About a boy

Al avonden breng ik in stille eenzaamheid door. Beetje pianospelen, tekenen, lezen, tv kijken. En kopjes thee. Héérlijk. Elke keer als de aandrang voel opkomen om iemand uit te nodigen, te bellen of bij iemand langs te gaan, negeer ik die. En het wordt steeds kalmer. Langzaamaan kom ik na de volle kerstvakantie met daarop volgens de verjaardagsfeestjes van diverse Steenbokken nu in een staat van klaarheid. De zo gewenste helderheid.

Naar de film About a boy gekeken. Was op tv. Hartverscheurende romcom. Dat is wel vaker het geval in films met Hugh Grant. De hoofdpersonen zijn een 36-jarige vrijgezel (Will) en een wat excentrieke gepeste jongen (Marcus) van twaalf met een moeder met zelfmoordneigingen. Will heeft veel vrije tijd, zijn tijd brengt hij door met roken, tv kijken, naar platen luisteren en het zoeken van tijdelijke vriendinnen. Hij gaat naar een praatgroep voor alleenstaande ouders om alleenstaande moeders te leren kennen, die willen namelijk geen relatie, maar zijn zeer gretig in bed. Op een van die bijeenkomsten leert hij Marcus kennen, met wie hij na een stroef begin toch bevriend raakt. De band tussen Will en Marcus wordt steeds hechter. Will krijgt een verhouding met een moeder van een jongen die ongeveer even oud is als Marcus. Aan het einde van het boek heeft Marcus zich ontwikkeld tot een voor zijn leeftijd 'normale' jongen.

Het is wel een beetje schizofreen om zo in je eentje op je hoekbank te liggen kijken naar iemand die het liefst in zijn eentje op de bank tv kijkt en niemand toelaat in zijn leven. De strekking van de film is toch echt dat men niet zo geisoleerd moet leven, dat men anderen moet toelaten in je leven. En liefst veel. Nou, deze week maar even niet.

By the way: de film is gemaakt naar een roman van de Britse schrijver Nick Hornby. Van hem heb ik nooit een roman gelezen, wel een essaybundel, in Valencia kocht ik die, herinner ik me nog, die mij toen gelijk inspireerde tot een nieuwe rubriek.