Het is een soort Siberische tocht naar het noorden. Wel mooi. Niet echt ontspannend. Je denkt dat zout zijn werk doet op de weg, maar dat duurt wel lang. Vanmorgen op de heenweg niet. Vanavond op de terugweg wel. Ik hoor op de radio dat er 600 auto's op de wegenwacht staan te wachten en indachtig mijn eigen stukkende dynamo enige weken geleden midden op de Veluwe realiseer ik me dat ik geen dekentje mee heb. Ik heb de afdeling HRM gevraagd of ik misschien ook recht heb op iets als zorgverlof, al is het maar acht dagen per jaar. Is er niet zo'n wet? Maar die blijkt alleen voor bij jou thuiswonende familieleden (of het nu kinderen zijn of ouders) te gelden. Dan moet ik maar wat meer gaan werken, antwoorden ze. En aldus uren sparen voor tweewekelijkse daagjes Emmen.
De wandeling van Mutti's flat naar de Jumbo is slechts een paar honderd meter. Maar voor haar is het echt een ommelandse reis. We lopen op zijn allerlangzaamst, ze steunt op mijn arm, en ze zegt: Trek niet zo! Het gevaar zit 'm niet alleen bij de besneeuwde trottoirs, het zit er vooral bij dat ze nogal vaak niets meer weet. Het wisselt per minuut. Het ene moment weet ze nog wel hoe een pinpas werkt, het volgende moment helemáál niet meer. Het ene moment weet ze wat we moeten kopen, het volgende moment helemaal niet. Ik snap wel dat ze niet meer naar de winkel durft. Ben ook bang dat op een dag onverlaten haar bestelen als ze bij een geldautomaat geld probeert op te nemen.
Ik kook kapucijners met spekjes en piccalilly, en ze vindt het héérlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten