Rouw

Nationale rouw. Bij Pauw & Witteman discussiëren ze erover. Omdat ik er midden in val weet ik niet de strekking of de conclusie wat ervan te vinden dat de begrafenis van H. Mulis een zaak is van nationale televisie. We hebben allemaal met elkaar blijkbaar behoefte aan saamhorigheid. Aan grote emoties.

Alle respect voor de man, maar wie ik ook ken: niemand heeft een snik met Mulis. Vinnie vertelt van de week dat zijn man een uitnodiging heeft voor de begrafenis en dat hij mee kan en of hij dat zal doen. We giechelen oneerbiedig dat hij foto's van de kist gaat twitteren. Hij wil er eigenlijk niet heen, vanwege dat hij niets met Mulis heeft, maar toch... Gá, zei ik, gá.Voor de experience. Haast ben ik een beetje zjapoers.

Gaat donderdag te Capelle de telefoon. Een onbekende man. 

- U heeft vroeger kantoor gehad aan het Frederiksplein, zegt hij, toch? Er ligt nu een kaart in de bus. Handgeschreven. Aan u persoonlijk gericht. Een uitnodiging voor de begrafenis voor H. Mulis. 

- O, zeg ik, eh.... Hoe weet u dat eigenlijk? Heeft u die enveloppe open gemaakt? 

- Die is open, zegt hij. 

- O. Nou  eh... gooit u de kaart maar op de bus, dan zie ik wel of-ie er op tijd is. 

Ik geef hem mijn huisadres.

Laat die persoon nu helemaal naar mijn huis gefietst zijn teneinde de rouwkaart door mijn brievenbus te gooien. Ik voel mij haast vereerd, maar denk tegelijkertijd: zit ik daar in de Stadsschouwburg met al die andere honderden Goede Vrinden van H. Mulis? Wie heeft dit handgeschreven kaartje geschreven? Een kind? Een vrouw? Stond dit in de laatste wensen van H. Mulis dat ik zou komen? Ik heb hem nooit ontmoet. Maar meer nog aan de man die de enveloppe door mijn bus heeft gedaan voel ik me verplicht om ernaar toe te gaan, dan aan de schrijver van de enveloppe. Maar ik wil helemaal niet!

Doe mijn beklag bij Hani501 over alle keuzestress in het hedendaagse leven.  Ik heb andere plannen, zeg ik. Gewoon beetje tot mijzelf geraken. Je moet er om tien uur zijn, om elf uur begint het programma, het duurt tot 12.30 uur, en dan nog die gang naar Zorgvliet! Dat kost de hele dag! Mijzelf horende weet ik dat ik niet moet gaan. Nou ja, zegt ze fijntjes, heb je wel weer een onderwerp voor je blog. Zelf heeft zij een blog over een stervende kip onder de titel 'Geen Stervende Zwaan'.