Er bereiken me steeds meer alarmerende berichten uit Emmen. Wie van de Geschwister in Emmen is maakt zoveel mee dat zij de neiging daar veel over te gaan mailen. Mutti herkent ons regelmatig niet meer, ze herkent soms haar huis niet meer, ze kleedt zich s nachts aan en gaat dan door het huis spoken. Conclusie: ze kan geen nacht meer alleen zijn. We moeten méér. Of er moet een andere slaapoplossing gevonden worden. Dat als wij er niet zijn dat dan de thuiszorg af en toe ook bij haar slaapt. Als dat mag van het Zorgkantoor.
Het is allemaal van zo'n andere orde dan het gewone bestaan met werk en grapjes en lekker eten en een mooi boek, en zo ontregelend, dat ik maar eens een avond heel hard moet huilen. Dat helpt een beetje. Werken is veel gemakkelijker dan een moeder met alzheimer.
Herinnering: Vroeger als ik als klein meisje in bed lag te huilen riep ik jammerend: 'Mammeke, mammeke, mammeke! Die neiging heb ik nu ook weer. Maar die mammeke is er niet meer. En ik ben niet bij haar, want aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten