Intenties

Op de overigens prachtige begraafplaats van Bernkastel kom ik dit beeld tegen van de gekweld biddende monnik. Hij zit op zijn knieën voor een vaas. Ik heb de foto een beetje bewerkt voor het dramatisch effect. Als je flauw bent kun je zeggen dat hij op zijn knieën voor de wc-pot gehurkt zit. Maar de kwellingen van deze monnik zijn groter dan die van een overspannen maag. Het gaat om een groot lijden. Ik vraag me af waarom dit beeld op de begraafplaats staat. Doorgaans staan daar toch vooral troostrijke beelden, Christus- of Maria-beelden in zalvende houding. Maar misschien is een gekwelde monnik even zo troostrijk voor de ontredderde mensen die net een geliefde verloren zijn.

Het beeld raakt wat bij mij omdat ik zo'n aversie heb opgebouwd tegen de gebeden in mijn jeugd in de Tale Kanaäns, dat ik mij afkeer van alle bidden, maar mij ook de troost herinner van het bidden dat ik als kind in bed lag te doen. Lieve Herejezus, maak dat ik mij niet zo ongelukkig voel...

Ik geloof dat ik hier al eerder over geblogd heb en wel te Madeira. Enfin, mijn shiatsu-masseuse raadde mij een tijdje terug een boek aan over Intenties. Ik heb het niet gekocht, want ik vond het een beetje vaag, maar afgelopen maandag bij het Händel-klasje duwde een van de sopranen mij datzelfde boek in de handen. Ongevraagd. Ik ken haar niet, zij kent mij niet. We dronken kopje koffie aan dezelfde tafel. 'Zó mooi!' zei ze, 'zó mooi!' ik geloof dat dit onderwerp nog niet af is.

Het is een heel andere opvatting van bidden dat dat van dit beeld hierboven.