De Australische logé is uitgezwaaid en ik ga naar Vlaardingen. Schoonmama zit in het Revalidatiecentrum aan haar tafeltje, weer in de kleren. Wat een ander gezicht dan aldoor in zo'n groot ziekenhuisbed. Ze krijgt nu elke dag fysio, wat betekent met de rollator de gang op en neer lopen. Dat put haar totaal uit, en daarvan moet ze dan weer een paar uur bijkomen. Maar ze doet het weer.
Ze moet ook weer aankomen, want pas als ze weer 53 kilo of daaromtrent is mag ze ergens anders naar toe. Maar hoe kan ze nou aankomen van die muizenhapjes die ze eet. Ze vertelt dat een medepatiënte aan tafel haar eten niet opeet, want die wil niet meer. Heb jij dat ook, vraag ik voorzichtig. Nee, dat heeft zij niet, ze wil weer aankomen, want ze wil gauw weer weg uit dit Revalidatiecentrum.
Het is zo gezellig. Ik had vorige week bij de bibliotheek drie grote letterboeken voor haar uitgezocht en aan Bobby meegegeven, en een daarvan (Annie Oosterbroek-Dutschen) was te somber, die wilde ze niet. Maar de Gerda van Wageningen en Simon Carmiggelt vielen erg in de smaak. Zeis al een eind op streek. Voor het eerst sinds maanden dat ze weer leest. Ze smult van mijn verhalen over de Australische logé. Bobby had al verteld dat het zo gezellig was. Ik vertel meer details. Schoonmama bloeit helemaal op van al die verhalen.
De dominee komt ook nog onaangekondigd binnenvallen. Kun jij misschien over een half uur, vraag ik, want ik ben hier nog maar net. Eerder was ik ook al verdreven door plaatselijk bezoek. Maar het is fijn dat hij komt. Er gaat ook een psychologe wekelijks langskomen om Schoonmama op te beuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten