Calvijntaart

Gisteren zoals gezegd urenlang de uitgeefster van de Calvijn!-glossy geinterviewd. Was erg leuk. Op een gegeven moment vraag ik: Van welke geloofsrichting ben jij eigenlijk? Ze antwoordt: Van de Gereformeerde Bond. Dat iemand van de richting van de Gereformeerde Bond zo kan lachen! Klaterend. Dat is een eye-opener. (Ik maak ook wel erg leuke grapjes, al zeg ik het zelf).

De uitgeefster heeft binnen de uitgeverij het Calvijn-project in eerste instantie te vuur en te zwaard moeten bevechten. Niemand in had dit succes verwacht. Om de tweede druk te vieren krijgt ze nu Taart. Een Taart met Calvijn erop. Allemaal eten ze feestelijk van de taart, staande in het gangetje en het keukentje. En nu de glossy zo'n succes is willen ineens al haar auteurs van modernchristelijke streek- en familieromans een omslag à la Calvijn!

Nog even over de Gereformeerde Bond: daar heb jeugdherinneringen aan. Geen fijne. Wijlen mijn goede vader had een wonderlijke voorliefde voor de Gereformeerde Bond en nam ons met enige regelmaat met zijn allen mee naar Rijssen (Overijssel), waar je meerdere Gereformeerde Bond kerken had, ook wel Zwarte Kousen-kerken of Hoedjeskerken genoemd. Die waren daar enorm groot, de diensten duurde er minstens twee uur en men zong er op lange tonen. De dominees hoorden zichzelf bijzonder graag galmen. Vrouwen en meisjes moesten er hoedjes op. Wij waren ook van een tamelijke strenge richting, maar wel zónder hoedjes. Mijn moeder en wij dochters hadden geen hoedjes en zaten daar met sjaals om ons hoofd peentjes te zweten. Een keer heeft zo'n dominee er wat van gezegd en moesten we de kerk uit. Wat een schande & schaamte. Toen. En later verontwaardiging en woede. Over die Bonders die ons zo vernederden!
Nu maken diezelfde Bonders de blitz met een glossy over Calvijn. De prent van Calvijn (zie taart) stond in eerste instantie niet op het omslag, zag ik bij bestudering van de aanbiedingsfolder, de cover had eerst een foto van een devote vrouw met een sjaal om haar hoofd. Au Au. Dit was beter, had ook de uitgeefster meteen gezien. Dit beeld van Calvijn is een icoon, zegt ze. Een universeel beeld. Hij lijkt op Obama, zei ze. Obama? Ja, Obama. Gevonden!

Wat is toch dat urban calvisnism, vraag ik. Het klinkt hip en hedendaags, maar Nichtje en mijn Neven zegt het niets. 'Het calvinisme is een cel', zegt ze, 'een klein stukje van de samenleving. Urban calvinism is een combinatie van calvinisme en postmodernisme, niet langer gericht op het uitdragen van de boodschap. Iets van jezelf laten zien, zonder de maatschappij te willen veranderen. Je draagt bij door te produceren, door te doen. Accepteren dat je niet te hoog van de toren moet blazen.'

De dag dat ons Vakblad 175 jaar bestond, zo'n half jaar geleden, kregen wij ook zo'n taart van Oude en Nieuwe Baas.