Ik moet helemaal afkicken. Ik mis mijn Australische gast nu al. Ook al werd ik af en toe gék van haar. Ze praatte aan een stuk door. Alles wat ze beleefde was ‘fabulous’, ‘gordious’, ‘amazing’, ‘heavenly’ en wat al niet. En ze beleefde nogal wat. Utrecht was geweldig, de mensen zo fijn, de oude gebouwen zo unbelievable, de muziek helemaal het einde. Haar 10 dagen Utrecht waren een lange aaneenschakeling van hoogtepunten die ze allemaal met me deelde Het was een wonder om stukken ervan mee te beleven, al vluchtte ik ook regelmatig eventjes weg. Zo positief, zo complimenteus, zo open voor goede dingen en zo dankbaar. Pff.
Nu gaat ze nog twee dagen naar Amsterdam en dan terug naar Australië. Zij is ook nog aan ons leven samen verkleefd: ‘Lucie, send me wednesday your pictures of the hairdresser!’ Ze ziet erg op tegen de reis van Utrecht naar Amsterdam. Zal ze met de trein? Met een taxi? Natúúrlijk zeg ik dan: 'Ik breng je wel met mijn bolide.' Ze heeft een hotel aan de Prinsengracht geboekt, vlakbij het Amstelveld. 'Lucie! You make me feel like a príncess!'
Bobby denkt dat ik er zal blijven, in Amsterdam. En dat ik daarna met haar mee ga naar Melbourne. Het is inderdaad raar om haar bij haar hotel af te zetten. Ik ben helemaal verslaafd geraakt aan al haar gedoe. En nu na Utrecht wil ik haar ook Amsterdam laten zien! Ik hoor de trots in mijn stem over Amsterdam.
Maar de schoorsteenveger komt. Ik moet weer terug naar Zuilen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten