'Op feestdagen wordt als regel niet gewerkt'

Ik heb hele discussies over het fenomeen Hemelvaartsdag, is het werkdag of niet? Ik dacht het niet, beschouw het als een christelijke feestdag waarop iedereen vrij is, en alleen sommige winkels open zijn. Het is een dag om een lange wandeling te maken. Dauwtrappen is misschien wat erg vroeg, maar toch wel de-paden-op-de-lanen-in.

Bij de bedrijven waar ik de afgelopen decennia gewerkt heb is het zelfs gebruikelijk de medewerkers op de vrijdag na Hemelvaartsdag verplicht een vakantiedag op te laten nemen. Dat vind ik gewoon. Maar anderen minder. Misschien is het wel níet gewoon.

Google moet uitkomst bieden. 'Nederland kent vier soorten feestdagen: 'Nationale', 'Algemeen Erkende', 'Christelijke' en 'Regionale'. Of iemand vrij heeft op deze dagen wordt niet bepaald door de overheid, al hebben wel alle ambtenaren vrij. Of je recht hebt op vrij hangt af van je CAO.' De Nationale Feestdagen zijn: Koninginnedag en Bevrijdingsdag. De Algemeen Erkende Feestdagen zijn Nieuwjaarsdag, 1e en 2e Paasdag, 1e en 2e Pinksterdag, Hemelvaartsdag,  1e en 2e Kerstdag. De overige Christelijke Feestdag is Goede Vrijdag (niet vrij) en de Overige Feestdag is Carnaval. Welke de Regionale Feestdagen zijn vermeldt het artikel niet.

In onze CAO staat in Artikel 12 ('Feestdagen'): a. Onder feestdagen worden in deze collectieve arbeidsovereenkomst verstaan: Nieuwjaarsdag, de beide Paasdagen, Hemelvaartsdag, de beide Pinksterdagen, de beide Kerstdagen en Koninginnedag, alsmede nationale feestdagen die door de overheid worden vastgesteld. b. 5 mei wordt een maal per 5 jaar aangemerkt als een feestdag in de zin van deze CAO. c. Op feestdagen wordt als regel niet gewerkt. Voor zover deze feestdagen vallen op werkdagen waarop door de betrokken journalisten zou moeten zijn gewerkt, wordt over deze dagen het salaris doorbetaald.

En Wikipedia meldt verder over Hemelvaart: 'In veel plaatsen worden jaarlijks terugkerende evenementen georganiseerd, zoals het Breda Jazz Festival, Dauwpop in Hellendoorn, Het Nederlands Jongleerfestival en verschillende boekenmarkten, jaarmarkten en braderieën. Ook is deze dag door de ANWB tot Nationale Stoomtreindag omgedoopt. Eind 20ste eeuw kreeg deze dag steeds meer een commercieel karakter. Ambtenaren hebben een verplichte vrije dag.'

Am Allerschönsten

Eindelijk eindelijk eindelijk weer een avond Zing & Beleef Brahms. Ik ben twee keer niet geweest en het is geloof ik al wel zes weken geleden. dat is niet goed voor de Binding. We doen onderstaand Zigeunerlied, we zingen 'Selig  sind, die da Leid tragen, denn sie solle getrostet werden' uit het Deutsches Requiem. Volgende week gaan we naar de uitvoering ervan.

We oefenen ook een paar eerder ingestudeerde liederen, die we over drie weken tijdens de Open Dag van het Concertgebouw op zaterdag 25 juni aanstaande gaan zingen. Het klinkt nog naar niks. Het dameskoor Furore waar ik laatst een uitvoering van bijwoonde had behalve een dirigente per repetitie ook een zangpedagoge, specifiek voor de interpretatie en de stemkleuring. Mijn buurman en ik hebben er vooral last van dat onze stem overslaat bij de hoge d en é. Hij zegt: 'Ik ga geloof ik maar bij de bassen'. Die mogelijkheid heb ik helaas nog niet.

Wißt ihr, wenn mein Kindchen am allerschönsten ist?

Wenn ihr süßes Mündchen scherzt und lacht und küßt.

Mägdelein, du bist mein, inniglich küß ich dich,

Dich erschuf der liebe Himmel einzig nur für mich!

Wißt ihr, wenn mein Liebster am besten mir gefällt?

Wenn in seinen Armen er mich umschlungen hält.

Schätzelein, du bist mein, inniglich küß ich dich,

Dich erschuf der liebe Himmel einzig nur für mich!

Moiré

Ik heb ineens een verrassende mailwisseling met Leen, die deze week in haar weekblad een artikel van Vinnie gaat aanhalen. Ze zoekt er een foto bij, maar die kan ze niet krijgen. Het slachtoffer vindt het stuk 'flauw'. 'Dan scan je de foto toch in van uit ons vakblad', mail ik terug, 'krijg je lekker een foto met moiré'. 

'Onze' Wout weet niet wat 'moiré' is. Ik voel me ineens beetje oud.

Voor wie ook niet weet wat moiré is

Aan de Nespresso

Bij een proefabonnement op de Volkskrant dat ik me telefonisch heb laten aansmeren krijg ik een Nespresso-apparaat cadeau. Ze vragen niet of ik dat wel wil, het kómt gewoon. Er zit een pak proefcupjes bij maar die zijn na een week allemaal op. Albert Heijn verkoopt de cupjes niet. Huh? Wat nu?

Blijkt maar weer dat veel dingen me maar matig interesseren, zoals Nespresso, dat ik me dus nooit in Nespresso verdiept heb en geen weet heb van de strakke licenties en het fenomeen Nespresso-boutiques. In Amsterdam moet je voor je Nespresso-cupjes naar de Bijenkorf of de P.C.Hooftstraat. Omdat ik zaterdag toch in Oud-Zuid was ging ik ook maar even naar de P.C. Hooft. Het zag er heel anders uit dan deze foto. Bommetje bommetje-vol stond het  daar, met een sliert mensen tot op de  straat. Ik was onmiddellijk weer weg.

Alternatief: je bestelt ze telefonisch, of via de site. Elk cupje kost 0,33 à 0,37 euro. En is het nou lekkerder dan mijn eigen koffie? Ben er nog niet over uit. Het is wel gemakkelijker. Dit business model irriteert mij wel mateloos, maar door dat 'gratis' apparaat bij de Volkskrant zit ik nu aan de cupjes!

Avondje apenrots

Het is inmiddels zondag, maar ik moet nog steeds bijkomen van de vrijdagmiddag en -avond die ik op een apenrots doorbracht.  Het begon al om drie uur 's en pas tegen elven was het afgelopen. Een hele werkdag ná de werkdag. Het Dinner was georganiseerd door een advocatenkantoor dat zijn klanten met elkaar in contact wilde brengen.  Het bestond - na de kennismakingsprosecco - uit  een 'inhoudelijk programma' waarbij vier apen een  potje mochten opscheppen over hoe goed ze waren, en daarna een uur borrelen en daarna  het Dinner.

De medewerkers en de klanten van het advocatenkantoor waren mannen die voortdurend met elkaar wedijveren. Vrouwen (professionelen, collega's, zeer in de minderheid) waren er om te overrulen of om tegen om te charmeren. Wat nog wel een beetje leuk was dat je  er ter plekke op de rots kon twitteren naar de hele wereld die er niet bij was, en dat dat daar gelijk leesbaar was. Want zo belangrijk wordt dat ervaren: de social media. Je bijeenkomst telt pas mee als ter over getwitterd wordt. Het waren Belangrijke Mannen, in Hoge Posities, maar wel casual gekleed en onder elkaar. Dat kan ik dan wel weer leuk, twitteren, al zeg ik het zelf. En vermaakt mij en de wereld. But WHY???

Er waren ook jonge advocaatjes van het kantoor, kleine aapjes nog, die naar die Grote Apen opkeken en luisterden alsof ze pareltjes van wijsheid uit hun monden hoorden komen.  En je zit er bij en probeert je ermee te verhouden. Sociologisch misschien wel even boeiend, maar na een uur ook niet meer zo.

Het léék me goed voor mijn netwerk. Ik zat naast een OpperAap die beweerde dat zijn vrouw 10.000 euro per maand te besteden heeft, netto, en die halverwege de maand altijd klaagt dat het geld op is. En de wijn vloeide rijkelijk.

Erfgoed uit de Valeriusstraat

Ik ben in te mood voor een paar projecten en daarom gaan we naar Oud-Zuid. Zo wil ik graag een glas-in-lood-raam in het raam in het trapgat en op weg van en naar Zing & Beleef-avonden in het Concertgebouw fiets ik altijd langs een alleraardigst winkeltje annex werkplaats met glas-in-lood en tiffany. 's Avonds altijd dicht natuurlijk. Het winkeltje heet Bizar Glassart en is gelukkig wel open. 

De uitbaatster legt allemaal glas-in-lood boeken voor me open, dan kan ik een stijl kiezen. Maar dat wil ik niet, ik wil kant en kláár. Zo snuis ik wat door de winkel en stuit op wat oude ramen van een klant uit de Valeriusstraat, twee smalle à 22 cm breed. Het raam in kwestie is 50 cm breed, dus dat is wat krap: daar moet wat op gevonden. We gaan ze samenvoegen. Eind week is het klaar.

Vervolgens raak ik verliefd op een tiffany-lampje dat ik bij mijn bed wil. En op wat lichtvangers, die een mevrouw uit de buurt maakt, en die ze voor 150 euro per stuk verkoopt. Ik moet maar even weg, geloof ik.

Vespa's laatste scores

Op de eigen weegschaal is het moeilijk wegen, want die wijst elke keer als je erop gaat staan (al dan niet met Vespa in de armen) een ander gewicht aan, maar toch heb ik het gevoel dat Vespa onder het vastgestelde streefgewicht 5 kilo geraakt. Haar buikje is nog bol, en dat was altijd al bol, maar  haar speknek is weg.

We gaan weer naar de dierenarts. Ik bel voor een afspraak. Kan het vandaag? Nee dat kan niet, de agenda is vol. U had al veel eerder moeten komen, zegt de assistente, de laatste keer was 5 mei en toen  was de glucosewaarde te láág. U had na een week terug moeten komen!' Ja maar, pruttel ik, ik was op vakantie, en ik kon toch niet van Nichtje vragen een vakantiedag op te nemen? Want Vespa's glucose moet rond elven gemeten, vier uur na haar ochtendprik. Mag het nu? Glucose meten is maar éven. Toe! Na enig aandringen mag ik toch, tussendoor. Dank u wel!

De scores van vandaag: Vespa is nog maar 4,9 kilo en de suikerwaarde is 7,7. Dat is perfect. Vespa voelt zich nu weer senang, volgens de dierenarts, die mijn volhardendheid prijst en voorstelt dat we doorgaan met dat afvallen.Want dat buikje van Vespa is nog wel rond. Nu werken we toe naar 4,5 kilo.En: ik moet mij blijven realiseren dat - als ze nog verder afvalt - weer zelf  insuline kan gaan aanmaken en dus weer klachten kan gaan vertonen.

Karremans

Pas na het uren muziek genieten zet ik het Journaal aan en word ik verrast door het nieuws over de arrestatie van Ratko Mladic. Eindelijk gerechtigheid. Vooral bij voormalig minister van Defensie Voorhoeve en de ex-Dutchbatters straalt de vreugde van hun gezichten. Bij de voormalige slachtoffers is veel meer pijn te zien naast vreugde. Iedereen is zestien jaar ouder geworden. Wat een tijd.

En al die veel te vele zenders zenden steeds maar dezelfde beelden uit. Zoals die van Mladic en Karremans. Beelden van gesprekken tussen Karremans en Mladic gingen de wereld over. Te zien was hoe de Nederlander werd vernederd terwijl op een ander moment was te zien hoe hij bij zijn vertrek lachend cadeautjes in ontvangst nam. Zijn rol van werd onder meer onderzocht door het NIOD, dat hem deels vrijpleitte. Karremans was in  in het tv-programma Nieuwsuur alleen via de telefoon te horen. Maar Nu.nl heeft een foto'tje van Karremans nu. Wat een hel moet dat voor de man zijn dat die beelden weer voortdurend herhaald worden.

I feel the earth move

Op mijn bevriende blog 'Passie-bloempjes' lees ik dat er vanavond een concert is in Paradiso met vier zangeressen een avond 'Tapestry' van Carole King doen. O! Had ik dat geweten! Was ik er naar toe gegaan? Ja! Wat heb ik die plaat grijs gedraaid. Wat sloot die aan bij het  dramatische levensgevoel, de eerste studentenjaren, de eerste liefdes. O! Au!

Het album van de Amerikaanse singer-songwriter is uitgegroeid tot een mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Een vrouw bepaalde, voor het eerst, wat ze wilde en hoe ze het wilde. Dus is iedere vrouwelijke singer-songwriter schatplichtig aan Tapestry – het is niet verwonderlijk dat veel vrouwelijke artiesten ook nu nog het album koesteren.  Alle nummers van Tapestry, met name You’ve Got a Friend, Natural Woman en Will You Love Me Tomorrow werden grote hits. Het was ook in De Wereld Draait Door.

Martha Mier-addict

Onlangs komt er zomaar een reactie op een blog van een jaar geleden getiteld 'Een nieuwe Martha Mier'. Ene Hans R. reageert: 'Martha Mier spelen is altijd een goed idee. Elk boek heeft zijn eigen charme en inhoud. Zelf ben ik een Martha Mier-addict en probeer momenteel alle nummers te spelen van de 'Romantic Impressions'-delen.

Ik wil weer piano spelen. Ik raak er helemaal uit. En dan gaat de swing eruit. Ik wil een nieuw boek. Aangezien het zo weer weken duurt voordat je ook maar een beetje in de buurt van Broekmans & Van Poppel bent (ze zitten bijzonder genoeg en in Amsterdam en in Utrecht) en je als je er al komt weer niet weet wat ze wel en niet op voorraad hebben bestel ik zomaar twee Martha Mieren via hun webshop. Ik zoek een titel die lijkt op de door deze Hans R. aanbevolen serie Romantic Impressions. Het wordt Reflections, 7 elementary to early intermediate piano solo's in romantic style, book 2.

Bladmuziek is heel goed beschermd, auteursrechtelijk. Je vindt bijna geen gratis interessante bladmuziek op internet. Bol.com verkoopt deze muziekboeken ook, maar heb je nauwelijks bladerversies. Bij Broekmans & Van Poppel krijg je per muziekboek 1 pagina afgebeeld. Daar moet je dan maar je conclusies uit trekken, of je het denkt aan te kunnen of niet. Te moeilijk is onverdragelijk, maar te gemakkelijk is ook niet goed. Het is duidelijk: eigenlijk moet je bij ze langs. 

Uit angst om iets te moeilijks te kiezen heb ik nu iets te gemakkelijks gekozen, zodat ik zo'n stuk na twee keer oefenen al een beetje kan. Maar dat is deze avond ook wel weer fijn. Het is inderdaad heel romantisch.

Als u twee maal dubbeliklikt op de bladmuziek ziet u het groter.

WaarMaarRaar

Op de site WaarMaarRaar weer een wonderlijk bericht. Kop: 'Vrouw scant eigen orgasme'. Broodtekst: 'Hopend dat uw partner haar orgasme niet faket. Aan het gezicht van de dame in kwestie zal het waarschijnlijk moeilijk af te lezen zijn, aan haar hersenen des te beter. Omdat te onderzoeken maakte Kayt Sukel (journaliste bij The New Sientist/lth) tijdens een orgasme een scan (foto) van haar eigen hersenen. Zij kwam tot de ontdekking dat bij vrouwen de activiteit in de prefrontale cortex tijdens de climax verhoogt. De prefrontale cortex wordt gezien als het onderdeel van de hersenen die een uitvoerende functie heeft. Tijdens het orgasme blijkt dat de hersenen een zogenoemde top-down controle uitvoert over het lichaam. Sukel zag daarnaast dat de hersenen op meer dan dertig gebieden actief waren. 'Inclusief de gebieden die herinnering, beloning en pijn signaleren', aldus Sukel.'

De site voegt eraan toe: 'Voor mensen die graag als proefkonijn willen dienen voor het onderzoek naar de mannelijke hersenen, moet worden gemeld dat de orgasmes in het onderzoek door middel van zelfbevrediging worden bereikt.'

Sentimental Journey

Will en ik gaan eten op de Elandsgracht bij het Turkse restaurant Divan, onze favoriete hangout al die jaren dat ik daar woonde. Ik ben er al zo'n anderhalf jaar niet geweest, realiseer ik me, en ik kuier langs mijn oude kapper Martijn. Há Martijn' en hij zegt dat mijn haar écht niet goed zit, en wanneer ik weer kom, en ik kom langs mijn oude huis. Zou het erg anders zijn? Ja het is heel anders nu. Er zitten nieuwe raampartijen in. Kleine ruitjes, nieuwe Franse balkonnetjes, rode gerania... Voor wie het niet meer weet: zo wàs het.

Wat is het weer druk op de Elandsgracht en wat is mijn vriendin de Turkse uitbaatster weer lief. Het is goed weer terug te zijn, en ik zal vaker Tram 7 nemen, beloof ik. Voor de film, de nieuwe Tai Billy op de Prinsengracht die een 9 van Johannes van Dam heeft, voor een afzakkertje bij café De Pieper. Dat is wel een hoogtepunt, dat afzakkertje op de brug daar bij de Leidsegracht. De dynamiek op straat en de bootjes in de gracht. Altijd feest. Er zijn nieuwe obers, maar ook deze zijn zo weer onze vrienden.

Dan ga ik weer graag naar mijn eigen Zeeburgerdijk.

Avondvierdaagse

De hele week is er 's avonds weer een gekwetter van jewelste. Vorig jaar wist ik niet wat me overkwam. Want al die mensen moeten hun fietsen kwijt. De auto's kunnen geen kant op. Vorig jaar leidde dat tot chaos en ellende. Nu lijkt alles goed te gaan.

Rood

Statenlid Wim Cool van de D66-fractie in Noord-Holland was gisteren de schlemiel van de Eerste Kamerverkiezingen. In het stemhokje kon hij het rode potlood niet vinden - dat lag achter een richeltje - en toen pakte hij een blauwe pen uit zijn zak. Daarmee kleurde hij het hokje van zijn keuze in. Een blunder die zijn eigen partij een zetel kostte.

Een hokje blauw kleuren, dat mag al sinds 1922 niet. De Kieswet is duidelijk: er moet met de kleur rood worden gestemd. Er zijn in het verleden wel debatten en zaken over gevoerd, maar die hebben niet tot andere inzichten geleid. Rood is rood. Wanneer Cool met lippenstift had gestemd, er dus geen enkel probleem was geweest. Als het maar rood is.

Tot en met 1918 werd er in Nederland met een zwart potlood gestemd. Toen de stembiljetten langer werden omdat er steeds meer kandidaten kwamen en bij de verkiezingen, werd het lastiger om de zwarte potloodpuntjes te onderscheiden. In 1922 werd daarom bij wet besloten tot de kleur rood. Wim Cool, jurist, had het moeten weten.

Zelfgemaakte cakejes

In het kader van de zelfgemaakte taart op het werk deelt vandaag een collega die met zwangerschapsverlof gaat cakejes uit. Zelfgemaakt, al is het niet door haarzelf, maar door een vriendin. Je hoeft niet te vragen of het een jongetje of een meisje wordt.

Onze redactie-fee Jeannette heeft weer cadeaus bij elkaar gesprokkeld: babykleertjes van de Hema. Een jumpertje met blauwe autootjes en  grijswitgestreepte pakjes. Er zijbn veel moeders op dit werk, die alles van babymaten weten.  RoRo en ik zitten er een beetje als de Muppets bij, maar niet grumpy. Wij juichen elk cadeautje toe.

Het is maar welke wolf jij voedt

Mag je huilen als je mediteert? Een vriendin doet sinds een half jaar aan mediteren in de boeddhistische traditie. Daar leer je onder meer niet 'in je emoties te gaan zitten', maar ze waar te nemen en er van een afstandje naar te gaan kijken. Goh, ik voel verdriet. Er is verdriet. 

Maar als je desondanks begint te huilen tijdens het mediteren, vraagt ze, doe je het dan fóut? Ik weet het ook niet, het lijkt me niet 'fout' als je gaat huilen als je moet huilen. Er zijn zoveel mensen die niet kúnnen huilen en zouden willen huilen. Ga Pema Chödrön lezen, adviseer ik.  Die heeft allemaal boeken geschreven die troost bieden aan mensen met verdriet. Met titels als 'Als het leven pijn doet' en 'Bevrijd jezelf van angsten en oude gewoonten'.

Om te checken of ik wel een goed advies heb gegeven herlees ik hoofdstuk 1 uit dat tweede boek. Het is maar welke wolf je voedt, heet het. We hebben twee wolven in ons, schrijft ze. Een wolf van [gekrenktheid, woede & agressie], en een wolf van [hoop, harmonie & liefde]. Die twee zijn voortdurend met elkaar in de strijd. Wie wint er dan? Wie van de twee wolven wint is de wolf die jij voedt, schrijft ze. Het schijnt een oude Indianenwijsheid te zijn. Chödrön schrijft ook dat je je aan moet wennen een paar keer per dag even een paar seconden rust te nemen. Bijvoorbeeld als de telefoon gaat even wachten voor je hem opneemt. dat doe ik al. Ik geloof dat het wel een goed boek was om aan te bevelen.

Jofel

Op onze eigen site berichten we al dagen dat het niet zo jofel gaat in de branche. Nu haalt het ook het NOS Journaal. Ben je bang voor je baan? vraagt deze en gene mij. Haast verlekkerd, lijkt het soms wel. Of leg ik dat erin? Wat gaan jullie doen? We gaan door met berichten, zeg ik. En voorbeelden van verandering. En analyses. We worden graag gelezen.  Des te grager.

Trois Voix

Per ongeluk gaan we vandaag wel twee keer naar de kerk. Eerst om 10.30 uur naar de H. Mis in de St. Augustinuskerk en dan om 14 uur naar een optreden van vrouwenkoor Furore in de St. Willebrorduskerk. Ik vind het ook nog eens heerlijk en wil nog wel een keer. Maar overdrijven is ook een vak.

Het koor brengt naar eigen zeggen een programma van verstilde en ‘lichte’, bijna meditatieve koormuziek. Van André Caplet zingt het de ‘Messe a trois Voix’ (1920). Caplet was een vriend en bewonderaar van Claude Debussy. De componist wenste dat deze mis voor vrouwenkoor uitgevoerd zou worden in de maand mei , als de natuur op zijn mooist is en de kerk vol zonneschijn. Dat laatste aspekt ontbrak, maar het is prachtig, ook zónder zonlicht door de kerkramen.

Een van de koorleden is een vriendin van Bobby. Ze vertelt dat twee van de drie sopranen ziek zijn, heel verkouden. Beiden zijn ze toch gekomen. Een van hen hoest almaar door het concert heen. Uche uche uche. Uche uche uche. Uche uche uche. Ze zit recht achter mij. Heel zielig, maar ook tamelijk erg. Neem dan dropjes mee! Of loop even naar buiten!

Aan het eind van het optreden, dat voor de verandering eens veel te kort duurt, zegt de dirigente ze dat ze nieuwe koorleden zoeken. Maar het is wel een Utrechts koor.

Wie schetst mijn verbazing als er twee uur na het optreden al een filmpje van het optreden op YouTube staat?

De vakantiekiekjes des levens

Foto's vanaf de camera ingeladen. Omdat ik niet kan kiezen welke foto dé foto van de de vakantie moet worden heb ik maar weer een mooie collage geknutseld. Onvoorstelbaar dat dit alles nog maar vier dagen geleden was!

Als je op de collage klikt zie je iets meer. De foto rechtsonder, zie ik nu, was niet in Griekenland, maar op de Kaagerplassen.

Griekenland

Ik probeer nog wat terug te halen van de vakantie en zoek op de namen van de muzikanten die we in Samos Stad zagen: de ud-speelster Victoria Taskou, de saz-speler Cihan Turkoglou en de perscussionist Solis Barkis. Wat een geweldig optreden was dat. Past zo in het Bimhuis. Wat weet je van de alternatieve muziekscenes in je eigen stad, laat staan in andere steden met talen die je niet kunt volgen. We lezen wel dag in dag uit in de krant over het failliet van Griekenland, maar dit is ook Griekenland. Volgens mij gaat dit gewoon door, die mensen die muziek maken. Zo´n concert is een waar geschenk, zeker als je dat zomaar tegen het lijf loopt. Hier zou ik mijn vriend de jazzkenner wel een avondje op willen fêteren.

Coming of age

Krijg een mailtje van Igor, een oud-collega uit Capelle. Ook hoofdredacteur, we hebben samen met een clubje hoofdredacteuren een reeks trainingsmiddagen met Trainer gehad. Idiotie ten top, die trainingen. Een daarvan was in een tipitent in Bergschenhoek.  Daar moesten we allemaal oefeningen met elkaar doen, zoals met zijn zevenen op een autoband staan. Dat kon niet anders dan door elkaar strak te omklemmen. Igor vond dat maar raar, dat je vreemde mensen zo vasthield. Dat deed hij alleen met zijn vrouw, en met niemand anders. 

Later kwam hij eens bij mij langs, hij was een roman aan het schrijven, vertelde hij en of ik een tip had naar welke uitgeverij hij het kon sturen. Nu is het dus verschenen. Bij uitgeverij PMA, nooit van gehoord. Waarschijnlijk selfpublishing.  Ik ben benieuwd wat hij gemaakt heeft en ik bestel het.

Het is zó autobiografisch, tenminste dat lees ik eruit. Hij heeft enkele vertaalslagen gemaakt: de Sloveen die hij is is hier een Tsjech, en de hoofdpersoon van het roman is niet 54 maar 29. Het  gaat over een onopvallende negenentwintigjarige jongen/man die schrijver wil worden en van uitzendbaantjes leeft en rond moet komen, een 'eeuwige voorbijganger op straat die je na het passeren alweer vergeten bent’. Je kunt het een coming of age-roman noemen, of een liefdesroman, of het verhaal van een immigrant die worstelt met de Nederlandse cultuur. Het is een levensverhaal over grote gevoelens, maar het blijft op de een of andere manier toch vlak en raakt niet echt.

Moet ik hem nu schrijven wat ik ervan vind? Ik vind het mooi en ontroerend dat hij het uitgebracht heeft, zelf, het moest er komen, hoe dan ook. Maar ja, als je net J. Kessels the novel van Thomése uit hebt en Bonita Avenue van Peter Buwalda, romans met zóveel verbeeldingskracht, dan is het niet veel meer dan ontroerend dat iemand dit gemaakt heeft.

Welkom in Harderwijk

En dan ben ik ineens weer uit eten in Harderwijk. De boekhandel aldaar heeft een prijs van ons gewonnen en de prijs is: uit eten met ons. Het is tevens ons jaarlijkse teamuitje. Ze hebben de rode loper voor ons uitgelegd. Het is een hoogtepunt van het jaar. Een topavond. Dit is weer een gezelschap van je reinste 'bezunner volk' zoals ze in Groningen zeggen  bij elkaar!

Breiwinkel

Een oude vriend van Mutti (in de tachtig) vertelt dat hij in het pand van de huidige boekhandel van Emmen in de Noorderstraat vroeger zijn Breiwinkel had. Sinds 1956. Ben je wel eens in die boekwinkel geweest? 'Jazeker', zeg ik. 'Ook boven?' 'Ook boven', zeg ik. 'Boven vóór was onze woonkamer', vertelt hij.

Eigenlijk hield hij helemaal niet van breien, maar hij was erin gerold. Liever had hij een modezaak gehad in het midden van het land, maar die waren zo duur om over te nemen, uiteindelijk was hij in deze winkel gestapt. De dames deden de verkoop. Zelf had hij alleen inkoop en administratie gedaan. Ik begin een verhaal over de nieuwe trend van het 'wild breien', maar het is hem niet uit te leggen wat dat is.

Ik vertel dat Mutti en ik een tochtje door de veenkoloniën hebben gemaakt. Emmerschans, Emmercompascuum, Bargercompascuum, Zwartemeer, Klazienaveen, Oranjedorp... O! zegt hij, en het eerste jaar  leverde ik dan na sluitingstijd op de fiets breimachines af in al die dorpen rond Emmen. Na een jaar had hij genoeg verdiend om een Volkswagen te kopen.

Dunner

Mutti wordt steeds dunner. Steeds kleiner. Dit keer is het alsof ik een klein kind in bed leg. Dit is ze niet, hoor, deze foto heb ik van internet geplukt. Gezocht op Oude-vrouw-in-bed.

Het leven terug in Nederland. Koffer uitruimen, was draaien, huis een beetje schoonmaken, Vespa halen, boodschappen doen, koken, post bekijken, telefoontjes plegen. Vroeg naar het werk. Hallo, daar zijn we weer! Honderden e-mails lezen, facturen accorderen, kletsen hoe alles met iedereen gaat, afspraken maken (maar niet te veel), weer naar huis, koken, afwassen, Vespa prikken, Vespa kammen, de sleutel naar de buurvrouw, En dan naar Mutti.

Drie weken ben ik niet geweest. Mutti wordt steeds dunner. Steeds kleiner. Dit keer is het alsof ik een klein kind in bed leg.

De feiten meld ik hier maar niet. U wilt niet weten wat er allemaal moet en kan en niet kan in de jungle van de zorgsector. Het is Kafkaesk. Soms wil je het allemaal vertellen. maar het is te veel. Er is niet eens een kwade genius die je de schuld kunt geven. Het is hoe de politiek besloten heeft dat het moet.

Het is alweer vijf of zes maanden geleden dat het allemaal begon. De verwarring, de gang naar de geriater in het ziekenhuis, de thuiszorg, de dagverzorging, de medicijnen, de maaltijden, de geriater van de GGZ, de huisarts, de awbz, de regels, de beperkingen, de zestien zusters van de thuiszorg, de mantelzorg, de keuze voor een verpleeghuis, in de tussentijd switschen naar gespecialiseerde thuiszorg, weer nieuwe zusters... Het is zoveel en het gaat zo langzaam. De geriater heeft gezegd dat het niet vaak voorkomt, dat het proces van Alzheimer zo snel gaat.

De aanvraag voor het verpleeghuis is nu echt officieel, alle procedures zijn doorlopen, alle documenten zijn verworven. Er is een dame van het CIZ (Indicatiestelling) langs geweest om te kijken of opname nodig is en of Mutti toesteming geeft. Ik vind het heel erg, zegt Mutti, maar ik vertrouw dat de kinderen doen wat goed voor me is.

Nu is het wachten tot Mutti naar het westen kan. Het is immers niet te doen, die ritten Amsterdam / Hilversum / Maarssen / Den Helder / Duitsland op en neer naar Emmen. Die zorg, die telefoontjes, die mailtjes. Maar toch: wat zijn we aan het doen? We houden ons hart vast. Het is verschrikkelijk om haar uit de oude omgeving te halen. Haar los te scheuren van de vrienden die zich om haar bekommeren.  Die ook al maandenlang uren per week bij haar zitten. 

The novel

Het vliegtuig maakt een tussenstop in Mythilene op Lesbos. Daar moeten we naar de vertrekhal, wachten tot het vliegtuig schoongemaakt is. En wie stappen er in de bus die ons van vertrekhal naar vliegtuig brengt? Jeroen en Sabien! Ha! Hé! Há! Hé! Verhalen vertellen.

Zij hebben plannen voor het organiseren van een culinaire reis naar Lesbos. Culinair? vraag ik. Hebben jullie culinair Grieks gegeten? En ik vertel van het kookboek dat Bobby gekocht heeft. In elk gerecht moet een 'cup' olie. En elk gerecht wordt afgemaakt met peper, zout en citroen. We lazen op een avond elkaar met toenemend plezier uit dit kookboek voor.

Bobby leest trouwens nog steeds schaterend in J. Kessels, the novel. Gék word ik van dat gelach. Ik gun het hem wel, echt wel, maar het is  op den duur gewoon niet leuk. En als je dat zegt dan voel je je een stomme trut.

'Kennen jullie J.Kessels the novel,' vraag ik Jeroen en Sabien. Het is fijn dat ik even ergens anders kan zitten. Jazeker kennen ze het. 'Het is echt een jongensboek', vindt Sabien. Jeroen vertelt dat hij het ook hinnikend heeft gelezen. En hij begrijpt hoe erg het is om alsmaar naast een proestende persoon te zitten, en dat je je gewoon jalóers voelt. Dit begrip was wat ik nodig had. Gesterkt door deze morele steun vraag ik Bobby of hij misschien zijn boek thuis wil uitlezen. Nou goed dan. Maar het boek zit zo in zijn systeem dat hij  om de zoveel minuten gewoon doorlacht, ook als hij niet leest.

Bye!

Ochtend van vertrek. De zon schijnt nu eindelijk echt zoals de zon in Griekenland hoort te schijnen, de zee nodigt uit tot zwemmen. Maar de koffers moeten gepakt, ze zijn met alle souvenirs wel twee keer zo zwaar als op de heenweg, en in de Hyundai Getz gepropt. Ook al trekt hij geen hellingen, toch ga je gedurende zo'n weekje weg een beetje van je Hyundai Getz houden. Bye bye Ian, bye bye Tina. Thanx for everything. We've had a marvellous time with you. Thank you.

Laatste dag

We hebben geloof ik een dag te vroeg Bonte Avond gehouden. Nu is het de laatste dag en wil ik helemaal niets meer. Beetje in de schaduw existeren. Beetje melancholisch: dit was het dan weer voor een tijdje: de Griekenland-experience. Ik zit te existeren op het balkon, Bobby op het strand.

Bobby, die doorgaans hele serieuze boeken leest, studéért kun je bijna wel zeggen, heb ik vorig jaar met klem J. Kessels, the novel' van P.F. Thomése aangeraden en daar is hij gisteravond in begonnen. Sindsdien zit hij de hele tijd keihard te lachen. Te hinniken, te grinniken, te giechelen, te scháteren. Ik weet niet wat me overkomt. Wel fijn dat je met je aanbevelingen zo in de roos kunt schieten, maar die ben ik voorlopig even kwijt.

Zelf heb ik geen boek meer dat aansluit bij een behoefte. Ik ga maar kleuren. Wat ik met waterverf doe, of die waterverf met mij, dat zint me nog niet. Dat blauwe dak van dat kapelletje moet blauw, want anders zie je niet dat het blauw is, maar het moet ook helwít. Vanwege die schelle zon. Hetzelfde geldt voor het oranjebruinebeige dakpannendak.

Hier valt nog het een en ander te leren. Vooral minderen, minderen.

Klein Azië

Het is wel een beetje veel: na het ontbijten, het zonnen, de wandeling, de lunch, het voetbal, en eindelijk eens zwemmen ook nog een concert, maar onverwachte concerten zijn doorgaans het toefje op de taart van de vakantie. En nu hebben we een concert getiteld 'Songs from Minor Asia' aangekondigd gezien, en wel om 20 uur in het stadhuis van Vathi, ofwel Samos-Stad.

Het is weer een avond om nooit te vergeten. Ik houd zo van die concerten in den vreemde omdat je zoveel authentieke vreemdelingen in hun eigen doen aantreft. En omdat er vaak allerhande knulligs gebeurt.

Dit begint al gauw een half uur te laat. Er is een programmaboekje in het Grieks, maar we krijgen vooraf een hele lezing, in het Grieks en herhaald in het Engels. Dan komt er een amateurkoor uit Karlovassi, dat niet op het podium past. O er is zoveel te zien en te beleven.

Daarna komt het hoofdprogramma, met een Turkse saz-speler Cihan Turkoglou, een Griekse ud-speelster Victoria Taskou en een Griekse percussionist Solis Barkis. Het is echt heel erg mooi, en steeds mooier. Als ik thuis ben ga ik er meer informatie over zoeken. Ze krijgen eindeloos applaus en weten niet van ophouden. 'Straks wil dat koor óók weer toegiften', zegt Bobby angstig. We hebben inmiddels enorme zin in mixed grill.

En al die Grieken. Wat weet ik van Grieken? Maar nooit zag zoveel typische Grieken bij elkaar. Puur genieten.

- Iets over Victoria Taskou

Bekerfinale

Bij Café Cavos hebben maar liefst drie grote beeldschermen voor de voetballiefhebbers. Ik kom terecht naast een nerveuze man, die nota bene een seizoenskaart voor Ajax heeft. Hij trilt en trapt van de spanning. Hij wou helemaal niet mee op vakantie, zegt zijn vrouw. Want nu mist hij dit! Iedereen leeft met hem mee.

Het is een beetje aftasten wie pro-Ajax en wie pro-Twente is. Of anti-Ajax. En wie voor wie/wat durft te loeien. Toch ben ik best trots als 'we' eindelijk weer kampioen zijn. Ik herinner me nog goed de huldiging op het Leidseplein in 1992 of 1994, daar wil ik van af zijn. Wat een feest. Ik stond helemaal klem, maar het was de eerste keer dat ik begreep dat voetbalfans niet allemáál hooligans zijn. En hoe leuk die massavreugde kan zijn.

Vandaag is er van massavreugde niet echt sprake. In het café nog wel, maar thuis ben ik de enige die grijnst.

Strandleven

Eindelijk stopt de storm en breekt de zon door. We krijgen ontbijt op het strand. Vergezeld door twee Deense gasten (v) die leidsters van een Deense wandelgroep blijken te zijn. En van de plaatselijke katten.

Het zijn wilde katten, en ze weten de toerist allerwegen te bekoren. Zwanger baren zwanger baren, dat is het leven van zo'n dier. Circa zes jaar lang. Ian heeft ook over de katten weer hele verhalen.

Je mag ze voeren, maar het zijn geen huiskatten, kijk uit bij het aanhalen.

Ik wist niet dat ik het in me had, maar het is eigenlijk best gezellig, zo'n dagje bij je hotel op een strandbed.

Samos Stad

Kokkari ligt niet zo ver van Samos Stad, dus daar gaan we ook maar een dagje naar toe. Er is een Museum, een paradijselijk parkje en een Plein, èn het is een winkelparadijs - voor Griekse begrippen dan.

Achteraf was Samos Stad misschien wel leuker om te logeren dan Kokkari, dat toch vooral toeristisch is. Samos Stad is van zichzelf. In het paradijselijke parkje hangen behalve enige toeristen toch vooral Samoanen rond, waaronder puisterige pubers. Het plein staat weliswaar vol cafés met modern lounge-meubilair, maar de gewone Grieken ontmoeten hier elkaar, niet alleen mannen, maar ook vrouwen. Het ademt een goede actieve sfeer.

Het Museum is gevuld met beelden en vazen. Dit beeld - 5 meter hoog - is het meest beroemd. Verder zijn er honderden vazen en andere gebruiksvoorwerpen. Bobby houdt het er wel twee uur vol, ik vlucht al na een kwartier.

Overal op het eiland zijn de kerken gesloten, maar hier te Samos Stad zijn ze open. Grieks Orthodox is het geloof dus hier. Prachtige mysterieuze plekken zijn de kerken waarin heerlijk met kleuren en licht is gespeeld. De mensen komen er om een kaarsje te branden en iconen te kussen. Het zijn mooie stille verblijfsruimten. Je zou willen dat ze ook in onze steden stonden, of alleen al af en toe zo'n kapelletje. Van deze sfeer wil ik wel dat mijn eigen kapelletje is. Maar om nu allemaal koperen parafernalia mee te gaan slepen...

We doen alle winkeltjes aan die Samos Stad telt, maar ze verkopen niets wat je zou willen hebben. Uiteindelijk koop ik een kalender (2012) met iconen - voor in mijn kapelletje. Bobby koopt een donkerblauw t-shirt met daarop de tekst Hellenic Coast Guard. Zo heeft iedereen een droom.

Dal van de Nachtegalen

Nu ik zo achterloop met alle uitjes, bevindingen, ontmoetingen en boeken moet ik de boel de boel maar laten en het houden bij de belevenissen van de dag. We wonen nu bij Ian en Tina in hotel Tsamadou in Kokkari. Kleine hotelkamer, maar pal op het strand. De branding slaat bijna naar binnen. Die straffe noorderwind hier, dat hoort bij Samos, horen we nu. In de zomer als het veertig graden heet is, is dat lekker.

Vandaag wandelen we het Dal van de Nachtegalen. Héél lommerrijk, prachtig en idyllisch. Het wandelboekje dat ik mee heb (uit de reeks Rother Wanderführer) bevalt weer slecht. Wat zwetst die man. Gelukkig treffen we een leuk Grieks-Duits stel dat ons door de heuvels gidst. Uit Hannover, maar met een huisje hier, waar ze maar een keer per jaar komen. Van Platanákia lopen we via Vourliótes naar Manolátes en na de lunch weerom naar Planatákia.

Het boekje zegt dat het twee uur en drie kwartier duurt maar wij doen er mooi ruim vijf uur over. Wel vijf mooie uren.

Weet ik wel hoe nachtegalen klinken? Zijn het geen merels? We besluiten dat het nachtegalen zijn, de vogels die we horen zingen in het Dal van de Nachtegalen.

Afkicken

Er is al dagen een probleem met blogspot. Er is geen verbinding te krijgen, wel met de rest van internet, maar blogger ligt eruit. Gevolg: parels voor de zwijnen. Al die leuke blogjes kwijt. Zoek. En afkicken...

No money

Het stormt weer enorm. We willen opbreken, maar we hebben geen cash meer en de bankautomaat doet het niet. We kunnen het restaurant niet betalen, maar de Grieken lijken er niet mee te zitten: 'You pay tomorrow'. Yourgos ook niet: 'You pay next year'. Het volgende dorp heeft helemaal geen bankautomaat. We moeten helemaal naar Marathokampos voor een werkende automaat.

Yourgos: 'Why do you leave? Where are you going? Why leave me alone?' Maar we gaan toch, in de wetenschap dat het nooit meer zo mooi zal zijn als daar.

We proberen Agios Nicolaos nog, waar dat meditatief centrum zat, maar daar is behalve 1 kapelletje en 1 visrestaurant niets. Dat is te leeg, we willen wel enig vertier. En zo geraken we ik Kokkari.

Bergen

Liefst wil ik iets heel minimalistisch maken, maar loop al doende te kliederen en vast en dicht, ga desondanks door, en dan is het zomaar best leuk geworden.

Overgenomen van een plaatje uit een gids, het is een kerkje of kapelletje hier in de buurt, maar wel halverwege die enorme berg Kerkis. Omhoog dus. Ik vind het schitterend met al die rondingen. Misschien gaan we morgen lopen. Als we puf hebben. Maar alleen als we puf hebben.

Storm op Samos

Het grootste deel van de dag schijnt de zon, maar zo ziet het er soms uit, als 's avonds de weersvoorspellingen menens worden. Deze wolk hangt op de berg de Kerkis. Hij ziet er onheilspellend uit, en we doen alle mogelijke kleren aan, maar er gebeurt eigenlijk niets.

Zonder plan

Dit is de heerlijkste dag tot nu toe. We doen gewoon geen enkel plan meer. Het is goed in de tuin, met op de achtergrond het geluid van de golven en kwinkelerende vogeltjes. De dag gaat zoals alle dagen, maar nu is er geen plan meer dat ons de tuin uit jaagt.

Ik kuier alleen nog naar de super market voor nieuw brood en nieuwe nescafé, tussen de klaterende klaprozen, de verpletterende bergen en de lichtblauwe zee. In de tuin van de huisbaas - waar ik zijn wifi kan ontvangen - lees ik de mailtjes over Mutti.

Wifi

Zit te peinzen wat ik van vakantie wil. Herhalen wat ik altijd graag doe: lezen, mandala's kleuren, fotograferen, muziek luisteren, tekenen, koken, wandelen, bloggen, of wil ik wat anders? Een paar momenten van inzicht? Inkeer?

Even had ik een oogje op een lokatie op Noord-Samos, waar ze allerhande retraites en meditatieve cursussen geven, maar de prijslijst voor appartement en cursussen vond ik nogal overdreven.

Hier is als je het wilt zien op minder dan 100 meter afstand een beeldschoon kapelletje, waar je ook twee keer daags zeg een half uur kan gaan stilzitten. Overál zijn hier beeldschone kapelletjes.

Het is de kunst om niet zoveel te willen: men hóeft niet heel Samos te zien, men hóeft niet elke dag 10 km te wandelen, men hoeft niet elke dag een boek te lezen, men kan ook helemaal niets doen en een beetje in het gras of op het lieflijk onooglijke zoldertje liggen slapen.

Yourgos heeft vanavond eindelijk Katarina gebeld voor het wachtwoord van hun wifi. Hij is wel van de techniek, maar niet van de elektronica. Hij snapt er niets van. Ik dring maar aan, nu voor de derde dag, want anders moet ik steeds ver het dorp in op zoek naar een wifi-terras.

Nu ik eindelijk de code heb - er is hier een levendige handel in krankzinnige codes - moet ik nog wel even richting hun woonkamer wandelen, want de wifi haalt ons huisje niet, maar dat is peanuts.

Dus dan kan ik zondag live naar Radio 1 luisteren, vraagt Bobby. Het schijnt, zeg ik, ik heb de app. En als we wifi hebben, als we wifi hebben.

Boeken

In Pythagorion is een boekhandeltje, tevens kantoorboekhandeltje, met redelijk wat Griekse boeken, tweehonderd, driehonderd titels, een plank Engels en ook ca twintig Nederlandse boeken: tien Poema Pockets en tien Zwarte Beertjes. Het is heel fijn überhaupt een boekhandel tegen te komen. Als ik hier woonde was ik blij met elk boek, denk ik. Dat lezen sexy moet zijn, dat lees je aan de promotie-affiches niet af? Of spreekt dit de jonge meisjes hier juist aan?

Yourgos onze huisbaas begint een gesprek. Hij vindt het wel leuk dat we geen plan hebben en bljjven. We blijven tot het restaurant open gaat, zeggen, want we hebben veel goeds over uw kookkunsten gehoord. Hij kijkt ongelovig, want hij is een 'mechanisch' koker, zegt hij, hij weet alles van de techniek, maar niet van de chemie. Hij gebruikt alleen olie, boter, peper, zout en meel.

Yourgos' vader, wiskundige, nu tachtig, heeft op late leeftijd een boek geschreven. Een schitterend boek, over zijn dorp, alles staat erin. Geschiedenis, politiek, godsdienst, planten, dieren. Katarina heeft het gelezen en was erg te spreken. Zelf komt hij als hij leest niet verder dan wiskundige formules. Dat is lekker kort en kernachtig.

In heel Europa

Hele dag slenteren door Pythagorion. Er is hier een kasteel opgebouwd met geld van de Europese Unie, de haven is gebouwd met geld van de Europese Unie... Het Byzantijnse kerkje is prachtig. De deuren zijn dicht, maar erg is het niet want we zijn er toch niet op gekleed.

Kletsen met aardige winkelier over de dramatische economische situatie van Griekenland. En Portugal. En Ierland. Er zijn dit jaar meer toeristen dan andere jaren, zegt hij, vanwege de toestand in Noord-Afrika. Het is een man van in de vijftig met een baard en een staartje, dus Bobby kan zijn analyses van Karl Marx volop luchten.

Regeringen regeren niet meer, zegt de winkelier, ze doen enkel nog aan management. Ze sluiten Griekse fabrieken en heropenen ze in Bulgarije...

Captain 's Bar, Pythagorio

Wifi-code: e790010b0ee60@

Pythagoras

Het grootste deel van de dag liggen we in het eigen grasveld. Is de storm al gaan liggen? Vraagt deze en gene. Ja de storm is gaan liggen. Overdag is de temperatuur nu verrukkelijk, al merk je daar niet alles van als je pas om 13.25 uur wakker wordt. Dat geeft van die wonderlijke dagen waarbij je tegen drieën aan de ochtendkoffie zit.

Tegen vijven maken we een wandeling naar de grot van Pythagoras, die hier vlakbij in de bergen ligt. Wat het verhaal van Pythagoras is en waarom de heerser van Samos Policrates achter hem aan zat: dat vertelt geen gidsje.

De grot is heel ver en hoog, met onderweg ernaartoe diverse schattige kapelletjes. In allemaal branden we een kaarsje.

In de bergen stuiten we ook op een klein primitief stalletje, waar men dadels en honing en t-shirts met de tekst a2+b2=c2 verkoopt, alsook de beker van Pythagoras. Daar loopt al het water (danwel de wijn) uit als je verder dan een bepaalde lijn inschenkt. Die beker ontwierp P. om zijn studenten maat bij te brengen.

Mijn datalimiet is alweer bereikt dus ik kan niet meer bloggen. Yourgos onze huisbaas heeft wel internet en ongetwijfeld ook wifi, maar dat nummer weet alleen dochter Katarina en die is er niet overdag. Volgens de meisjes van Psili Ammos is Loukoullos (waar wij logeren) met hen het beste restaurant hier, maar Yourgos is zo aan het verbouwen, en in zijn eentje, dat hij nog steeds niet open is. Nu maar wachten tot Katarina weer thuis is. Ik snak naar bloggen en Bobby naar de uitslag van de bekerfinale Ajax Twente.

De staking van de benzinestations is weer over, meldt Yourgos, we kunnen weer rijden.

Suzuki

Ik lees 'De verzopen katten en de Hollander' van Detlev van Heest (Van Oorschot, 2010). Heel mooi. Schrijver woont in buitenwijk van Tokio en beschrijft zijn omgang met zijn buren. Verhaal 1 over mevrouw Suzuki omvat 110 prachtige pagina's over zijn bezoekjes aan de hoogbejaarde buurvrouw, die uiteindelijk dementeert en met een hersenbloeding in het ziekenhuis terecht komt. Je hebt geen idee hoeveel tijd er tussen de ene en de volgende ontmoeting zit. Het verhaal is tijdloos eeuwig en tegelijk slechts een zucht.

Verhaal 2 gaat over zijn kapper, Booreiland geheten, die leverkanker krijgt. Ook hier bestaat het verhaal uit een aaneenschakeling van korte impressies van ontmoetingen met de persoon en de familieleden. Zijn interesse voor de mensen om hem heen is ontroerend. Het zijn hele alledaagse ontmoetingen, niets 'dieps' en juist daarom zo raak.

Bobby, Trouw-lezer, weet te vertellen dat deze Detlev van Heest momenteel zeer gewaardeerde stukken in Trouw schrijft, over ontmoetingen met zijn Japanse kennissen nú, na de aardbeving en kernramp.

Avondlicht

We eten bij Restaurant Psili Ammon, dat op een klif boven de zee is gebouwd. Twee jonge vrouwen runnen de zaak, bedienen en koken. De man heeft een boerderij. Daar eten we van.

Op zo'n zaterdagavond in mei zijn er vijf tafeltjes bezet en ik vrees dat zij wegens extravert gedrag en goede smaak relatief goeie klandizie hebben. De enige wanklank is het zoontje des huizes (8) dat lusteloos computergames speelt. Waarschijnlijk dag aan dag, avond aan avond.

De jongste vrouw vertelt dat het nog nooit zo koud is geweest in mei. Overdag gaat het wel, maar 's nachts vriest het bijna. In Duitsland is het 25 graden, weet ze. Ze heeft een jongen ontmoet uit Duitsland en gaat in oktober naar hem toe. 'I am so in love! I count the days!' Hier wil ik wel elke dag eten.

Bobby heeft een fles van de befaamde Samos desertwijn gekocht en bij het licht van een lampionnetje praten we over de lampionnetjes in ons leven en over regressie. Dat we mooi bij elkaar passen omdat we allebei zo kinderachtig zijn.

De elektriciteit doet het niet. Ik naar de huisbaas. Our electricity does not work, zeg ik. Maar de elektriciteit doet het nérgens, zegt hij ter geruststelling. En, belooft hij, straks doet hij het wel weer. En dat is dan ook weer zo.

Links van de poort is ons huisje. Klein en hoog, het is een beetje een molen. Heel primitief, maar wel je ware.

Wat maakt Griekenland zo heerlijk, vraagt u zich wellicht af. Het is een diep-spiritueel genoegen, een eeuwige leerschool, dat het leven goed is zoals het is. Er zijn misschien wel kleine tegenslagen, niets werkt naar behoren, maar een kniesoor. De Grieken zijn hartelijk en goed, ze lopen niet harder dan nodig, het eten en drinken is eenvoudig maar altijd weer verrassend, het licht is schitterend. De zee, de kust, de uitzichten, de bergen, de olijfgaarden, de bloemen, de taverna's... Zo relaxed als Griekenland is, dat vind je nergens.

De storm is inderdaad wat gaan liggen. Dat het hier maar 20 graden is is in het licht van de schelle zon eigenlijk maar goed. We proberen de werkelijkheid thuis los te laten en tot onszelf te komen. Lezen, tekenen, muziek... En een eerste wandeling, stommelend over het rotsenstrand en door oude olijfgaarden. En God zag dat het Goed was.