Frau und Hobby

Er is een gedicht van Annie MG Schmidt waarin ze haar diverse literaire interesses langsloopt - en dat kronkelpad loopt parallel aan haar verschillende liefdes. He, shit, dat ik dat vers nu niet uit mijn hoofd ken. Ik moet eraan denken nu het zo vriest.

Er is al zo lang geen ijs geweest, dus de tafereeltjes waren diep in het geheugen weggezakt. Maar nu komen ze weer vrijelijk boven drijven. Ex was erg van het ijs en de schaatsen. Niet gewoon erg, zoals de meeste Nederlanders, maar ERG erg. Ze schaatste heel goed en mooi. Ze lééfde voor het ijs. Zodra het begon te vriezen trok zij de hoge noren aan. Zo zat ze avonden met de schaatsen aan de voeten gespannen op de bank tv te kijken. En zodra het eerste weiland in Friesland ook maar een beetje bevroren was (een veldje ten oosten van Leeuwarden) lieten we alles uit de handen vallen en reisden we af naar het hoge noorden. De Afsluitdijk met kruiend ijs, ook niet te versmaden...

Zelf schaatste ik nauwelijks - kreeg uit angst voor scheuren en wakken altijd enorme zwabber-enkels en heftige krampen in de middenvoet. Pas na het kopen van schaatsen met skischoenen ging het beter en deed ik ook tochten. In de jaren negentig woonden we in een huis-aan-vrij-water (voor wie de link niet weet: dat is vrij naar een verhalenbundel van Harriet Freezer) en konden we uit de keuken wegschaatsen. Toen was het elke winter raak. Dat gaf een grote thrill. Alle vriendinnen gingen bij ons vandaan schaatsen. Ook Oude Moeders' verjaardag vierden we vanuit ons huis, we liepen een jaar over het bevroren water naar Landsmeer.

Nu Ex verschwunden is heb ik weer andere hobbies ontwikkeld. Iets van de thrill van het ijs en het schaatsen heb ik me in mijn vorige leven toch eigen gemaakt en blijkt gebleven. Het is bijzonder nu met iemand te zijn, die níet op schaatsen is.