Rosa

Op grond van een mooi tekstje op de site van de Stadsschouwburg (Utrecht) over hemelse muziek had ik Line uitgenodigd om mee te gaan naar de voorstelling ‘Akasha’ van het Rosa Ensemble. Ik had nooit van de gehoord maar ik had in mijn hoofd dat het een hedendaagse interpretatie van de prachtige polyfone muziek van vorige week zou kunnen zijn. Het tekstje kwam uit een recensie: 'De meerstemmige zang is goddelijk, met een loepzuivere timing en uitdagende noten.'

Dat het concert onderdeel is van de Gaudeamus-Week staat nergens. Dat is een week voor moderne klassieke muziek. Onbegrijpelijke plink-ploink-muziek. Dat hebben ze waarschijnlijk weggelaten, want dan komt er geen publiek. 

Line vraagt nog van tevoren: 'Wat is dat Akasha ook alweer?' We googelen het. Het is een begrip uit het Hindoeïsme en verwijst naar een collectief kosmisch geheugen, een laag van kennis waar in principe iedereen bij kan als je je ervoor open stelt. Er zijn boeken over die gaan over de ‘Akasha-kronieken’.

Ik wil graag een beetje vooraan zitten, op de tweede of derde rij. Maar dat is een verouderd concept, de tweede rij. De zaal is heel anders ingericht. De stoelen staan opgesteld in vier blokken die naar elkaar toe gekeerd zijn  met gangpaden ertussen en grote beweegbare panelen met spiegels. Een tiental zangers/acteurs/muzikanten beweegt zich daartussen.

Het is een onbegrijpelijke avond waar je je verstand helemaal moet uitzetten. Er is veel schelle lichtshow en elektronische muziek, verhalen in het Engels en soms in het Nederlands. Soms liederen. Ales gaat in flarden en is met je verstand niet te volgen, je moet je er aan overgeven en het maar ondergaan. Het is een indrukwekkende chaos, door hen helemaal beheerst, maar voor de kijker niet te volgen. Hemelse muziek hoor ik nauwelijks. Maar de acteurs hebben een prachtige ontzag afdwingende dictie en presentatie ook al snap je het niet. Alle chaos is perfect georkestreerd, er is ongetwijfeld een idee en een bedoeling van dit alles. 

Hoe begin je met zo’n voorstelling, vraag ik achteraf? Een filosofisch idee? Flarden muziek? Flarden tekst? Het totaalbeeld? Hoe draag je het over aan de acteurs? Is er een choreografie? Wie vormen dit ensemble. Hoe zit dat met de samenstelling? De acteurs die meedoen zijn minstens vijftigers, de actrices jonge prachtige ongewone hoogstens dertigsters. De vrouwen van allerlei kleur en achtergronden.