De helft van de repetitie / les in Bilthoven besteden we aan het kerstrepertoire van vorig jaar. Onder andere dit middeleeuwse 'Entre le boeuf et l'ane gris'. Mijn alt-buurvrouw heeft boven de partituur 'de os en de ezel' geschreven. Haar Frans is niet zo goed, bekent ze.
Het is weer een bijzondere les. De dirigente heeft dit seizoen de ochtendzanggroep bijna gehalveerd. Een aantal is vertrokken, en aantal is naar de avondgroep verhuisd en qua repertoire zitten we nu op een wat lager niveau. Wat de overwegingen zijn geweest? Men kan er naar gissen.
Twee repetities geleden was ze ineens een beetje humeurig, op het bozige af, maar de vorige keer was ze weer OK. Ze benadrukt keer op keer dat ze zangpedagoge is en geen dirigent. Dat wij een zanggroep zijn en geen koor. Thuis gis ik vaak met Bobby waarom dat toch is. Het zou veel fijner als ze gewoon dirigeerde, vind ik. Ze praat de laatste tijd ook veel over de tijd dat ze op het conservatorium zat of dat ze optrad in het Concertgebouw. Of dat ze les had van Aafje Heynis. Ik heb er theorieën over. Ze loopt tegen ze zestig nu. Is het zuur dat je zangcarrière zo moet eindigen? De tragiek van de opkomst en neergang van een carrière. Treft ons die niet allen?
Vandaag staat ze in de modus van zangpedagoge en krijgen we een uur stem- en ademtechniek. Ik vind het minder leuk, laat ons maar zingen. Wij doen gehoorzaam mee, maar zitten ook stiekem wat te ginnegappen, als baldadige leerlingetjes.
De kerstliederen die we tenslotte zingen gaan haar zeer aan het hart. Ze vertelt dat ze er in het verleden mooi mee opgetreden heeft. Je ziet en hoort de weemoed. Twee jaar geleden zongen we met Kerst in de Woudkapel en het weekend ervoor in het winkelcentrum. Maar dat doen we niet meer. Is het een beetje op?
De Bayerische Freundin meldt dat ze gaat stoppen met Bilthoven. De Limburgse vriendin twijfelt nog. Nu weet ik het ook niet zo goed meer. Ik vond het zó leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten