In de stapel romcoms, die mee was naar de Moezel, die grotendeels helemaal geen romcoms blijken te zijn, ook de film 'Le voyage du ballon rouge' van de Taiwanese filmer Hou Hsiao-hsien, met Juliette Binoche in de hoofdrol. Bijzondere film, zonder dramatisch verhaal, 113 minuten zonder clou, en toch fascinerend. Als je er over gaat zoeken blijk je in een heel stuk film- en cultuurgeschiedenis terecht te komen.
Hou heet een van de meesterfilmers van deze tijd te zijn. 'Le voyage du ballon rouge' is zijn eerste buiten Azië opgenomen film. Juliette Binoche maakt bedreven gebruik van de vrijheid die Hou haar gaf om haar spel al improviserend en ratelend in te vullen. Zonder door te schieten in over-acteren, trekt ze alle registers open voor haar rol als de alleenstaande moeder Suzanne, die balanceert op de rand van overspannenheid.
Wat zo aardig is: Suzanne mist de etherische schoonheid die doorgaans aan Binoche-rollen kleeft; ze is een tikje slonzig, met uitgegroeid blond permanent en ruim decolleté. In haar dagelijks leven worstelt ze met een wanbetalende huurder, een (ex?)man die niets van zich laat horen en een rommelig en krap appartement waarin ze nooit iets kan terugvinden. Ze combineert haar werk als actrice voor een Chinees poppentheater met de opvoeding van haar dromerige 7-jarige zoontje Simon. Dat lukt niet, dus huurt ze een oppas: de Chinese filmstudente Song, die voor balans in het gezinsleven moet zorgen.
En dan is er nog de rode ballon. Of eigenlijk twee. Song maakt met haar handycam een film over een rode ballon, met Simon als gastacteur. En er zweeft ook nog een andere, échte rode ballon rond boven de daken van Parijs. Een ballon die af en toe door het raam lijkt te loeren naar Simon, die te veel opgaat in zijn videospelletjes om hem op te merken.
Regisseur Hou maakte zijn film op verzoek van het Musée d’Orsay, als hommage aan 'Le ballon rouge,' een klassieke Franse film uit 1956 over een jongetje dat vriendschap sluit met een ballon. In 'Le voyage du ballon rouge' lukt het de ballon niet om wezenlijk contact met Simon te leggen. Het hedendaagse leven, zo lijkt Hou’s boodschap, is te hectisch om zo’n wonderlijke ballon nog te zien.
Hou heet een van de meesterfilmers van deze tijd te zijn. 'Le voyage du ballon rouge' is zijn eerste buiten Azië opgenomen film. Juliette Binoche maakt bedreven gebruik van de vrijheid die Hou haar gaf om haar spel al improviserend en ratelend in te vullen. Zonder door te schieten in over-acteren, trekt ze alle registers open voor haar rol als de alleenstaande moeder Suzanne, die balanceert op de rand van overspannenheid.
Wat zo aardig is: Suzanne mist de etherische schoonheid die doorgaans aan Binoche-rollen kleeft; ze is een tikje slonzig, met uitgegroeid blond permanent en ruim decolleté. In haar dagelijks leven worstelt ze met een wanbetalende huurder, een (ex?)man die niets van zich laat horen en een rommelig en krap appartement waarin ze nooit iets kan terugvinden. Ze combineert haar werk als actrice voor een Chinees poppentheater met de opvoeding van haar dromerige 7-jarige zoontje Simon. Dat lukt niet, dus huurt ze een oppas: de Chinese filmstudente Song, die voor balans in het gezinsleven moet zorgen.
En dan is er nog de rode ballon. Of eigenlijk twee. Song maakt met haar handycam een film over een rode ballon, met Simon als gastacteur. En er zweeft ook nog een andere, échte rode ballon rond boven de daken van Parijs. Een ballon die af en toe door het raam lijkt te loeren naar Simon, die te veel opgaat in zijn videospelletjes om hem op te merken.
Regisseur Hou maakte zijn film op verzoek van het Musée d’Orsay, als hommage aan 'Le ballon rouge,' een klassieke Franse film uit 1956 over een jongetje dat vriendschap sluit met een ballon. In 'Le voyage du ballon rouge' lukt het de ballon niet om wezenlijk contact met Simon te leggen. Het hedendaagse leven, zo lijkt Hou’s boodschap, is te hectisch om zo’n wonderlijke ballon nog te zien.
In de oorspronkelijke korte jeugdfilm 'Le ballon rouge' uit 1956 van de Franse regisseur Albert Lamorisse is een klassieker – bekroond met de Gouden Palm voor beste korte film en een Oscar voor het beste scenario. Een jochie (gespeeld door Pascal Lamorisse, de zoon van de regisseur) vindt een enorme, knalrode ballon, die vervolgens niet meer van zijn zijde wijkt. Met prachtige Technicolor-opnamen opnamen van een ontwakend, in blauw licht badend Parijs. Simpel en ontroerend.
Albert Lamorisse "Le Ballon Rouge" (1956) eng sub from Julian Holtom on Vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten