
Zo heb ik een uur stuk te slaan en zigzag ik door het dorp, waar het ene na het andere pittoreske huis te koop staat en dan stuit ik naast het gesloten brac à brac winkeltje op een winkeltje met snuisterijen uit Guatemala en Mexico.
Ik vind mijn huis ineens ontzettend saai en neem eens goed de tijd om de snuisterijen te bekijken. Dit is mijn kans om het leuk te maken. Ik kies handgeschilderde ontbijtbordjes met bijpassende mokken, papieren kerststerren, handgesneden kalebassen voor op de piano, geestige toiletrolhouders, en twee maskers gemaakt op kokosnoten voor in de douche. De eigenares weet niet wat haar overkomt.
Helaas heeft ze geen pin-automaat. Ik heb net 70 euro gepind bij de Spar, maar dat blijkt voor deze inkoopaanval niet genoeg.
- Hm, dat is jammer, zeg ik tegen de eigenares, maar ook met enig leedvermaak.
- Hoezo, vraagt ze.
- Als de automaat niet van je eigen bank is kun je niet twee keer op een dag pinnen.
- Is dat zo?
- Ja dat is zo.
Omdat ik het niet helemaal zeker weet of dat anno 2010 echt nog zo is ga ik het voor de zekerheid nog een keer checken, maar het is zo. 'Vandaag kunt u alleen nog bij uw eigen bank pinnen,' meldt de geldautomaat. Dan moet de helft van de cadeaus maar weer terug.
- Waar ben je? smst Hani501.
- Ik ga mij te buiten, antwoord ik vagig.
- Zit je aan de patat?
Ik antwoord niet en dan ineens staat ze achter me in de snuisterijenwinkel. Zo groot is Woudsend tenslotte ook niet. Ik voel me enorm betrapt. Maar de eigenares heeft geluk: nu kan Hani501 bijbetalen. Ook haar eigen cadeau.
Vandaag ga ik alle nieuwe hebbedingetjes ophangen. Bobby vindt dat ik zelf moet boren. Ik kan het ook best. Het huis is echt inenen weer veel leuker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten