De stilte

Tas pakken voor het klooster. Ik ga een weekend naar Abdij Koningshoeven te Berkel Enschot. Drie dagen op retraite. Ben heel benieuwd hoe dat zal zijn. En wat ik in mijn tas zal stoppen. Ga ik voor De Stilte? Ga ik voor de cel? Ga ik uit interesse? Nieuwsgierigheid? 

De site van het klooster toont eenvoudige gastenkamers. Daar ga ik dus drie dagen en nachten doorbrengen. Ik zit niet almaar daar, er zijn tussendoor kleine gebedsdiensten. Ik ga met een groepje met zes personages die elkaar niet kennen.

De leidster belt me en zegt dat ik het beste niets mee kan nemen, alleen een Bijbel. Nee, geen Bijbel zeg ik, dat is niet mijn boek. Ik heb niet eens een Bijbel, lieg ik, want natuurlijk heb ik de Bijbel nog van toen ik tiener was.

Doorgaans neem ik nogal veel mee op vakantie, al gauw drie hutkoffers, en dan gebruik ik de helft niet. Nu word ik geplaagd door gedachten over wat moet en hoort, en niet mag en niet hoort, als men naar een klooster gaat.  Of mijn iPhone mee mag (Néé!). Of ik mag fotograferen (Néé!), bloggen (Néé), mijn iPod, om mooie religieuze muziek te luisteren (Néé). Een roman (Néé!) of een spiriboek (Lao Tse) (Ja). Of ik mijn eigen tekenspullen mee zal nemen (Néé!). Of dat ik beter niets meeneem (Néé!). Of ik een pyjama mee zal, en een duster (Já!).

Boeiend: zo'n hoofd vol sterke oordelen. Conclusie: ik prop gewoon maar alles in de tas en onderin die kast. Aan de leidster vraag ik of nieuwe deelnemers wel eens gillend gek worden van de stilte. Dat hoor je wel eens van langdurige boeddhistische meditatiedagen. Nee, dat doet zich in die kloosters niet voor. Een hele geruststelling.