IPad

Mijn iPad is al heel heel oud. Zo’n acht jaar. Ik was er vroeg bij. Nu doet-ie niets meer. Als je op het beeldscherm tikt duurt ‘t wel een minuut voor er iets gebeurt. En ongeduldig tik je weer, en weer, en dan gebeurt er helemáál niets meer.

Vorig jaar had ik nog een student aan huis van Student-Aan-Huis.nl om de beveiliging van mijn laptop te controleren. Omdat ze op hun site beloofden dat ze ook trage iPads konden versnellen vroeg ik dat ook. Maar mijn iPad was zo oud, nee daar viel niets meer aan de doen. Zo geavanceerd als de iPad2 acht jaar geleden was... niets is die meer waard. 

Dat heel langzamerhand geaccepteerd hebbende en mij georiënteerd hebbende is het tijd voor een nieuwe iPad. Vandaag is het zo ver. Ik ga naar de Paradigit-winkel aan de Nachtegaalstraat omdat ik een mens wil zien/spreken. De BCC waar ik altijd naar toe ging (‘High Quality! Low Prices!’)  heeft sinds de ‘reparatie’ van mijn kaduke printer helemaal afgedaan. Hier werken ook alleen mar jonge nerds die trots vertellen dat je álles via de website kunt doen en dat ze daarom de meeste van hun fysieke winkels gesloten hebben. Het jong vertelt het trots.

Móet je wel een iPad, vraagt Bobby. Jazeker móet ik een iPad. Dat is lekker om in bed films en documentaires op te kijken en e-boeken op te lezen. En via Spotify muziek te spelen. En de foto’s op te bekijken. 359 euro kost-ie. Ja, wel veel geld ja. Maar ja, het móet. Nu heb ik ‘m dan gekocht, zit ik ‘m te installeren, en denk ik: wat een waanzin eigenlijk.