zo'n mooi klein vestje, dat je daar ooit in paste. Zo'n klein afhankelijk schepseltje als je toen was. Die we allemaal geweest zijn. Iepseltjes. Veilig in moeders armen. In wiegjes. In teiltjes. In luiers. In boxen. Op vachtjes. En nu - meer dan een halve eeuw later - midden in de grote wereld. Met al het gedoe.

Er is op de verjaardag ook een vriendin die ze al kent sinds haar achtste. Uit de straat. Die woonde naast Bernard Lievegoed. Antroposoof. En nu wonen ze ineens weer bij elkaar om de hoek.

De levensloop van de mens.

En weg is hij

Wil alleen maar lezen, het hele weekend. Van de redactie heb ik deze roman meegenomen. Af en toe stuurt Podium een recensie-exemplaar en bijna altijd is het raak. Vraag me altijd af of dat toeval of beleid is. En of dit boek uitgegeven is in het kader van de Maand van het Spannende Boek dat als thema Mørd en Dødslag heeft - rond Scandinavische thrillers. Het is veel literairder dan de doorsnee Scandinavische thriller. Mooi. Geestig. Geheimzinnig. Beklemmend. Zonder clou, zonder verlichting. Tweede keer gelezen, met zelfde effect.

Hoofdpersoon is een schrijfster. Haar partner wordt doodgeschoten. De weken erna worden beschreven. Er komen allemaal personages langs: een moeder die ze nooit spreekt, een dochter die ze al tien jaar nietgezien heeft en ontzettend mist, een ex-echtgenoot die komt opdagen, een buurman met wie ze zoent, een zwanger meisje dat een nichtje van haar overleden man heet te zijn, een buurvrouw met een boze puberzoon, een vrouw die hem vaak op bezoek heeft gehad... De hoofpersoobn registreert alles wel, maar zit niet echt op een antwoord op de vragen te wachten. Als lezer wil je het wel weten, maar je komt er niet achter.

Pia Juul (1962) schrijft proza, poezie, hoorspelen en toneel. Met dit boek won ze de Danske Banks Litteratuurpris 2009. Aanstaande dinsdag treedt ze op in de Melkweg bij The Power of Plots, de openingsavond van de Maand van het Spannende Boek.

'Wilt u hier niet komen werken?'

Al jaren ontbeer ik een zomerjas. Herinner me nu weer dat ik vorig jaar twee dagen lang Bijenkorf-in-Bijenkorf-uit ben geweest. Twijfelen voor de spiegels. Is dit het nu? Een trenchcoat, een jack, een zomerparka? Wil ik iets voor de vakantie of wil ik iets voor het werk? Wil ik iets neutraals of wil ik iets excessiefs? Tegen de tijd dat ik aan een zomermantel toe ben is het zomerseizoen alweer voorbij. Dus er is niet veel keuze meer. Dit weekend komt de nieuwe herfstcollectie alweer, vertelt de verkoopster.

Drie jassen kies ik uit om eindeloos over te heen en weren. Weer kom ik er niet uit. Ik roep er een verkoopster bij: Zegt u mij welke ik moet nemen! Nee, dat doe ik niet, zegt ze. Jawel, zegt ik, dat helpt. Nou ja, als ik er dan op stá... Zij vindt dat ik de trenchcoat moet nemen, Die staat mij - meent zij - 'fris' en 'jeugdig'. Ik ben het niet met haar eens en opteer voor de andere.

Terwijl ik toch nog steeds een beetje blijf treuzelen komt er een leuke Indische dame ook jassen kijken. Zij weet het ook niet, merk ik. Zal ik u helpen, vraag ik behulpzaam. Kijk, doet u de mijne maar aan. Kan ik gelijk zien hoe hij u staat. Hij staat haar mooi. Hij is zwierig he, die kraag. Nee, hij staat u echt goed! Dat vindt zij ook. Samen gaan we naar de kassa en rekenen we elk onze nieuwe jas af. De verkoopster lacht naar mij: Dat heeft u snel gedaan! Wilt u hier niet komen werken?

Vorig jaar had ik na twee dagen jeuzelen eindelijk een jas uitgekozen. Een leuk wit jack met sportieve kraag. Ik kwam er trots mee thuis en toen adviseerde Bobby's buurvrouw ongevraagd doch indringend dat ik een héél andere jas moest. Dat dit echt niet kon. Dat deze me veel te massief maakte. Dat ik lange jassen moest dragen, liefst zwart, en vooral geen wit. Het was zo genadeloos, dat ik de jas maar teruggebracht heb. Ik hoop maar dat ik haar nu niet tegenkom.

De jas op de foto is het niet, trouwens. Niet de kleur, niet het model. Maar die is ook mooi.

Hijg hijg, de iPad!

We hebben een sessie met de leidinggevenden. Mooie presentatie van de voormalig directeur-uitgever van NRC, die een paar weken geleden weggestuurd was, naar nu blijkt weggepromoveerd. De directeur-uitgever (m) is naar boven gepromoveerd, naar de holding; de hoofdredacteur (v) naar beneden, naar de werkvloer. Waar daarvan te denken? Daar het mijn vakgebied betreft interesseert mij dat. Daar blogde ik nog over.

Niet dat het het thema van de bijeenkomst is, maar wat het probleem nou was bij NRC dat de redactie zo tegen was en de hoofdredacteur weg moest, vraag ik geïnteresseerd. Ze wilden de redactie anders organiseren. Redactie Handelsblad, next, online, apps, die moesten allemaal losser van elkaar georganiseerd worden, aparte units met eigen wetmatigheden en eigen oplossingen. Dus niet meer één hoofdredacteur, maar méérdere. En een grote ruif met content van alle edities waaruit iedereen van elke editie vrijelijk kon putten.

NRC is klaar voor de nieuwe tijd. De voormalig directeur-uitgever heeft een iPad bij zich. Voor ons als publiek om aan te raken. Geef, geef!! NRC is van zins om iPads aan te bieden bij een tweejarig abonnement. Zoals ze eerder deden met de iRex. Wil ik ook!

Vinnie vertelt dat hij afgelopen weekend met een vriend op een terras zat die een iPad in zijn tas had. Hij mocht de iPad niet zien, zo bang was de vriend dat de iPad uit zijn handen gerukt zou worden als hij hem uit zijn tas haalde.

Afdelingsuitje

We doen het al jaren, eens per jaar met de redactie uit eten met een groep boekverkopers, en dit jaar mogen we het etentje boeken onder de nieuwe post 'Afdelingsuitje'. Uit met vijf dames van Linnaeus Boekhandel aan de Middenweg in de Watergraafsmeer. We nemen ons mee naar Restaurant Merkelbach in Park Frankendael.

Dat jaarlijkse etentje is een geweldig concept, al zeg ik het zelf. Wij schrijven een prijsvraag uit en de Hoofdprijs is een etentje met ons. Ik kan het elk bedrijf aanbevelen. Het eerste uur is altijd beetje stroef, kat uit de boom kijken, aftasten, maar uiteindelijk voelt het alsof we al jaren beste vrienden zijn. Linnaeus is al voor de tweede keer Hoofdprijswinnaar. Leuk was het weer hè? We doen allemaal suggesties zodat ze volgend jaar weer winnen.

Restaurant Merkelbach - ik was er nog nooit - lijkt naast de grachtengordel wel de nieuwe place to be. Er is ook een boekpresentatie in de tuin en zes patjepeeërs van Wakker Nederland en Geen Stijl dineren er. In de hoek rechtsboven.

Zo kan het ook...

... als het wat minder goed gaat met de zaak en de holding besluit dat er gefuseerd moet worden. Vandaag ga ik bekijken wat ze van zo'n fusie gebrouwen hebben te Baarn. Twee van die panden? Stoten we de kleinste af. De grootste krijgt binnen en buiten een lik verf, alle kasten gaan leeg en weg. En alle meubels hergebruikt. En er is licht en ruimte.

En nòg een Pinksterdag

Vandaag doen we een groepswandeling van station Driebergen-Zeist naar Werkhoven. Alleen zijn we net iets te laat voor de groep. Die is al vertrokken. Ken je die mop van die twee mensen die een groepswandeling gingen doen...? Enfin. We draven wat af, maar pas tegen de lunch halen we ze in, ergens halverwege het Klompenpad. Dan wordt het toch nog gezellig.

Vervolgens wonen we een Pinksterviering bij, ver achter in de tuin van conferentieoord Samaya, voormalig klooster van de zusters Augustinessen al sik het wel heb, bij een vijver vol luid kwakende kikkers. De Voorgangster besluit vanwege de akoestiek rond die vijver maar tot geen echte preek, maar slechts een korte overweging. Die gaat erover dat mensen erg sterk aan houvast hechten en slechts 10% verandering verdragen. En dat Jezus met Pinksteren van zijn leerlingen vroeg dat ze alles opzij legden en de wijde wereld in gingen om de Blijde Boodschap te verkondigen. De clou ben ik een kwijt, ik geloof dat hij wat onmenselijks van ze vroeg, maar ze deden het toch. Die 10% stemt me wel mild over mijzelf - ik heb het afgelopen halfjaar geloof ik wel wat meer te behappen gehad. Zo beschouwd val ik mezelf eigenlijk best mee. Een mooie Hagepreek! complimenteer ik de Voorgangster na afloop hartelijk. Maar het was geen Hagepreek antwoordt ze. Want geen Preek. En over die 10% zegt ze: Die moet bij reorganisaties ook sterk in acht genomen worden. Willen organisaties en bedrijven dat mensen blijven functioneren, dan moeten ze niet alles veranderen.

Met de Voorgangster rijden we terug naar Utrecht. Pinksteren 2010 eindigt met een 'Twitterijsje' bij de lekkerste ijscoboer van Utrecht. Alle dertigers kiezen dat Twitterijsje. Als een ijscoboer met zijn tijd kan mee gaan (er staan daar constant wel wel dertig-veertig mensen in de rij) wie dan niet?

Holysloot

Pinksterfietstocht door Noord-Holland op de wijze van woe-wei. Zonder kaart op stap en dan maar een beetje zien. Genieten van de weidebloemen en de weidevogels. Leerzaam: die kieviten, grutto's en scholeksters. Als tenminsten die heftig blozende vogels op hekken grutto's zijn. Misschien komt het van het seizoen dat ze er zo vurig uitzien.

We geraken in Holysloot alwaar een pontje ons gaat overbrengen naar de weiden richting Broek in Waterland. Daar stuiten we op Leen, Ekfa en Riemer te fiets, die in Holysloot geroeid hebben. Ach, elk dorp in Waterland is even idyllisch. En we eindigen op Luigi's steiger aan het Kinselmeer. En zo wordt deze Pinksterdag, de dag waarop ik even helemaal niemand wilde zien, een heel gezellig sociaal dagje.

'Ik zal hen Uw Woord inprenten'

Mensen die een geloof aanhangen getuigen daar graag van, in de aankleding van zichzelf (kruisjes, sjaaltjes) en die van hun huis. Je stuit zo op een doordeweekse dag ongevraagd op vele voorbeelden. Daarom vind ik mijn kapelletje ook zo leuk, bezoekers willen daar nog wel eens ongemakkelijk van worden. Lucie Theodora, je ben toch niet katholíek geworden?

Maar enfin, een geloofsgetuigenis op een deurmat zag ik nog nooit! 'Me and my house...' dat klinkt mij naar een dwingende Vaderfiguur die zijn al dan niet onwillige kinderen coûte que coûte in de dwangbuis van de Here Here zal houden.

Niet zo'n rare associatie. De bijbehorende tekst opgezocht: 'Ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen. U heeft belooft: U zult uw geest uitgieten op mijn kinderen en uw zegen op mijn nakomelingen. Daarom luister ik aandachtig naar uw geboden, opdat het mij en mijn kinderen altijd goed zal gaan, en wij doen wat goed en recht is in uw ogen. Ik leer mijn kind al vroeg wat hij moet weten, dan zal hij daarvan later niet afwijken. Ik zal hen uw woord inprenten en daarvoor spreken, in huis, onderweg, bij het slapengaan en opstaan. (...) Dank U, dat U hen heeft voorbestemd om erfgenamen te zijn van het Koninkrijk dat U voor ons hebt bereid. Zegen mijn gezin, opdat het voor altijd voor uw aangezicht zal bestaan. Want Gij, Here Here, hebt gesproken, en door uw zegen zal het huis van uw knecht voor altijd gezegend zijn.' Veelvuldig geciteerd op Mormonen-sites.

Even ben ik bang dat het gehele verjaarsgezelschap in Vurige Tongen zal gaan spreken, maar dat tafereel blijft ons bespaard. We kijken gewoon naar de Champions League. De voetjes op de foto zijn van mij.

Pinksterzaterdag

Het is heerlijk in het Soester Woud. Eindelijk schijnt de zon uitbundig. Nog geen korte broek, maar al wel sandalen aan. We zitten op het terras bijeen en beppen over ditjes en datjes. De belevenissen van de afgelopen week, de belevenissen van het weekend. De planten, welke pal in de zon mogen en welke niet. Waarom de vlinderstruik het niet doet onder de dennen. De ongemakken van het vijftigjarige lijf, zoals daar zijn de stramheid in de ochtend. De buren. In het park. Op de dijk. De jaarlijkse buurtbarbecue. In het park. Op de dijk. Onze onwennigheid daarmee. En de natuur in het leven van een stadsmens. De luidruchtigheid van de vele vogels daar in het bos. Mijn scholekster. Haar rupsen. Mijn muggen. Haar nieuwe parafernalia. De gordijnen. Mijn volgende woninginrichting-thema wordt: de klamboe. En: hoe moet dat dan met Vespa in geval van een klamboe? Heerlijk hangen is dat zo met Pinkster.

Tik tik tik

Terwijl ik zit te pianospelen - onder dit raam - hoor ik steeds gestommel en getik om mij heen. Eerst denk ik dat Vespa het op haar heupen heeft gekregen, maar die ligt weer als theemuts op het balkon. Zou het de buurvrouw zijn? Waar is ze mee bezig? Dan kijk ik omhoog naar mijn hoge bovenramen en zit er een vogeldier - zwart met lange oranje snavel - tegen mijn raam te tikken. Tik tik tik. Mijn kennis der natuur is weer eens nihil. Wie kan mij vertellen welke vogel hier tikt?

Lodewijk tipt www.wildewijde.wereld.nl, maar die geeft nog geen uitsluitsel. Een scholekster? De snavel klopt wel, en zijn verenkleed kan ik door het perspectief niet zien. Die hoort toch op de Wadden. Maar wat doet die aan de Zeeburgerdijk? De wildewijdewereld zegt: 'Scholeksters zijn zowel weidevogels als kustvogels. In beide biotopen kunnen ze volop aangetroffen worden. Het nest is niet meer dan een klein kuiltje in de grond. Tegenwoordig broeden ze ook vaker op platte kiezel daken in het stedelijk gebied.'

En zó klaar!

Sinds de verhuizing ben ik in het bezit van een tweedehands gasfornuis met elektrische oven waarbij een aantal iconen voor het gebruik van gaspitten en oven verdwenen zijn. Opgelost in de tijd. Het is een oven zonder gebruiksaanwijzing. Nu vind ik ovens mijn hele leven al eng, ik ben altijd bang dat ze ontploffen en het beeld dat in de oorlog mensen aan het fornuis gingen liggen om zichzelf van kant te maken heeft het niet beter gemaakt. Maar goed, ik zou daar toch eens overheen moeten geraken. In mijn vorige inbouwkeuken had ik een oven-magnetron, en daar durfde ik wel in.

Vandaag pak ik het kookboekje Originele gerechten voor singles. De lekkerste recepten: creatief, eenvoudig en zo klaar. Je vraagt je af: wanneer heb ik dat gekocht en hoeveel zelfmedelijden had ik toen? Maar goed, ik hoef nu ook alleen maar voor mijzelf te koken en er staan best leuke recepten in. Ook eenvoudige ovenrecepten.

Mijn nieuwe printer/scanner doet het al een tijdje niet meer naar wens. Als ik een A4-tje wil scannen (bijvoorbeeld een muziekstuk) dan pakt-ie maar een derde van de afbeelding. Aan-uit-aan-uit wil bij computers en aanhangige apparaten nog wel eens helpen, maar niet hier. Grr. Dat is al een paar weken aan de hand. Dus voor ik het recept voor mijn lieve lezertjes kan inscannen moet ik eerst de scanner de-installeren en weer opnieuw installeren.

Dat is dan wel weer fijn aan de vooravond van het Pinksterweekend: het lukt zomaar allemaal. Zowel de scanner de-installeren en opnieuw installeren (dat duurt 45 minuten) als de ovenschotel (die duurt een half uur. Lekker maaltje is het). Ik doe alles simultaan. Koken, installeren en eten.

Als je op het plaatje klikt wordt 't groter.

Domweg gelukkig in Almere

Volgens de Amsterdamse tv-zender AT5 zou Annemarie Jorritsma interesse hebben in het burgemeesterschap van Amsterdam. Jorritsma heeft laten weten het leuk te vinden genoemd te worden, maar gelukkig te zijn als burgemeester van Almere.

De PvdA heeft Eberhard van der Laan ingezet als kandidaat. Die gaat ervan uit dat hij de nieuwe burgemeester zal worden en staat niet meer op de kieslijst voor de landelijke PvdA.

Annemarie Jorritsma. Die associeer ik helemaal niet met Amsterdam. Niet met míjn Amsterdam. Misschien is er wel een Amsterdam (een VVD-Amsterdam) dat ik niet ken en dat haar past. Was Rita Verdonk niet eens in zo'n VVD-Amsterdam in de RAI toen zij zich opmaakte voor het lijsttrekkerschap van de VVD?

Ik ben blij te horen dat Jorritsma zo gelukkig is in Almere. Houwen zo!

Oneliners

Vandaag is het de dag van het CPB die alle verkiezingsprogramma's heeft doorgerekend. Ik heb geen Journaal gezien, maar wel het een en ander op de radio gehoord. Economie, economie. Er was deze week nog meer De Wereld Draait Door. Zo was daar dinsdag Rick van der Ploeg, PvdA-er, bij DWDD. Uitgenodigd omdat hij gezegd zou hebben dat je - als je met economische oogkleppen op kijkt - de VVD de beste kaarten heeft. Groot geciteerd door De Telegraaf. Matthjis zegt: 'Maar dat is toch het enige dat telt, de economische argumenten?'

Het is dezer dagen niet eenvoudig om een ander verhaal te laten klinken dan van Rutte (VVD) of Wilders (PVV). Dát er naast de economische ook nog vele andere waarden zijn. Dat moeten de tegenstanders van Rutte en Wilders nu wel snel in oneliners leren formuleren. Rick van der Ploeg gebruikt te veel omwegen.

Affaire Eva Jinek

In de nacht val ik in een verhitte discussie - in de herhaling van De Wereld Draait Door - tussen Matthijs van Nieuwkerk, Beau van Erven Dorens, Gerard Spong, Prem, Chazia Mourali - over de relatie tussen de beeldschone nieuwslezeres Eva Jinek en advocaat Bram Moszkowicz. Jinek heeft zich blijkbaar teruggetrokken als presentator van Nova's opvolger Nieuwsuur. Aanleiding, aldus Jinek: 'Kuyl heeft de NOS en mij te kennen gegeven dat hij het onwenselijk acht dat ik de functie van presentator van Nieuwsuur bekleed vanwege mijn privérelatie met Bram Moszkowicz. Ook op de redactie van het programma lijkt onvoldoende draagvlak te bestaan voor mij als presentator vanwege die relatie. Mijn journalistieke integriteit en mijn professionaliteit staan niet ter discussie. Onder deze omstandigheden kan en wil ik niet werken, en daarom trek ik mij terug als presentator van Nieuwsuur.' Ze blijft wel presentator van het NOS-Journaal.

Wat een opwinding! Ik kijk er vol verbijstering naar. Naar allemaal.

Alles of Niets

In de lade onder de tv liggen tientallen dvd's uit de tijd dat ik regelmatig dvd's kocht. Als appeltje voor de dorst. Voor momenten dat ik dacht: en nu een film. All or nothing van Mike Leigh. Prachtige film. Wat een desolaat leven. Rotflats, rotwerk, rotverhoudingen, desillusies, iedereen doet zijn best maar het lukt eenvoudig niet. Wie voor een dubbeltje geboren is... En dan toch een happy end.

Treuzelen

Wie heeft een idee van het leven om zes uur 's morgens? Zo ziet dat er uit, een vriendelijk ochtendzonnetje raakt net de liggende Boeddha. Ik oefen deze week in als eerste te Capelle aanwezig te zijn. Het is me tot nu toe al twee maal gelukt. Het moeilijkst is niet het opstaan zelf, maar de enorme zin in treuzelen. Treuzelen kan voor actieve mensen als ik een heel erg helende bezigheid zijn. Volgens mij schrijft Joke Hermsen daarover.

Maar je moet wel kiezen wanneer je je aan het treuzelen overgeeft. Als je 's morgens voor zevenen even te lang toegeeft aan het treuzelen is de winst van dat vroege opstaan geheel vervlogen. Het in een ruk kunnen doorrijden in plaats van telkens op de rem te moeten stappen is een wonderlijk soort van feest. Omdat ik regelmatig als eerste aankom heb ik nu een eigen sleutel van Capelle. Bofkont die ik ben.

En dan nog: waar gáát het helemaal over. Er zijn zoveel mensen die om zeven uur naar hun werk moeten.

Vroeg

Ik wil er niet teveel over zeuren, maar het forenzen is nog steeds een thema. Als mensen aan mij vragen hoe het nu gaat, op en neer naar Capelle, dan zeg ik: Ik wil er niet te veel over zeuren, maar het is wel een thema. Je bent aldoor zo móe. En je hebt zo weinig zin in dingen. En je ziet minder mensen. En je gaat maar Vroeg naar Bed. En je staat maar Vroeg Op. En je gaat maar Vroeg naar Huis. En op het werk is het wel OK, maar thuis ben je vaak zo moe. En je hebt helemaal geen zin in Boodschappen Doen. 'Ik heb helemaal geen zin meer in Boodschappen Doen', zegt Vinnie vandaag. Hij laat steeds vaker Albert.nl de boodschappen bezorgen. En zo is er weer een zee aan herkenning.

Vanochtend ben ik om 07 uur vertrokken. Vinnie doet dat al weken. Hij heeft gelijk. Half acht vertrekken biedt niet voldoende soelaas tegen de files, en kwart over zeven ook nog niet echt. En vandaag ben ik de allereerste op het werk. Het geeft een soort voldoening maar ik lijk ook wel gek. Als ik de provinciale weg langs Nieuwerkerk aan den IJssel doe, dan denk ik steeds vaker: Best een Leuk Plaatsje.

Wat wel weer fijn is vanochtend om kwart over zeven dat Steen zomaar een sms-je stuurt dat hij vanavond komt eten. Ja leuk! Maar we kunnen het niet te laat maken, sms ik er snel achteraan, want ik moet Vroeg naar Bed.

En andere ongemakken

Waarom ken ik haar niet? dacht ik toen ik laatst in boekhandel Van Pampus een blik op en in het boek Ego’s en andere ongemakken van Roos Vonk geworpen had. Leuke vrouw, scherpe stukjes, heerlijk smooth geschreven. Dat wilde ik wel hebben. Ik vroeg het voor mijn verjaardag en kreeg het. Erg leuk. Het antwoord op de vraag waarom ik haar niet kende was tamelijk eenvoudig gegeven: omdat ik geen abonnement heb op Psychologie Magazine en Intermediair waar zij haar columns in schrijft.

Ego’s van anderen zijn vaak gemakkelijk te herkennen, maar van jezelf: dat gaat helaas vaak wat moeizamer, zegt Roos Vonk. In deze bundel columns brengt zij de menselijke dwalingen bijzonder aanstekelijk onder de aandacht, zoals de illusie dat nadenken over jezelf leidt tot meer zelfkennis, waarom machtige mannen meer aan seks denken en machtige vrouwen niet, waarom politici discussiëren over besluiten die ze allang genomen hebben, wanneer zelfverheffing imponeert en wanneer het irriteert, waarom slijmen werkt en machtige mensen hun realiteitszins verliezen, hoe bonussen het ego behagen en de motivatie en wijsheid ondermijnen, waarom mensen volharden in onbeantwoorde liefdes en andere ongezonde gewoontes, en vele andere situaties uit het dagelijks leven.

Vonk is hoogleraar sociale psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Zij begeleidt wetenschappelijk onderzoek en geeft onderwijs aan studenten. Haar specialismen zijn de eerste indruk, zelfbeeld/zelfkennis, autonomie en authenticiteit, sociale beïnvloeding en macht, emoties en motivatie/inspiratie. Ze stelt dat mensen met gemak veel effectiever én aardiger kunnen zijn; dat hun 'betere helft' heel dicht aan de oppervlakte ligt. Dat is wat zij aan haar lezers probeert over te brengen. In de hedendaagse psychologie is veel bekend over hoe mensen in elkaar zitten; hoe ze voelen, denken, waarnemen, beslissingen nemen, beïnvloeden en beïnvloed worden. Die inzichten worden steeds interessanter voor praktische toepassingen in organisaties (bijvoorbeeld samenwerken, conflict, beslissen, betrokkenheid, onderhandelen, motivatie, leiderschap, loopbaan-keuzes) en in het gewone leven (relaties, beïnvloeden, keuzes maken, persoonlijke ontwikkeling).

De meeste psychologische boeken gaan over privérelaties op het terrein van liefde en familie. Maar er zijn natuurlijk veel meer situaties waar de psychologie haar werk doet en haar wetten volgt. Zo hebben we ook vrienden en buren over wie we ons bij tijd en wijle enorm opwinden en bij wie situaties soms uit de pas of uit de hand lopen. En dan hebben we het nog niet eens over collega's, met wie we een groot deel van onze tijd doorbrengen!

Het is welkom om eens psychologische beschouwingen over werksituaties te lezen. Kan de bundel zeer aanbevelen. Erg treffend. Ik zou wel eens een wat langere verhandeling van Ros Vonk willen lezen, zodat we al die alledaagse menselijke eigenaardigheden in samenhang kunnen bezien.

- Roos Vonk, Ego’s en andere ongemakken, Psychologie van alledaagse menselijke eigenaardigheden, Scriptum, € 18,95.

De slaapwandelaarster

Middag bij de Opera in Schouwburg Het Park te Hoorn. Zus 2, in haar vrijetijd altviolist, speelt ondergronds, in de orkestbak. Ze speelt mee in een gelegenheidsorkst dat een projectkoor begeleidt. De opera heet 'La Sonnambula', de slaapwandelaarster dus, een werk van Vincenzo Bellini, voor het eerst opgevoerd in 1831 in Milaan.

Het is een wonderlijk verhaaltje. Amina en Elvino vieren hun verloving. Dat is voor Lisa, de herbergierster die graag Elvino aan de haak had geslagen, geen pretje. Tijdens het feest klopt er bij de herberg een vreemdeling aan voor onderdak. Het is de zoon van de overleden graaf, die incognito naar het dorp van zijn jeugd terugkeert. Betoverd door de schoonheid van Amina maakt hij haar complimenten. Amina verschijnt slaapwandelend in de kamer van Rodolfo. Deze herkent haar toestand en verlaat het vertrek. Amina wordt slapend in het bed van graaf Rodolfo aangetroffen. Elvino verbreekt de verloving. Amina zweert dat ze onschuldig is. Elvino wil ondertussen met willige Lisa trouwen. Een wederom slaapwandelende Amina zingt over haar trouw aan en liefde voor Elvino. Die raakt overtuigd van haar onschuld. De boeren barsten in gejubel uit en wekken hierdoor Amina, terwijl Elvino zijn ring om haar vinger schuift. De vreugde is groot en de mooiste dag van Amina's en Elvino's leven zal niet lang meer op zich laten wachten...

Het is een hele belevenis, drie uur opera te Hoorn. De hoofdrol Amina wordt gezongen door de sopraan Anke van der Kooij, tevens dirigente van het koor is en aanstichtster van het hele project. De mooiste rol is van de tenor Rafael Vázquez, die Elvino speelt en zingt. Zus 1 vindt hem op Bart Veldkamp lijken.

Het moet geweldig zijn om aan zo'n project mee te werken. Een droom, een groot familiegevoel. De moeder van Anke van der Kooij (Anke van der Kooij sr) was verantwoordelijk voor de enscenering. Er is niet zoveel theatraliteit in deze voorstelling. Het decor doet een beetje denken aan de recreatiezaal van een verzorgingshuis. De dames van het koor, allemaal beetje middelbaar, dragen allemaal hun artistieke gewaden die bij hen passen. Allemaal een paarse of rode sjaal om de schouders moeten er een eenheid van maken.

Zus 2 heeft er niet veel van meegemaakt, daar onder in die orkestbak. Daar was de grote uitdaging drie uur lang op het juiste moment in te vallen. Zij heeft geen idee hoe het er op het podium uitzag. Mijn foto's - genomen met de iPhone vanaf Rij 16 - geven ook niet echt uitsluitsel.

- Maria Callas zingt La Sonnambula

Straat weer schoon

Gisteren zie ik een heerschap door de straat fietsen met een 'hondenkarretje' achter zijn fiets, met daar achterop drie volle vuilniszakken. Hij voelt zich er duidelijk onbehaaglijk bij, dat hij zijn zakken bij ons in de straat komt storten,. Ik snap wel dat hij onze straat kiest, het is aan de Zeeburgerdijk beduidend minder erg gesteld met de vuilnishopen dan elders in de stad,. En hier staan ook nog eens hoge beukenheggen om de vuilstrortplekken. De man fietst maar door en door, hopende op een ondergrondse bak die nog niet vol is.

Ach, iedereen heeft sympathie voor de stakende vuilnismannen, maar het is wel erg vies overal. Dus het bericht dat ze er uit zijn, 1,5% loonsverhoging in plaats van de nullijn, komt als geroepen. Het kan nog dagen duren voordat het vuilnis allemaal opgeruimd is, waarschuwen ze.

Wie schetst mijn verbazing als vanmorgen alles al weg is in de straat. Wanneer hebben ze dat gedaan? Ik heb helemaal niets gehoord.

Het lijkt wel een galerie

'Het lijkt hier wel een galerie', zegt Bobby. Ik heb veel boodschappen gedaan de afgelopen dagen, en een daarvan was een lijst van 50x65, niet al te gangbare maat, op voorraad bij de firma Van der Linden aan de Rozengracht. Eerst dus maar eens de maki's ingelijst.

Inmiddels hangt er in die gang van mij een wonderlijke hybride verzameling: een ets van een damesorkest door Ingeborg Oderwald, een deel van de seahorses van Klimt, een zoetsappige witte roos en mijn eigen maki's. En om de hoek hangt ook weer een nieuwe lamp. Er hangt ook een nieuwe lamp in de keuken.

Bobby beschaftigt sich vandaag met het fenomeen kattenluik. Bij de dierenspeciaalzaak aan de Javastraat gehaald. Vespa mag haar behoeften niet meer in mijn studeerkamer doen, maar moet naar het klushok. Zéér benieuwd of ze daartoe bereid is, met dat dikke buikje door dat klapluikje.

Vandaag komt de vorige bewoonster van mijn woning kijken. Zij is najaar 2009 naar Frankrijk verhuisd om een droom waar te maken, maar nu even terug. Ze vertelt dat we in de zomer hier heel erg last krijgen van muggen. 'Stéékmuggen? vraag ik verschrikt. 'Ja stéékmuggen. Je kunt 's nachts geen raam open laten dan.' Fijn vooruitzicht. Ze meent te zien dat ik echt pas in dit speciale universum van de Zeeburgerdijk. Ja, zeg ik, dat denk ik zelf ook.

Indiazalm met mango-curry

Bobby komt. Dat stemt mij vrolijk en ik kies een lekker maaltje. Die mango-curry is verrassend en verrukkelijk. En wie verzint er nu spitskool? Aanbevolen!

Ingrediënten
- 4 stukken zalmhaasje a 125 g
- 2 theelepels garam masala
- 1 theelepel citroensap
- 3 eetlepels zonnebloemolie
- 3 bosuitjes in stukken van ca. 1 cm
- 150 ml geslagen room (23% vet)
- 1 mango, in kleine stukjes
- 3 eetlepels verse koriander, grof gehakt

Voorbereiden
Wrijf de stukken vis in met een klein beetje van de garam masala kruiden en een klein beetje citroensap en leg ze 1 uur in de koelkast, zodat ze lekker stevig worden.

Bereiden
1. Verhit voor de saus 2 eetlepels olie in een hapjespan en fruit de bosui zachtjes 2 minuten. Fruit de resterende garam masala 30 seconden mee. Voeg de room en de blokjes mango toe. Kook de saus zachtjes 4 minuten en breng hem op smaak met zout en peper.
2. Verhit intussen de grillpan goed voor. Bestrijk de stukken vis met de resterende eetlepel olie en gril ze aan elke kant 2 minuten. Schep de stukken vis elk op een bord en lepel de saus erover. Bestrooi het gerecht met koriander. Lekker met basmatirijst en een gestoofde spitskool.

Bron: boekje Tis Vis, eten met plezier van AH.

Woonboulevard

Ben ik bang dat het er verschrikkelijk druk zal zijn? Of juist dat ik de enige klant zal zijn? In elk geval heb ik haast geen moed voor Villa Arena, maar nog een keer naar Ikea trek ik niet en kriskras de stad door naar de Pijp, de Overtoom en de Haarlemmerdijk kan ik ook niet aan. Maar ik moet nog steeds een paar lampen en dat smalle kastje naast de piano. Daar heeft Onze Lieve Heer de verplichte vrije dag na Hemelvaart bedoeld. Achteraf valt het best mee. Elke keer dat ik een nieuw attribuut scoor ben ik zo blij en trots, dan is het het toch waard. Maar het blijft iets schizofreens hebben, dat je om je huis ziel & geest & iets gezelligs te geven naar zo'n zielloze omgeving gaat. Nag nag.

Nou ja, de foto is weer goed. Er zijn inderdaad nauwelijks klanten dus elke verkoper stort zich hartstochtelijk op je. 'Ik ben zó enthousiast en hebberig', zeg ik dan, 'ik moet het echt even laten bezinken. Ik kom straks wel terug.' Niet dus.

Maar toegegeven: ik vind een paar goeie zaken, die ik iemand die haar|zijn huis wil opfleuren best wil aanbevelen. Zo is daar de Woonfabriek, waar allerlei merken verzameld zijn. Leuke merken. Ontiegelijk veel is het, maar steeds weer verrassend. Dit is een mooi soort cash & carry, zonder personeel. Je kunt er veel ideeën opdoen. Ook hoog scoorde de firma Kabana Design, die ook het soort Indiase lampen verkoopt waar ik er twee van heb. En er staat nog veel meer dat bij mij past. Er zijn ook van die nepgalerieën, waaronder 'Artdisctrict', waar ik me bijna laat omlullen om Braziliaanse nepkunst te kopen à € 1600. Wel met Audrey Hepburn, dat dan weer wel.

Twee lampen heb ik uiteindelijk gescoord. Geen idee waar ze moeten. En het idee heeft postgevat om een (of twee) Marokkaans nachtkastje(s) te kopen en de huidige basic nachtkastjes zo te stapelen dat ze zomaar transformeren in het felbegeerde kastje naast de piano. Kapot word je van twee uur Villa Arena.

Wordt het dan eindelijk lente?

Het liefst willen we languit in de zon op het balkon, Vespa en ik. Maar Vespa heeft een beduidend dikker vachtje en kan zich zonder bezwaar op de ijskoude tegels vlijen. Zelf vind ik het echt te koud. Maar de bloemen en de kruiden knappen al enorm op van dit bleke zonnetje. Nu kan ik binnen op de bank het programma-onderdeel Renée Fleming sings Händel Aria's doen, met uitzicht op dit poezengenoegen buiten.

De bloemen, fruit- en kruidenteelt doen het wonderbaarlijk. Ik heb aan kruiden: koriander, munt, peterselie, tijm, oregano, bieslook. En aan fruit: tomaten, kiwi, aardbeien en aalbessen. De basilicum blijft vooralsnog binnen, want die kan niet tegen temperaturen onder de 15 graden Celsius heb ik mij laten vertellen. Wij mensen eigenlijk ook niet.

Ik heb poezenvoer gevonden bij m'n dichtstbijzijnde buurtsuper de Troefmarkt, dat Vespa erg lekker vindt en in een keer helemaal naar binnen slobbert. Van de vorige merken slikte ze de gelei op en liet ze de brokjes verpieteren. Alleen als ze door honger bevangen werd at ze die op. Nu wordt het diertje, dat al jaren een slingerend hangbuikje heeft, ineens steeds dikker. Ze ligt ze erbij als een fors kussen.

Echt scherp en informatief zijn de Hipstamatic-foto's niet. Maar wel sfeervol en mystificerend.

Mexicaans

Jongste Nichtje woont nu ook in Amsterdam en ik mag bij haar eten. Wel ver weg, diep in Buitenveldert. Het is een heel eind van ver-weg-in-Zeeburg naar ver-weg-in-Buitenveldert. Om precies te zijn: 13 km over de A10, en 8 km met de fiets. De kaarten-app van de iPhone stuurt je langs de Ringvaart naar het Amstelstation, dan de Kennedylaan af, dan onder de A10 door de Europaboulevard af... 8 km, dat zou in een half uur te doen moeten zijn, maar naar de Rivierenbuurt is al een half uur, dit is veel en veel verder. Ik ga maar met de auto, het weer is tenslotte koud en nat en guur en naar.

Jongste Nichtje woont met twee andere studentes in een driekamerflat. Mooi om te zien dat het spullen vergaren - zoals dat gaat in het leven - bij jaar nog maar in het prille beginstadium is. Ze heeft een bed, een stereo, een tv, een laptop, een boekenkast met voornamelijk kinderboeken, een tafel en drie stoelen. Als ik bedenk hoe ik op mijn zolderkamer in de Bloemstraat in Groningen begon en hoe ik nu woon, en al die onuitgepakte 19 dozen, dan oogt dit leven nog heerlijk overzichtelijk.

Een vaas bevat het jonge huishouden nog niet, maar gelukkig wel een (lege) fles bio-appelsap. Voor de 10 meegebrachte Franse tulpen. Ze passen er net allemaal in. Het is geloof ik haar eerste bos bloemen. Ik herinner me nog de eerste bos die ik voor Nichtje meebracht, dat is haar oudere zus. Nichtje was helemaal verrukt en ging sindsdien ook aan vriendinnen bloemen geven. Wat het toch is met vrouwen en bloemen? Kwek, ons jongste neefje uit Mecklenburg Vorpommern, zou laatst wijsneuziggezucht hebben: 'Ach, Frauen und Blumen...'

We eten Mexicaans. Mmm.

'n Nieuwe Martha Mier

Hemelvaart. Dagje helemaal niets. Elk uur denk ik: wat zal ik eens gaan doen? Naar Villa Arena, onze plaatselijke woonboulevard? De vloer dweilen? Naar Renée Fleming luisteren, in mijn kapelletje liggen het leven overwegen? Een artikel schrijven? Naar het Van Gogh Museum voor de Gaugin-tentoonstelling? Ik kan alles gaan doen en ook niet. He, wat heerlijk. Eerst maar eens een nieuwe Martha Mier instuderen. Op YouTube staat een filmpje van een jongetje dat trots dit nummer Ol' Rocking Chair Blues van Martha Mier uit zijn hoofd speelt. Het lijkt zo simpel, maar zijn losheid heb ik helaas pindakaas nog niet te pakken.

So Analog!

We hebben weer een cursus, over een nieuw cms, en wel bij een terrein op een bedrijventerrein bij Rijswijk. Cms staat voor content management systeem, maar ik denk niet dat het veel verduidelijkt voor wie niet weet wat dat is. Het is bijzonder boeiend en we hebben zin in om ermee te gaan werken, maar ik moet zeggen: het valt vast niet mee om een cursus te geven aan een groep iPhone-verslaafden.

Collega Mariska weet een mooie app: Hipstamatic. Je maakt er wondere ouderwetse foto's mee. We maken foto's van het uitzicht. De onmiddellijk gedownloade Hipstamatic-app (€ 1,59) maakt mooie romantische plaatjes - voor zover je dergelijk landschappelijk 'schoon' romantiseren kunt. Er is alleen maar grijs te zien.

Maar goed: met de Hipstamatic heb je ineens een ware arty retro-camera in handen. Je kunt er allemaal (digitale) lenzen bij kopen en maffe effecten mee sorteren. Dan wordt het allemaal wat minder grijs dan bijgaand plaatje! Zie filmpje op YouTube. Verkoop-slogan: Digital Photography Never Looked So Analog!

Little Miss Sunshine

O! Wat een prachtige film. Gisteren op RTL8. De film Little Miss Sunshine (2006) geeft een kijkje in een volstrekt disfunctionele familie. Sheryl, een moderne moeder moet op een dag haar intellectuele homoseksuele broer (Proust-kenner) ophalen uit het ziekenhuis. Hij heeft geprobeerd zelfmoord te plegen en mag niet meer alleen zijn. Hij moet slapen op de kamer van Sheryls puberzoon Dwayne, die al negen maanden niet gesproken heeft en alleen via gezichtsuitdrukkingen of een notitieblok communiceert.

Moeder Sheryl is getrouwd met een strenge man die veel druk op de kinderen zet. Deze Richard wil dat zijn kinderen voldoen aan verwachtingen van de buitenwereld en vertelt ze dat mislukkingen een kwestie zijn van iets niet genoeg willen. Hij heeft een systeem bedacht om in negen stappen een succesvol leven te leiden, dat hij tevergeefs probeert in de handel te krijgen. Dan is er ook nog Richards inwonende vader, die tegen zijn zin uit het bejaardentehuis geschopt is vanwege zijn heroïnegebruik. Opa is ook nogal geobsedeerd door seks en porno.

De optimistische noot van de familie is de mollige, dikbebrilde dochter Olive die dolgraag mee wil doen aan een Miss-verkiezing in California. Opa heeft met haar een dansnummer ingestudeerd. De film volgt de dag dat de familie met een gammel Volkswagenbusje het halve land afreist om op tijd op de missverkiezing te verschijnen. Onderweg werpt de ene na de andere hindernis zich op. Hieronder de een-na-laatste scene uit de film. Gaat die zien.

De adjudante

Adjudante, het klinkt een beetje als 'de gouvernante', een woord waarbij mij diverse gedichtjes en liedjes binnenvallen. Waarom is het zulk groot nieuws dat Staatssecretaris van Defensie Jack de Vries in een kazerne woont wegens een buitenechtelijke affaire?

Ik volg vandaag een cursus waarbij ik - zeg maar - enige kennisvoorsprong heb. En dan ga je met de iPhone in de broekzak al gauw even naar Nu.nl. Kijk: Jack de Vries! Voor we het weten zitten we op de achterste rij te giechelen. Hihihi, Jack de Vries. Ik mag hem echt niet, hoor ik deze en gene onthullen. Dat doet weer denken aan het voorbeeldzinnetje uit de grammatica: Distanzstellung: 'Die man, ik mag hem niet'. Maar dit terzijde.

Dat die affaire met naam en toenaam openbaar wordt gemaakt. Ik vind die naam (Melissa de Goede) toch minder spannend dat 'de adjudante'. Had ik een bruin vermoeden vn de dingen die kwamen toen ik afgelopen zondag een militaire tekende?

PS.
Hoor op de radio dat het woord adjudante helemaal niet bestaat, dat het adjudant is. Dat de Koningin ook twee adjudanten heeft. En dat adjudant geen rang is en dat deze Melissa van rang majoor is. Voor uitsluitsel: zie Wikipedia

Een hek als een harp

Moederdag geeft een goed excuus om de Italiaanse Giro te vermijden en zo lopen we ineens op de pier van Hoek van Holland tussen Noordzee en Nieuwe Waterweg. Dit is nieuw voor mij. Ik ken alleen de pieren van IJmuiden, de Noord- en de Zuidpier, die ik fantastisch vind met de zwaar stomende Hoogovens op de achtergrond.

Dit is ook mooi, met aan de overkant van de Waterweg de Europoort en de Maasvlakte. Het is geen traditioneel natuurschoon, maar je reinste industriële omgeving, maar ach, elk landschap heeft zijn eigen schoonheid. Deze roestige doodlopende pijplijn met een hek als een harp. Zou iemand hier te Hoek van Holland de aanvechting hebben om deze pijplijn op te wandelen? Af te wandelen?

Als kinderen te Drenthe vonden wij mensen in de Randstad en met name die in de omgeving van Rotterdam erg zielig. Ik vond de flats er lelijk en hun thee smaakte naar chloor. Wij hadden nichtjes te Dordrecht, dus ik had recht van spreken. Het is allemaal relatief zullen we maar zeggen.

Vandaag hoor ik zoveel geschiedenissen van mensen uit deze omgeving en zie ik zoveel liefde voor de Waterweg, dat ik dat beeld van smaak en schoonheid wel een beetje mag bijstellen.

Flow

Koop in de supermarkt een damesblad getiteld Flow. Om op te fleuren. Ze hebben vorig jaar op het Tijdschriften Gala te Aalsmeer - was ik geloof ik nog bij - de titel 'Lancering van het Jaar' gewonnen. Het is een vrolijk blad met wat vrouwelijke rolmodellen, veel boeken, veel hebbedingetjes en heel veel doe-het-zelf-knutselwerkjes. Zoals voor de absolute beginner een vrolijke kalender die je kan uitscheuren in inkleuren. Een schriftje om je te helpen je moeder vragen over haar leven te stellen. Nog een schriftje om elke dag in te doedelen. Compleet met doedelopdrachten.

Ik zie er niet zoveel in en ga maar door op het concept van vorige week en probeer nu zes tekeningen uit de Flow te scoren. Drie zijn er nu af, er is nog een hele weg te gaan. Een van de drie is deze legerwoordvoerster uit Uruzgan.

Liet op mijn verjaardag trots mijn koninginnedagtekening aan deze en gene zien (om eerlijk te zijn: aan iedereen) en iedereen zei dat ik groot moest gaan werken. Terwijl ik het juist zo aardig vind om klein te werken. Dan noemen we ze miniaturen. Is er wat mis met miniaturen?

Giro

Het is een krankzinnig evenement: Giro d'Italia. Heel Nederland ligt er de komende dagen plat van. Dicht bij huis allemaal: in elk geval Amsterdam en Utrecht. Ze hebben goede pr gedaan, het zal werkelijk niemand ontgaan. Ik vind er niets aan. Het is helemaal niet leuk om naar een fietsralley te kijken.

Herinnering: toen ik een jaar of 12 was gingen wij voor het eerst naar het buitenland op vakantie en wel naar de Ardennen. Daar moet de Tour de France toen langsgekomen zijn. We hadden heel lang staan wachten en toe het moment supreme daar was en de fietsers langskwamen was dat moment in een seconde voorbij. Je schudde drie keer met je hoofd, zag eigenlijk niets en dat was het.

Bobby blijkt direct aan het Utrechtse parcours te wonen, dus overal in de buurt staan hekken en borden. Het vaste plekje waar ik de bolide parkeer ligt midden in het gebied waar de tour langskomt, dus kunnen we er niet meer uit. Grr. Ik haat volksfeesten in de stad. Ik hoop dat ze allemaal omstorten onder ons raam.

Kleden

Voor het weekend van start gaat wil ik nog wat aan woninginrichting gedaan hebben. Dan kan ik de rest van de tijd slapen. Ik vlieg langs Ikea voor nog eens een verse blik langs alle kastjes omdat er nog steeds een pianoboekenkastje naast de piano moet. Daar ligt nu een halve meter bladmuziek op de grond met daarop twee damestasjes. Dat kan beduidend ordelijker. Maar waar ik ook mee thuis kom: geen kastje. Wel met een kelim voor onder de tafel. De bamboe vloer is strak, en dat is een kwaliteit, maar hij is niet warm. Nu het kleed er ligt is dat gezelligers, maar ook even wennen. Ik scoor ook een Perzisch tapijtje die ik op het bamboe voor het kapelletje neerleg.

Als alles netjes ligt ga ik op de vloer in mijn kapelletje De Magie van Marrakech bekijken, een prachtig boek van de Belgische kunstboekenuitgeverij Mercator, dat ik ter inspiratie op mijn verjaardag kreeg. Onvoorstelbaar mooi. Ik moet in de verse verte niet wensen dat het bij mij zo mooi wordt. 'Het wordt nóg mooier', sms't Hani501 bemoedigend. Er moet duidelijk nog Kunst aan de wand.

Nichtje sms-t uit Tanzania dat ze spijbelt en of ze foto's mag van de vorderingen in mijn huis. Nu de stap tot twee vloerkleden is genomen is de drang om het huis te vervolmaken helaas niet afgenomen, zoals ik gehoopt had. Integendeel.

Donder en Bliksem

Een van de verjaarscadeaus is Zijn Bliksem Zijn Donder van oud-Groene-hoofdredacteur Martin van Amerongen - het cadeau is geïnspireerd op de cursus 'Zing en Beleef Bach' die ik afgelopen seizoen volgde. Wat een héérlijk boek. Ik geniet van zin tot zin, van pagina tot pagina. Van hoofdstuk tot hoofdstuk. Het is erudiet, geestig en hoogst informatief. Elke zin bevat allerlei lagen. Alleen al hoe hij opent met een anekdote hoe hij met een gezelschap bassen na afloop van een Meezing Mattheus naar het café gaat en ze de Mattheus in detail doornemen en en passant nog even hartstochtelijk met elkaar hartstochtelijk Barabam zingen. Als ik die cursus niet had gevolgd en verrukt was geworden van die liederen dan had ik dergelijke passages nooit begrepen.

Van Amerongen behandelt de Mattheus van vele kanten. Zo poogt hij te verklaren waarom de Mattheus zo geliefd is bij ons. Hij vraagt zich af hoe het komt dat nergens ter wereld 'de Mattheus-Passie zo populair is als op die paar vierkante kilometers tussen Roodeschool en Vlissingen.' Hij bespreekt het geheim van de Mattheus in Naarden als 'een society-gebeurtenis, gedragen door gepensioneerde politici, aangetrouwde pseudo-prinsen en millionenschwere industriëlen.' 'Alles wordt immers gesponsord tegenwoordig, tot de apenkooi van Artis toe. Dus waarom zou de kruisdood van Christus, in de bekwame reconstructie van Johann Sebastian Bach, níet door handel en industrie worden ondersteund?'

Hij gaat in op het ontstaan van de Mattheus - ten dienste van lutherse godsdienstoefening op Goede Vrijdag - en de ontwikkeling tot seculiere volksvreugde. Bach kende geen sterke scheiding tussen geestelijke en wereldlijke muziek, en Van Amerongen concludeert dat het niet raar is dat het werk in onze tijd steeds meer de functie van een opera gekregen heeft. Hoe de Mattheus vergeten was en herontdekt werd door Mendelssohn, de zeer verschillende uitvoeringen - van de hyperromantische tot de sobere authentieke van vandaag. Hoe het muziekstuk in de DDR-ideologie ingelijfd werd.

Mooi mooi mooi.

De Zeeburgerdijk op Bevrijdingsdag

Eerst zullen we naar de Waterleidingduinen, want daar is het zo mooi leeg en ik ben er al lang niet geweest, maar Will weet te vertellen dat vandaag Haarlem the place to be is voor Bevrijdingspop, dus dat het beter is die stad als doorrijroute te vermijden. 'Ik weet niet', probeer ik voorzichtig, want ik hoor mijzelf weer, 'maar we kunnen ook gewoon bij mij in de buurt...'

We doen de route langs het Amsterdam-Rijnkanaal, de Nesciobrug, IJburg, café restaurant Blok 4, en langs de Diemer IJdijk weerom. Inmiddels is de wandeling een evergreen. Bij welk weer dan ook. Er is zoveel te zien, en elke keer meer fluitekruid. Weer gaan we even het Diemerpark op/in, maar als we daar zijn trekt toch altijd de horeca te IJburg. Er is een klein strandje in dat park, maar zwemmen lijkt echt te koud. Al zijn er wel een paar obese Turkse knaapjes die ons wijsmaken dat ze van en brug af in het water zullen springen. Ze houden ons wel een kwartier aan het lijntje.

We zijn best verrukt van IJburg, maar eenmaal terug op het vasteland is mijn eigen dijk toch het beste wat er is.

Herdenking

De doden herdenken doe ik dit jaar thuis op de bank. De Dam is te ver weg. Bovendien vind ik het niet fijn op de Dam. Je merkt als publiek weinig van de ceremonie, je staat er voornamelijk klem in de menigte. De keren dat ik er was had ik altijd het gevoel dat we als ratten in de val zaten.

Toen ik in Bos & Lommer woonde ging ik elk jaar naar een perkje aan de Bos & Lommerweg - volgens mij was de herdenking het hoogtepunt van het jaar van de toenmalige Stadsdeelvoorzitter. Er stonden daar elk jaar zo'n honderd mensen, doorgaans autochtone Nederlanders, en er waren allemaal Marokkaanse kinderen omheen aan het fietsen. Nieuwsgierig, erbij willende horen en toch ook niet. Alle ruimte. Ik heb niet tijdig genoeg onderzocht waar Dodenherdenking hier in Oost is. Misschien bij de begraafplaats De Nieuwe Ooster, die hier niet ver vandaan is? Of bij de (joodse) Begraafplaats Zeeburg, in een hoekje van het Flevopark? Volgend jaar meer aandacht aan besteden.

Nu een incident op de Dam. Ik schrik van de beelden. Blijkbaar zijn we allemaal erg bang en schrikachtig met elkaar. Dat vind ik het ergste geloof ik. Dat gevoel van onveiligheid. Iemand in de buurt van het incident heeft het gefilmd. Commentaar van een van de kijkers: Wie gaat er nu tijdens die twee minuten stilte staan filmen? Maar ja, als de NOS geen uitsluitsel biedt ga je wel op YouTube zoeken.

Trakteren

Trakteren met je verjaardag in je bedrijf heeft iets wonderlijks. Zeker als er grote cultuurverschillen zijn tussen het oude en het nieuwe bedrijf. Amsterdam-Rotterdam. Ajax-Feijenoord. Noem het cultuurverschillen.

In ons nieuwe bedrijf krijg je slingers en een boeket, maar het is niet de bedoeling dat je trakteert. Het zou best eens kunnen dat dat idee geboren is omdat het aantal verjaardagsfeestjes met de groei van de zaak de spuigaten uitliep. Voor je het weet hangt iedereen elke dag ergens in een kamer rond te hangen omdat er weer een collega jarig is.

Het zoveel collega's trakteren kan trouwens enorm in de papieren lopen. Toen we nog op het Frederiksplein zaten was het usance om gebakjes van de duurste bakker halen. Kreeg je 25 euro verjaardagsgift, was dat geld meteen op aan de taart. Hier is een maandelijkse verjaardagsborrel ingesteld, maar de eerste keer dat dat zou plaatsgrijpen en Vinnies verjaardag er gevierd zou worden kon ik net niet. Nootjes, zoutjes, kaas en augurken en een glas wijn. Niet veel collega's.

Ik wil toch iets doen. Maar wat? Bitterkoekjes, suggereert Vinnie. Dat vind ik te kaal. We lopen naar Winkelcentrum Zevenkamp om te kijken wat daar 'de beste bakker van Rotterdam' in het assortiment heeft, maar die heeft alleen petit fourtjes. Dat vind ik tuttig. We gaan naar de Super de Boer, alwaar ik een zak spekjes scoor. Hihihi, spekjes.

Ik verwacht dat alle collegae lief naar me zullen glimlachen en dan beleefd 'Nee dank je' zullen zeggen, maar op 5 na zegt iedereen ja. Sommigen pakken ongevraagd twéé en anderen melden dat ik alles wat over is wel bij hen mag brengen.

Wonderlijke gesprekjes heb je ineens met de Capelse collega's. De jongemannen glunderen als ik met de schaal spekjes langskom. Hoe oud bent u nu, als ik vragen mag, vraagt een brutale van de event-afdeling. 53? Zou ik u niet geven. En een van de sales-afdeling: Mag ik u zoenen? Ja, hoor zeg ik, lekker. Hij bloost ervan. Ik ook bijna.

Hungry for love

Terwijl haar baasjes in Rome vertoeven mag ik de katten bijvoederen. Felix krijgen ze uit blik en droge brokjes van AH. Claus is zo ongeveer wel de hunkerigste kat die ik ooit mede heb mogen maken. Ze kijkt dwars bij je naar binnen en het magere lijfje trilt en siddert van verlangen. Hungry for love... Een páár hapjes neemt ze van de Felix, om dan weer snel terug te keren voor aanrakingen. Hoe wreed is het om weer weg te gaan!

'Goed voor elkaar'

Het is Riemer die het Lang Zal Ze Leven inzet. Ik heb na lang beraad mijn gewaad van mijn 50e verjaardag te Thassos aangetrokken. De sjaal die Will meegenomen heeft uit Tunesie kleurt er wonderwel bij. Hani501 vindt dat ik hem moet dragen als Indira Ghandi. Zij maakt de foto en zorgt voor de achtergrond met de druk met het eten in de weer zijnde Bobby. Het blog zou mogen heten: 'Goed voor elkaar'. Inderdaad, een mooie gelaagde titel.

Ander detail op de foto is de kralenketting die ik van Leen krijg. Ik aarzel een beetje, ik vind 'm een beetje 'meisjesachtig', zeg ik. Maar je bènt toch een meisje, zegt Riemer.

Het is een wonderschoon inwijdingsfeest. Bijna alle aanwezigen hebben geholpen met schilderen of met de vloer. Ik ben ze diep dankbaar.

Tot mijn onuitsprekelijke vreugde komt ook Jongste Nichtje langs, die ik niet had durven uitnodigen want wat moet een negentienjarige tussen al die vijftigers. Ze speelt de sterren van de hemel op mijn eenvoudige Yamaha-piano en is mede daardoor de ster van de avond.