Trompettiste

Vriend J. heeft een voor RadioDoc een radiodocumentaire gemaakt van de Nederlandse trompettiste Maite Hontelé (1980) die in Colombia woont en daar een hele grote ster is. Ze maakt de komende weken met haar band een tour langs vele theaters en muziekzalen van Nederland. Hij was tien dagen in Colombia om haar te volgen en dit is een compilatie.

Het is een heel,impressionistische uitzending. We horen de stad Bogota, we horen optredens,  een studio, leerlingen, taxichauffeurs, de ambassadeurs, fans, muziek, korte dialogen. Wat een fenomeen: meisje leert trompet spelen bij de fanfare te Haaften, en groeit uit tot een wereldster. Het laatste concert dat zij bij deze tour door Nederland geeft is in Haaften, deels met de fanfare van haar jeugd.

De radiodocumentaire is niet een genre waar ik erg vertrouwd mee ben. Mijn meeste informatie pik ik op door lezen en plaatjes, via tv of internet of film. Radio luistern doe ik wel, maar heel gericht: ik luister naar Radio 1, Radio 4 en Radio M. Meestal in de auto, van A naar B. Bij andere genres dan nieuws of muziek, experimentelere vormen van radio, heb ik de neiging weg te zakken en de draad kwijt te raken. Ik voel me er een beetje schuldig over. Ik wilde echt luisteren. Het is me al eerder gebeurd als ik naar zo'n uitzending van luisterde. Het vergt blijkbaar oefening je aandacht bij alleen geluid te houden. Of is het te experimeneel met zoveel lagen geluid en moet voor radio de informatieve lijn constanter in het verhaal?

Mis

Vandaag is de H. Mis in 'mijn' Jacobuskerk gelukkig iets jonger dan twee weken geleden, toen de sfeer nogal 70-plus was. Nu is hij verjongd tot 60-plus. Het Drieslagkoor dat vandaag zingt heeft wel 24 leden en een heuse dirigent. Ze zingen ook mooie stukken, zoals 'A clare benediction' van John Rutter en het 'Ave Maria' van Caccini.

Luro Energie

Sinds gisteren wekken wij zonne-energie op op ons dak. Er staan elf panelen, op het zuidwesten gericht. Op ons rijtje van 20 woningen heeft slechts één van de buren ook voor zonnepanelen gekozen. Bij hen staan de panelen merkwaardigerwijze op het zuidoosten gericht. 

Wij hebben Chinese zonnepanelen. Via Eneco bedroegen de kosten van de panelen inclusief plaatsen 3800 euro. En nu gaan we scoren. Zelfs als ze zon niet schijnt wekken we energie op.

Bobby is er de ganse dag mee in de weer en heel opgetogen. Wil je volgen wat er gebeurt dan kan dat op de computer, maar de handleiding is in het rechtstreeks uit het Chinees vertaald Engels, dus niet al te helder. Het kan ook via een app, en dat gata veel sneller en klantvriendelijker.

Hoe dan ook, sinds vandaag zijn wij een Energiebedrijf en dat heeft hij LuRo Energie gedoopt. Ik moet daar zo om lachen dat hij zegt dat ik het mag hernoemen, lichtelijk beledigd, maar dan moet het wel een VEEL betere naam zijn. 

We drinken er een glaasje champagne op.

Amsterdam Revisited

'Will, mag ik vanavond bij je komen eten? Ik móet even naar Amsterdam!' En het mag. 

Even een korte tijd-moeite-kosten-baten-analyse. Van Zuilen naar Utrecht CS fietsen is 20 minuten, fiets stallen en naar perron lopen 10 minuten, treinen 30 minuten, tram naar Leidseplein 15 minuten. Dat is al gauw 5 kwartier à anderhalf uur heen en idem dito terug. Met de trein kost het - mét daluren - twee keer €4,40 met de trein en zeg twee keer €1,50 met de tram. Dat is €11,80.

Met de auto is het ruim een half uur. De afstand is 2x40 km, benzine kost ca €10 en parkeren kost €4 per uur, voor drie uur is dat  €12. Dus: voor een tientje extra ben je in anderhalf uur uit en thuis. Anderhalf uur tijdwinst. Conclusie: ze gaat met de bolide. Als je dit met zijn tweeën zou doen is er geen prijsverschil. 

Na het eten kuieren we een rondje Vondelpark en Museumplein. De binnenstad in avondstand is relatief rustig. Ik heb Amsterdam nooit zo bewust genoten als vandaag geloof ik.

Schuttingen

Op naar Soest waar een firma die veel schuttingen zou hebben. Ik heb de kwestie een beetje opgegeven. Beide buren kunnen als het over schuttingen gaat alleen maar 'Bangkirai' zeggen, dat is sterk hardhout en betaalbaar en gaat lang mee, en voor mijn droomachtige alternatieven lijken ze niet erg open te staan. Van die panelen van 1.80x1.80. Je kan tegen ze zeggen: Doe maar wat jullie mooi vinden, dan doen wij wat wij mooi vinden, bijvoorbeeld wilgentenen, maar twee schuttingen tegen elkaar aan vind ik ook idioot. Ik vind één schutting al teveel. 

Het is een heel bijzonder bedrijf, aan de noordwestkant van Soest, het lijkt wel een wildwest steengroeve, en dat in het Gooi. Ook daar hebben ze veel Bangkirai. En olie om Bankirai in te oliën. Ach, het is een prachtig uitje. We mijmeren wat over het Gooi, met al die lommerrijke lanen en uitzinnige villa's, dat we het wel schilderachtig vinden maar dat we ons daar allebei niet echt thuisvoelen. Wij houden meer van open veenweidegebieden en van de kust.

De dagelijkse wandeling

De dagelijkse wandeling helpt veel. Er mag wat meer variatie komen. De Vecht en het plantsoen er naar toe zijn heel pittoresk, maar beduidend minder avontuurlijk dan het Flevopark en het Amsterdam-Rijnkanaal in Zeeburg. Maar hier is óók het Amsterdam-Rijnkanaal, zegt Bobby. Dat klopt, je ziet op veel plekken die enorme spoorbrug bij de Douwe Egbertsfabriek boven de huizen uittornen.

Dus doe ik vanavond het avondloopje die kant op. Je steekt bij Europcar de Amsterdamsestraatweg over en daar dan het bedrijventerrein in. Daarachter loopt het kanaal en aan de overkant daarvan het spoor. Allemaal wegen naar Amsterdam. 

Onderweg stuit ik op educatieve borden. De Daalseweg was hier de oudste route naar Amsterdam, daarna kwam de Amsterdamsestraatweg en toen de Prins Bernhardlaan.

De oevers van het kanaal zijn hier niet in cultuur gebracht, in tegendeel, ze zijn geheel  verwaarloosd. Beetje creepy ook, vind ik, als je daar tegen tienen in je uppie loopt. Waarom maken ze hier geen Park? Of een Boulevard? Er zou zo een enge man uit deze bosjes kunnen springen om mij te beroven of vermoorden. Maar dat gebeurt niet. Je kan er wel lekker spannende foto's maken. Een rijtje berken om het lelijke industriegebied Lageweide te verhullen, en Donkere Luchten Boven Maarssen. De titel van een roman.

Operaties

Vandaag heb ik maar liefst twee Operaties aan het handje: ten eerste wordt de trap bekleed, en ten tweede komt Eneco in de reprise om de zonnepanelen installeren. 

De trapbekleder was er gisteren ook al, toen heeft hij het moeilijkste gedeelte van verdieping één naar twee gedaan. Waar hij in de hoge ruimte de trden rondom moest bekleden - als ik hem mag geloven met gevaar voor eigen leven - dan hoeft hij vandaag van de begane grond naar één 'alleen maar ' de stukken tapijt te snijden en te lijmen. Enorme stinklijm, trouwens.

Eneco is er nog niet. Van de vorige keer, 6 mei, herinner ik me van dat ze er om kwart over acht waren en dat toen na twee uur jeuzelen (ze mochten vanwege stratenmakers om veiligheidsredenen het dak niet op) de datum vandaag was afgesproken. Maar terwijl ze voor de vorige afspraak over elk wissewasje mailden heb ik van deze afspraak geen bevestiging mogen ontvangen. Zouden ze wel komen?

Terwijl de trapbekleder aanbelt belt ook net De Alliantie. Dat ze gisteren een fout heeft gemaakt. Dat ze niet had mogen zeggen dat het tapijt mocht blijven liggen. Dat het er alsnog uit moet en dat het kosten met zich meebrengt als zij het moeten doen. Bij het inleveren van de sleutels had ik al begrepen dat dit meisje, dat mij gezegd had dat het goed was, een soort stagiaire was die buiten haar boekje was gegaan. Ze heeft dus vanochtend op haar donder gehad en moet mij first thing in the morning aanmanen het tapijt alsnog te verwijderen. 'Ik heb geen sleutels meer en ik heb geen tijd,' reageer ik. 'Ik heb er een maand achteraan gebeld en gemaild. Voor mij is het nu echt over en uit.' Of ik dan niet iemand kan regelen die het even kan doen. Want anders moet zij mij echt kosten in rekening brengen. Zo zijn de regels.  'Dan moet ik zeker de sleutel weer bij u halen,' zeg ik, 'het tapijt oprollen, bij de straat leggen en daar een halve dag vrij voor nemen. U doet u het zelf maar, en ik betaal het niet!' En dit alles met enige stemverheffing. 'Goedemorgen!' En ik hang op.

Ik geloof dat het me allemaal een beetje veel wordt.

Bye bye

De Alliantie zat vijf jaar geleden in een grote Oostblokflat aan de James Wattstraat, vlak bij het Amstel Station, nu zitten ze gedownsized in een kantoor in de Watergraafsmeer, boven de AH waar ik regelmatig kwam als ik het filiaal op de Molukkenstraat niet aan kon. 

Na het werk rijd ik er naar toe om eindelijk mijn sleutels in te leveren. Het gaat even knullig als tot nu toe alles. De dames achter de servicebalie zijn geheel involved met een vraagstuk op hun computer en kijken niet op of om. Wel zie ik op hun desk een geeltje liggen met mijn adres erop. De kwestie is aangekondigd. Mooi. Gewoon blijven staan tot ik de sleutels kwijt ben en een formulier ter bevestiging.

Ik lever zeven huissleutels in, vier sleutels van het postvakje en een van de meterkast. En ik geef de standen van gas licht en water door. Dat was het dan. Einde Zeeburgerdijk. Amsterdam. Zal ik nog even bij Buurman langs? Of bij Buurvrouw? Of bij Will? Maar eigenlijk wil ik weer naar huis. En dat huis is nu in Utrecht. 

Bobby is ook nog druk in zijn oude huis. Wat is dat een reinigend werk, letterlijk en figuurlijk. Morgen komt er nog iemand voor zijn wasmachine en dan gaat ook hij de sleutel inleveren. Bye bye vorig leven. No way back. Happily ever after.

Uitzicht

De hoveniers komen langs met een eerste schets. Of eigenlijk twee. We vinden ze leuk. Ze laten ze achter en we mogen de komende weken met de schets door de tuin lopen. Kijken hoe het voelt. Je neemt een tuin voor tien, twintig jaar, zeggen ze. Daar moet je niet overhaast over beslissen. We hebben geen idee over hoeveel geld het gaat. Pas bij onze volgende stap gaan ze een offerte maken. Leuk is dat, Je ineens een voorstelling kunnen maken van wat het zou kunnen worden.

Plug and play

In deze kooi van Faraday haalt de Wifi het niet tot de tweede verdieping, maar - zeggen ze - dat kun je oplossen met een wifi-versterker, ofwel een repeater. Omdat we een Fritz!-modem hebben bestel ik een Fritz!-repeater en dat doe ik via de Fritz!Shop, waar xs4all-klanten korting krijgen. Plug & play, beloven ze.

Het pakje komt om 19 uur met de postbode, die hier vrijwel dagelijks aanbelt om ons pakjes voor de buren aan te bieden. Plug & play, belooft de site, ofwel: een kind kan de was doen. Eerst denk ik nog even het installeren aan Bobby over te laten, als hij thuis komt, maar dan bedenk ik dat de wifi echt wel míjn ding is. Misschien ís het inderdaad wel kinderlijk eenvoudig.  

Ik volg de gebruiksaanwijzing precies. Je steekt de repeater in het stopcontact in de buurt van computer en modem (in de meterkast) en dan moeten de apparaten elkaar vinden. Maar modem en repeater vinden elkaar niet. Ik probeer het nog eens, en nog eens. En dan ineens brandt het WLAN-lampje op het modem niet meer en heb ik helemaal geen wifi meer. Wlan? wat is eigenlijk Wlan? Handen in het haar. Ik heb géén idee. Grr. Wat een leven leiden wij, met al die automatisering. Hoeveel tijd ben je daar wel niet aan kwijt?!?

Ik bel Xs4all.nl, waar je ook weer twee minuten door een welkomstmenu heen moet, rugnummers intoetsen en een kwartier in de wacht, maar dan komt hopelijk de verlossing. Ondertussen komt Bobby thuis. Hij heeft zin in kletsen. Ssst, zeg ik, ik sta in de wacht.

Dan krijg ik een ontzettend vriendelijk jongmens aan de lijn dat mij voortdurend prijst voor alles wat ik vraag en beschrijf en doe. Súper! roept hij steeds aanmoedigend. Ik raak er helemaal vrolijk van. Wat hebt u een leuke baan, zeg ik. Mensen helpen vind ik súper, zegt hij. We zijn er na drie minuten uit. Alles werkt. U moet het een beetje uitproberen, zegt hij, bij welk stopcontact in huis het het beste werkt. Maar het lijkt erop dat ik boven wifi heb. Ik straal helemaal, vooral omdat ik het zelf heb opgelost.  

Opzeggen

Het lukt me maar niet de sleutels van de Zeeburgerdijk in te leveren. Graag wil ik deze periode afgesloten hebben en dat schijnt niet te mogen. Bij woningbouwvereniging De Alliantie hebben ze een telefooncentrale met elf juffrouwen, en die heb ik nu ongeveer allemaal gesproken. Ze hebben inmiddels een heel dossier, waarin al mijn brieven, mailtjes en telefoontjes opgesomd staan, en telkens wordt de medewerker die mij moet bellen aangemaand mij te bellen of te mailen, met steeds meer urgentiesterren, maar dat doet hij niet. 'Belt u hem tussen 14 en 16,' zeggen ze. 'Dan is hij in principe bereikbaar.'

En dan heb ik het nog niet eens over het keuzemenu waar ik steeds doorheen moet.

Telkens als ze me proberen door te verbinden drukt hij telefoontjes weg, zeggen ze. 'Ik kan er ook niets aan doen,' pruttelt de telefoniste die haar taakje gedaan heeft en graag weer wil ophangen. Het is bijzar. 'Mag ik dan zijn e-mail-adres?' 'Nee er is alleen net algemene e-mail-adres'. 'Maar daar heb ik al herhaalde malen naar toe gemaild, dat helpt niet.' Gék word je ervan. 'Moet ik dan maar over een kwartier weer bellen? En krijg ik dan weer een andere telefoniste? Moet ik dan weer het hele verhaal uitleggen?' 'Die kans is groot, want wij werken met zijn elven.' Na drie keer tevergeefs stuur ik maar weer een mailtje.

En dan zeg ik ook meteen maar Cition op, de parkeervergunning.  Raar is dat, altijd was dat zo'n rijk bezit, en dat dan weg doen.

Bibliotheekdroom

Het ordenen van de keuken duurt nog eens drie uur, maar dan ineens is het onze eigen gezellige keuken met spulletjes uit beide huishoudens.

Onderwijl ga ik in de bibliotheek-to-be nog tien dozen boeken uitpakken en als de aanwezige kasten vol zijn ga ik de resterende 80 dozen (die manshoog voor het raam staan) verplaatsen naar de andere hoek van de kamer, zodat er ergens een beeld ontstaat van hoe we het ons gedroomd hadden. Zeg nu zelf: als je die 100 dozen weg Photoshopt lijkt het heel wat. Mijn glas-in-lood-raam kan voor het middelste raam! Heerlijke gedragen sfeer.

De kruiden des levens

Om maar één vraagstuk te noemen: de kruiden. Gelukkig hebben we jaren geleden vrijwel dezelfde kruidenrekjes gekocht en staat dat best leuk: zes van die rekjes. 12x5=60 potjes kruiden kunnen erin. U begrijpt het al: we hebben er véél meer.

Beken(d)t

Het is nog even wennen aan wonen in een grote huis met een grote woonkamer. Hoe gaan we ons daar bewegen? Hoe gaan we na gedane arbeid tot onszelf komen? Als je muziek speelt in de woonkamer, of je kijkt er tv, dan zweeft het geluid het hele huis door. Dat lijkt mij niet fijn. Waar is je intimiteit, je eigenheid? 

Terug uit Maassluis kijken we om 21 uur samen naar het 20 uur-Journaal, want dat kan met digitale televisie. Dan gaat Bobby boven op internet.

Op de iPad met oortjes in kijk ik naar de conference 'Ali B. Beken(d)t'. Dat is niet Uitzending Gemist, maar hier en nu. Dat kan allemaal met digitale televisie. Wat is die jongen leuk. En open van geest. En geestig. En zelfspot. Mensen een beetje plagen. Beetje confronteren. Zo is televie kijken net als een boek lezen. 

Pinksterdag

Altijd als we in Maassluis zijn doen we een wandelingetje naar het Hoofd van de haven van Maassluis. Het is daar geweldig met het uitzicht over de Nieuwe Waterweg en de geur van de zee. Op zondag slechts heel af en toe een zeewaardig schip uit Rotterdam.

In het Douanehuisje aldaar is een expositie van beeldend kunstenaar Renée du Clou. Ze is van vele markten thuis: keramiek, brons, beton, hout, schilderijen. Heel eigenzinnig en grappig. 

Zie: http://www.atelier1647.nl

Droom

Zus3 appt of we zin hebben te komen eten. Ja dat hebben we wel. En zo fietsen we in de vroege avond ineens door het droomachtige landschap  van Oud-Zuilen. Het is een plaatje. Dat we zo dicht tegen zo'n plaatje aan wonen. De polder heet Polder Buitenweg, en er staan twee beroemde molens: de Westbroekse Molen en de Buitenwegse Molen.

Leuk om zo spontaan met eten en drinken verwend worden. 

Operatie Bekväm

Terwijl Bobby vandaag zijn keukendozen gaat opruimen en een plek geven moet ik een beetje in de buurt blijven voor overleg. Ik besluit er iets nuttigs van te gaan maken en twee extra Bekväm-krukjes te gaan halen bij Ikea. Het is duidelijk dat het handig is er op elke verdieping een te hebben.

Eerste vraag: waar ben ik van hier uit sneller: Ikea Amsterdam of Ikea Utrecht. Ik probeer Ikea Utrecht via de binnenring (27 minuten, geen noemenswaardige tegenslag) en via de A12/A2: 26 minuten inclusief tanken. Buitenom is in principe sneller. Ik denk dat je in een venrgelijbarne tijd in Amsterdam Zuid-Oost bent, en die Ikea vind ik veel prettiger.

Tweede vraag: waar liggen die trapjes? Ook bij Ikea is nergens meer personeel te vinden. Er is wel een computer, maar als je daar 'trapje' intypt dan weet-ie het niet. Ik moet de naam Bekväm weten, maar die weet ik nou net niet. Ergens in de magazijnen in Stelling 18 liggen de trapjes.

Dan het maken van een trapje, uit het standje kan-ik-niet in het standje doe-ik-even. Dat helpt een béétje. Na twee uur zijn de twee krukjes klaar. Ondertussen heb ik alles fout gedaan wat er fout gedaan kan worden, maar dat leert je de pictogrammen allemaal te lezen en er goed kennis van te nemen. Ze zijn allemaal even relevant.

Toch wel trots, de krukjes staan als een huis.

Digitale televisie

Geen idee hadden we vorig jaar toen we keuzes moesten maken over kabels en communicatie. Blijkbaar is alles in de nieuwbouw standaard op de kabel ingesteld. Maar wij kozen voor de telefoon. Met - zo blijkt nu- alle extra vraagstukken van dien.

De 'bekabelingsbuddy' van Guidion die voor xs4all-klanten de boel komt installeren komen er niet uit met de bekabeling in ons huis. Er moet een 'bekabelingsexpert' bij komen. Die wil - als wij aandringen - nog wel om 19 uur komen. Ook dit zijn allemaal zzp-ers, deze medewerkers. Uiteindelijk lost de 'expert' de situatie op door de t.v. op de telefoonlijn aan te sluiten. Dan is en geen plek meer voor de vaste telefoon, die moet dan maar in de meterkast. Dat is nog raarder dan vroeger: toen de bakelieten telefoon in de gang hing.  Ergens in een doos in huis moeten nog twee vaste telefoonstations zijn, de vraag is alleen: waar? Ik heb geen idee.

Tegen achten hebben we digitale televisie en weer een hele stapel nieuwe gebruiksaanwijzigingen. En Wifi, al werkt die maar tot op 1 hoog. 

Wanneer de 'expert' klaar is, kunnen we eindelijk weer eens naar het Journaal kijken. Haarscherp, digitale televisie. De radio gaat trouwens ook via de televisie, een tuner heb je niet meer nodig. 

Daarna kook ik een verrukkelijk maaltje op ons campinggas en dan kan ik eindelijk op de iPad achterstallig naar de twee laatste afleveringen van 'Goedenavond dames en heren' kijken. Het is prachtig, alle verhaallijnen eindigen in een happy ending. Ik krijg tranen in de ogen van ontroering. Onderwijl leest Bobby uren zijn Trouw. Fijn hè, vrijdagavond, zegt hij. Wat een vrede op aarde.

Een jaar

Hans staat voor de deur met een bos bloemen. Hij heeft in zijn agenda nagekeken dat het een jaar geleden is dat we gepartnershipt zijn. Hij was een van Bobby's best men. 

Bobby is stomverbaasd. Hij was het helemaal vergeten, geeft hij Enigszins gegeneerd toe. Dat is natuurlijk een cliché van de bovenste plank, een man die zijn huwelijksdag vergeet. Gelukkig was ik het ook totaal vergeten. 

Voor de feestelijkheid gaan we uit eten bij ons onmiddels tweede thuis Istanblue. De eigenaar is altijd blij als hij ons ziet. Vorig jaar waren we naar Oostende, mijmeren we. Wat was geluk toen gewoon.

Dozen des levens

Het thema dozen blijft nog wel even. Voor mijn dozen staan Bobby's dozen. En Bobby heeft andere dingen aan zijn hoofd dan de dozen hier. Zijn oude huis moet nog leeg en hij moet de mensen die geïnteresseerd zijn in zijn afdankertjes oppeppen die spulletjes te komen halen, en wel nú!

Zus4 zegt dat ik vooral moet proberen de humor er in te houden. Af en toe een foto, is dat goed? vraag ik. Een foto zegt meer dan alle gezeur. Ze vindt niet dat ik zeur, maar een foto is goed. Ik heb anderhalf keer zoveel bezoekers als normaal. De mensen genieten blijkbaar van dit verhuisleed. Luigi tref ik bij Scheltema. 'O!' krijt ze. 'Zó herkenbaar! Wij lopen een maand voor jullie uit, maar het is zó herkenbaar, ik ben nog steeds alles kwijt.' Dat geeft de burger moed. Bobby vindt dat we blij mogen zijn met elk stapje voorwaarts. En elke dag is er wel een stap voorwaarts.

Nu kan ik op de bank gaan zitten wachten en jengelen dat hij zijn dozen moet uitpakken en weggooien, waar ik erg veel neiging toe heb, maar dat levert niets op. Hij doet tenslotte zijn dingen en dingen voor het algemeen belang, zoals plankjes boren, wc-rol-houder boren, kapstok boren en  de stereo aan elkaar knopen. Ook heeft hij al zijn dozen met glas uitgepakt. Ik weet wel dat hij gek is op glaswerk, maar dit heb ik me niet gerealiseerd. Als je het gewoon als een Verzameling ziet, en je zoekt er op termijn een móóie glaskast bij, dan is het léuk, zei Ann al. Zus4 lacht zich dood. Ook maar weer een foto, zeg ik?

Ik verman mij en ga dertig veertig vijftig boekendozen legen en in de bruine Billy-kasten zetten. Nee, dat bruin wil ik niet meer. Daar komt een droomblbliotheek. Maar dat is later. 

Uren later staat er nog steeds een rij van zijn dozen voor mijn dozen. Die zitten vol cd's. Het rare is dat in zijn oude huis die cd's anderhalve boekenkast vulden. Hoe kan dat nou?

Scheltema

Bijschrift toevoegen

Vandaag is The Grand Opening van de verhuisde boekhandel Scheltema (van het Koningsplein naar het Rokin) en daar wil ik bij zijn. Ik ben helemaal verrukt van wat ze daar in ruim een jaar voor elkaar gebokst hebben. Toen ging Polare failliet. Het Rokin, al jarenlang een bouwtput is door de Noord Zuid Lijn, lijkt een hotspot te gaan worden. Er komen steeds meer leuke winkels daar daen komen ook nieuwe warenhuizen. 

De nieuwe Schektema's weten wel feestjes te bouwen. Zo is er een rode loper gelegd van het Koningsplein naar het Rokin, en honderden schrijvers dragen over die rode loper een stapeltje van hun boeken van A. naar B. Wat een bekijks hebben die. Veel publiek langs de loper die foto's maken van hun auteurs. 

Verkeersregelaars die moeten zorgen dat al die schrijvers veilig de straat oversteken.

Wat een manier om boeken en schrijvers en lezen in het zonnetje te zetten. En dan te bedenken dat een jaar geleden de boekhandel ten dode was opgeschreven.

De nieuwe Scheltema is een prachtige lichte ruimte welkome winkel geworden waar het heerlijk toeven is en zal zijn. Rokin vlak bij De Dam. Gaat dat zien, gaat dat zien!

En dan weer met tram 14 naar oost, alwaar de bolide geduldig wacht. De parkeervergunning niet vergeten op te zeggen.

Zuilen

In het kader van het vraagstuk 'Waar-Ben-Ik?' lig ik een avondje Zuilen te googelen.

Zuilen was vroeger een zelfstandig dorp tussen Utrecht en Maarssen. Het is in de jaren vijftig bij de stad Utrecht getrokken. Je kan alleen niet zien waar ooit het hart van Zuilen geweest is, of er een soort centrum was, een centraal plein, een kerk, winkels. Volgens mij was het best deftig, of in elk geval gedeelten, en is het mis gegaan door d cohorten goedkope jaren vijftig flats, die de laatste tien jaar voor een deel weer afgebroken zijn en vervangen door nieuwbouw. 

Er is een site Museum van Zuilen, die denk ik hoort bij een daadwerkelijk museum. Als ik naar de foto's op die site kijk dan was de Amsterdamsestraatweg het centrum, bij het Julianapark. Daar was een majestueuze grote hoge neogotische kerk, de Ludgerurus kerk, die wel de Dom van Zuilen werd genoemd, heel gezichtsbepalend. Dat moet de kerk op deze foto zijn. Die is in 1977 afgebroken, wegens decimering van de bezoekersaantallen.

Er waren twee grote fabrieken: de staalindustrie van Demka en Werkspoor, waar veel mensen voor werkten.

Kuubs

De grap is nu dat ik volgens Bobby verhuisd ben in een vrachtwagen van 50 kuub, dat ik mekker over al zijn dozen en dat hij nu verhuist in een busje van slechts 16 kuub. Fijntjes merkt de chauffeur van zijn verhuisbus op dat als je drie een busje van 16 kuub rijdt dat dat dan ook 42 kuub is. Het onderwerp wie hier de meeste dozen heeft ingebracht moesten we maar laten rusten.

Verder is het - voor zover mogelijk - een leuke verhuisdag. Zo blij als ik was met mijn professionele verhuisteam à € 1710,-, zo blij is Bobby met zijn vrienden en zijn bus à € 150. Het heeft allebei wat, zullen we maar zeggen. Het is wel ware vriendschap, iemand helpen verhuizen. 

Na afloop moe maar voldaan vrolijk samen biertjes drinken, omzwermd door buurkinderen die nootjes komen bedelen, dat heb je dan weer niet met professionele verhuizers. Ik ben erg opgelucht dat deze horde genomen is.

Zout der aarde

Een afwasmachine, hoe moeilijk kan dat zijn? Wij hebben allemaal nieuwe apparaten in de nieuwe keuken die we allemaal niet gebruiken, onder meer vanwege dat er geen tijd is de gebruiksaanwijzingen te lezen. En niets spreekt voor zich, alles gaat elektronisch met piepjes.

Op een dag zette ik de afwasmachine gewoon maar eens aan, met ecologische afwastabletten, en hij deed het. Wonder. Ik twijfel er nog wel over, want hoeveel maak je nou helemaal vuil met zijn tweeën, maar een afwasmachine kopen en niet gebruiken is ook weer zo wat.

Op een dag vorige week leek het me handig alle gebruiksaanwijzingen in een ordner 'Gebruiksaanwijzingen' te ordnen, want dat zijn typisch dingen die je kwijt raakt en zo nodig kunt hebben. Bij het ordnen bladerde ik - toch niet helemaal gerust - de gebruiksaanwijzing van de afwasmachine door, waarin ik las dat je onder géén beding mocht beginnen met vaatwassen zonder 1 liter water en 1,5 kilo zout toegevoegd te hebben. Bobby, die overal verstand van heeft en altijd behulpzaam is, heeft nul verstand van afwasmachines en dat wil hij graag zo houden. 

Vandaag maak ik lunch voor 6 mannen, de verhuizers, Bobby's beste vrinden, en als ik ga afwassen roepen ze: waarom gebruik je je afwasmachine niet? Omdat ik heel slecht ben in gebruiksaanwijzingen, zeg ik. Meestal doe ik alles fout. Dat is geen gekoketteer, dat is een feit. 

Twee vrinden kijken met mij mee, maar ze vinden het een beetje stom. Maar net als ik een zak Jozo-zout in de machine begin te storten roepen ze: je hebt er toch geen Jozo-zout in gegooid? Er moeten speciaal afwasmachine-zoutkorrels in! Dat staat nergens, verdedig ik me, er staat dat er zout in moet. Zij hebben nog nooit gehoord van iemand die nog nooit een afwasmachine heeft gehad, maar geven toe dat de instructie onduidelijk is voor een beginner.

Zij hebben een lichtje dat gaat branden bij onvoldoende zout in de machine, maar bij mijn machine heb ik dat nog niet ontdekt.

Avondvierdaagse

Ik herinner me nog goed dat ik het eerste jaar op de Zeeburgerdijk werd overvallen door het fenomeen Avondvierdaagse. Dat krijg je als je aan de rand van de stad gaat wonen. Honderden, duizenden watergraafsmeer-kinderen met Watergraafsmeer-ouders, allemaal krijsen, allemaal bakfietsen en allemaal boze automobilisten. En veel plezier bij de wandelaartjes.

Nu stuit ik tijdens het avondwandelingetje langs de Vecht op hetzelfde fenomeen, Weer word ik overvallen door ukindergeschreeuw, nu onder het viaduct. Ze schreeuwen allemaal de longen uit hun lijf. Dit móet wel de Avondvierdaagse zijn. Hier lopen ze heel anders dan daar: het is klas na klas, school na school. In t-shirtjes van de school. En klaar-overs houden waar nodig de auto's tegen.

De tweede ronde

We maken de dozenkamers gereed voor de tweede lading. Morgen. Ik houd mijn hart vast.

Taakje van de dag: behalve dozen vullen ook een afspraak maken met Guidion/Xs4all. De monteur komt vrijdagochtend. Dan horen hopelijk de communicatieproblemen tot het verleden. Behalve het probleem dan dat je in deze Kooi van Faraday niet mobiel kunt bellen. Alleen op de tweede verdieping gaat het goed met de telefoon en de 3G. Of je moet naar buiten, waar het dan altijd net regent en/of hard waait. Ben benieuwd welk effect dit Faraday straks op de WiFi heeft.

Bluegrass

In een etablissement, niet ver van het nieuwe huis, is elke maandagavond live muziek. Het heet De Parel van Zuilen en de rest van de week is het trouwlocatie. De programmeur heet Joost van Es, hij is violist en doet deze avondjes erbij: bluegrass en americana zijn zijn voorliefde. 

Vanavond speelt er een Amsterdams bandje The Swinglers, contrabas, mandoline, banjo, gitaar. Een aantal van hen heeft in voorheen het bandje 'Vals Plat' gespeeld. Ze spelen ruim twee uur met veel gemak, elan en plezier, en je zou willen dat ze nooit stopten. Grijnzend loop ik in de nacht langs de Burgemeester Norbruislaan terug naar huis. 

De Parel van Zuilen doet dit sinds september 2014, lees ik bij de VPRO. Afgelopen Hemelvaart (vier dagen geleden) was er een top-bluegrass festival. Over het bandje The Swinglers.

Het is een groot mannenfeest, dat bluegrass-gebeuren, maar op 8 juni treeft Frederique Spigt hier op.

Heerlijke werkdag

Het kan verkeren. Nog nooit ben ik zo blij geweest dat ik naar het werk kan. Naar Bunnik. Naar de collega's. Naar de geëxplodeerde mailbox. Welwillende collega's. Werk is ineens zo overzichtelijk! Bedankt dat ik hier een dag mocht werken, zeg ik na afloop. 

Verhuizen geeft een heel nieuwe kijk op het leven. 

Spontane bezoekjes

Eerste zondag op het nieuwe adres. Eerst parkeer ik de bolide voor ons keukenraam, om te voorkomen dat er een vrijgemaakte gezinsauto komt parkeren, en dan wandel ik op mijn dooie akkertje naar de Jacobuskerk op het Prins Bernhardplein. 

Op de een of andere manier heb ik al die tijd dat ik hier zou gaan wonen gedacht dat dat dé gedroomde spirituele plek voor mij zou zijn, dat sfeervolle neoromaanse katholieke kerkje op loopafstand. Maar het kerkje zit vol zeventigplussers, inclusief het koor, en de priester, en de organist is een goedwillende amateur. Niets ten kwade van de zeventigplussers, het is allemaal ontroerend en authentiek, en tragisch dat deze kerk op de nominatie binnenkort-te-sluiten-kerken staat, maar wat ik aan Schoonheid droomde te vinden hier, zoals je die treft in De Papegaai of in De Duif in Amsterdam, die is er niet zo. Misschien dat de Roze Zusters in het klooster een eindje verderop zoiets hebben, maar die hebben hun Eucharistie 's zondags al om 09 uur. En er zijn grenzen.

Een beetje ontheemd keer ik huiswaarts. Bobby moet werken. Wat te doen? Zal ik naar een museum? Zal ik naar Schoonmama? Zal ik de hele dag in bed gaan liggen lezen?

Dan gaat de bel. Zus&Zwager 1. Té nieuwsgierig. We lopen een rondje Vecht. En een uur later Anke&Erwin uit Rotterdam, die toevallig net langs de Vecht wandelen. En dan Brecht&Erik, die met pioenrozen komen. Ik heb wel geen brood en koekjes voor de gasten, maar ik klaar er helemaal van op. 

Helle Helle

Is literatuur lezen escape uit de werkelijkheid? Of een manier om weer met je jezelf in contact te komen? Hoe dan ook, ik ga midden op de dag uren in bed liggen lezen.

Nog maar enkele weken geleden maakte ik kennis met de Deense schrijfster Helle Helle, door de roman 'Als je wilt'. Gisteren vond ik in de nieuwe buurtbibliotheek - met een de mening van de bibliothecaris niet zo bijzondere collectie - de roman 'De veerboot' van deze Helle Helle, uitgegeven in 2005.

Twee zusjes Jane en Tine wonen samen in het Deense dorp Rødbyhavn en werken allebei op de parfumerie-afdeling op de veerboot van Rødbyhavn naar Puttgarden in Duitsland. Die boot heb ik een paar jaar geleden nog gehad. Die parfumerie-afdelingen op veerboten vind ik altijd bijzonder wezenloze plekken, waar mensen zich in grote verveling doorheen bewegen. Dat iemand dat als omgeving van een roman maakt intrigeert wel weer.  

Gewone beetje volkse mensen, dagelijkse gebeurtenissen, alledaagse gesprekjes, ontmoetingen, geen grote emoties, het lijkt allemaal vrij vlak te gaan.   De gebeurtenissen zijn vooral de mannen die hun leven in en uit lopen. En mensen die dood gaan. Want dat gebeurt nogal. 

Verwondering over het leven. Dat is wat je bij blijft. Het leven gaat zoals het gaat, de mensen accepteren dat het is wat het is. Geen grote dromen, geen strevingen, geen reflectie. Alleen maar leven.

Nieuwe fase

Bobby is nu aan het inpakken en het is éindeloos. Ik heb erg met hem en met ons te doen. We hebben afgesproken dat we ons blijven herinneren dat we goedwillende aardige behulpzame mensen zijn, maar nu op het randje. Als we even niet zo lief zijn, dat we ons dan even op onszelf terugtrekken. En er vooral geen eindeloze gesprekken over gaan beginnen. We zullen erin slagen. 

De was

Nu AJ en WJ vandaag het laminaat uit de Zeeburgerdijk in het klushok en het verwarmingshok gelegd hebben, waarvoor eeuwige dank, kunnen we weer een stapje verder. De wasmachine kan aangesloten en het eerste wasje kan gedraaid. Die behoefte is heel groot. Heel vertrouwd, met mijn eigen wasmachine, mijn eigen laminaat en mijn eigen wasrekje in het trappenhuis. Dat doet weer denken aan mijn twee woningen in Bos & Lommer, waar ik bovenin op drie hoog of vier hoog woonde en als bovenste bewoner het trappenhuis kon gebruiken voor de was. Dat was fijn, want dan had je die niet in huis.

Er zijn voortdurend associaties met 'vroeger'. Welk 'vroeger' in mijn leven dan ook. Het sterkste is de herinnering aan onze oma van vaderszijde in de Vijverstraat in Leeuwarden, waar een vijver was met net zulke mooie treurwilgen als hier.

All That Jazzz

Jongste Nichtje studeert voor jazzzangeres aan het Conservatorium te Utrecht en heeft deze week tentamens. Dat stap je dan even een volkomen nieuwe wereld binnen vol jonge mensen met een muziekdroom. Dit tentamen heet 'Combo'. Ze spelen behoorlijk moeilijke nummers met gemengde maatsoorten. Ze komen er steeds meer in en gaan dan ook meer swingen en stralen. Ik ben heel trots op haar.

Bibliotheek

'k Loop  naar de bibliotheek om even echt online te kunnen zijn. Dat is heel dankbaar, na een week geklooi met de iPhone. We hebben in huis zoals gezegd nog geen WiFi, we hebben ook nog geen vaste lijn, maar ook vaak geen 3G en geen telefoon, vanwege het gewapende beton. Ons huis is als de kooi van Faraday, doceert Bobby. Voor wie daar meer over wil weten, klik hier.

Het is geen deftige bibliotheek, hier te Zuilen, maar wel ruim. De bezuinigingen op bibliotheken zijn in elke stad een issue en in elke stad worden ze weer anders ingevuld. Veel buurtbibliotheken worden gesloten en dan wordt er geïnvesteerd in een prestigieuze centrale bibliotheek. Hier te Utrecht zijn ook al jaren discussies gaande over de Centrale Bibliotheek die misschien in het oude Postkantoor op het Neude komt. De bibliothecaresse vreest echter niet voor sluiting van dit filiaal, omdat Zuilen een kansarme wijk is. Juist daar is de bibliotheek heel belangrijk.  Maar de collectie is niet heel bijzonder, niet wat je vroeger van een bibliotheek verwachtte. Kunstboeken hebben ze hier niet, en ook maar heel

weinig boeken over religie en spiritualiteit, want dat werd nauwelijks uitgeleend.

Ik loop er met mijn iPad naar toe, want je mag er gratis op de Wifi, naar de iPad blijkt leeggelopen. Nu rammel ik op een oude PC. Het heeft wel wat, het doet aan vakanties denken, aan de jaren dat ik internetcafé's bezocht en zo in allerlei krochten terecht kwam. Als je lid bent mag je gratis op de computers, nu betaal ik € 0,50 per kwartier. Misschien moet ik maar lid worden en boeken en dvd's gaan lenen. En dan voeg ik de daad bij het woord.

Het huis waarin wij wonen

Er is in Zuilen een klooster, Klooster Cenakel heet het, er wonen Roze Zusters en die doen aan Eeuwigdurende Aanbidding. In hun kapel is altijd iemand aan het bidden. Die kapel is open van half acht 's morgens tot acht uur 's avonds. Daar vinden meerdere gebedsdiensten per dag plaats. Dat lijkt me een mooie plek om op adem te komen. 

 

Op een tafel achterin de kapel kun je een kaarsje voor Maria branden en er liggen wat briefjes met gebeden die mensen kunnen prevelen die zelf niets kunnen verzinnen. Op een van de briefjes staat: 

Gebed voor het huis waarin wij wonen

 

God, ik bid U voor het huis

waarin ik leven mag.

Geef dat wij ons hier thuis voelen,

dat het een ruimte mag zijn

waar mensen elkaar kunnen vinden.

Zegen onze dagen en onze nachten.

Moge alles wat wij meemaken

Het teken dragen

van uw liefdevolle nabijheid.

Maak onze vreugde zo rijk,

dat wij ook verdriet kunnen dragen.

Zegen de kleine dingen,

die zo eigen zijn aan ons huis.

Wij bidden dat het leven van elke dag

bezieling ontvange van ons geloof.

God, wij vragen U:

Wees aanwezig in dit huis.

Wees zo ook aanwezig in onze wereld.

Hemelvaartsdag 2015

Ik ben hier echt niet geschikt voor, maar ik sla me er op mijn manier manmoedig doorheen. Eerst haal ik de bolide leeg, die stond nog vol met laminaat en andere troep. Het laminaat komt in de kluskamer en in het verwarmings- en wasmachinehok.

De planken sop ik een voor een af en dan rubriceer ik ze op vernuftige wijze. En tenslotte  sleep ik ze naar de eerste etage. Wat stelt het helemaal voor? Ik ben er 2,5 uur mee bezig en dat zie je er niet aan af.

Ik heb een grote weerstand om mij met chaos en rommel te verhouden. Ik wil weg, ik word panisch, misschien ben ik wel autistisch, denk ik soms. Enfin, dat vastgesteld hebbende ga ik het dan toch maar stap voor stap doen en van elke stap genieten, zoals de boeddhisten leren. Morgen komen WJ en AJ het laminaat leggen op die twee kamertjes. En die klus moet natuurlijk voorbereid worden. Bij de Praxis haal ik dun zilverkleurig tape om de ondervloer aan elkaar te plakken. Het zijn megaklussen voor mij. Alle energie lekt uit mij weg. Wel fijn is dat de Praxis hier op fietsafstand is, de Amsterdamsestraatweg. Dat is behapbaarder dan met de auto.

's Middags ga ik het 'voortuintje' herinrichten. Want de narcissen en blauwe druifjes van 17 maart (de dag dat we de sleutel kregen) zijn helemaal uitgebloeid en op. Ook zo'n klus. Cosmea, lavendel en geraniums door elkaar gemengd. Zeulen en slepen (er zit veel te veel zand in die plantenbak. Ik wist niet dat zand zo zwaar was, ik heb nog helemaal geen tuingereedschap, laat staan een kruiwagen). Het is niet zo nuttig misschien, maar van het resultaat word ik wel weer en beetje blij.

Bobby pakt ondertussen in zijn oude huis zijn boeken in. Hij vraagt of ik kom helpen. Zucht. Ik wilde dat ik een beter mens was, maar het is natuurlijk niet voor niets dat ik dat zelf allemaal à € 1700 heb láten doen. Volgend jaar ga ik écht genieten van Hemelvaart.

Het klavier

In een doos met het welsprekende opschrift 'Mappen en Boeken Woonkamer' vind ik de pianoboeken terug en Bobby heeft de pedaal van de piano ergens gezien. Nu is alleen de muzikale knijper nog kwijt, waarmee je de pianoboeken opengeslagen houdt. Maar als ik stukken speel die ik altijd speel dan blijft het boek wel open staan. Alweer een stukje genoegen  terugveroverd op de chaos.

Met ook nog mijn Radio4 uit mijn transistorradio'tje ben ik helemaal klassiek geworden. Nu ik geen tv meer bij het bed heb ga ik maar ter verstrooiing radio luisteren. Ik doe me aan wijlen mijn oude vader denken, die in zijn laatste jaren ook altijd radio lag te luisteren en erbij in slaap viel.

Bloem bloem bloem bloem

Na het zwoegen en het slepen en het zoeken begint nu ook een beetje het genieten. Ik ga maar eens een wandelingetje naar de Vecht. Tenslotte was de hele excercitie bedoeld om aan de Vecht te wonen. Er loopt een plantsoen naar de Vecht en ooit heb ik erop gemopperd dat het zo saai was, maar nu is het verpletterend mooi. Bloemrijk. Vogeltjesrijk. Het kwinkeleert hier dat het een lieve lust is. Daar krijg je goede zin van, in tegenstelling van de eigen tuin die nog een zandbak is en ook nog wel even een zandbak zal blijven. 

Ik kwek wat met een oudere dame met een leuk hondje. Een Roemeens zwerfhondje. Zij hadden altijd een slagerij in het centrum, een tópslagerij, er waren zéven slagerijen in de stad, maar toen werd het allemaal voetgangersgebied en bleef de klandizie weg. Ze had het pand nog twaalf jaar verhuurd aan een bruidsboeket, maar dat was zoveel zorgen en geld, dat onderhoud, dat ze de boel had verkocht en nu hier in een fijn appartement woonde. Heel fijn.

Het is duidelijk waar nu de dagelijkse wandeling naar toe gaat.

Ochtendstond

Vechtplantsoen, Utrecht.

Leeg

Deze dag staat in het licht van het ritueel afscheid nemen van het oude huis. De keuken en de badkamer moeten niet een beetje, maar heel grondig geboend, de vloeren gesopt, de spinrag in de hoeken verwijderd, de pluggen uit de muur, de gaten gestopt. Maar dan heb je ook wat. 

De onvolprezen Hani501 doet het verwijderen van het laminaat op de benedenverdieping. Hopelijk wil de volgende huurder het overnemen, evenals het tapijt op de slaapkamer en de kapel. Anders moet dat ook nog verwijderd. Vijf jaar geleden is Hani501 met mij dat laminaat wezen halen in de Hornbach Alblasserdam, waar ze voldoende op voorraad hadden. Wat was dat een gezeul!

Wok

En dan is er nog een kwestie: de wokbrander. We hadden een gasplaat besteld met de wokbrander rechts maar wat hebben ze geleverd? Een wokbrander in het midden! Als je die zou gebruiken kun je op de andere pitten niet meer koken. Het kostte al heel veel gezeur om het omgewisseld te krijgen. Dat is nu akkoord, maar de gewenste  kookplaat is niet op voorraad. Nu kunnen we al die tijd niet koken in het nieuwe huis, want ze willen de huidige kookplaat als showroommodel gaan verkopen. Dat is me wat: heb je eindelijk een droomkeuken, mag je niet koken! Nu krijgen we een mail dat die pas 1 juni geleverd kan worden.

Ik bedenk dat we vorig jaar voor de kampeervakantie in Zuid-Engeland een tweepits campinggasstel hebben gekocht. Dat zou uitkomst kunnen bieden. Het stond in de berging. Er staan in de nu propvolle toekomstige logeerkamer zo'n dertig zware dozen waar 'box' op staat. Daar zou die in moeten zitten.

Uit de comfortzone

In de verhuischaos heb ik vandaag twee stilteplekken gecreëerd. De woonkamer en de slaapkamer. Hoe lang die zo blijven weet bijna niemand. Maar nu is het een wonder. 

Bobby kijkt in zijn oude thuis naar voetbal. Om te relaxen. In het nieuwe huis zijn we nog verstoken van alle communicatiemiddelen, we hebben jgeen telefoon, geen internet, geen televisie. Dat doen we allemaal ná Bobby's verhuizing en die is pas over een week. 

Gelukkig had ik aan de Zeeburgerdijk in de keuken een transistorradio'tje staan - voor het nieuws bij het ontbijt - en nu kan ik in bed naar Radio 4 luisteren. Net als vroeger. Dat is mooi, het leidt wat af. 

De kleurenpsychologie houdt mij bezig. Hoe het kan dat de kleurenleer zegt dat wit rustgevend is en donkerrrood druk. Ik vond mijn vorige donkerrode slaapkamer het toppunt van rust, een behaaglijk gezellig holletje. Bobby wilde liefst alles gebroken wit. Prikkelarm zou dat zijn. We zijn al delibererend op diverse heel lichtgroenen uitgekomen. Ik ervaar al die lichte kleuren echter helemaal niet als prikkelarm. Misschien komt dat doordat mijn onrustige geest er tegenaan knalt en dat dat donkerrode kamer die onrust absorbeerde. Mensen zijn niet gelijk, en theorieën gaan niet voor iedereen op. 

De nieuwe slaapkamer is nu even een oase van rust. Er komen nog lichtgroene verduistering gordijnen voor de Veluxramen. En ik heb er wat plantjes onder gezet. Beetje leven in de brouwerij. 

Als je 'lichtgroene slaapkamer' googelt, dan blijkt het helemaal een concept. 

Petticoat

Een dag verder. Ik heb weer dozen geleegd. Het gaat allemaal onvoorstelbaar langzaam maar de aanhouder wint. Vandaag de dozen in de slaapkamer. Beddengoed, dekbedden, dekens, t-shirts, truien, broeken, zwemgoed, jassen, schoenen... Eigenlijk is het niet heel veel, maar het is zoveel zooi en het duurt uren. 

Dan breng ik de kubussen terug naar Ann, die zo handig dienst deden de eerste dagen als keuken en opstap, maar die nu enorm in de weg staan. Ik koop een ordner en showtassen om alle gebruiksaanwijzingen  te verzamelen, want de administratie wordt nu natuurlijk een zooi. Ik krijg aanmaningen van facturen die ik nu écht moet betalen anders dreigt er wat die ik nooit gezien heb.  Al die werkjes duren en duren.

Maar als er dan weer tien dozen weg zijn is het toch weer wat gezelliger. De oude gordijnen lijken hier net een korte petticoat.

Dozen

Om zes uur ben ik klaarwakker. In de woonkamer verwerk ik eerst maar eens de dozen met glazen richting de 'glaskast', en vervolgens ga ik de keukenkastjes en de trapkast herordenen. Alles wat Will gisteren heeft uitgepakt een ander plekje geven. Frau und huishouden. Volgende week komen hier de kastjes van Bobby bij. Help! Nee, wees wellekom.

Ik herinner me het uitpakken weer van de vorige verhuizing, vijf jaar geleden. Dat was al weken werk, maar dit is veel groter. Twee volle huishoudens in elkaar schuiven. De kunst is er niet over te tobben en te stressen, alles stap voor stap, opgewekt en vol vertrouwen tegemoet te treden.

Al die droomkamers gaan komen, maar het is een project van máánden.

Ik zie diverse appjes en mailtjes waarin de mensen me veel plezier en genieten toewensen. Ik doe mijn best! 

Verhuisd

Niet samen te vatten, deze dag. Zo druk zo veel, zo lang. Ik blog alleen maar uit plicht voor de mensen die meeleven en hier verhaaltjes verwachten. Maar vandaag komen die niet. Te moe. Om 08 uur kwamen de verhuizers. Om 13 uur waren ze klaar met inpakken en inladen, om 16 waren ze klaar met uitladen. Nu staat het nieuwe huis vol met dozen waar niet op staat wat er in zit.

En nu ga ik in Utrecht slapen. Will, die geholpen heeft keukendozen uit te pakken, want dat kan ze zo goed, rijdt na het eten bij onze inmiddels vaste stek Istanblue terug naar Amsterdam. 'Vind je het niet raar dat je hier in Utrecht blijft?' Ann die een tafeltje komt ophalen uit onze boedel is opgetogen.

Ik kan het beddengoed nergens vinden.

Ga jou missen!

Ter afscheid gaan we met de buren eten bij de Chinese: Buurman rechts en Buurvrouw links. Gevieren kuieren we door het Flevopark en alles is gewoon gewoon. Maar morgen zal alles anders zijn. 

'Een goede buur is beter dan een verre vriend,' debiteert Buurman aan tafel als ik opper dat we - als we dan geen buren meer zijn - misschien toch verre vrienden kunnen worden.

Buurvrouw geeft me ter afscheid een theedoek. De persoon met knapzakje in het park, dat lijkt haar wel toepasselijk. Voor ons daar aan dat Flevopark.

De Chinese mevrouw is ook ontdaan: 'Ga jou missen!' Maar ze weet ons mooi wel lekkere luxe aspergemaaltijden te verkopen. 

Buurman is terug van anderhalve maand Frankrijk. Ik vertel hem over het klein leed van samen een nieuw huis inrichten en het eens moeten worden over kleuren. En dat ik al die meisjesdingen waar ik mij de afgelopen jaren alleen in gespecialiseerd heb een beetje moet laten varen. 'Aan mij heb je echt een betere!' zegt Buurman. 'Ik heb laatst een roosjesdekbed gekocht.'

Opzeggen

Administratief vergt het wel doorzettingsvermogen: opzeggen. Ik heb nog steeds geen bevestiging van de woningbouwvereniging dat ik op 1 mei mijn huur heb opgezegd. Nu is het al 10 mei! Morgen komt het er natuurlijk ook niet van. Nu stuur ik maar noodmailtjes. Ergens heb ik gelezen (maar waar?) dat ze pas na 5 werkdagen reageren, en daar zijn we misschien nog niet aan toe met twee weekends en 5 mei tussen 1 mei en nu.

Waternet kun je pas opzeggen nadat je je sleutel bij de verhuurder hebt ingeleverd. Met de vaste telefoon van KPN is me nu wel gelukt, dat moest telefonisch, dat stond ergens diep ver weg in hun site.  Greenchoice is via hun site gegaan. Dat is afwachten. Daar moet je natuurlijk nog allemaal meterstanden van opgeven. Bij PostNL heb ik een half jaar post doorsturen aangevraagd, dat kost 42 euro, vooraf te voldoen. Wat krijg je nog voor post, zou je zeggen. Maar toch.

Vroeger had je verhuiskaartjes, herinner ik me ineens. Eerst moest je die met de hand invullen, wat een werk, en later kon je ze ook voorgedrukt krijgen. Hoeveel wilde je er dan? Dat was een heel vraagstuk. Nu doe je dat per e-mail. De site Het Geheugen van Nederland bewaart al dat soort kaartjes.