Wie bent u?

Er belt een vreemde persoon. Ik hoor een oudere stem, beetje weifelend, heel aardig.
- In een oude agenda van mij - uit 1995 - staat uw naam en telefoonnummer. Ze leest ze op.
- Ja, inderdaad, zeg ik, dat is mijn naam, en ja dat is mijn telefoonnummer.

- Het is misschien een beetje een raar, vraagt ze, maar wie bent u?

- Wat een existentiële vraag, zeg ik 'n beetje afhoudend, maar toch geef ik antwoorden. Vertel ik wat ik in 1995 zoal deed. We vinden geen aanknopingspunt.

Ze vindt zich zelf echt wel een beetje impertinent, maar ze is toch nieuwsgierig.
- Wat doet u? vraagt ze. Hoe oud bent u? Waar woont u?
Ik geef steeds antwoord. Ze heeft een heel prettige stem.Ik wil zo wel naar haar toe.

Weet u, zeg ik na een tijdje, ik schrok een beetje van uw stem. Een lieve oude stem.  Ik ben een beetje van slag. Mijn moeder gaat morgen naar een hospitium. We hebben daar kaarten over gestuurd, ook naar oude kennissen van haar. Ik dacht dat u misschien een oude vriendin van mijn moeder was. Nee, zegt ze.

- Weet u, vertelt ze na enig zwijgen, op de dag dat uw naam in mijn agenda staat - 1995 - ging mijn man naar Breda. Dat staat er ook in.

We weten niet goed hoe we het telefoongesprek moeten beëindigen. Eigenlijk willen we wel doorpraten, maar waarover?
- Wat doet u eigenlijk, vraagt ze.
- Ik ben journalist, zeg ik. En u?
- Ik was fysiotherapeut, vertelt ze. Ik kom uit Veenendaal, maar toen ben ik naar Amsterdam verhuisd. Ik ben 72 zegt ze. En u? Ik ben 54.

Dan hangen dan maar op. Nou dag!

Nu heb ik spijt dat ik haar nummer niet heb gevraagd.