Afscheid

Voor het vertrek nog even langs bij de Stadsschouwburg voor het Afscheid van Henk. Ik kan niet wegblijven bij het afscheid van Henk. Iedereen zal er zijn en daar hoor ik bij. Leo! Met Leo ga ik op de foto met een kartonnen Henk. En in de zaal twitter ik me een ongeluk. Wat kan dat toch leuk zijn, twitteren.

Vandaag is mijn grootste genoegen twitteren over de staatssecretaris van Cultuur (Marja van Bijsterveldt) die een veel te lange speech opleest, geschreven door een ambtenaar-met-humor, en dan eindelijk de verlossende woorden spreekt: 'Ik moest maar eens gaan afronden'. Het duurt dan nòg tig minuten tot ze tot het Lintje overgaat. Er wordt meegelezen, meegetwitterd, mensen reageren meteen.

However. Graag had ik de foto van Leo en mij met kartonnen Henk hier geplaatst, maar het Afscheid is nog in volle gang en de foto's zijn nog niet geüpload. Ze zullen te zien zijn op http://www.hetafscheidvanhenk.nl/ (tijdcode 14.57). Dat wordt dan over drie weken, tenzij ik in Scandinavië een internetcafé vind. Maar we gaan kamperen. Ik mag blij zijn als ik een stopcontact vind om mijn apparaten op te laden. 'Ik wil op een "caravanplek" hoor', hoor ik mezelf zeggen, 'een kampeerplek met stopcontact'. En ik meen het.

Hoedenplank

Auto inpakken. Hoedenplank. Heb ik dat weer! Waar is de hoedenplank? Even bellen. Bobby, toen jij zaterdag die twee loodzware marmeren parasolvoeten uit de auto tilde, zat er toen een hoedenplank in de auto? 'Geen idee', zegt Bobby. 'Heb je hem er uit gehaald en niet terug gezet?' 'Geen idee', zegt Bobby, 'maar nu je het zo vraagt, ik herinner me wel vaag dat ik zo recht in de auto keek. Maar ik weet het niet.'

Ik ook niet. Zou ik de hoedenplank bij de Kwantum in Emmen hebben laten staan, want ik moest na het inladen van de parasols en de voeten zo nodig een foto maken. Ben ik vervolgens gewoon weggescheurd? Kwantum Emmen bellen valt niet mee, want je moet door een 0900-nummer en vele keuzemenu's, maar uiteindelijk kom ik bij een onvervalst Emmens accent terecht. 'Jae hoor, die staat in het magazijn. Achter slot en grendel.'

Is me ook wat moois. Gaat de tocht naar Scandinavië via tussenstop Emmen. Ik weet ook werkelijk èlk onderwerp naar Emmen te brengen.

Lang en gelukkig

De Zweedse kroonprinses Victoria (32) en haar voormalige sportleraar Daniel Westling (36), vorige week in het huwelijksbootje getreden. Zus1 was in de buurt en stuurt deze kaart. Tochniet het type sportleraar.

De Zweden zijn gek op hun prinses. Tot nu toe waren er in haar leven meer 'downs' dan 'ups'. Op haar twintigste gaf Victoria toe aan anorexia te lijden. Haar liefdesleven lag constant onder een vergrootglas. Er gingen zelfs geruchten dat ze een relatie zou hebben met niemand minder dan onze eigen prins Willem-Alexander. In Zweden halen ze nu opgelucht adem: hun kroonprinses is eindelijk gezond en gesettled. Alle problemen dus van de lucht. De prinses en haar prins op het witte paard zullen nog lang en gelukkig leven.

Woonwagenkamp Emmen

Van de hele berichtgeving over de dood van Sjoerd Kooistra blijft een zin hangen: namelijk dat hij uit Emmen kwam. Even laat de NOS een jeugdfoto zien, zo'n ik-bid-niet-voor brune-boon'n-Bartje. Zou ik hem ooit tegengekomen zijn?

Op de site van Quote lees ik dat hij in 1951 geboren werd en een nakomertje was in een gezin met vijf oudere kinderen en een slecht huwelijk. Vader Kooistra runde een alcoholistenkroeg in Emmen, met name populair bij de bewoners van het nabij gelegen woonwagenkamp. ‘Het café was ook de woonkamer. Ik denk dat ik toen besloten heb: dat zal mij later nooit overkomen.’ In1965 werd de kroeg in Emmen verkocht en verhuisde de familie naar Norg.

Dat woonwagenkamp, dat was in de jaren zestig de schrik van Emmen. Het was een heel groot woonwagenkamp. Later - toen ik een tijd een blad maakte in de zorg- en welzijnssector - kreeg ik een beetje een idee over de geschiedenis van de Roma en de woonwagenbewoners en de manier waarop Nederland met dit fenomeen omging. Dat was niet fris. De drang tot reguleren en de mensen in echte huizen duwen is nog steeds niet weg.

In Groningen waar ik studeerde heb ik in zijn cafés gezeten. In 1976, tweedejaars was ik toen, opende hij zijn eerste eigen kroeg, Bommen Berend. In De Drie Gezusters zaten we ook vaak. We lazen er elkaar gedichten voor. En dansen deden we in Het Pakhuis. Ik had geen idee van Sjoerd Kooistra.

Andrea Berg: 1000 Mal Belogen

Zuslief uit Mecklenburg Vorpommern bereidt een dorpsfeest voor. Ze heeft Nederlandse vrienden bereid gevonden op het dorpsfeest te treden. Maar ze maakt zich een beetje zorgen omdat er vooral bejaarden in haar dorp wonen die eigenlijk alleen maar van schlagers houden in het bijzonder van Andrea Berg. Ik stel voor dat wij dan zelf wat Duitse liederen gaan zingen, Hildegard Knef ofzo (Fur mich soll's rote Rosen reg'nen) of Marlene Dietrich (Unter den Laternen), maar ik zie het al, we kunnen doen wat we doen, maar we zullen het niet halen bij Andrea Berg.

Celluloid Heroes

Bobby is nogal van The Kinks en hij wil me graag het nummer 'Celluloid Heroes' laten horen. Ik zoek het op Limewire en ik weet niet meer hoe het komt, maar ineens is mijn hele iTunes in de war. Ik heb het nummer gedownload, dat weet ik zeker, maar waar is het nummer gebleven??? Zowel Limewire als iTunes zijn van die zelfprogrammerende programma's waarvan je de logica niet kent. Uren ben ik bezig om alle kwijte bestanden weer vindbaar te maken. En als ik ze eindelijk allemaal weer gevonden heb en we het afluisteren klinkt het dof. Het klinkt naar niets. Als ik nu gewoon dat nummer via iTines gekocht had voor 99 cent in plaats van het gratis te willen, dan was ik niet de hele middag zo gefrustreerd geweest. Ik koop het alsnog, want nu wil ik wel weten hoe het klinkt.

Het mooiste filmpje op YouTube (dat helaas niet ingesloten kan worden)

Aan vakantie toe

Ik denk steeds dat ik enorm aan vakantie toe ben, maar dan weer lijkt het ook best mee te vallen. Deze foto krijg ik toegemaild. Neem aan dat die eergisteren te Scheveningen gemaakt is, iets anders kan ik er niet van maken. Zo straalde ik dus, nadat we twee uur in de file gestaan hadden en alle parkeergarages te Scheveningen vol waren en ik gutsend van het zweet een strandterras met 120 enge vreemde mensen opliep.

Nederland- Slowakije

Kijkt ze geen voetbal, vragen de vormgeefsters zich zorgelijk af, want we hebben om 14 uur een afspraak te Culemborg, terwijl Nederland-Slowakije om 16 uur begint. Maar ik ben vol vertrouwen in de nieuwe vormgeving en zie: we zijn er in een half uurtje wel doorheen. En zo geschiedt het.

Ik zit nog op de A10 als de wedstrijd begint. Had ik het al eens over de afslag IJburg? IJburg heeft een smalle tweebaansweg/brug als toegangsweg. Inschattingsfoutje van de stedebouwkundigen. Die kan het verkeer niet aan. Leidt tot grote files op de A10 tussen vijf en zes. Ik rijd meestal maar door naar Noord en keer dan via Schellingwoude en de Schellingwouderbrug weerom. Nu sta ik om 15.55 uur al in de rij bij afslag S114 (IJburg/Zeeburg). Iedereen heeft wegens hitte de ramen open. Op de radio's klinkt het Wilhelmus. Alle mensen in de auto's zijn opgefokt, en willen maar één ding: naar huis. Toet toet! Toet toet!

Radiocommentaar is veel leuker dan tv commentaar dus eenmaal thuis zet ik de radio aan bij de tv-beelden. Maar... er blijkt een paar seconden verschil. De radio loopt vóór op de tv. Eerst snap ik d etekst bij de beelden niet zo goed, maar als Jack van Gelder roept: 'Daar gáát-ie!!! Arjen Robben gaat scoren!!!' en daar op de tv nog niets van te zien, dan is het probleem duidelijk. Dat is ook niet leuk. Wie legt mij dit uit? Waarom heeft de tv enige seconden vertraging?

Hoe moet dat straks in Denemarken/Zweden? Kijken ze daar wel naar voetbal? Kijken ze wel naar Nederland? Bier schenken ze daar niet. Hebben ze daar wel café's?

Gezinsuitbreiding

Ineens komen ze allebei voor het raam, zowel Pietje als de vrouw. Voor wie hier voor het eerst is: ik heb het over de scholeksters van de Zeeburgerdijk. Ze maken nieuwe heel vrolijke geluiden. Het moet onze fantasie zijn, maar toch lijkt het alsof ze komen vertellen dat ze gezinsuitbreiding hebben. Weer op de Altrax-trap met zeven treden geklommen - het wordt zo langzamerhand dagelijkse routine - en als je heel goed kijkt liggen tussen de kiezels twee kleine bolletjes van baby-vogels. Kuikens heten die, Lucie Theodora. Scholekster-kuikens.

Vijftigers

Beland ineens op een vijftigers-feestje. Tig jaar getrouwd. Een echt Hollands feestjes met bijdragen van familie en vrienden. Het eigen kroost speelt in een jazzbandje (foto links), oude vrienden van de middelbare school zingen een lied op de wijze van Obladi Oblada, en allemaal meezingen, de vrienden van de ski-vakanties doen een Zeeuwse inburgeringsquiz, waarbij het feestpaar een Zeeuwse muts op krijgt (foto rechts).

En na de barbeque is er dansen. Vijftigers dansen op Bowie, Jackson, Iggy Pop, Ike & Tina Turner en wat al niet. Er zijn wel 120 gasten en ik ken al die mensen niet, maar het dansen op de muziek onzer jeugd is een feest van herkenning. Vijftigers zijn een wonderlijke mengeling van burgerlijke netheid en anarchie. Sommigen zijn feestelijk gekleed, maar heel veel ook niet. De bloemetjesbloezen doen het goed onder deze mannen.

Ik eindig tegen twaalven mijmerend aan de eb-lijn. Blote voeten in toch weer koude zand. Scheveningen is toch wel een fenomeen. Dat dat mag, al deze herrie aan het strand. Maar iedereen is happy.

Jokkebrok

'Annemarie Jorritsma moet niet meer jokken', klinkt het in Almere. Haar sollicitatie naar het burgemeesterschap van Amsterdam zorgt in haar thuisstad voor ophef. Leefbaar Almere klaagt dat ze wekenlang heeft ontkend te hebben gesolliciteerd naar het burgemeesterschap van Amsterdam. Ze zou volgens de vertrouwenscommissie de meest geschikte kandidaat voor Amsterdam zijn, zo lekte gisteren uit. De PVV vindt dat de sollictatie niet het beeld geeft 'van een bijzonder gemotiveerde burgemeester'.

Voor de PvdA Almere is Jorritsma geen aangeschoten wild: 'Ik ken mevrouw Jorritsma als iemand die zich ongelooflijk inzet voor Almere. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze dat blijft doen', zegt de fractievoorzitter. En wat dan nog als Jorritsma heeft gesolliciteerd: 'Misschien hebben vier ministers ook gesolliciteerd en zijn ze niet eens voorgedragen. In Amsterdam zien ze dat wij een burgemeester van kwaliteit hebben.' (Geknipt en geplakt uit Het Parool)

Paraplu paraplu parasolletje

Het leven is geen lolletje, paraplu, paraplu, parasolletje... Fijn rijmpje uit de jeugd. Een nieuwe queeste. Zodra zo'n queeste opgelost is denk je: waar ging het nu helemaal over. Maar voordat het zover is kan ik er behoorlijk tegenaan hikken. Nu het zomer wordt moet er nodig wat op het gebied van de zonnewering gebeuren voor het balkon van ca 10 meter op het zuiden. Gordijnen dicht is niet meer afdoende. Maar om nou een twee stuks zonnescherm à 4 meter aan te schaffen voor een huurhuis... Dagdeel van het leven gebruikt om de parasols te beoordelen van Hema, Praxis, Intratuin. Ik háát die winkels, maar je hebt ze nodig.

Het zijn zaken waar je geen weet van hebt als je er niet naar op zoek bent, maar de meeste parasols blijken 3 meter breed. De parasolverkoper gaat ut van mensen met grote tuinen. En de meeste winkels die in parasols doen hebben geen ruimte om ze uit te stallen - althans niet in Amsterdam. Je moet maar afgaan op de details die ze op de doos noteren. Misschien staan ze wel in de de megastore-filialen uitgestald, maar die liggen dan weer niet om de hoek.

De Hema waar ik naar toe ga heeft alleen parasolletjes in drukke fruitige Hema-kleurtjes bedrukt. Geen parasol-voeten. Afgekeurd. De Praxis heeft één grote ecru parasol met grijze rand en een houten poot. Zonder knik. De drie meter doorsnee zou een probleem kunnen voor een balkon dat 1,5 meter diep is. Afgekeud. De Intratuin heeft alleen maar megameubels voor megatuinen. Afgekeurd.

Internet. Kom ik op de Kwantum terecht. Die blijken heel veel parasols te hebben. Daar ben ik al dertig jaar niet meer geweest. Kwantum is net als Leen Bakker, daar ga je niet naar toe. Máár: ze hebben wel de meeste keus, en: een balkon-parasol! Resultaatgericht als ik ben rijd ik er onmiddellijk naar toe en koop ik er meteen twéé. Want op één been kun je niet lopen, nee dat is zo'n armetierig idee, zong Jasperina de Jong ooit. Ze hebben alleen maar marmeren parasolvoeten. 30 kilo. Die liggen nu achterin de bolide, waar de verkoper ze behulpzaam in getild heeft, maar die krijg ik met geen mogelijkheid omhoog. Nog geen centrimeter. Dat is dan maar de queeste van morgen.

Nederland-Kameroen

Zullen we het nog een keertje overdoen, sms ik aan Hani501, want alleen is ook maar alleen als je voetbal kijkt terwijl de rest van de wereld in oranje gehuld groeps-orgiën beleeft. Met 'het' bedoel ik ditmaal gezamenlijk voetbal kijken. Zij komt en neemt ook nog eens de hele familie (vrouw en twee honden) en twee zakken worteltjes mee. Voor het oranjegevoel en voor de slanke lijn.

Zo hebben we zo maar weer een gedenkwaardige avond. Vespa vlucht achter een bloembak. Die heeft het niet zo op honden. De honden liggen de hele avond haar aan te staren en komen alleen af en toe voor een worteltje terug. Vooral Quincy appelleert wel weer ernstig aan de diep onderdrukte hondjeswens.

Als je naar de voetbalfoto uit 2000 kijkt is de bank is wel erg verbleekt en anderszins verouderd.

Joppe (1)

Er is weer een kindeke geboren op aard! Hij heet Joppe. Bien heeft hem gebaard. Vandaag hebben we jaarlijkse studiedag (verplicht) van de zaak. Het is niet elk moment even opwindend en op momenten dat we dreigen in te kakken kijken RoRo7 en ik even naar Joppe. Oooh aaah. We vinden dat-ie sprekend op Bien lijkt. Echt.

Drs MeiMei

Vandaag is het eindelijk zo ver en mag ik naar Drs MeiMei voor guasha-therapie. Ze woont tegenwoordig in Bunnik en heeft daar praktijk, maar eens in de week houdt zij praktijk in de Deurloostraat in de Rivierenbuurt te Amsterdam. Het is een bezoek waar ik nu alweer weer talloze verhaallijnen naar toe en vandaan zie lopen.

Ten eerste houdt zij kantoor in een zijkamertje van de Vrije Katholieke Gemeente. Dat is weer wat anders dan de Oud Katholieken, maar lijkt er wel op. Het is heel vrijzinnig en open voor andere godsdiensten. Er zijn maar een paar kerkjes van. Daar wil ik wel eens op een zondag naar toe.

Daarnaast blijkt zij getrouwd met een Nederlandse arts (natuurgenezer) die net zo heet als de huisarts waar ik vorig jaar oktober weggegaan ben, toen ik na diverse vruchteloze consulten gevraagd had of hij wist wat misschien wist wat guasha-therapie was. Hij had daar zo laatdunkend op gereageerd, daar had ik geen meer zin in. Dat blijkt de broer van MeiMei's echtgenoot! Maar eh, hoe kan het dan dat hij 'Ik weet niet wat dat is' op de vraag naar guasha-therapie antwoordt, als zijn schoonzus die in Nederland geïntroduceerd heeft? Ze lacht wat ongemakkelijk en antwoordt: 'Ze hebben geen contact. meer...' En er is trouwens nòg een broer, die homeopaat is te Zwolle. De drie kunnen wegens hun verschillende beroepsopvattingen niet met elkaar omgaan. Wat een drama. Een prachtig gegeven voor een roman of een film!

MeiMei constateert van alles, wanneer zij mijn handpalmen, handen, nagels, ogen en tong bekijkt. Het stroomt allemaal niet zo door en de afvalstoffen voeren niet zo af. Dan gaat ze me met de jadesteen te lijf. Vorig jaar vond ik het te eng om te gaan ondergaan, vanwege de blauwe plekken op de patiënten die via deze methode behandeld worden. Maar het is allemaal zacht en zachtaardig. Alleen waar de spieren verknoopt zijn en zij blokkades waarneemt ontstaan na de behandeling bloeduitstortinkjes. En die worden morgen blauw, belooft ze. Dus nu heb ik kleine bloeduitstortinkjes op de bovenarmen. En afhankelijk van hoe snel ik mij herstel zijn die bloeduitstortinkjes weer snel weg. Drie dagen is heel snel, maar meer dan zeven dagen moet het niet duren.

Advies: weinig koffie en zwarte thee, veel water en kruidenthee. Regelmatig sporten / bewegen en naar de sauna. Ze geeft ook enige voedingssupplementen op die ik bij een drogist in Oud-Zuid kan halen. Voor het doorstromen en afvoeren, neem ik aan. Beter doorbloeden en beter ontgiften, inderdaad. Laten we dat maar eens proberen. En voortdurend kruidenthee, natuurlijk.

PS. De volgende dag heb ik nog steeds alleen maar wat rode vlekken op de bovenarmen. De collegaatjes van het werk vinden het echt tegenvallen. 'Je had ons zó lekker gemaakt op ernstige blauwe plekken', zegt Vinnie. 'Zal ik je nog even nabehandelen met stenen?'

- Mei Mei's site

Wezep 1964

Ik ben nog wel een beetje in verwarring over mijn blik op de foto 'Emmen 1959'. Op zich vind ik de foto prachtig, we waren best een knap gezinnetje, tot mijn eigen verbazing, want dat is niet het beeld dat ik heb, maar ik kijk zo boos.

Nee, dat is niet boos, zegt Zus3, het is hoogstens een beetje gepràngd. Getormenteerd. Bobby is ook verrukt van de foto. En met name van die blik. Of ik er nog meer heb. Van die foto's. Ja, ik heb er nog héél véél. Ineens gevoel ik de behoefte om te laten zien dat als ik kind ook wel eens lachte. Ok, mijn rok zit niet goed en die haarband zit raar, maar een kniesoor. Verder ben ik zomaar een keer een lief meisje.

Dit was bij het huwelijk van T. Her en O. Dick. T. Her was Mutti's oudste zus, lange tijd ongehuwd onderwijzeres te Wezep. Op haar veertigste getrouwd, stokoud vonden we dat. Ik herinner me ook foto's dat T. Her en O. Dick onder een lange feestboog doorliepen, tussen een dubbele rij schoolkinderen door.

Het spaargeld

Na een lange lange werkdag beland ik op de bank. Eerst in het wonderlijke exclusieve interview met moeder Van der Sloot, maar dit terzijde, en daarna in het programma Uitstel van Executie, waarin mensen worden geholpen die van hun hypotheek-verstrekker hebben gehoord dat hun huis op een veiling wordt verkocht.

In dit programma zet Martijn Krabbé samen met een makelaar, twee verkoopstylisten, een bouwkundige en een budgetcoach, alles op alles om deze mensen te helpen hun financiële schade te beperken.

De huizenmarkt staat onder druk en mensen met te hoge hypotheken en (echt)scheidingen kunnen daar erge last van hebben. Ik was er zelf een voorbeeld van en ik hoor het om me heen. Vandaag in de hoofdrol een gescheiden vrouw van halverwege de dertig met hersentumor, depressieve ex-man en twee koters te Emmeloord, met een treurige jaren zeventig grintbetonnen rijtjeswoning die naar niet verkocht wordt en die nu in drie dagen wordt opgepimpt in een leuke vlotte starterswoning.

Wat wel weer heel mooi is dat ook de buurvrouw óok een depressieve ex-man had die het pand heeft verlaten. Nu leven de twee dames happily ever after samen verder als damesgezin met 4 koters. De nieuwe vriendin stort ook nog even al haar spaargeld in het overgebleven zwarte gat, dat mede dankzij dit programma niet meer 68.000 euro is, maar 4.000.

Petitie

Bezuinigingen, het is ons voorland. Eigenlijk is het al onze dagelijkse werkelijkheid. Ze gaan ons met petities om de oren slaan, wat ik u brom. Vandaag krijg ik de eerste. 'Stop de bezuiniging op de Noord-Hollandse natuur'. Natuurlijk ben ik vóór de natuur en teken ik per omgaande de petitie. Ik vind Noord-Holland prachtig en zie ook dat daar veel werk verricht wordt onder de hoede van deze organisatie.

Maar na het ondertekenen toch even kijken op de site. Daar zie je ook een Hoofdkantoor in de weer met brieven en persberichten, doel: vasthouden wat er is. Het is zo'n tekst waar je een beetje in omkomt. Nauwelijks samen te vatten, zo opgeklopt naar de tekstuele werkelijkheid van de ambtenarij.

'De provincie Noord-Holland bezuinigt in 2010 € 400.000 op Landschap Noord-Holland. Dit betekent dat een aantal activiteiten die in 2009 en voorgaande jaren tot het reguliere werk behoorden, niet door kunnen gaan. Dit leidt tot minder toezicht, minder voorlichting en minder onderhoud. We kunnen niet meer dezelfde ondersteuning als voorheen bieden aan de meer dan 140 vrijwilligersgroepen voor natuur en landschapsbeheer. Daarmee wordt het vrijwilligerswerk bedreigd. Het gaat hierbij niet om het sociale aspect, maar om het werkresultaat. Meer dan 4.000 vrijwilligers realiseren jaarlijks in de natuur van Noord-Holland nu al het werk van 150 voltijdbanen! Natuurlijk beseffen wij in deze tijden van economische crisis de noodzaak van efficiënt natuurbeheer. Door meerjarenafspraken te maken in plaats van jaarlijkse onderhandelingen is de eerste efficiencyslag snel te realiseren.' Ik heb al bijna spijt van mijn spontane ondertekening, hoe sympathiek ook.

Turfschippers

Laatst las ik toch het boek van Suzanne Jansen Het pauperparadijs over Veenhuizen. Het thema laat me niet los. Temeer daar ik zelf te Veenhuizen was in april 2008.

Ik heb er hele discussies over met een Geschwister die het ook cadeau heeft gehad. Blijkbaar kiezen mensen het boek voor ons uit als cadeau omdat we uit Drente komen. Wat we allebei een beetje raar vinden is dat Suzanne Jansen het verhaal in zekere zin zo particulier heeft gemaakt dat ze denkt dat zij de enige is die een move naar boven heeft gemaakt in sociale klasse. Maar hebben we dat niet allemaal?

In de genaealogie van Zus1 kom een voorouder tegen die ook in Veenhuizen terecht is gekomen en gestorven. Jan heet hij, de zoon van Dirk. Dirk was geboren in 1792 te Zwammerdam/Reeuwijk en van beroep 'veenman'. Dirk overleed te Reeuwijk in 1862. Jan werd in 1831 geboren te Sluipwijk, hij was een kind uit Dirks tweede huwelijk. Jan was van beroep turfschipper, turfverkoper. Jan trouwde in 1862, 31 jaar was hij toen. Het was het jaar dat zijn vader overleed. Jan overleed in 1907 in Veenhuizen (gem. Norg). Wat zou er in de tussentijd gebeurd zijn? Hij was turfschipper van beroep. Maar daar is blijkbaar wat misgegaan, dat hij in Veenhuizen verzeilde.

Te-piet te-piet!

'Te-piet te-piet!' roept de scholekster de hele avond. Buurvrouw Martine noemt hem Pietje. Maar ik heb een trap en weet inmiddels dat het er twéé zijn. Twéé scholeksters. Mijn trap heeft zeven treden en als ik helemaal op de bovenste trede sta kan ik op het dak kijken. Daar loopt Piet heen en weer. Als je op de bank zit kan hij langdurig naar je komen kijken, maar als je je hoofd boven maaiveld uitsteekt schrikt hij zich dood.

Blokje educatief: 'De scholekster wordt ook wel de "bonte piet" genoemd want als hij boos is roept hij heel hard te-piet te-piet. En boos worden ze heel gauw. Vooral in het voorjaar zijn er veel burenruzies. Met veel kabaal zie je dan scholeksterpaartjes achter indringers aanrennen. Dat geschreeuw schijnt de huwelijksband te verstevigen. Hij roept ook schel kliep-kliep en kikikikikikikikikiki. Als er gevaar dreigt roept hij pik-pik-pik. En als hij zingt lijkt het net of hij trilt.'

'Sommige scholeksters zijn op het idee gekomen om op een plat dak te gaan broeden. Soms wordt er wel 700 keer gepaard voor er wordt gelegd. Ze leggen meestal 3 of 4 eieren. Na een maand komen de eieren uit. De jongen worden 4 weken gevoerd met larven en wormen van langpootmuggen.Dan volgt nog een cursus zelfstandig werken van een maand en dan vertrekken ze naar de Waddenzee.'

Laatst gingen Piet en zijn (lady?)friend nadat ik hen bespieden ging luid te-pietend rondcirkelen boven het complex. Als ze rustig zijn zitten ze vaak op het grind bij het raam boven mijn huiskamer raam, waardoor je er een nest vermoedt. Maar het nest zelf heb ik nog niet gezien. Het zou natuurlijk helemaal feest zijn als er een nest jonge scholekstertjes voor mijn raam zou zitten. En dat ik daar dan vriendschap mee kon sluiten.

'Emmen 1959'

Nu de dozen uitgepakt zijn kan ik me op een nieuwe reeks rijtjesfoto's storten. Op enig moment heeft Mutti voor al haar kinderen de rijtjesfoto's van het gezin laten reproduceren. 'Emmen 1959' staat in Mutti's handschrift achterop deze foto. Toen was Broerlief er nog niet.

Daar Zuslief al een dikke baby is moet het hier minstens oktober-november geweest zijn. Wat doen we in zomerjurkjes? Misschien keek ik daarom zo vertoornd?

Je zou kunnen denken dat de foto bij een fotograaf is genomen, maar het rotan plantenmeubel links op de foto verraadt dat het bij ons thuis was.

Aanvalluh!

Nog ééntje dan. We waren net verhuisd naar de Jordaan. In het pasbetrokken huis keken we tussen de dozen voetbal met enige vriendinnenstellen. Het moet zo in 2000 geweest zijn. Was het een EK of een WK? Kunnen we opzoeken. (Het was EK, gehouden in Nederland en België).

Hier zat ik met Hani501 te doen alsof voetbal ons interesseerde. Er was ook een Hawaïaanse bij die bij wijze van inburgering enorme oranjegekte aan de dag legde. O! Hoe jong we nog waren. Nog maar net in de veertig!

Die oranje glimbloes had ik gekocht in een rare winkel op het Buikslotermeerplein. Een herinnering aan de toen net afgesloten periode Twiske (ik had een periode Bos & Lommer, een periode Twiske, een periode Jordaan en nu heeft de periode Zeeburg een aanvang genomen). Die oranje glimbloes was echt een lievelingsbloes. Waar is die ooit gebleven?

Kijkavond

Nu de nieuwe boekenkast er staat begint het project 19 verhuisdozen. In twee ervan zitten oude gordijnen die ik nog moet wassen en weggeven, die zijn gemakkelijk. In de andere dozen zit onvoorspelbaar verleden.

Sommige zijn nog van vóór de vorige verhuizing. Toen in de gangkast gepleurd en nooit meer ingekeken. Andere dozen bevatten materie van de planken in de vorige slaapkamer, de gangkast, de studeerkamer en de zolder. Allemaal beetje onbestemd, van het genre wat-moet-ik-ermee-maar-het-mag-niet-weg. Daar ga ik me vandaag in begeven. Oude dagboeken. Oude agenda's. Oude foto's. Oude bladen waar ik voor gewerkt hebt. Reisgidsen. Woordenboeken. Boeken over literatuur. Boeken over journalistiek. Managementboeken. Zoals de carrière ging. De poëzie en de boeken over de ziel mogen in het kapelletje.

Ooit was ik in Mecklenburg-Vorpommern in een Bücherhotel dat helemaal vol stond met Bücher. Leuk, denk je, maar het is niet echt leuk als het allemaal oude boeken zijn die niet gerangschikt zijn. Boekenkasten krijgen alleen betekenis door de rangschikking van de boeken. Eigenlijk heb ik maanden geleden bij de verhuizing grof gerangschikt, maar het openen van de 19 dozen (Simsalabim) dwingt me alle kasten te herbezien.

Alles wil ik natuurlijk onmiddellijk inscannen en bloggen, het is bijzonder moeilijk om niet in de inhoud van al die dozen verzeild te raken. Nee, Lucie Theodora, dat kan altijd nog. Maar als ik nu besluit dat zo'n doos naar de berging moet, dan kan het weer jaren duren (tot de volgende verhuizing) tot ik het weer tegenkom. Jeuzel jeuzel. Nee, éérst dozen leeg en betekenis van dit alles creëren door ordening. Dat is de opdracht. En daar kom je niet als je er in duikt.

Ik houd me lange tijd bij de les, maar ga om bij een plastic tasje met oude schriften. Lagere school, middelbare school. Aardrijkskunde, rekenen, opstellen, versjes, psalmen. Nu laat ik me toch verleiden. In een schriftje heeft Vati geschreven. Blijkbaar schreef men bij een Kijkavond in het schriftje. Dit moet van de Johannes Postschool geweest zijn. In de tweede klas schat ik in, bij Juf Dokter of Juf Burgstee. Dat handschrift van Vati, uit duizenden te herkennen. En dan die antwoorden die ik er blijkbaar de volgende ochtend bij schreef. O! Het hart breekt bijna. En dan gaat het tasje met de schriften naar de berging.

Logees gezocht

Het is tijd voor nieuwe projecten in huis. Die 19 verhuisdozen in de verder wat kale studeerkamer staan daar maar te staan en het lekke opblaaslogeerbed is ook niet een waar je graag je oude (schoon)moeder op te rusten legt. Onlangs kwam iemand eten en mijn nieuwe stulp bewonderen die kreet: 'Dat je daar kunt werken tussen de dozen! Zou ik niet kúnnen!' Die kwam aan.

Twee projecten dus vandaag: in het kapelletje een logeerbed met onderschuifbed - zodat zowel de happy single als het liefdesstelletje hier fijn kan logeren. En een boekenkast voor in de werkkamer zodat alle dozen leeg kunnen. Daar zitten oude dagboeken in, oude agenda's en oude jaargangen van alle bladen waar ik aan gewerkt heb in mijn lange lange leven. En nog veel meer.

Door het prachtige koffietafelboek over Marokkaanse designhuizen dat Hani501 me op mijn verjaardag gaf had even het idee postgevat dat ik alleen nog maar handgesneden teakhouten meubelen wilde. Maar een eenvoudige teakhouten boekenkast kost al gauw 1000 euro en daar schrik ik dan toch weer voor terug. Hetzelfde geldt voor logeerbedden. Want wanneer heb ik nu - welbeschouwd - logés?

Om kort te gaan: na langdurig marktonderzoek is de oplossing van alle vraagstukken een logeerbed en logeermatrassen van Leen Bakker en een boekenkast van Ikea. Net als we - na het halen en slepen - willen gaan uitpakken en monteren begint het voetbal (Nederland-Japan) maar al met al is het werk omstreeks 19 uur gebeurd. Tussendoor vlieg ik nog even langs bij de Hema in de Watergraafsmeer voor leuk bij het kapelletje passend beddengoed, maar dat hebben ze niet. Ik kom met twee moltons thuis. 'Dure moltons bij de Hema!' zeg ik, '23 euro per stuk. Is dat normaal?' Blijk ik moltons gekocht te hebben heb met ingebouwd zeiltje, zeer geschikt voor zwangeren, bedplassers en incontinenten. 'Doe dan ook een bril op als je boodschappen doet', zegt Bobby.

Hij zegt ook dat de kans groot is dat ik - nu dit project af is - weer een nieuw project ga beginnen, namelijk het ronselen en ontvangen van logees, want waarom heb je anders logeerbedden? Maar eerst maar eens die 19 verhuisdozen leeg.

Luisterlezen

'k Heb zo mijn vrienden in de wereld van het luisterboek, maar het voelt altijd een beetje vreemd om vrienden met ze te zijn, daar ik nauwelijks luisterboeken luister. En luisterboeken zijn niet zomaar iets, die zijn een passie. Niet dat ik er ook maar iets op tegen heb, ik denk dat luisterlezen een geweldige ervaring kan zijn, maar in mijn bestaan past het op de een of andere manier niet. Ooit begon ik met Maarten 't Hart, Psalmenoproer, maar die stem hield ik niet langer dan een kwartier vol. Wat ik ook probeer, steeds haak ik na een tijdje af.

Wat ik ook lastig vind is het fenomeen cd's. Een beetje een luisterboek telt al gauw zo'n acht cd's. Die wil ik dan natuurlijk in mijn iTunes, want dan kun je op de iPod of iPhone luisteren. Dat zou ervoor pleiten om geen cd's te kopen maar mp3's (bij mijn vriend van www.luisterrijk.nl.) Maar dat is ook gedoe en die vind ik dan weer te duur. Ik vind 5 euro wel genoeg en zeker nu ik aan de 0,79 van de apps gewend raakt...

Maar in de auto moet ik nog cd's. Een autoradio waar je je iPod kunt inpluggen kost al gauw 300 euro. Dat is dan ook weer overdreven. Ik hoorde dat er nu ook een zendertje is dat op je iPod past en waarmee je in de auto direct naar je radio zendt. Maar dat is dan weer alleen maar in de USA te koop, niet in Europa.

Voor de forens die ik ben zou het ideaal zijn, zeggen ze, en ik kan daar in komen, zeker omdat het meeste nieuws op Radio 1 al binnen het uur gerecycled wordt. Korte verhalen laatst geprobeerd, maar als er een verhaal uit is wil ik niet onmiddellijk een tweede. Luisterlezen kost meer concentratie dan naar de radio luisteren. Als je even niet oplet ben je het spoor bijster. En makkelijk even heen- of terugbladeren zit er niet in.

Maar op het feestje van mijn luisterboekenvrienden afgelopen dinsdag krijg ik het cadeau cadeau. Het heet Groeten uit Column en bevat columns over het thema vakantie van Herman Koch, Aaf Brandt Corstius, Henk Hofland, Youp van ‘t Hek, Herman Pleij, Machteld Gelder, Paulien Cornelisse, Kees van Kooten en Frits Abrams. Het is onderhoudend en duurt precies de rit naar Capelle. Maar ook hier geldt weer: ik léés liever columns dan dat ik ze luister. Vaak maken columnisten gebruik van bijzonder taalgebruik. Op papier werkt dat wat mij betreft goed, maar als je tien columnisten achter elkaar hoort, allemaal even spits en geestig en bijzonder in hun taalgebruik, dan denk je op een gegeven moment lichtelijk overvoerd: Doe maar gewóón. Hoe welwillend ook, een adept word ik vrees ik nooit.

HannaHannaH

De avond sla ik stuk op de bank. Eerst wat telefoontje over het leven zelf, en dan een geestige Nederlandse film uit 2007 op tv: 'HannaHannaH.' (Regie Annemarie van de Mond, in de hoofdrollen Maria Kraakman en Antonie Kamerling). Het verhaal: Hannah - dertiger - is in haar gezin van afkomst een beetje een buitenbeentje. Wanneer de broers en zussen het veertigjarig huwelijksfeest van haar ouders organiseren, probeert ze er op alle mogelijke manieren onderuit te komen. Door toedoen van haar nieuwe vlam, of liever gezegd one night stand Victor, belandt ze toch op de familievergadering ter voorbereiding van het grote feest.

Victor ontpopt zich als de ideale schoonbroer. Hij stort zich vol overgave op de organisatie van het feest en negeert de verbijsterde Hannah. Tot overmaat van ramp neemt hij ook nog de verantwoordelijkheid op zich om het belangrijkste onderdeel van het feest, de partyboot, gratis te regelen. Met gemengde gevoelens ziet Hannah hoe haar familie haar nieuwbakken vriend binnenhaalt.

Heerlijk om naar al die familietaferelen te kijken, iedereen met enerzijds welwillende inzet om er wat van te maken, anderzijds diverse korte lontjes vanwege allerhande gevoeligheden. Ook interessant om te kijken naar die twee te kijken, Hannah nukkig en buiig (en kwetsbaar uiteraard) en hij gaat zijn opgewekte eigen gang, maar ook dat heeft uiteindelijk zijn grens. Met een soort happy end in de Lek.

Kijk

Iemand reageert dat mijn 'verstripte icoon' van laatst erg op een glas-in-loodraam lijkt. Dat vind ik nu leuk, want ik wìl graag een glas-in-lood raam. Maar wat? Ik wil geen Bijbelse of oud-hollandse taferelen. Of Tiffany. Maar nu heb ik weer nieuwe input. Dit 'raam' staat in Studio Desmet - het is een van de zes. Het zijn geen echte ramen, ik geloof dat het gewoon houten panelen zijn.

In het verschiet ligt nog een glas-in-loodraam in mijn trappenhuis, maar daarvoor wil Bobby eerst op glas-in-lood-cursus. Ik verheugd me er zeer op. Wat voor afbeelding zal ik vragen? Tropische vogels in een wild oerwoud? Een jeugdfoto? Een aflevering van Frau-und-Auto? Vespa? Een lievelingszangeres of ander rolmodel? Een boogie woogie pianiste? Of laat ik het een verrassing zijn? En hem de vrije hand? Ik hoor het al: echt een fijn stimulerend verzoek voor de beginner.

The soul of publishing

Avondje Opening van de Week-(of de Maand, daar wil ik van af zijn)-van-het-Luisterboek in Studio Desmet. Zomaar op een doordeweekse avondje wild dansen op covers, gespeeld en gezongen door de uitgeversband. Geweldige avond.

Kom er allemaal aardige mensen tegen zoals Jaap ter Haar, zoon van de gelijknamige schrijver die het werk van zijn vader beheert, zodat zijn moeder er nog wat revenuen van ontvangt. Tien titels zouden er nog in de handel zijn waarvan er jaarlijks nog duizenden per titel verkocht worden. Saskia en Jeroen. Ernstjan en Snabbeltje. Blijkbaar zit er ook een luisterboek in de pijplijn.

Verder is het vooral dansen op de geweldige uitgeversband Half on Signature. Met Jacqueline Remmers als leadzangeres. Op Facebook noemen ze hun muziekgenre 'The Soul of Publishing'. Het swingt de pan uit. Met Luigi, Reenske, Nieuwe Baas en zo'n vijftien luisterboek-believers eindigen we op het terras van café Eik & Linde. 'Afpilsen', noemen ze dit staartje van de avond. Ze voelen zich allemaal gezegend dat ze in Amsterdam wonen en werken. Zeggen en herhalen ze steeds. Ja ja.

Tegen tweeën val ik in mijn bedje. Acht uur 's ochtends heb ik een afspraak in Houten. 's Avonds een vent, 's morgens een vent, zullen we maar zeggen.

Lievelingsliedjes

Ik lig op bed en geniet enorm van het leven in en om het huis. Niet alleen Vespa en de scholekster (op het dak en voor mijn bovenramen) stemmen tot grote vreugde, ook de grote groene parkieten in de bomen op de dijk. Ze hangen steeds op de kop. En - het zou ook eens niet - er komt ook weer een liedje bovendrijven.

Vanuit bed hengel ik wat in de boekenkast en zie op eens de muziekbundel 'Kunt Gij Nog Zingen Zing Dan Mee'. Ik wist niet dat ik die had! Het boek komt uit het ouderlijk huis en ligt helemaal uit elkaar. Het is een bundel vol vaderlandsche liederen, editie 1929. Mutti (geboortejaar 1924) had vroeger heel af en toe aanvallen van zanglust en dan zong zij graag dit lied. Het was duidelijk haar lievelingsliedje. Misschien komt het boek wel uit háár ouderlijk huis.

Mutti zong héél hoog, met een beetje een dun stemmetje. Maar wel vol vuur. Ook al was ik nog maar acht, ik vond haar liedjes tamelijk stom en tuttig. Maar ik ken ze nog wel uit mijn hoofd. Van voor naar achter van links naar rechts.

Klein vogelijn op groenen tak / Wat zingt g' een lustig lied!/ Wij hebben in ons heele boek / Zoo'n vroolijk wijsje niet. / O, zeg ons, zeg ons, aardig beest, Wie toch uw meester is geweest. (bis)

Zoo zuiver zingt gij en zoo hoog, Zoo keurig in de maat / En 't hart, dat popelt ons van vreugd / Wanneer uw keeltje gaat. O, zeg ons, zeg ons, aardig beest / Wie toch uw meester is geweest. (bis)

Voorzeker, 't is de goede God / Die 't u heeft toebetrouwd / Opdat gij aan der blinden oor / Zijn goedheid melden zoudt. O, ja, wij weten 't, aardig beest / Dat God uw meester is geweest. / O, ja, wij weten 't, aardig beest/ Dat God uw meester is geweest.

En je gelooft het niet: dan is er ook weer iemand die zo'n nummer op YouTube zet! Blijkbaar staat het ook in moderne muziekboeken. En op de site Lievelingsliedjes zingt iemand een stukje. Klinkt eigenlijk best leuk.

Roots?

Ik neem doorgaans de afslag Nieuwerkerk om in Capelle te geraken. Vind ik een sympathieke route, onderweg wuiven de klaprozen in de bermen je gastvrij tegemoet. Nieuwerkerk kan er ook niets aan doen, ik vind het een heel aardig plaatsje. Ik heb altijd een beetje gevoel: hier voel ik me thuis. Ik betrapte me hier al eerder op.

Laat ik nu ontdekken dat er 'roots' van mij in Nieuwerkerk aan den IJssel liggen! Zus 1 heeft al jaren als hobby genealogie. De stamboom die zij ontwikkeld heeft begin bij een voorvader Huigh Van der Mij die in Nieuwerkerk aan den IJssel woonde. Hij is geboren ca. 1640, woont in ca. 1670 Nieuwerkerk aan de IJssel, overleden voor 12-9-1693. Hij was getrouwd met Annitje Jans, geboren ca. 1640, overleden 1693, wellicht in Hillegersberg.

'De eerste schriftelijke vermelding van Nuwekerke, zoals het destijds heette, dateert uit 1282. De bewoners van deze nederzetting leefden vooral van de visserij en de jacht en werkten hard aan de afwatering van het gebied. De veenrijke omgeving was voor de inwoners van Nieuwerkerk aan den IJssel de belangrijkste inkomstenbron. Aan het einde van de vijftiende eeuw begon men met het afgraven van de veengrond en het ‘slagturven’, dat is turfsteken onder water. Deze bedrijfstak werd gestimuleerd door een stijgende behoefte aan brandstof door de bevolkingsgroei in de steden en op het platteland, en door nieuwe industrieën als de steenbakkerijen. In de eerste helft van de zestiende eeuw telde de nederzetting al zo’n zestig woningen en werd de dorpskerk gebouwd, die er tot op de dag van vandaag staat.

'Door de winning van turf in het gebied rondom Nieuwerkerk aan den IJssel ontstonden grote plassen, waardoor de plaats een soort eiland werd tussen al het water. In 1825 werd dan ook besloten een begin te maken met de drooglegging van de Zuidplas. Een halve eeuw later, in 1866, gebeurde hetzelfde met de Alexanderpolder, waardoor Nieuwerkerk aan den IJssel werd omringd door vruchtbare landbouwgrond en de agrarische sector groeide. Tegenwoordig ligt het laagste punt van de Europese Unie in deze gemeente, op 6,76 meter onder NAP.

Door de aansluiting op het spoorwegennet in 1855 groeide de bevolking van Nieuwerkerk aan den IJssel snel. Ook bloeide de glascultuur op en vestigden enige industrieën zich in deze plaats aan de IJssel. De grootste groei maakte Nieuwerkerk aan den IJssel echter na de Tweede Wereldoorlog door, onder meer doordat zich hier veel forensen vestigden; dat vereiste de bouw van compleet nieuwe wijken, zoals de Oranjebuurt en Zuidplas. Sinds 1 januari 2010 is Nieuwerkerk onderdeel van de nieuwe gemeente Zuidplas'.

Stel dat het is dat ik mij daar denk thuis te voelen doordat de voorvaderen en -moederen mij aanfluisteren: 'Lucie Theodora Kom Maar Thuis?' En dat ik het adres van Huigh en Annitje Van der Mij ga opsporen, dat ik er ga aanbellen en vragen of ik het huis mag zien, en dat ik er ga wonen en het huisje noem 'Eindelijk Thuis'... Het zal toch niet ?!?

Nederland-Denemarken

Alle bedrijven doen voetbal, begrijp ik achteraf. Ik denk nog dat het Capelse gekte is. Bij 'ons' wordt in de kantine gekeken. Het is soort van verplicht, want sociaal en saamhorig. We doen mee, maar met frisse tegenzin en met mate. Wie geen oranje slinger draagt, of een oranje fluitje, een oranje pruik of een oranje cowboyhoed wordt beschilderd. Ik draag dus een fluitje.

Je kunt deze foto's de titel 'Nederland-Denemarken' geven, maar evengoed 'Capelle-Amsterdam'. 'Of PVV-GroenLinks', zegt Vinnie.

Ik houd het driekwart van de wedstrijd vol, we kijken uitvergrote upgebeamde digitale televisie die almaar hikt en hapert. En afgezien daarvan, er is weinig aan. En al die mensen in dat oranje, men denkt toch wel steeds: wat doe ik hier. Ik zou ook die advertorial die ik beloofd heb kunnen gaan bedenken en maken. Dan is dat ook maar weer gebeurd. Vinnie zegt ook: 'Ga maar weer werken, je ziet er écht ongelukkig uit.' En dan gebeurt natuurlijk waar iedereen op zat te wachten: hét doelpunt. Maar mooi dat die advertorial dan wel gemaakt is.

Oranje wc-papier met graslucht

Vanmiddag mogen 'wij'. Half Nederland schijnt vrij genomen te hebben, waardoor er weinig file is. Op het nieuws aan een stuk door berichten over de NOS-directie die de regie van de voetbaluitzendingen gecommandeerd heeft het geluid van de vuvuzela's te minimaliseren, want ze hadden 700 klanten gehad. In de auto's hebben bijzonder veel mensen oranje shirtjes.

Ik geloof dat bij ons ook voetbal kijken is in de kantine. Onze afdeling hrm heeft oranje wc-papier gehaald met graslucht. Van de Lidl. Ruik! Ik ruik. How low can one go?

Helaas ruik ik weinig gras, omdat er vanochtend een golf benzine over mijn handen en voeten gulpte. Die geur zal vandaag wel overheersen. Op het redactielokaal overheersen nu de gesprekken over het wc-papier. De meeste collega's (vooral die van sales) dragen oranje shirtjes, jurken, sjaals, pruiken, petten, vlaggen. In de kantine staan oranje tompoezen klaar. ICT en HRM zijn doende met een groot scherm.

Artis

In tram 14 krijg ik allemaal nieuwe ideeën. Voor ik het door heb heb ik al een Jaarkaart voor Artis aangeschaft. Een enkeltje kost namelijk wel € 18,50, en een jaarkaart € 72. Zal ik vaker even binnen lopen nu ik een Jaarkaart heb? Net als met de Museumjaarkaart, die ook te pas en te onpas predik.

Ik wist het al wel, maar het wordt weer bevestigd: het is geweldig in Artis. De tuin, de dieren, de kinderen, de ouders... Alles is even vermakelijk en ontroerend. Het voederen der wilde beesten, de vlinders, het aquarium, de minipinguïns...

Bobby, die het uitstapje naar de Hermitage gemist heeft, wil dolgraag naar het Planetarium, eigenlijk al jaren, maar het komt er steeds niet van. Dat nemen we iuiteraard in het middagprogramma mee! In het Planetarium kijken we naar een Space-film. Ik krijg weer eens allemaal associaties met mijn jonge jaren, niet alleen vanwege het Noorderdierenpark te Emmen, waar wij vroeger achter woonden, maar ook vanwege Vati die naast wiskunde ook kosmografie doceerde en in zijn vrije tijd zijn vijf dochters en zoon graag in de sterren en planeten doceerde. Stonden we daar op het balkon en altijd duizelde het me. Ik had en heb geen geheugen voor sterren. Maar deze driedimensionale film boven je hoofd heeft wel wat. Viva tram 14.

Hermitage

Toeristje spelen in eigen stad. Ik neem tram 14 naar de Amstel en wandel naar de Hermitage. 'Matisse tot Malevich, Pioniers van de Moderne Kunst in de Hermitage'. St. Petersburg. De Amsterdamse Hermitage is al een jaar open, maar ik ben er nog nooit geweest, vooral omdat de eerste tentoonstelling over het Russische Salonleven uit de 19e eeuw me niet erg aansprak.

Ernst Veen, directeur van de Amsterdamse Hermitage, schrijft op de site van het museum: ‘A crazy idea…’ zei Michail Piotrovsky, directeur van het Staatsmuseum de Hermitage in St.-Petersburg in 1997, terwijl wij samen langs de Amstel liepen. Ik had hem mijn heimelijke wens toevertrouwd een dependance van de Hermitage te willen vestigen in Verpleeghuis Amstelhof, dat een nieuwe bestemming moest krijgen. Hij keek mij doordringend aan: ‘…A crazy but fantastic idea.’ Op de foto zie je een van de topstukken van Henri Matisse, De rode kamer (Harmonie in rood) uit 1908. Vervolgens kreeg ik op mijn kop dat ik geen foto's mocht maken. Ook niet van de ruimte? Nee, ook niet van de ruimte.

Het is een schitterend on-Amsterdams ruim museum. Heel strak, heel leeg, heel ruim. Haast iets te strak. Maar misschien worden het Rijksmuseum en het Stedelijk straks ook wel zo. Het is fantastisch om zoveel onbekend werk te zien van bekende kunstenaars. Het zijn topstukken van Matisse, Picasso, Van Dongen, De Vlaminck, Derain en nog vele andere tijdgenoten. Behalve de beroemde Franse meesters zijn ook beroemde Russische tijdgenoten als Malevich en Kandinsky vertegenwoordigd. Met elkaar gelden zij als de pioniers van het modernisme. De getoonde werken behoren bijna allemaal tot de vaste presentatie in St.-Petersburg.

Alles is perfect aan het museum, haast te perfect, maar niet de bewegwijzering. Het is een groot onoverzichtelijk gebouw en als nieuwbakken bezoeker snap je niet goed waar het zich allemaal afspeelt. Zo is er ook een expositie van fotograaf Erwin Olaf, maar nergens bordjes. De mevrouw achter de balie van Vrienden van de Hermitage in de hal zegt dat ik op de eerste etage langs het restaurant linksaf moet, dat heeft ze gehoord, ze weet het nuet zeker... Maar als ik het restaurant in loop met een dwalende blik over mij, word ik afgesnauwd door de bediening. Het is níet de bedoeling dat ik door het restaurant loop als ik niet een tafeltje neem. Ik moet helemaal omlopen. Ik let nog eens extra op maar nee, nergens bordjes. Kan ik er dan wat aan doen?

Het lijkt me een fantastische plek om af te spreken voor een kopje kof. Moet iedereen wel een Museumjaarkaart hebben. Ik waan mij in het buitenland. Net als in Londen Tate Modern schitterende ramen met uitzicht op de Thames heeft, is hier fantastisch uitzicht op de Amstel. Voor het meditatief moment. De catalogus mee naar huis om daar alles nog eens tot mij te nemen.

Veenhuizen

Vanwege de link in mijn leven met Drenthe en Amsterdam-Noord krijg ik van de week het boek Het pauperparadijs van Suzanna Jansen cadeau. Ik lees het vandaag in een ruk uit en neem me voor nu nooit meer tv te kijken. Dit is een prachtig boek en zo meegenomen worden is een schitterende ervaring.

In Het Pauperparadijs beschrijft Suzanna Jansen haar familiegeschiedenis. Ze begint in 1785 en eindigt in het heden. Rode draad is de oprichting en het bestaan van de 'bedelaarskolonie' in het Drentse Veenhuizen waar diverse voorouders van Suzanne Jansen geleefd hebben en veel kinderen gestorven zijn.

De eerste die ze beschrijft is Tobias Braxhoofden, die zich op 17-jarige leeftijd meldde voor het leger van Napoleon om daarmee Europa in te trekken. Als gelouterd soldaat heeft hij zich ook in het na-Napoleontische tijdperk in de Nederlanden nog een zekere positie verworven. Toch ging het mis en meldde hij zich vrijwillig, met zijn gezin, laten brengen naar het toen nieuwe experiment in Veenhuizen dat door ene Johannes van den Bosch is opgestart. De wens om niet langer geconfronteerd te worden met de landlopers in combinatie met het geloof dat heropvoeding hen zou maken tot mensen met een fatsoenlijke status, is de reden van oprichting van de verschillende Gestichten te Veenhuizen. Tobias Braxhoofden werd bewaker, maar het verschil met de echte landlopers was in de loop van de jaren niet zo groot, de stigmatisering gelijk. De keus van deze Tobias, vijf generaties terug, heeft tot op de dag van heden de levens van zijn nakomelingen bepaald. Haar grootouders kwamen begin 20e eeuw nog terecht in opvoedingsprojecten als Floradorp in Amsterdam-Noord. De ouders van Suzanne zijn de eerste die zich uit de spiraal van armoede en stigmatisering weten te onttrekken,

Veenhuizen is heel ver weg. Nu nog steeds ligt het in the middle of nowhere, maar in de achttiende eeuw moet het echt een soort Siberië geweest zijn, een leeg landschap enige dagtochten reizen van Holland met de trekschuit. De opvoedingskampen van weleer zijn in de loop de jaren omgebouwd tot penitentiaire inrichtingen. Een paar jaar geleden ben ik er geweest , realiseer ik me, bij optreden van een clubje ex-gedetineerden die een songfestival gewonnen hadden en voor gevangenen mochten optreden. Nu is er ook een modern museum.

Suzanna Jansen schrijft heel erg goed. Petje af. Ze neemt je heel vanzelfsprekend mee door de historische materiaal en de persoonlijke geschiedenis. Het is nooit een ikkig boek, maar de relatie tussen haar eigen leven en deze geschiedenissen maakt het erg toegankelijk.

Groupie

Vandaag kunnen vele amateurmuzikanten uit Amsterdam en omstreken hun eigen moment of fame beleven in het Concertgebouw. 'Het Concertgebouw Open' heet de dag. Het zal wel een slimme marketingactie zijn teneinde de Drempel te verlagen. Zus 2 treedt in een projectorkest met 100 altviolisten onder leiding van Esther Apituley, en zelf kan ik meedoen met mijn projectkoor Zing & Beleef Bach, dat samen met het koor Zing & Beleef Mozart optreedt. Wij van Bach doen 'Wohl mir, dass ich Jesum habe'. Helaas treden Zus 2 en ik tegelijk op en kunnen we elkaars prestaties niet bewonderen.

Er zijn veel meer medekoorleden dan ik verwacht had. We missen het allemaal, zeggen we tegen elkaar, die maandagavond onder leiding van onze geweldige maestro Hans Veldhuizen, die overigens nooit eens bij name genoemd wordt. Vrijwel iedereen is dol op hem, op zijn enthousiasme, zijn aanstekelijke energie, de ongekende hoogten waar hij ons weet te brengen. Nou wil ik hem eindelijk wel eens op de foto. Maar het voelt niet goed, met je iPhone naar de maestro lopen en hem fotograferen. Hij staat altijd een beetje achter de piano in de schaduw, in plaats van dat er een spotje op hem gericht is. Er is iets bijzonders met zijn psychologie, aan de ene kant is hij een ijdele aandachttrekker van de eerste orde, maar hij heeft ook iets schuws.

Maar ja, ik wil die foto. Ik schuifel er een beetje tussen de alten door naar voren steeds dichter bij de meester. Mijn medekoorlid Loes, die vast al wel zeventig is, lacht om me. Ja hoor, hij is echt van onze leeftijd, zegt ze. Maar solidair schuift ze een stukje steeds mee op, richting maestro.

We treden op in de Spiegelzaal, niet echt een concertzaal. Vóór ons was er een tango-optreden, daar is de zaal veel meer geschikt voor. Hans had eigenlijk de piano midden in de zaal willen zetten, maar dat mag niet van de organisatie. Dus nu is er een dilemma. Moet het koor naar hem toe zingen met de rug naar het publiek, of met het gezicht naar het publiek, maar met de rug naar de dirigent?

Hij heeft er wat op bedacht, hij wil dat wij in een V-vorm gaan staan, zodat we een beetje naar hem kunnen kijken en een beetje naar het publiek. HIj zegt dat en herhaalt dat, maar de mensen luisteren niet en gaan met de rug naar hem toe staan. 'Niemand luistert ook ooit naar me', moppert hij achter de piano. 'O', zeg ik, 'dáárom heb je het beroep van dirigent gekozen! In de hoop dat eindelijk iedereen eens naar jou kijkt en luistert'. 'Ja, zegt hij, 'maar het helpt niet. Ze luisteren niet.' We lachen. Voel me net een groupie, zo blij dat ik even contact heb met de maestro.

Komend Seizoen wordt het Zing & Beleef Handel en Brahms.

Gezellig: Bumper Kleven

Laten we gewoon zeggen zoals het is: dit is een kutdag. Je kijkt tot twee uur 's nachts naar de exitpolls en verkiezingsuitslagen, want je zou eens alles missen. En het ìs ook mooi om te zien: de vreugde van Rutte, de vreugde van Wilders, de vreugde van Femke, de vreugde van Emile, en de verslagenheid van Rita, en van Balkenende en zijn Bianca.

Met zoveel slaaptekort het is niet eenvoudig opstaan. Ik vertrek een half uur na zeven uur (pas in de bolide hoor ik dat Rutte definitief de winnaar is met als twee grote winnaar Wilders) en de files zijn als nooit tevoren. Zo'n dag valt - zeg maar gerust - NIET mee.

Om mij op te fleuren stelt Vinnie voor om mee te gaan naar een Haringparty in Uithoorn. Uithoorn? Waar ligt dat? Bij Mijdrecht. Mijdrecht? Waar ligt dàt? Omdat hij zelf ook niet altijd even goed de weg kan vinden zegt hij dat hij wel achter mij aanrijdt. 'Kunnen we gezellig bumper kleven,' zegt-ie. Maar ja, hij rijdt Eend. Die gaat niet harder dan tachtig. Moet je net mij hebben en mijn bolide.

Ook vanmiddag is er ongekend veel file. Bij Waddinxveen, Gouda, Bodegraven, Reewijk... Het staat aldoor maar vast. Grr. En gezellig bumperkleven: daar is geen sprake van! Ik raak Vinnie almaar kwijt. Er schuiven allerhande vracht- en personenwagens tussen. Herhaaldemalen moet ik naar de vluchtstrook om hem op te wachten, dan is hij mij weer voorbij en moet ik tussen al die andere honderden langzaam schuivende auto's door wurmen om Vinnies Eend weer vóór te raken. Pas tegen zessen zijn we in Wilnis. De Haringparty is vast al lang over. Ik stop bij een bushalte en zeg grommend: Het is genoeg geweest. Straks bij de T-splitsing ga ik rechts naar Vinkeveen, en als jij nog naar de Haringparty gaat, dan moet je daar naar links.

Vinnie heeft nergens last van. Hij is al om elf uur gaan slapen, en hij draait dag en nacht songfestivalliedjes. Als een drug. Zeer benieuwd of hij op de party geraakt en de weg naar huis vindt.

Do You Wanna Dance

Ik heb het even helemaal gehad met de verkiezingen. Omdat om 07 uur des ochtends de stembussen nog niet zijn - behalve dan op Schiphol - moet ik 's avonds stemmen. Dat is toch minder opwindend. Vandaag moet ik mij door de dreumesen van de avondvierdaagse heenwurmen om het Flevohuis te bereiken. Ik had Janne beloofd bij haar te komen stemmen in het StayOkay hotel, maar het is me als puntje bij paaltje komt teveel gedoe. Als straks de stembussen een tijdje gesloten zijn (die bussen puilen behoorlijk uit, is vandaag het nieuws van de dag op de radio, dat komt omdat de mensen tegenwoordig overal mogen stemmen) ga ik wel weer kijken, maar nu even niet.

Uitwijken naar de zender 'Het Gesprek' waar Harry de Winter Ilja Gort interviewt. Even denk ik dat het Salvador Dali is. Grappig hoe De Winter interviewt. Geen idee of dit gesprek live is of al maanden oud. Geen actualiteit. Gewoon níet. En toch boeiend. Grappige vragen stelt hij. Wat gaat dat bevrijdend níet over de verkiezingen! Waar geboren? Wat deed je vader? Broers en Zussen? Waren ze politiek geïnteresseerd? Wat was je eerste popnummer? Zijn antwoord is Cliff Richard, Do You Wanna Dance. Helemaal gék werd de kleine Ilja ervan. 1962. Geweldig filmpje. Zo beheerst als ze dansen. Ik ken iemand die een beetje zo danst.

Look & Feel!

Het zijn van die spannende momenten. We willen een nieuwe look & feel. Er komt een ontwerpster op bezoek en die begrijpt alles wat we willen en ze gaat het maken, belooft ze.

Een paar weken geleden kwam ze voor het eerst en toen zweeg iedereen verpletter(en)d stil. We dachten: Nee! Dit is terug naar af. Nee, nee, nee! Dit moet helemaal óver. De letters, de foto's, de kleuren de pagina-opbouw... Het is veel te veel een vakblad. Sorry, moest ik dus zeggen, dank voor de inspanning, wij willen echter niet 1980 uitstralen, maar 2014. En het is de tijd van de iPad. Het moet óver. Wij houden veel van traditie, maar ook van de nieuwe media. Het moet meer een damesblad worden, een Linda! Speels. Vrolijk, Vrouwelijk. Menselijk. Maar toch een vakblad. Snap je? Ze zei niets, schreef alles op een blaadje en zei heel dapper: Tot over drie weken.

Vandaag is ze terug met de herziene ontwerpen.

Het woeden der gehele wereld

Ik kom terecht in de woede van een ander. Woede. Wikipedia: 'Woede is een emotie die kan optreden bij iemand die gedwarsboomd of tegengewerkt wordt, als diens "territorium" betreden wordt, of als zijn of haar grenzen overschreden worden. Woede zet aan tot agressie (of gaat ermee samen), van de persoon zelf of van zijn of haar groepsgenoten. Woede kan zich uiten in woorden (schelden, schreeuwen) of in daden in de vorm van fysiek geweld (slaan, schoppen, handtastelijkheden of zelfs het gebruik van wapens).

Milde vormen van woede worden aangeduid met woorden als ergernis, geprikkeldheid of irritatie. Gematigde vormen met de termen boosheid, kwaadheid en toorn. En sterkere vormen met driftbuien, woedeaanvallen, eruptio of razernij. Als iemand zijn woede niet laat blijken, terwijl hij wel kwaad is, is er sprake van opgekropte woede.

Welke vorm van woede er optreedt hangt niet alleen af van de sterkte van de prikkel en van het karakter van de persoon, maar ook van diens algehele toestand. Toestanden die de prikkelbaarheid van een persoon kunnen verhogen zijn: vermoeidheid, honger, pijn, ziekte, seksuele frustratie, en het gebruik - of de onthouding - van drugs. Ook hormonale veranderingen zoals bij PMS, menopauze of een manische episode kunnen de prikkelbaarheid verhogen.

Iemand die boos is kan deze woede op een wilde en ongerichte manier uiten, zoals met schreeuwen of slaan, maar kan ook gericht een conflict aangaan en proberen de bedreiging of de obstakels uit de weg te ruimen. De boosheid kan echter ook worden ingehouden en opgepot. Ook kan de boosheid op niet-conflictueuze wijze worden geuit. Als iemand zijn woede over langere tijd op subtiele wijze laat blijken en hierbij directe conflicten uit de weg gaat, spreekt men wel van passief-agressief gedrag.

Sommige psychiaters beweren dat bepaalde vormen van woede of razernij een aandoening zijn. Dit wordt alleen beweerd over de meest extreme gevallen, bijvoorbeeld mensen die zich niet meer kunnen beheersen door een traumatische ervaring. Een bekende vorm van zo'n traumatische ervaring is pesten. Mensen die vroeger vaak gepest werden kunnen zo'n stoornis oplopen, waardoor enkele gebieden in de hersenen overmatig reageren op een bedreigende situatie, doordat men zich vroeger iedere dag moest verdedigen tegen gevaren.

Mooi is de verwijzing aan het eind van het lemma 'woede': 'Zie ook: Angst / Verdriet'. Ik geloof niet dat dit het moment is om haar het begrip shenpa uit de doeken te doen. Het is beter een beetje liefdevol het ruggetje te aaien.

'Drukker dan de Kalverstraat op zaterdag'

Heb ik nog wel contact met de aardse werkelijkheid, vraagt men zich wel eens af. Terwijl ik naar het zoveelste verkiezingsdebat kijk word ik opgeschrikt door geluid op straat. Veel geluid. Zwembadgeluiden, is mijn eerste associatie, namelijk kindergeluiden. Gillende spelende lachende huilende opgewonden kinderen. Ik loop mijn balkon op en zie mij geconfronteerd met heel veel kinderen op de dijk. Honderden. Duizenden. Nee, ik overdrijf niet. Er zijn ook volwassenen bij. Ze lopen van oost naar west, naar de stad. Wat is dat? Ik heb werkelijk geen idee en ga googelen. Het lijkt mij een demonstratie, maar waar demonsteren deze kinderen tegen? Tegen de verkiezingsdebatten? Dat het niet gaat over waar het over zou moeten gaan? Heb ik iets gemist? Ja, ik heb iets gemist. Het is de Avondvierdaagse. Begin- en eindpunt: Sporthal Zeeburg.

Vandaag lees ik in Het Parool dat er inderdaad een probleem was. 'De start van de avondvierdaagse in Zeeburg is maandag ontaard in chaos. Vanwege de enorme drukte ontstonden zeer gevaarlijke situaties bij het beginpunt. Dit melden ouders van de kinderen die maandagvond meeliepen in de vierdaagse. De start was bij de sporthal tegenover het Flevobad aan de Insulindeweg. 'Het was altijd al wel druk, maar dit was ongekend. Chaotisch, soms op het gevaarlijke af. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als er paniek was uitgebroken', zegt een vader die al jaren met zijn zoon meeloopt. Op het veel te kleine grasveldje bij de sporthal verzamelden zich gisteren om zes uur circa 3400 deelnemers; kinderen van scholen uit Oost, Watergraafsmeer, Zeeburg en IJburg en nog eens zeker duizend ouders.

Toen de mensenmassa bleef groeien, klommen veel ouders met de kinderen over de dranghekken om van het veld af te komen. Ook langs de route was het een puinhoop, omdat de meute over smalle bruggetjes en paadjes werd geleid. 'Het was drukker dan de Kalverstraat op zaterdag,' zegt een ouder.

De avondvierdaagse van Zeeburg is één van de zes wandeltochten die deze week in Amsterdam worden gelopen, maar wel met afstand de drukste. In heel Amsterdam lopen achtduizend kinderen mee, inclusief de 3400 in Zeeburg. Harde cijfers zijn er niet, maar vooral in Amsterdam doen zich geregeld problemen voor, meldt secretaris Irene Onderweegs van de Noord-Hollandse Wandelbond (NHWB). 'We moeten rekening houden met discriminatie en antisemitisme, er zijn pestprotocollen nodig om te voorkomen dat kinderen ruzie krijgen, en dan zijn er idioten die met hun auto op de kinderen inrijden, omdat ze er langs willen.'