My First Yoga

De zoektocht van vorige week naar yoga in de buurt  brengt me naar de eerste proefles: Rustige Hatha-Yoga. In het buurthuis om de hoek. Die les leek me het veiligst qua ambitieniveau. Het is natuurlijk maar net wat je wilt bewerkstelligen met yoga: ontspanning, ademhaling, stretching of ongelofelijke standjes en kunstjes.

Omdat ik niet zo lenig ben met name in de onderrug ben ik bang dat iedereen alle kant op kan stretchen. Behalve ik. Vooral de oefeningen met de neus naar de knieën en vooroverbuigen met de handen plat op de grond: dat kan ik echt niet. Ik weet heus wel dat je het voor jezelf doet en dat iedereen daar echt met zichzelf bezig is en niet met jou, maar toch.

De juf is heel mooi en slank en soepel en yoga-modieus in een grijze legging met mooie roze roosjes, maar de medecursisten zijn voornamelijk wat oudere dames, de helft zijn tamelijk corpulente zeventigplussers. Deze les is zo gemakkelijk, ik ben bijna de lenigste van de groep.  Tot mij verrassing kan alle oefeningen moeiteloos. Volgende week maar eens de gewóne Hatha-yogales proberen.

Na afloop drinken de dames koffie. Vooral de oorspronkelijke Zuilenaren blijven. En qua leggings gaat er een wereld voor je open. 

Mess in pink

Door zo’n festival kom je ineens in gebouwen waar je nog nooit was. Nu dus in de Tuindorpkerk aan de rand van de gewilde jaren dertig-wijk Tuindorp, best een eindje buiten het centrum. Het is een protestantse voorheen gereformeerde kerk, beetje onverwachte plek voor een Gregoriaanse orgelmis. Die kerken zijn vaak zo sfeerloos. En dat terwijl Utrecht een prachtig gedecoreerde Willibrordkerk heeft. Deze kerk heeft echter een beroemd 18e-eeuws barok-orgel, het Ruprecht-orgel. Dat moet de reden zijn. 

 Een jonge Franse organist/klacecimbelspeler met Chinese achternaam Jean-Luc Ho brengt samen met de zanggroep Les Meslanges Couperins orgelmis ‘Pour les paroisses’. Volgens het programmaboek ‘een avond die schittert tussen melancholische mijmering en karaktervol statement, tussen virtuoze fuga en jubelend stretto’.

Lees verder op mijn Festivalblog, waar de muziek ook te zien/horen is.

Schots

De Australische gast is nog niet weg hoor, mocht u dat denken. Ik had alleen - mijzelf kennende - de logeerpartij gelimiteerd tot 5 dagen. Ze gaat all the way met het festival dat tot zondag duurt en logeert nu in een wonderlijk cheap hotel hier in de buurt.

Zoals gezegd is ze erg goed in het leggen van contacten, en daar maak ik af en toe dankbaar gebruik van. Zo heeft ze twee jonge musici uit Londen aangesproken nadat ze een concert met oude Schotse muziek gegeven hadden. Ik heb ze gevraagd voor een interview voor mijn blog en dat vinden ze leuk. We spreken af in de StayOkay op het Neude. Wat een leuk hotel. Dat ga ik iedereen aanbevelen die in Utrecht komt logeren. 

Ze heten Mary-Jannet Leith en Thomas Allery, samen vormen ze het Londense Ensemble Hesperi. Zij speelt blokfluit en hij klavecimbel. Ze wonnen vorig jaar bij het Festival de Audience Award van de Fringe Concerten. Als prijs mochten ze dit jaar onder de noemer 'Fabulous Fringe' optreden in de Grote Zaal van Tivoli Vredenburg.

Hoe zijn jullie bij het Festival Oude Muziek terechtgekomen?

Mary-Jannet Leith: ‘Vorig jaar hadden we ons vorig jaar ingeschreven voor de Fringe-concerten. Elk ensemble kan zich inschrijven en de organisatie kiest wie er mee mag doen. Wij wonnen de Audience Award en de prijs was dat we dit jaar als Fabulous Fringe wéér mee mochten doen.'

De rest van dit stuk staat op het Festival-blog

Schoonmama

De Australische logé is uitgezwaaid en ik ga naar Vlaardingen. Schoonmama zit in het Revalidatiecentrum aan haar tafeltje, weer in de kleren. Wat een ander gezicht dan aldoor in zo'n groot ziekenhuisbed. Ze krijgt nu elke dag fysio, wat betekent met de rollator de gang op en neer lopen. Dat put haar totaal uit, en daarvan moet ze dan weer een paar uur bijkomen. Maar ze doet het weer. 

Ze moet ook weer aankomen, want pas als ze weer 53 kilo of daaromtrent is mag ze ergens anders naar toe. Maar hoe kan ze nou aankomen van die muizenhapjes die ze eet. Ze vertelt dat een medepatiënte aan tafel haar eten niet opeet, want die wil niet meer. Heb jij dat ook, vraag ik voorzichtig. Nee, dat heeft zij niet, ze wil weer aankomen, want ze wil gauw weer weg uit dit Revalidatiecentrum.

Het is zo gezellig. Ik had vorige week bij de bibliotheek drie grote letterboeken voor haar uitgezocht en aan Bobby meegegeven, en een daarvan (Annie Oosterbroek-Dutschen) was te somber, die wilde ze niet. Maar de Gerda van Wageningen en Simon Carmiggelt vielen erg in de smaak. Zeis al een eind op streek. Voor het eerst sinds maanden dat ze weer leest. Ze smult van mijn verhalen over de Australische logé. Bobby had al verteld dat het zo gezellig was. Ik vertel meer details. Schoonmama bloeit helemaal op van al die verhalen.

De dominee komt ook nog onaangekondigd binnenvallen. Kun jij misschien over een half uur, vraag ik, want ik ben hier nog maar net. Eerder was ik ook al verdreven door plaatselijk bezoek. Maar het is fijn dat hij komt. Er gaat ook een psychologe wekelijks langskomen om Schoonmama op te beuren. 

Vrouw op kop

Het meest onverwachte en mooiste concert van mijn dinsdag is Servir Antico en Catalina Vicens met 'Vrouw op kop' in de Pieterskerk. Misschien wel van de hele week tot nu toe. Het is relatief klein en onverwacht, hoewel de Pieterskerk bomvol zit. Tientallen mensen blijven na afloop hangen om zich te vergapen aan de twee volstrekt ongewone blaasbalg-orgels. Ze zijn gemaakt door Wim Ros van orgelmakerij Van der Putten naar een voorbeeld op een schilderij Het Lam Gods van Hubert en Jan van Eyck uit de collectie van het National Orgelmuseum te Elburg. De orgels worden bespeeld door de beeldschone Catalina Vicens, die ook de leider is van het ensemble. Zij is Chileens en nu gevestigd te Basel. Gespecialiseerd in het bespelen van middeleeuwse instrumenten.

Lees svp verder op het Oude-Muziek-Blog

New hairdresser

Het wordt misschien een beetje saai, maar mijn logé uit Australië (ze is nogal dominant aanwezig in mijn huidige leven) zegt vlak voorafgaand aan het volgende concert dat ze nú vandaag een hairdresser nodig heeft. Aan mijn andere kant zit een Amerikaanse dame (al voor de 5e keer bij het Festival) dat ze net bij een fábulous hairdresser is geweest, dus daar gaan we na het concert naar toe. 

Terwijl ik wacht tot Marilyns haar gedaan is vraag ik aan de kapper die even tijd over heeft om advies over mijn haar. Het is nu waar het nog kleur had inmiddels wit met strogeel en het nieuwe grijzende peper en zout groeit uit en uit. ‘Wat dénk je?’ vraag ik. ‘Ik wil weer graag rosse krullen, zoals ik had.’

Hij keurt mijn haar met een kennersblik. Heerlijk. Hij vindt het mooi zoals het wit is aan de haargrens vóór. Dat valt niet meer te verven volgens hem,  want daar zit geen pigment meer in. Hij snapt dat ik peper-en-zout saai vind, maar hij denkt dat ik zou kunnen overwegen om toch het zo te laten, omdat het puur wit aan de slapen het zo markant maakt. En het moet korter en pittiger. Hij stelt voor dat hij er een nieuw model in knipt, dan ben ik al een deel van die strogele krullen kwijt en dan kijken we hoe het zich ontwikkelt. Er zit nog wel slag in, meent hij. We maken een afspraak. (Ik voel me natuurlijk enorm ontrouw aan mijn Poolse kapster).

Meer over mijn nieuwe kapper (Vincent), die meedoet aan De Beste Kapper van Nederland:

http://www.hairdepartment.nl

'Sparta, de sleutel tot een rijker leven’

Ik was aangenaam verrast om te lezen dat de tentoonstelling over Sparta in het Coda-museum wegens groot succes was verlengd tot eind september. Het was er om allerlei redenen niet van gekomen om af te reizen naar Apeldoorn. De tentoonstelling stond zogezegd niet bovenaan mijn bucketlist, maar er bleef iets lokken. 

Nu ik de tentoonstelling bezocht heb realiseer ik me hoeveel Sparta-fietsen ik gehad heb. Het begon met het model 8-80 toen ik naar de middelbare school ging. Ik was nog te klein voor een volwassenenfiets en dit was een meegroeifiets voor de rest van je leven. Geen vouwfiets.Toen ik op een gegeven moment hoog in Amsterdam-noord ging wonen bleek de brommer by far de meest efficiënte oplossing voor het vervoer van en naar het centrum van de stad. Het werd een tweedehands Sparta damesbrommer. Ik droomde nog wel van een goud-oranje Zündapp, een buikschuiver (of 'boekschoever' op zijn Drents). Sparta was Nederlands en degelijk en niet te duur. En rond 2003 kregen we een fiets van het werk en kocht ik een Sparta Beach Cruiser, voor mij de Mercedes onder de fietsen. 

Aanleiding voor de tentoonstelling was het honderdjarig bestaan van de firma, die in Apeldoorn staat. De tentoonstelling zoomt in op alle mogelijke aspecten van de Sparta. Er is ontzettend veel materiaal en er staan heel veel oude modellen. Gewéldig om te zien. Jeugdsentiment! Ik lees een reactie hangen van ene Henk Weltje (volgens mij een oud-collega uit een ver ver verleden) dat hij als 16-jarige graag een Zündap of een Kreidler had gewild, ‘maar dat zat er niet in.’ 

Alles komt aan de orde: de geschiedenis, behuizing, de techniek, strategische keuzes, karakteristieke modellen, specifieke doelgroepen, de marketing met de folders en affiches, ups en downs in de verkoop, steeds weer nieuwe wegen. Zelfs het onvergetelijke geluid van de brommer wordt gebracht met een filmpje van dat je kunt beluisteren met een helm op waar de luidsprekers in verwerkt zijn. 

De fabriek startte in 1917 met fietsen, als firma Verbeek & Schakel, en nam in 1919 het merk Sparta over van de firma Reuvers, die daar in 1908 mee begonnen was. De naam Sparta kwam door de jaren heen steeds meer op de voorgrond te staan. In de jaren dertig stapte Sparta over op de motorfiets. Dat was een goed alternatief voor de mensen die zich geen auto konden permitteren. In de jaren zestig de auto echter steeds meer voet aan de grond kreeg en toen ging Sparta over op de bromfiets. In de jaren zeventig liep de verkoop van brommers terug besloot men weer fietsen te gaan verkopen. Nu in de tijd van de e-bikes probeert Sparta weer een graantje mee te pikken. Het is een groot genoegen al die modellen te bekijken. Sommige roepen grote aha-Erlebnis op. Er waren speciale modellen voor bezorgers, wijkverpleegsters, vrouwen en geestelijken, boswachters, noem maar op. 

En de reclames! In de jaren vijftig werd de motorfiets aangeprezen als zeer geschikt voor avontuurlijke mannen-kampeervakanties, of voor romantische uitjes naar het strand. In de jaren zestig werd de brommer gemarket als heel hip voor jongeren. Het is fascinerend om te zien hoe Sparta door de honderd jaar van zijn bestaan telkens weer opnieuw heeft weten uit te vinden. Steeds weer vonden spraakmakende nieuwe modellen uit met sterke vormgeving. De stroomlijning van de modellen was heel belangrijk, maar ze moesten wel voorzichtig zijn met al te radicale veranderingen.

Zie meer:

https://www.coda-apeldoorn.nl/nl/agenda/sparta

Jeanne

Wat een belevenis: een ‘filmconcert’, waarbij de Britse groep Orlando Consort in de grote zaal van Tivoli Vredenburg de beroemde film ‘La Passion de Jeanne d’Arc’ van Carl Dreyer uit 1928 begeleidt. Ik kende wel beelden van de film (hoe noem je het genre? 'stille', 'stomme' 'zwijgende' film?) maar had hem nooit gezien. Zwart-wit, gestileerd, heel dramatisch. Beetje weird. 

 Van tevoren probeer ik te recapituleren hoe het ook al weer zat met de Franse volksheldin en heilige Jeanne d’Arc, ook wel genaamd de Maagd van Orléans. Ze was een meisje van eenvoudige afkomst en speelde een beslissende rol in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Op negentienjarige leeftijd werd ze door een partijdige kerkelijke rechtbank veroordeeld en stierf ze op de brandstapel in Rouen. Vijfentwintig jaar na haar dood liet de toenmalige paus het proces herzien, werd ze onschuldig bevonden en kreeg ze de titel van 'martelares'. In 1909 werd ze zalig verklaard en in 1920 volgde de heiligverklaring. De link met dit festival: de Bourgondiers (thema van dit festival) waren een apart hertogdom en waren op de hand van Engeland en leverde Jeanne uit aan de Engelsen.

Lees graag verder op het nieuwe blog. 

Back to basics

Even terugtrekken uit die bubble van oude muziek en in mijn eigen kleine wereld van de moestuin duiken. Want hoe is het intussen met mijn jonge sla, de paprika’s, de spruiten en de courgettes? Het is prachtig scherp zonnig weer. Ik ben echt blij dat ik twee weken geleden de tuin helemaal schoongemaakt week en dat hij er nu zo fris bij ligt. De enorme zonnebloem is trouwens niet van mij maar van een buurvrouw. Andere medetuiniersters zie ik wat zaden uit deze enorme zonnebloem pikken. Hier kom ik weer even tot mezelf, hoewel ik de ervaringen met het Festival niet zou willen missen.

Ik bespreek onze verschillen met de Australische gast. 'Jij bent zo outgoing en gretig', zeg ik, 'ik ben ook niet bepaald bleu, maar toch meer op mijzelf, ik moet grenzen stellen.' Zij is van de filosofie: ‘Things happens for a reason’ dus dat geldt volgens haar ook voor onze ontmoeting vorig jaar in de Dolomieten en nu deze logeerpartij en het gezamenlijk bezoeken van het Festival. Ik moet het maar als een geschenk aanvaarden. Dat doe ik ook, zeker, maar ik wil ook in mijn eigen systeem blijven. Als ik aldoor buiten ben kan ik niet tekenen. Daar is ruimte en rust en stilte voor nodig. Dat kan volgende week wel weer, vindt zij.

Maar na deze drie overweldigende festivaldagen en nog een week te gaan zet ik wel alvast een paar kruisen in de agenda: maandag vasten en Museumkijker, woensdag Schoonmama.

Heaven

‘Lucie! You’ve brought me to heaven’, zegt de Australische gast. Ze is de hele dag door nogal complimenteus, maar deze had ik nog niet mogen ontvangen. We zitten in een binnentuin onder de Domtoren - Flora’s Hof - en luisteren naar een concert op het carillon. Arie Abbenes, de emeritus stadsbeiaardier, speelt muziek voor klavecimbel en orgel van de 18e-eeuwse componist Claude-Bénigne.

De klavecimbel is wel het thema van de dag. Ze had een kaartje voor me gekocht in voor een concert van Ursula Duetschler in de Lutherse kerk, op grond van een foto die we allebei geïnterpreteerd hadden als dat zij een oud soort accordeon zou spelen. Maar nee, klavecimbel. En dat terwijl ik op de openingsavond al onthuld had dat ik niet zo van klavecimbel houd. Maar ik doe mijn best terwijl ik wat Google op de geschiedenis van de klavecimbel en het verschil tussen klavecimbel en piano. Het is een enorme precisie en vingervlugheid. Knap. En er zijn mensen die van klavecimbel houden, dat is duidelijk. Mijn gast is er één van. 

Daarna gaan we een soepje eten in de Hortus een dan dit. Zo is een dagje Festival goed te doen. En dan naar Flora's Hof.  ‘I could sit here for the rest of my life’, zegt de Australische gast.

Utrechter

Met mijn Australische logee op stap voel ik me voor het eerst echt een Utrechter. Ik leg haar de bussen uit, bus 3, 4 en 5, waar je in- en uitstapt. We gaan naar de Festivalkassa in TivoliVredenburg om tickets te kopen en om ons dingen uit te laten leggen. Ze is helemaal gefascineerd door al die fietsers en fietsen en maakt wel tien foto’s in de fietsenstalling onder het Vredenburg. ‘So interesting, Lucie!’ We wandelen naar het Janskerkhof om een paar uur in de wereld van de gastcurator te verkeren, waardoor we op de plantjesmarkt terechtkomen. Daar maakt ze een foto van mij voor een kraam met tulpenbollen. Dat verzin je toch niet? De vlindersjaal die ik draag op de foto heb ik van haar gekregen.

Het is wel bijzonder om een volle dag op het festival te verblijven. Onder te dompelen. Waarom ik dat normaal niet doe is vooral omdat ik het allemaal veel te duur vind. Elk concert overdag kost zo’n 18 euro en de grote concerten ‘s avonds zijn wel 38 euro. Er zijn ook gratis concerten, van jonge onbekende groepen, maar die zijn niet zo opwindend als de polyfonie.  Voor mijn logee speelt geld geloof ik geen rol en ze wil al mijn tickets wel betalen. Misschien mag ik dat gewoon in dankbaarheid aanvaarden? Zij gaat dat de hele week doen denk ik. 

Ze is oerkatholiek, en wil hoe dan ook zondags naar de Mis, maar ze heeft zonder daar goed bij na te denken op zondag een concert om 11 uur geboekt. Dat is tegelijk met de Mis in de Catharinakathedraal. Ik zoeken en zoeken en zoeken en ik vind een Latijnse Hoogmis in de Willebrorduskerk om 17 uur. Alleen voor het concert op zondagochtend heb ik me nu afgemeld. Ik ga even naar mijn moestuin en steek om 13 uur weer in. Het is heel leuk allemaal, maar ik merk dat ik nogal op mijzelf ben.

Het avontuur met de Australische logee die ik op een berg in de Dolomieten ontmoette. Hier bij het festival zie ik haar ook met iedereen contact leggen. Niet een beetje, maar direct intens. Ook met de festivaldirecteur en de gastcurator. Dat heeft ze toen met ons in de Dolomieten ook gedaan. En kijk wat daar uit voortkomt. 

Trouwens, klik nog even op mijn blog over het festival!

Opening

Het is in eerste instantie allemaal een beetje rommelig en onduidelijk, maar uiteindelijk is-ie prachtig en onvergetelijk, de avond van de Grand Opening. Mijn Australische gast Marilyn en ik mogen ons tegen achten melden op het Domplein, samen met honderden anderen. Andere mensen bij de Catharinakathedraal of de Nicolaikerk. Daar krijgen we een concert van zeg een kwartier en vervolgens wissel je per locatie. Vier locaties, vier concerten. Tussendoor is steeds de hele Nieuwstraat gevuld met oude muziek-liefhebbers, begeleid door hedendaagse muziekbandjes.

Dat is toch een heel andere ervaring dan wanneer je vier concerten keurig na elkaar in de Grote Zaal van TivoliVredenburg zou zien. Complimenten voor de organisatie dat ze zoiets aandurven. Je kan voor zo’n evenement immers geen generale repetitie doen. De toegangsdeur van de kerken zijn eigenlijk veel te smal voor zulke massa’s mensen die allemaal denken dat ze moeten opschieten voor de volgende concert. Het is steeds dringen. --- Lees verder op mijn andere blog.

Alles komt goed

Ben naar mijn eerste concert geweest. Het is een hele goede training. Eerst 's-ochtends naar het festival-kassa om mijn perskaarten op te halen en te kijken of mijn Australische logé vanavond wel hetzelfde parcours mag lopen als ik. Het openingsconcert gaat zich af op vier locaties afspelen en begint ook op die vier verschillende locaties. Dan moeten we wel op dezelfde locatie mogen beginnen. Op mijn kaartje staat niet waar ik moet starten. De caissière moet naar de backoffice bellen om mijn startlocatie vast te stellen, en de naam van mijn loge vindt ze niet in het systeem. Oefening in optimisme. Ik ben erg goed in bedenken wat er allemaal fóut kan gaan. Als ik maar blijf denken: het komt allemaal góed, dan komt het allemaal goed.

Blijft u mij ook op mijn festivalblog volgen? Het begint echt al wat te worden. Ik heb al 332 bezoekers gehad. Yeah.

Om 16 uur komt de Australische  logé. Gebracht door een Afghaanse taxichauffeur wiens zuster in Melbourne woont. Ik wist niet meer hoe ze er uit ziet, maar het is meteen weer erg leuk. Dat was de ontmoeting vorig jaar op de berg in de Dolomieten ook.

Elfenbloem

We hebben twee voormalige buurvrouwen van Bobby uit zijn oude flat te eten. Ze zijn hier voor het eerst. We wonen hier alweer ruim drie jaar. Het voordeel, zeggen ze, is dat de tuin nu klaar is. Hm, hum ik.

Sommige stukjes in ons achtertuintje zijn echt drie keer niks. Vooral die bij de zuiderschutting. Daar is al drie keer nieuwe monnikskap geplant die het in de schaduw goed moet  doen maar die niets doet. Grr. Vorige week op de plantjesmarkt zag ik hoge anemonen staan en de wervende tekst voor onwetende tuinliefhebbers: ‘Bloeit tot november! Ook in de schaduw!’ U begrijpt: dat wil ik wel. 

Dus toen ik gisteren bij de tuinderij in Wolfheze langs ging om een bloeiende plant voor Nichtjes nieuwe ook nogal omschuttingde tuintje te kopen vroeg ik aan de eigenares-deskundige wat zij mij kon aanbevelen voor een stadstuintje zonder zon. Dus behalve die anemoon (op deze staat trouwens dat-ie maar tot oktober bloeit) koop ik ook een 'epimedium'. Elfenbloem. (De anemoon is op de foto de hoge, de epimedium is de lage.) Die epimedium heeft zulk leuk oranje-groen blad, die is ook al zónder bloemetjes een bron van vreugde. Bloeit - als je ze mag geloven - in april en mei met lila elfjes. Hè, héérlijk vooruitzicht.

Rijnoever

Net voor onze vakantie verhuisde Nichtje met manlief en hun twee Bébé’s van Nijmegen naar Oosterbeek. Ik heb toen nog een dag helpen schoonmaken en schilderen en moet nu nodig kijken hoe ze daar zitten. Ze wonen beeldschoon in een mooie ruime nieuwbouwwoning aan de rand van het dorp aan de uiterwaarden van de Rijn. Oosterbeek is echt een droomdorp, vlak bij de stad: onder de rook van Arnhem.

Ik begin bij tuincentrum in Wolfheze waar ik een grote pot winteranemonen koop voor hun tuintje. Geen keten, maar een particulier bedrijfje met een eigenares die alles weet over haar planten. Deze anemoon bloeit nog tot november, belooft ze.

Een kwartiertje kuieren van het nieuwe huis is de allerleukste droomcamping die je kunt voorstellen. Met een heerlijk cafeetje. Ik lees Bébé boekjes voor  terwijl Nichtje de tweede dochter de fles geeft. De camping is  kleinschalig, smaakvol, en veel tenten. Auto’s op de parkeerplaats en niet bij de tent. Er is zelfs een pipowagen die je kunt huren. Ik zie me zelf daar zo een paar dagen gaan zitten. En dan elke dag even de Bébé’s voorlezen. 

O, ik had alles al over Oosterbeek verteld.

http://lucietheodora.blogspot.com/2018/07/muis.html?m=0

De oude weegschaal

Jaren geleden schafte ik een nieuwe personenweegschaal aan. De oude deed het niet meer goed. De nieuwe werd een nieuwe sluwe slanke glazen digitale. Hij leek me heel modern en stabiel en véél betrouwbaarder dan een analoge. Maar dat bleek hij niet. De waarden verschillen nogal per dag, per uur en zelfs per minuut. Ik gebruik hem dus al jaren nauwelijks meer. Maar als ik nu dat 5:2 Vastendieet ga doen dan moet ik toch registreren wat er gebeurt. Meten is weten. Ik was dat even vergeten van die weegschaal. 

Na drie dagen (pas een keer vasten) was ik ineens drie kilo afgevallen. Drie! Ik kan het niet geloven. ‘Ik ben drie kilo afgevallen’, zeg ik tegen Bobby die mompelt dat ik dan niet te lang met dat dieet door moet gaan omdat er dan over een maand helemaal geen Lucie meer over is. Hani501 zegt ook dat dat niet kan. Maar ik had wel drie keer op die weegschaal gestaan en het was écht zo. Sindsdien heb ik alweer twee vastendagen gehad en ben ik weer twee kilo aangekomen. Vanochtend fluctueert mij gewicht met 2 kilo binnen een uur. Dit moet afgelopen zijn. 

Op Bol.com bestel ik de allerbeste weegschaal (best verkocht en hoogst gewaardeerd). Want in de voorraad in de buurt-Blokker en de kennis van de medewerk(st)ers heb ik ook geen groot vertrouwen meer. De klacht dat het gewicht per weging zo enorm kan verschillen kom je bij Bol.com trouwens bij meerdere digitale weegschalen tegen. Op hoop van zegen dan maar.

De oude weegschaal gaat naar de kringloop, evenals de oude iPad. Ik ben daar vóór, maat voel me ook wel een beetje schuldig over de mogelijke ergernis die de nieuwe eigenaren zullen krijgen met mijn afdankertjes.

Blogster

Het valt niet mee om als kersvers professioneel blogger journalistiek werk te doen. Waar je vroeger als hoofdredacteur van het vakblad vrijwel altijd ja kreeg op elk interviewverzoek, is het u wat lastiger of mensen tijd voor je vrij willen maken. De directeur niet, een dirigent niet. Maar ik zet door en benader een youngster, die dat leuk vindt. Ik vraag haar hoe het kan dat een jonge muziekliefhebster van oude muziek houdt. En naar welke muziek ze het meest naar uitziet. Ze geeft leuke antwoorden.

Dus nu heb ik een interviewtje gedaan met een van de ambassadeurs 26 jaar, gek van Oude Muziek. Ik ben blij en trots. De aanhouder wint. Lees hier.

Websites

Ik ben een beetje kritisch in de weer met websites. Reenske logeert en we gaan verder met knutselen aan en denken over haar aanstaande website. Ik vind dat erg leuk. Is het nu wel of niet goed om met vaste stramienen te werken. Als iets niet de uitstraling heeft die je zoekt: waar ligt dat aan? De kleur, de lettertypes, de inhoud, de woordkeuze, de kopjes in de navigatie, het beeld? Moet er een persoonlijke foto op de homepage? En we bestuderen andere websites op haar gebied: de opmaak, de indeling, de navigatie. Welke is helder en hoe komt dat?

Toevallig ben ik net aan het hannesen met yoga-websites. Ik wil namelijk proeflessen doen bij twee yogaklasjes in de buurt. Zo te zien zijn er webbouwers op de markt die hun diensten aanbieden aan yoga-docenten om hen te ontzorgen. Dus de deelnemers kunnen dan via de site inschrijven en betalen. Ik stel me voor dat dat theoretisch voor de docent heel veel gedoe scheelt. Maar dan moet de info wel duidelijk zijn. En dan moet alles wel werken. En moeten dingen klikbaar zijn die je aan wilt klikken. Moeten adressen makkelijk te vinden zijn. Op twee sites klik ik me suf - zonder resultaat. Ze bieden wel 20 soorten yoga aan - echt voor de beginner too much information.

Bij het lesrooster staan al die yogasoorten op een rijtje maar daar kun je niet klikken voor nadere informatie.  Na een kwartier en drie mailtjes over en weer heb je het volgens mij helemaal met elkaar gehad. Vanwege die site. Die docent die zich ontzorgd waande zit met een potentiële nieuwe klant die het niet lukt zich aan te melden en die niet weet waar de cursus is. Die moet naar de webbouwer die de site moet aanpassen die geen tijd heeft. 

Reenske wil heel graag aanmeldingsformulieren, een webwinkel en een agendatool om mee te werken, maar ik ben huiverig. Uit mijn jarenlange ervaring weet ik dat een eenvoudig tekstje met links (wel wekelijks bijwerken) vaak het overzichtelijkst is. En dat die tools vooral zichzelf dienen en niet de bezoeker. Het is een kwestie van heel goed en zelfkritisch bedenken en uitwerken, tijd nemen, verbeteren, aan potentiële gebruikers voorleggen, en dan bijhouden. Een website is veel werk en reflectie. Bied ik wel de tekst die de bezoeker zoekt? Waar loopt de bezoeker tegenaan? Reenske vindt t steeds leuker en verhelderender. Wat wil ik precies en wat wil ik uitstralen? Doen die tools wel wat ik wil of beginnen we met schone lei opnieuw.

Vrijdag ga ik op de eerste yoga-proefles. Uiteindelijk per e-mail geregeld. Want aanklikken ging niet. ‘Je moet daar een vakje kunnen aanklikken’. ‘Maar er ís geen vakje dat ik kan aanklikken.’ Hoe fijn straks de les is en de docente ook zijn, als ik mij niet binnen enige dagen probleemloos kan aan- en afmelden dan is deze docente me dáárom kwijt. 

Oefeningen

Ziet u mij al bezig? Ik zie en voel mijzelf de hele dag. Lopen gaat heel goed. Niets aan het handje. Maar als ik dan ga zitten aan de computer bijvoorbeeld: en ik heb lekker zitten werken, dan kan ik ineens niet meer omhoog komen. Ik heb nu overal en nergens oefeningen vandaan gehaald en doe die tweemaal daags. Niet overdrijven, zegt Bobby af en toe, want daar ben ik nogal van.

Ik heb ook al twee yoga-lessen van Adriene geprobeerd, maar wat zij voordoet, dat gaat af en toe echt niet. Ik raak er helemaal van in een nieuwe staat van zijn. Het zal wel weer overgaan, maar hoe dan ook moet ik Bewegen! Sporten! Afvallen! Dus als een gek zoek ik nu gymnastiek- en yogaklasjes op een steenworp afstand. 

De Marnix

De Marnix is een revalidatiecentrum voor ouderen in Vlaardingen. Daar ligt Schoonmama nu. Sinds afgelopen woensdag. Ze is zo klein en dun, echt zielig. Ik was in en na de vakantie te Zweden zo met mijzelf en mijn dingen beschäftigt dat ik helemaal vergeten ben kaarten te sturen en nu ook weer om bloemen mee te nemen. Daar is ook nauwelijks plek voor op zo’n kamer. 

Gelukkig heeft ze het zuurstofappparaat weer uit en kan haar gehoorapparaat weer in, want zonder die dingen is ze is nogal doof. En als je al die tamelijk triviale conversatiezinnen drie keer luid moet herhalen wil je op het laatst niet zoveel meer zeggen. 

De zuster Berber is heel erg lief en aandachtig en zorgzaam en duidelijk. ‘Maandag gaan we oefenen met lopen, zodat u weer wat aansterkt. Dat u weer wat loopt. Dan heeft u ook wat meer te doen.’ 

Schoonmama is heel heel heel blij dat we er zijn. We beloven wat buren, en neven en nichten uit de buurt te appen of ze af en toe ook op bezoek willen gaan, want we kunnen niet elke dag naar Schiedam. 

Door mijn pijnlijke rug kan ik me niet bukken om haar te zoenen daar in dat revalidatiebed. En wat moet je zeggen. ‘Ik vind het zo naar voor je!’ zeg ik dan maar en dat gezegd hebbende schieten we alle drie vol.

Na afloop eten Bobby en ik weer bij de befaamde  Chinees ‘China Garden’ aan de Nieuwe Maas. Het is een heel markant en zeer aftands gebouw, maar heerlijk eten, goede bediening en prachtig uitzicht op de Nieuwe Maas en Pernis. Schoonmama heeft nog herinneringen aan dat pand uit de jaren dertig, dat toen zij jong was een gerenommeerd hotel-restaurant was waar haar zusters stiekem uit dansen gingen. ‘Het platje’, noemt ze het. Ze leeft helemaal op.

Verder lezen

- Over de geschiedenis en de aanstaande verbouwing van China Garden. 

Single

Mooie film gezien: A single man. Uitgezonden bij de VPRO van de week. Het is een film uit 2009. Hij speelt in 1962. Naar een roman van Christopher Isherwood. Hoofdpersoon is een 52-jarige universitair literatuurdocent George, die acht maanden daarvoor zijn grote liefde Jim verloren heeft, met wie hij 16 jaar was. Jim is omgekomen in een auto-ongeluk. Homoseksualiteit is nog absoluut taboe. George wordt over het ongeluk gebeld door een neef van Jim. Hij mag niet bij de afscheidsdienst zijn. Doe is alleen voor familie. Zijn hele leven stort in. Ook al lijkt het maanden op routine nog goed te gaan. 

In de film zien we George in zijn laatste 24 uur. Hij doet nog zijn dagelijkse werk, heeft gesprekken met een student die geïntrigeerd door hem is, gaat op bezoek bij zijn beste vriendin Charley, een wat gedesillusioneerde alcoholiste, maar hij is van plan een einde te maken aan zijn leven en bereidt dat zorgvuldig voor. Het is traag en heel suggestief en heel mooi. De hoofdpersoon is Colin Firth, die de rol geweldig gelaagd speelt. Heeft er veel prijzen mee gewonnen. Verdriet en rouw, prachtig weergegeven.

Even terughalen hoe het zat met de auteur Christopher Isherwood, van wie ik nooit iets gelezen heb. Zijn naam leerde ik kennen toen ik in de redactie kwam van Homologie, een cultureel gemengd homotijdschrift. 1982 was dat of daaromtrent. Isherwood, W.H.Auden en Stephen Spender waren dé grote literaire rolmodellen onder de jongens van de redactie. Wij vrouwen lazen echter onze eigen auteurs. Dat was trouwens een érg leuke redactie. Erg leuke tijd. Ik heb er veel geleerd.

Verder lezen/kijken:

- Trailor: 

- Ik zag de film via NLZIET: 

- Ook te zien bij NPO-Plus

- Over Christopher Isherwood

Tweede ronde

Eindelijk naar de zaterdagse plantjesmarkt op het Janskerkhof geweest. Ondanks de zere rug lukt het me gelukkig nog wel om op mijn iets te hoge herenfiets te stappen en te fietsen.

Naar de plantjesmarkt: dat moet ik vaker doen. Wat me tegenhoudt is pure lamlulligheid. Dat ik op zaterdagochtend helemaal naar de binnenstad moet fietsen. Maar hier kun je alle groenteplantjes per stuk kopen à 0,20 en ze hebben heel veel soorten en voorraad en hele goede kwaliteit. Ik ben helemaal om en koop 2 prille palmkooltjes, 2 prille boerenkooltjes en een spitskooltje. Samen met de vangst bij Menken te Heeg eerder deze week heb ik ineens weer een hele nieuwe kweekbak. Een nieuw seizoen. De moestuin in Oud-zuilen loopt tot half november dus daar heb ik nog wel drie maanden!  Het is gewoon een kwestie van je committeren. En sinds dat dagelijks gieteren afgelopen maanden valt nu alles mee. Je kan gewoon toe met 1 à 2 keer per week onkruid wieden.

Eenmaal terug thuis overvalt me trouwens alsnog die luiheid en poot ik voorlopig even alles in potjes in de achtertuin. Even op krachten laten komen voor ze de volle grond in gaan. Ik geloof niet dat het nodig is, maar het voelt wel heerlijk zorgzaam. En lui.

Adriene

Al twee dagen heb ik nogal rugpijn. Vooral last met gaan zitten en opstaan. En onafhankelijk van elkaar bepleiten afgelopen week twee vriendinnen yoga. Misschien is het een teken dat ik er iets mee ga doen. Yoga is overal goed voor, tenslotte.

Ooit kocht ik een heel leuk blauw yoga-kussen, met Indiase olifantjes, in een bui met goede voornemens, maar het is er nooit van gekomen met mij en yoga. Het yoga-kussen is nauwelijks blauw meer en hoewel vrijwel ongebruikt helemaal scheef en verschoten. Een paar maanden geleden meldde ik mij nog aan voor een oriëntatie-sessie bij een yoga-klasje aan de Amsterdamsestraatweg, maar ik ben toen toch niet gegaan.

Hani501 bepleit ‘Yoga with Adriene’ op YouTube. Ben heel benieuwd naar Adriene. Ze is heel jong en mooi. Nederig als ik ben met mijn rugpijn begin ik eerst maar met een lesje ‘Yoga for Seniors. Soft and Easy’. Het duurt ruim een half uurtje. Het stelt nauwelijks iets voor, qua inspanning dan. Maar het ademhalen is wel een hele opgave. Zonder dat ik het door heb blijk ik heel licht en oppervlakkig te ademen. Hier is het steeds: ‘Take A Deep breath...’ Ook al is het soft and easy, je moet wel dat half uur doorgaan en niet stoppen.

Overigens vind ik het wel tamelijk stom om naar een iPhone te staren terwijl je yoga-oefeningen doet. Op de fiets naar een klasje in de buurt is denk ik beter. Maar op deze manier kun je wel thuis je  smoesjes opzij zetten en stante pede je goede voornemens waarmaken.

Vleugje Amsterdam-West

Heb ineens een enorme snik naar een vleug Amsterdam. Ik wil graag naar een herdenkingsconcert voor Aretha Franklin in het Concertgebouw, maar dat is om 08.30 uur al uitverkocht.

Broerlief moet hard werken, maar hij wil wel lunchen. Maar wel vlak bij hem. Zo raak ik verzeild op het Mercatorplein. Daar heb je een mooi eetcafé met terras. Zürich. Hij is zo trots op zijn buurt: De Baarsjes. Leuk is dat. Onder het plein is een parkeergarage gebouwd met een tarief van maar 2 euro per uur. Het is een heel gezellig plein met mensen die er zitten en een project met beeldende kunst. 

Hier in de buurt begin ik mijn Amsterdamse  wooncarriere. 1982 of zo. Hani501 en ik woonden op een zolder vier hoog aan de Joos Bankersweg. Die straat grensde aan een korfbalvereniging met een korfbalvereniging en daarachter lag het Erasmuspark waar we vaak zaten omdat we geen buiten hadden. Naar het Mercatorplein gingen we soms naar de sauna. Op dinsdagavond vrouwensauna. Het stonk er een beetje naar oude handdoeken en oude dekens. Verder was de wijk toen heel achenebbisj. In de jaren 90 is-ie opgeknapt.

Nu is-ie gewild. De meeste woningen zijn er klein, maar ze waren tot niet zo lang geleden nog betaalbaar. Nu ook niet meer. Het was een wijk met veel Turken, Marokkanen en Surinamers, nu is hij veryupt, zoals dat heet. Zo op straat is er een leuke sfeer. Maar het is ook wildwest, want er worden de laatste weken hier en daar handgranaten aan winkeldeuren gehangen. Het zou gaan om Marokkaanse onderwereld die elkaar bestrijdt. Een beetje maffia. Geld dat witgewassen moet worden. Ondernemers die afgeperst worden. 

Ook nieuw: de trams zijn er allemaal veranderd. Gevolg van de Noord-Zuidlijn. Hadden ze tot voor kort daar tram 7, 12, 13 en 14. En bus 15. Met de 13 kon je naar het station, met de 14 naar de Dam en Artis en het Flevopark, met de 7 naar het Leidseplein en het Flevopark, met de 12 naar het Museumplein en het Amstelstation. Met Bus 15 ging je naar het Surinameplein en het Hoofddorpplein. Héél behaaglijk. De loop van die trams kon je dromen. Maar ze zijn weg of ze lopen helemaal anders. Iedereen is in de war. Nu is er alleen nog een nieuwe tram 19. Tram 19? Er was nooit een tram 19. Naar het CS moet je nu met een bus, bus 18. Dat u het weet.

Verder lezen: 

- De nieuwe tramlijnen per 22-7-2018

- De handgranaten

Aretha

Aretha Franklin overleden. Zo'n icoon uit mijn studententijd dat je veel ging dansen. En dan nu overleden. 76 jaar. Een tekening is dan een mooi In Memoriam. Op heel veel nieuwssites stond een toptien van filmpjes van haar. Ik luisterde optredens en optredens en optreden en keek foto's en foto's en foto's.

Wat heeft die vrouw een stem, zo vanzelfsprekend prachtig, schijnbaar moeiteloos. Ze heeft heel veel uiterlijke verschijningen gehad. Op een gegeven moment was ze waanzinnig dik. Obees. Ik heb toch maar een jonge foto gekozen. Misschien later nog een ouder portret.

Ze was een domineesdochter en zong al vroeg in de kerk. Op het Journaal vertellen ze dat ze op haar 12e en haar 14e haar eerste twee zoons kreeg. En dat ze op haar 14e haar eerste plaat maakte. Wat voor jeugd heeft die vrouw gehad.

Happily-ever-after

Door alle honderd plannen en het voornemen twee dagen per week te gaan vasten (maandag en donderdag, vasten ja, maar hoe dan en wat dan?) wordt het allemaal een beetje chaotisch in mijn hoofd. Ik ga maar eens niet de wijde wereld in en terug naar de tekentafel. Stof te over, immers.

Zo stuurt Schoonzus M. dagelijks foto's van het happily-ever-after-paar, dat deze week het huwelijksfeest nog eens vet over gaat doen in Barranquila, Colombia. We krijgen de hele dag door foto's van al hun toeristische tripjes. En van hun kleding-aankopen daar, want een huwelijk in Colombia is nog wel heel wat deftiger dan hier. De foto's zijn net een stripverhaal. Jammer toch wel, dat we niet mee zijn...

Experiment

Hard werken aan mijn experiment, het blog over het aanstaande Festival Oude Muziek. Leuk bedacht, maar wat nu? Ik kan natuurlijk niet in het wilde weg gaan bloggen, er moeten wel wat mensen komen. Die moet ik zoeken en aanjagen. Boeien en binden. Al die marketing clichees. Maar ga er maar eens aanstaan..En nu twijfel ik: ben ik te vroeg begonnen? Wat ga ik vertellen? Hoe ik mij inwerk in het programma en de organisatie? Ik ben niet hun pr-machine. Die hebben ze zelf wel. Het festival wil mij niet Facebooken of Twitteren, stom natuurlijk vind ik, maar dat is nu eenmaal hun beleid.

Misschien vindt u het leuk mee te kijken naar The Making Of? Ik twijfel bijvoorbeeld nog over de vormgeving. Ben begonnen met een 'dynamische' vormgeving. Vanwege dat het hedendaags oogt, maar veel creativiteit laat het niet toe. Ik wil eerst zien hoe het eruit ziet als ik er nog twee afleveringen bij geschreven heb. De inhoud gaat ook heel intuïtief. Er zijn gisteren 99 bezoekers geweest. Komen ze terug? Wat willen ze weten? 

Ik denk dat het belangrijk is steeds wat muziek neer te zetten. Dáár gaat het tenslotte allemaal om. En dan misschien wat interviews met de directeur en een youngster. Wat denkt u?

Kijk hier.

2:5 Vastendieet

Hani501 maakt me attent op het Vastendieet. Vijf dagen per week eet je gewoon en twee dagen per week ‘vast’ je, dat wil zeggen je mag 500 calorieën. Een Britse wetenschapsjournalist Michael Mosley heeft er in 2012 een BBC-documentaire over gemaakt en sindsdien is het een rage. Danwel een brede beweging. Nooit van gehoord maar ik mis ook veel. Je valt af en wordt veel gezonder en leeft langer, om het maar even kort door de bocht samen te vatten. Wie wil dat niet? 

Ik bekijk de documentaire, Google een beetje en ontwaar er een heel commercieel circus omheen, wat me altijd afstoot. Maar het boek is ook te leen via de bibliotheek. Het gaat er niet alleen om wat je binnen die 500 toegestane calorieën wel en niet mag en kunt, maar vooral dat je je systeem 2 dagen per week rust gunt. 

Ik moet meteen denken aan het Dr. Ritter Weizen-Diät dat we tijdens onze studie jaarlijks deden. Eind jaren zeventig. Zou dat nog bestaan? Dat heette ook een vasten-dieet dieet. Een reinigingsdieet. Bij de reformwinkel kocht je een doos vol flessen. Het begon met een liter zuurkoolsap, waardoor je darmen leegliepen. Dat was vies! Daarna nam je driemaal daags nam een soort Brinta-papje met water. Dat waren die Weizen. En je nam een multivitaminenpil en dronk elke dag een fles tomatensap en/of groententomatensap. Je kreeg heel erg hoofdpijn omdat je geen koffie mocht. Maar als de eerste drie dagen knallende hoofdpijn voorbij waren zag je het licht. Als een vlindertje. 

Vandaag ga ik niet beginnen want ik ga uit eten. Morgen dan maar?

Hier is de BBC-documentaire bij de NTR te zien.

En dan is er ook nog een film van een lezing die hij houdt:

Fryslan boppe

Dagje naar Lytshuzen. Friesland. Eerst spreken we af bij tuincentrum Menken om nieuwe groentetjes te kopen. Ze hebben er niet zoveel meer, het moestuinseizoen is duidelijk voorbij, maar ik scoor toch nog wat boerenkool, savooiekool, broccoli en bietjes. Hani501 wil graag nog wat slaplantjes, maar die zijn er niet meer. Ik adviseer haar zaadjes te kopen en te zaaien. Volgens mijn zaaikalender kan dat tot 15 augustus. 

We gaan onze vakantiefoto’s bekijken. Zij heeft 10 dagen gevaren en drooggelegen op de Waddenzee, met práchtige foto’s van zee en modder en luchten en zeilboten en zeehonden. Ik op mijn beurt heb prachtige foto’s van Zweden en de tent. 

Dan gaan we fietsen. Dat is nieuw. Nooit wilde zij fietsen, maar sinds een jaar sinds zij een e-bike heeft houdt ze van fietsen. Ik mag op de gewone fiets, met een forse Friese wind tegen. We gaan dus maar niet zo ver, naar Oudega en wandelen vanaf daar naar Sandfirden. Wat is Fryslan tot mooi wijds. 

Terug te Oudega eindigen we op een terras waar net een wespenplaag is losgebarsten. De onderneemster zit er mooi mee. 

Weer thuis gaan we tuinieren en de bietjes, andijvie, en de buddleia in de grond zetten. En de slazaadjes in een kweekbak. Of we het vakblad missen, vragen we elkaar. Enerzijds anderzijds. En hoe we nu verder gaan. Vandaag vooral maar genieten van het dagje genieten. Topdag.

Uit eigen tuin

De koelkast puilt uit met groenten. Gevulde paprika’s maak ik vandaag. Drie. Courgettesoep vooraf, van twee courgettes. aardappelpuree naast de gevulde paprika’s. Alles uit eigen tuin. De groentenberg slinkt aardig zo. Met vegetarisch gehakt. Erg eenvoudig en erg lekker. Op de een of andere manier worden de eetmomenten steeds belangrijker.

(Ik nam een recept van Smulweb.)

IPad

Mijn iPad is al heel heel oud. Zo’n acht jaar. Ik was er vroeg bij. Nu doet-ie niets meer. Als je op het beeldscherm tikt duurt ‘t wel een minuut voor er iets gebeurt. En ongeduldig tik je weer, en weer, en dan gebeurt er helemáál niets meer.

Vorig jaar had ik nog een student aan huis van Student-Aan-Huis.nl om de beveiliging van mijn laptop te controleren. Omdat ze op hun site beloofden dat ze ook trage iPads konden versnellen vroeg ik dat ook. Maar mijn iPad was zo oud, nee daar viel niets meer aan de doen. Zo geavanceerd als de iPad2 acht jaar geleden was... niets is die meer waard. 

Dat heel langzamerhand geaccepteerd hebbende en mij georiënteerd hebbende is het tijd voor een nieuwe iPad. Vandaag is het zo ver. Ik ga naar de Paradigit-winkel aan de Nachtegaalstraat omdat ik een mens wil zien/spreken. De BCC waar ik altijd naar toe ging (‘High Quality! Low Prices!’)  heeft sinds de ‘reparatie’ van mijn kaduke printer helemaal afgedaan. Hier werken ook alleen mar jonge nerds die trots vertellen dat je álles via de website kunt doen en dat ze daarom de meeste van hun fysieke winkels gesloten hebben. Het jong vertelt het trots.

Móet je wel een iPad, vraagt Bobby. Jazeker móet ik een iPad. Dat is lekker om in bed films en documentaires op te kijken en e-boeken op te lezen. En via Spotify muziek te spelen. En de foto’s op te bekijken. 359 euro kost-ie. Ja, wel veel geld ja. Maar ja, het móet. Nu heb ik ‘m dan gekocht, zit ik ‘m te installeren, en denk ik: wat een waanzin eigenlijk.

Voorpret Oude Muziek

Er valt een nieuwsbrief in de mailbox. Het Festival Oude Muziek is aanstaande. Uit hoofde van zijn functie is Bobby uitgenodigd voor een groot concert  in TivoliVredenburg. Op dinsdag 28 augustus. En ik mag mee. Het Festival begint op de vrijdag ervoor. Ha! Daar heb ik dit jaar tijd voor.

Heel grappig. Vorig jaar in de Dolomieten op een berg ontmoetten we Marilyn, een dame uit Melbourne, die vroeg of ik een foto van haar wilde maken' Dat wilde ik wel. Wij raakten aan de praat en zij bleek elk jaar een reis door Europa te maken en ze bleek helemaal thuis in de wereld van de oude muziek. Kende veel musici en instrumentenmakers. Dat wij nou net uit Utrecht kwamen! En van Oude Muziek hielden. Utrecht stond al heel lang op haar lijstje. Het was een aanwijzing, zei ze. In 2018 zou ze naar Utrecht komen en het hele festival gaan bijwonen. We wisselden e-mail-adressen uit. Een paar weken geleden mailde ze of we een aardig hotel voor haar wisten.

Voor wie het niet kent: het Festival Oude Muziek is een wonderbare prachtige bubbel in deze tijd. Zulke schone muziek, zoveel liefde voor schoonheid. Prachtige harmonieën. Hemelse sferen. Ik leerde het genre live kennen toen Bobby in de Geertekerk werkte en Muziekcentrum Vredenburg verbouwd werd. Hadden ze soms wel driemaal daags een concert, waar ik regelmatig naar binnen glipte en helemaal overweldigd was.

Het festival wordt georganiseerd door Organisatie Oude Muziek die het hele jaar door het hele land concerten organiseert. Ze hebben een grote trouwe schare fans. Het Festival is het hoogtepunt van het jaar. Dat heeft elk jaar eind augustus een bomvol programma op veel locaties, vooral in middeleeuwse kerken. Maar ook in TivoliVredenburg. En de hele dag door. Als je het niet kent, weet je niet waar je moet beginnen. Het Festival trekt vooral oudere bezoekers. Het raakt verder nauwelijks aan het dagelijkse leven in de stad, die propvol is met winkelende en consumerende mensen. Maar de bezoekersaantallen nemen wel toe, zegt de organisatie. Ook met jongere bezoekers. Dit jaar hebben ze ambassadors of early music bedacht, een community voor oude-muziek-liefhebbers tot en met 35 jaar die op zoek zijn naar mede-liefhebbers en gezelligheid. Voor hen een  Festival Launch en na ieder concert een treffen in café Het Gegeven Paard (in TivoliVredenburg) om te borrelen met hun mede-ambassadors en soms ook favoriete artiesten.

Tien dagen Oude Muziek. Ik ga erover bloggen. Elke dag een verhaaltje over Oude Muziek. Om ons op te warmen. Vooraf en tijdens. Niet allemaal op deze plek hoor, don't worry, ook op een  apart blog 'Utrecht: Tien Dagen Oude Muziek'. 

Tussen de touwtjes

Dagje helemaal voor mijzelf. Ik ga de moestuin van uitgebloeide en mislukte groenten en van onkruid ontdoen, aanharken en dan  en bedenken wat ik er nog mee wil en komende maanden. Dat ik er vorig jaar na de zomervakantie mee ophield lijkt me nu onzin.

Er is nog best veel oogst. En dat terwijl ik nog lang niet door de oogst van vorige week heen ben. Nog wat aardappelen die ik afgelopen maandag gemist had. De paprika-oogst is overwhelming, dit zijn de eerste drie. Dat wordt een maaltje gevulde paprika’s. Ook de cherry-tomaatjes groeien maar door, terwijl ik ze niet eens opgebonden heb. Natuurlijk weer wat courgettes. Ik geloof dat er geen pompoenen en komkommers meer komen. De aubergine heeft niet gedaan, maar dit terzijde.  De paksoi en Chinese kool mogen ook wel weg. De knolvenkel weet ik ook niet. Had ik er misschien eerder uit moeten halen.

De gesprekjes met de mede-tuinierders vind ik steeds leuker. Verbaasde ik me er vorig jaar nog over dat die mensen almaar over groenten praten, inmiddels kan ik er zelf ook wat van. Wat een mooie paprika! Hoe is het het jouw aardappelen gegaan? Wat heb je nu weer nieuw gezaaid?

Het is hoewel bewolkt heel warm dus het duizelt me af en toe en dan met ik stoppen en peinzen over de dingen. De gang der seizoenen. Uithuilen en opnieuw beginnen. Steeds weer een nieuw begin verwelkomen. Alle onkruid eruit en nieuwe bedden maken. 

En zo zet ik er gewoon weer nieuwe andijvie- en sla-plantjes in. Hoe het zit met slakken in augustus (die in april en mei al die jonge plantjes opvraten)... Misschien moet ik vanavond nog even terug met de blauwe anti-slakken korrels.

Museumkijker

Heb weer een nieuwe bijdrage op Museumkijker.nl en ben weer even enthousiast als de eerste keer. De site had zomervakantie, maar is nu weer alive. Ditmaal  schrijf ik over de Zweedse schilder Henry Mayne, die ik in het Konstmuseum van Ystad zag.

We zullen het niet zo gauw hardop zeggen maar Françoise en ik hebben denk ik een lichte concurrentie wier stukjes het best gelezen worden. Dus is het fijn al u vanuit hier op de link klikt! En als u het interesseert, als u daar mééleest natuurlijk. Ik hanteer er ongeveer dezelfde stijl als hier: de persoonlijke belevenissen.

Dus: klik hier.

Rondje merkwaardige mensen

Arthur is stadsgids voor het Gilde Utrecht en leidt groepen mensen rond door de stad. Hij heeft Bobby voor zijn verjaardag afgelopen januari een rondleiding cadeau gedaan en ik mag ook mee. We verzamelen onder de Dom. Hij heeft voor vanavond als thema genomen: ‘merkwaardige mensen’.

[De mensen wier huis we bezoeken en wier levensverhaal we horen zijn Anne Maria van Schurman ((1607-1678, eerste vrouwelijke studente en geleerde), Felix van de Loo (1886-1956, korte tijd aartsbisschop van Utrecht, maar te zwak voor die functie, belangrijke figuur tegen de nazi's in WO-II, de man achter Kardinaal de Jong), Petronella Moens (1763-1843, een blinde dichteres en romanschrijfster, schreef tegen slavernij en voor vrouwenkiesrecht), Edwin van de Kol (-1996, stichter van de Nikola Kommuniteit, waar Arthur spil van is en waar Bobby aan verbonden is), Maria van Pallaes (1587-1664, stichteres van de fundatie van Maria van Pallaes in Utrecht. De 'Kameren' Maria van Pallaes is een rijtje van twaalf kleine woningen in de Agnietenstraat die in 1651 werden gebouwd) en Jan van Gronsvelt (17e eeuw, ook stichter van armenhuizen in Utrecht).]

Het is een beetje de buurt van de Nieuwegracht waar we lopen en Utrecht is daar zo ‘s avonds beeldschoon en verstild, zo totaal anders dan het drukke winkel- en horeca-gedeelte waar je meestal alleen maar weg wilt, zo druk. 

Er is niet aan te beginnen om wat hij allemaal aan wetenswaardigs debiteert na te vertellen. Dan haakt u hier ook af. Maar Arthur is een zeer begenadigd verteller, je hangt aan zijn lippen. Ik kan doorgaans niet erg goed naar gidsen luisteren. Teveel details. Dan dwaal ik af, en ga ik naar mijn eigen dingen kijken. Ik was nog wat gevloerd van het huwelijksfeest van vrijdag, en vreesde: ik kan dat helemaal niet aan, een avond lang informatie opnemen, maar zo is het geweldig leuk en inspirerend. Dit wil ik wel elke week. Maar Arthur doet dit eigenlijk alleen voor besloten groepen. Personeelsuitjes enzo. 

Verder lezen over Anna Maria van Schurman, over Felix van de Loo, over Petronella Moens, over Edwin van de Kol, over Maria van Pallaes, over Jan van Gronsvelt. 

Hornbach

Vandaag ga ik eens naar de Hornbach in Nieuwegein om drie Zweedse tekeningen in te laten lijsten. Kijken wat ze daar op dit gebied te bieden hebben, en voor welke prijs. Een half jaar geleden toen ik vijf maritieme tekeningen voor ons ‘Café aan de Haven’ bij Catch liet inlijsten kostten de lijstjes rond de 100 euro per stuk, dat was nogal een rib uit mijn lijf, toen ook al. Dat kan nu niet  meer. Nu doen we low budget. Deze inlijstingen kosten per stuk slechts 15 euro, inclusief lijst en passe partout op maat. Het ‘houten’ lijstje blijkt alleen geen hout maar pure nep, maar dat is nu dan maar even zo. Ik hoef er ook geen drie weken op te wachten, die jongen doet het zo ter plekke. Ben weer helemaal trots op mijn oeuvre! Die kan ik wel voor 400 euro in een galerie hangen. Toch? Nu nog een galerie.

Ik ben best tevreden, behalve dan over het nephout, maar die kan ik vervangen. De Hema heeft eikenhouiten lijsten (330x40) voor €13,95. Mijn nieuwe Goudse vriendin adviseert de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden Swaak aan de Oudegracht.

Marrying Kind

Bobby’s oudste Nichtje trouwt. Dit is de Openingsdans ‘s avonds. Haar groom is een jongen (30) uit Colombia. Ze ontmoetten elkaar tijdens hun studie in Bochum, Duitsland. The wedding vindt plaats in het mooie voormalige klooster Marienhof in Amersfoort. Ze is net een prinses. Een Royal Wedding. De Colombianen hebben mooie glimpakken aan. Dit is nog maar Deel 1 van de Wedding. Het tweede deel is volgende week in Colombia met daar een full schwung katholieke mis. Zou ik wel mee willen maken. We hadden nog overwogen daar ook naar toe te gaan, maar met de zo zwakke Schoonmama lijkt dat niet erg realistich.

Het is een internationaal feest met de Nederlandse grootfamilie, de Colombiaanse kleinfamilie en een grote Duitse ‘pleeg’-familie, waar de groom woonde toen hij in Duitsland studeerde. De Indische trouw-ambtenares heeft een prachtig drietalig verhaal in Engels Duits en Spaans. Alle moeders moeten huilen. En ook de vaders pinken een traantje weg.

Het is een prachtig gezelschap mensen van alle soorten en maten en leeftijden die dansen tot in de late uurtjes. 

Reddingboot

Met al die kleine verhaaltjes van mij in en om huis weet ik heus wel dat er meer aan de hand is in de wereld. En ook meer dan de droogte van de afgelopen maanden en eindelijk de eerste regenbui. 

Bij 2DOC kun je documentaires kijken, en de eerste die ik zie is ‘Gangway to a future’  van regisseur René Hazenkamp over een Nederlandse boot met idealisten die mensenlevens gaan redden op de Middellandse Zee. Bootvluchtelingen met zijn honderden in gammele rubberboten. De documentaire is uitgezonden door de EO, die deze functie van voorheen de IKON heeft overgenomen.

De haringkotter wordt omgebouwd in de Waalhaven te Rotterdam en dan gaan ze naar Malta waar de vrijwilligers opstappen. Het zijn eigenlijk maar twee volgeladen rubberboten die je ze ziet redden. Dat heb ik vaker met documentaires: dat ik de feiten mis. Hoe lang doen ze dit of hebben ze dit gedaan, hoeveel mensen hebben ze gered, waar komen die medewerkers vandaan? Wie betaalt dit? Hoe is het om dit mee te maken? En dan heb ik het alleen nog maar over de kant van het verhaal van de redders, niet van de 700 vluchtelingen, die aan het eind van de film op blote voeten een voor een van de boot afschuifelen, daar rode teenslippers aan krijgen en straks in de mallemolen van de overvolle Italiaanse vluchtelingenkampen en de Europese politiek terecht zullen komen, met bar weinig kans op een verblijf in Europa. ‘Moet je ze dan maar laten verdrinken op zee?’ vraagt een van de bemanningsleden. 

Wat kan je doen hier op Zuilen dan niet onverschillig zijn en toch kijken.

https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2018/augustus/gangway-to-a-future.html