Het was Indische Middag in Tuschinski. Premiere van de film Het Jaar 2602. Regisseur is Bobby's jeugdvriend André. Ik was dodelijk moe van het familie-uitje, maar ging toch mee, want ik kan niet zo goed nee zeggen. Bovendien zijn de films van André verrassend en zeer de moeite waard. En Bobby had me Indische rijsttafel in het vooruitzicht gesteld.In deze film vertellen mensen die de internering in de Jappenkampen als kind hebben meegemaakt hun verhaal. Over de hemel op aarde die Nederlands Indie was, en toen de oorlog met de Jappen, en de vaders die weg moesten naar Birma, en de vrouwen en kinderen die jaren in de kampen hebben gezeten. Ook nadat de oorlog afgelopen was, omdat het toen niet veilig meer was. De Japanse bezetting begon in 1942, toen moest Indonesie de Japanse jaartelling aannemen. Dat was het jaar 2602.
De film (plus website, plus tentoonstelling, plus een boek, plus een lespakket) is een inititief van Stichting Verfilming Japanse Burgerkampen 1942-1945. De financiering is grotendeels afkomstig van Stichting Het Gebaar, die ervoor zorg mocht dragen dat de geschiedenis van de Indische Nederlanders bekender wordt in Nederland, omdat die zo lang doodgezwegen is.
Het was heel heel heel mooi en evenwichtig gedaan. De vertellers, nu mensen op leeftijd, hadden voor de camera heel heftige ervaringen opgehaal en vertelden die mooi en rustig, maar je voelde de trauma's zinderen. Ingehouden verteld, maar ze blijven (daardoor) lang hangen. De meesten van de vertellers zaten in de zaal. Er was prosecco, maar Indische rijsstafel was er niet, alleen een dame en een heer met blad met satéstokjes. Nu wil ik naar mijn eigen Indonesische restaurant Cilubang.
Voor meer vertoningen zie cinemadelicatessen.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten