L'amour fou

Het is alsof ik in een vreemde stad ben: een avondje Leidseplein met motregen in november. Het bruist, er zijn overal concerten. Binnen en buiten. Tom Jones treedt op in De Melkweg. Veel mensen en heel veel stadsgedruis. Een jaar geleden woonde ik daar nog middenin! Wat is dat nu ver weg. Een half uur fietsen.

Will en ik lopen tegen het gedruis aan omdat we naar Cinecenter gaan. We kiezen de film  L'amour fou over de modekoning Yves Saint Laurent en zijn geliefde Pierre Bergé. Dat wordt een inkijkje in het leven van twee bijzondere heren die elkaar in 1958 ontmoeten. Samen zetten ze de wereld op z'n kop. Omgeven door hectiek en glamour begeven de geliefden zich van de Parijse catwalk naar Studio 54 in New York, van bohémien Greenwich Village tot Marokko. Een leven is gevuld met vrienden als Mick Jagger en Andy Warhol, doordrenkt van schoonheid en kunst, maar ook van drugs en bittere melancholie. In 2008, na het overlijden van Yves, besluit Pierre afstand te doen van hun kunstcollectie. Vele miljoenen levert die op. 

Rare fascinerende film. Al die rijkdom, glitter en glamour. Al die beelden van het leven uit de jaren zestig, zeventig, tachtig. In een recensie lees ik dat-ie door een huisvriend is gemaakt. Er is weinig kritische distantie. Wat is eigenlijk het thema? Je wordt geraakt door het diepe diepe ongeluk van Saint Laurent. Maar je krijgt er geen contact mee. Er worden geen vragen gesteld. Geen antwoorden gegeven. Wat voor relatie die twee hadden?

Kan niet zeggen of het een aanrader is. We zijn het er over eens dat de film een hele ervaring is. En dat we er helemaal uit zijn en voor zover aanwezig is ons eigen gemiezemuis na afloop wel helemaal uit het hoofd verdwenen.