De schandpaal

In Trouw een goed lang mea culpa-verhaal van journaliste Iris Pronk over haar kritiekloze stuk in de krant destijds over het meisje Maria Mosterd, het meisje dat een boek schreef over haar jaren met een loverboy. Toen Meisje en Moeder Mosterd de school aangeklaagd hadden wegen slechte verzuimadministratie had ze allemaal gebeld: de school die het spijbelen van Meisje Mosterd niet gemeld zou hebben, andere loverboyslchtofers, hulpverleners, de moeder... Nooit had ze bedacht dat het allemaal wel eens niet waar was. De rechtbank wees uit dat de school wel een keurige verzuimadministratie had gehad en dat meisje Mosterd bijna altijd in de klas had gezeten.

Ach, u zult het allemaal wel gevolgd hebben. Zelf heb ik het eerlijk gezeg met maar een half oog gevolgd, het kwam langs zoals zoveel nieuws langkwam. Al die opwinding in de media, ik kan me er niet altijd over alle kwesties even druk maken.

Dit stuk lees ik echter wel met interesse, omdat deze journaliste aan zelfreflectie doet. Dat er bij haar geen bel ging rinkelen en waarom niet. Journalistiek is ook maar een vluchtig vak. Mensen denken vaak dat journalisten diep gaan en alles weten, maar dat is vrees is maar een paar gegeven en dan ook alleen maar bij de onderwerpen waarin ze zich echt verdiept hebben. Dat Iris Pronk het allemaal kritiekloos geloofde had er, zegt ze, mede mee te maken dat het boek bij een gerenommeerde uitgeverij was uitgebracht. En dat mensen graag slachtoffer geloven.

Maar ze vindt het ook weer erg dat Meisje Mosterd nu zo aan de schandpaal wordt genageld. Ze zou niet zo diep vallen als de journalistiek niet zo groot had gemaakt. Mea Culpa. Ze kan niet garanderen dat het niet weer gebeurt.