Indrukwekkende film gezien: ‘I Daniel Blake’, film uit 2016, en dat jaar de Gouden Palm gewonnen bij het Filmfestival te Cannes. Regisseur Ken Loach. Werd 7 september uitgezonden bij de VPRO.
De hoofdpersoon is een 59-jarige timmerman / meubelmaker die na een hartaanval niet meer mag werken en een ziekte-uitkering nodig heeft. Hij wordt helemaal vermalen in het rigide ontmoedigende Engelse uitkeringssysteem. Hoewel zijn artsen zeggen dat hij absoluut niet mag werken wordt zijn aanvraag door een of andere ‘gezondheidszorg-ambtenaar’ op grond van krankzinnige vragen afgewezen. Hij kan ertegen in beroep gaan, maar dat kan lan duren en om toch wat geld te krijgen eerst een werkloosheidsuitkering aanvragen. Daarvoor is hij verplicht te solliciteren. Bij telefoontjes over dit alles staat hij uren in de wacht en krijgt hij alleen maar gekmakende bureaucratische antwoorden. Op de uitkeringskantoren is ook geen normaal gesprek te voeren, alles gaat digitaal, alles gaat alleen volgens de ‘regels’. En wie zich niet precies aan de regels houdt krijgt sancties. Wie protesteert wordt door bewakers de deur uit gezet.
De hoofdpersoon is een 59-jarige timmerman / meubelmaker die na een hartaanval niet meer mag werken en een ziekte-uitkering nodig heeft. Hij wordt helemaal vermalen in het rigide ontmoedigende Engelse uitkeringssysteem. Hoewel zijn artsen zeggen dat hij absoluut niet mag werken wordt zijn aanvraag door een of andere ‘gezondheidszorg-ambtenaar’ op grond van krankzinnige vragen afgewezen. Hij kan ertegen in beroep gaan, maar dat kan lan duren en om toch wat geld te krijgen eerst een werkloosheidsuitkering aanvragen. Daarvoor is hij verplicht te solliciteren. Bij telefoontjes over dit alles staat hij uren in de wacht en krijgt hij alleen maar gekmakende bureaucratische antwoorden. Op de uitkeringskantoren is ook geen normaal gesprek te voeren, alles gaat digitaal, alles gaat alleen volgens de ‘regels’. En wie zich niet precies aan de regels houdt krijgt sancties. Wie protesteert wordt door bewakers de deur uit gezet.
Op zo’n kantoor ontmoet hij Katie, een jonge Londense vrouw met twee kinderen, die naar een plaats 450 km van haar huis moest verhuizen om een flat te krijgen. Omdat in Londen de huizen te duur zijn. Zij is te laat op haar afspraak omdat ze de weg niet wist en krijgt meteen een sanctie: 40% gekort.
Ze steunen en helpen elkaar zo goed en zo kwaad als het kan. Hartverscheurend is de scène bij de Voedselbank, waar een hele lange rij wachtenden voor staat en waar heel aardige oudere dames ze aan wat boodschappen helpen. Daar gaat Katie bijna onderuit omdat ze zo’n honger heeft. Daniel op zijn beurt verkoopt al zijn huisraad om nog wat te kunnen eten.
Loach heeft de film gemaakt als regelrechte aanklacht tegen het neoliberale systeem dat mensen zonder werk plet en vernedert. Van een uitgesprokenheid en zeggingskracht die je niet veel meer ziet vandaag de dag. Mooie karakters, onderlinge hulpvaardigheid.
(Ik zag de film bij NL Ziet (€7,965 p.m.), maar hij is ook te zien bij NPO Plus (€ 2,95 p.m.).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten