Bijbelplaatjes

Ik heb een prachtig boek toegestuurd gekregen van Feico D. Die van het koor dat laatst Philip Glass zong. Een fotoboek met foto's van ene Eric en Edith Matson van het Heilige Land uit de jaren dertig. Met de hand ingekleurde zwart-wit-foto's.

Schitterende droomfoto's zijn het, ze doen een beetje aan mijn eigen tekeningen denken. Weidse vaak lege landschappen met prachtig licht. Deze met die overstekende kamelen is toch fantastisch. Hoe zou die gemaakt zijn? Er moet een hoge berg zijn, of waren er in de jaren 1920 al vliegtuigen paraat voor luchtfotografie?

Er was in de jaren dertig een echtpaar dat reizen maakte naar Palestina. In Jeruzalem troffen ze een Amerikaanse leefgemeenschap met een fotostudio, die van de Matsons dus, van wie zij zo'n 1200 foto's afnamen. Niet foto's zoals wij die nu hebben, maar een soort negatieven tussen glasplaatjes geklemd. En dan met de hand ingekleurd. Die konden in de toverlantaarn.

Met deze lichtbeelden organisateerden zij educatieve avondjes over het Heilige Land, zodat de medegelovigen in Nederland met eigen ogen konden zien hoe het volk Israel achter Abraham aan door de woestijn was getrokken. Die foto's hebben over de hele wereld gezworven en zijn uiteindelijk in de kelders van het Joods Historisch Museum beland.

Bijbels als ik ben opgevoed raken de plaatjes een gevoelige snaar. Moet almaar denken aan de diverse kinderbijbels in ons ouderlijk huis. We hadden denk ik een Anne de Vries-kinderbijbel met illustraties van C. Jetses, maar mijn moeder had ook een kinderbijbel uit háár jeugd, met prachtige ingekleurde inplakplaatjes. Daar las ze vanwege jeugdsentiment soms ook uit voor.

- Mijn eigen boekbespreking op BoekbladLeest
- Foto's van Eric en Edith Matson

De Fiets Afhandel Centrale

De fiets van RoRo7 was weggeknipt bij het CS en staat al dagen bij de AFAC. De AFAC? De Amsterdamse Fiets Afhandel Centrale. Typisch een geval van eufemisme. Je fiets is weggeknipt van de fietsflat en dan mag je hem ver buiten de stad afhalen. De AFAC is een wonderlijke plek in het westelijk havengebied, ver voorbij de allerverste Praxis.

Of ik haar even wilde brengen met de bolide. Natuurlijk wilde ik dat. In de hoop dat ze ruzie ging maken. Maar dat deed ze helemaal niet. Ze gaf netjes een beschrijving van de fiets en de fietstassen, en keurig een tientje en haar identiteitsbewijs. Alles ging even smooth, we waren binnen vijf minuten weer weg. Ik kon maar nauwelijks rondkijken en proeven.

Er rijden karretjes af en aan met nieuwe afgedankte fietsen. Ik had eerlijk gezegd sterke associaties met concentratiekampen en opgestapelde lijken. Het leek wel een massabegraafplaats. Behalve vele rijen vindbare fietsen is er ook een hoge schroothoop met totaal afgedankte fietsen. 'Die zijn dood', zei de AFAC-medewerker die ons naar RoRo7's fiets begeleidde.

Hij legde uit dat echt niemand die fietsen wil. Niemand komt ze halen. Fietseigenaren wier fiets weggeknipt is krijgen maar liefst drie maanden de tijd om hun fiets terug te halen. Na die periode komen er handelaren die er wellicht nog wat in zien om de fietsen op te knappen en door te verkopen. Als ècht niemand de fiets wil dan komt-ie op die schroothoop en wordt-ie vernietigd.

Op de vraag of fietsafhalers wel eens boos worden antwoordde hij: Je kunt er geen peil op trekken. Sommige mensen die alle reden hebben om boos te zijn zijn het niet, anderen die hun fiets midden/dwars op een voetpad of voor een ingang neergezet hadden worden woedend dat hun fiets is weggehaald.

Selig sind die Toten

Ter voorbereiding op zaterdag heb ik de ganse avond aan de iPod, de partituur en de piano gehangen. Het is werkelijk ondoenlijk om uit die 95 pagina's en die oceaan aan geluid je eigen partij te distilleren. Ik kan het niet! Help! Het is zo vermoeiend dat ik er bij in slaap viel. Stel je voor dat ik zaterdag de weg kwijtraak. Ik denk dat ik uit pure stress maar ongesteld ga worden.

Bobby probeert mij gerust te stellen met de kennis dat er maar liefst 120 alten komen. Ik hoef alleen maar in het midden te gaan staan en desnoods te playbacken. En bovendien zijn die meezingconcerten bedoeld als een festíjn voor amateurzangers.

Mischien gaat het leerproces via de combinatie beeld+geluid beter. Er zijn op YouTube ontieglijk veel filmpjes van deze muziek. Hieronder staan alle delen. U hoeft er echt niet naar te kijken, dit is puur lesmateriaal voor mijzelf.

'Ein Deutsches Requiem' bestaat uit 7 delen:
1. Selig sind die da Leid tragen
2. Denn alles Fleisch, es ist wie Gras
3. Herr, lehre doch mich
4. Wie lieblich sinds deine Wohnungen
5. Ihr Habt nun traurigkeit
6. Denn wir haben hie keine bleibende Statt
7. Selig sind die Toten

Teodora zingt 'Ein deutsches Requiem'

Teodora Ciucur zingt 'Ein deutsches Requiem' van Johannes Brahms.

Selig sind, die da leid tragen

Zaterdag mag ik meezingen in Ein Deutsches Requiem van Brahms in een meezingconcert. De inschrijving is al gesloten, maar dankzij connecties mag ik toch meedoen. Mijn zangdroom is groot, maar mijn carrière op dit gebied is beperkt. Ooit zat ik in een studentencaberetgroep, daarna heb ik nog eens meegezongen in de 'Missa Brevis' van Mozart, en behalve wat afgekapte cursussen zitten er niet veel grote zangprojecten in het vat. Heb dus een beetje faalangst.

Vannacht na het avontuur Almere Haven dus snel een versie van het Requiem van iTunes gedownload en zojuist na het werk naar Broekmans & Van Poppel gesneld voor de bladmuziek. Gelukkig hadden ze de partituur op voorraad. Dat wordt een avondje muziek lezen en luisteren.

Wat we gaan zingen:

Selig sind, die da leid tragen, denn sie sollen getröstet werden.
Die mit Tränen säen, werden mit Freuden ernten.
Sie gehen hin und weinen und tragen edlen Samen,
und kommen mit Freuden und bringen ihre Garben.
Selig sind, die da leid tragen, denn sie sollen getröstet werden.

'Ein Deutsches Requiem (1868) is geen Latijnse mis voor de doden zoals in de katholieke traditie. Het is een bloemlezing uit het oude en nieuwe testament, voor de 'gewone' mens door Luther in het Duits vertaald. Brahms wilde met de teksten een 'Requiem van de Mens' schrijven in plaats van een voor de doden. De teksten verhalen naast het perspectief van het hiernamaals dan ook menselijke aangelegenheden zoals leed, aardse vergankelijkheid, hoop en vooral troost. De (overigens niet zo vrome) Brahms appelleert met zijn requiem aan een universeel religieus gevoel. Hij wil de levenden vertroosten, óns soelaas bieden', vind ik bij ene Isa Stoffers op internet, die bij het Studentenkoor Amsterdam dit Requiem ook gezongen heeft.

Meezingconcerten

Beste Zakenrestaurant van Almere 2008

Vanavond aten we in Almere Haven. Waar? Almere Haven. Bij Brasserie Bakboord, in de Flevopolder geloofd & geprezen als het Beste Zakenrestaurant van Almere 2008. Aan het water. Wist eigenlijk nooit dat Almere aan het water lag. Wonderlijke ervaring: eerst kronkel je in het donker door allemaal woonerven en opeens sta je aan een haven voor je gevoel aan het einde van de wereld. Hier is Almere goed.

Toen we de trein uitstapten smeekte ik iedereen geen Amsterdamse arrogantie ten toon te spreiden en gewoon een avondje open te staan voor Almere. Fijn, al die ruime huizen en geen parkeerproblemen. Goed voor de kinderen. Toch? Maar ja, als ze zelf verdwalen temidden van de woonerven van Almere Centrum en Almere Haven, dan is het niet eenvoudig.

De tweede helft van de avond zat ik met Frances tussen de oproepkrachten en hoorden we sterke verhalen over het werken voor/onder ondernemers-echtparen. De huwelijkse spanningen die in de zaak worden uitgevochten. En over beoordelingsgesprekken, die invalskrachten niet krijgen. Alsof beoordelingsgesprekken een zegen zijn. Dus spraken wij over beoordelingsgesprekken als zodanig en de doelstellingen die je voorgeschoteld krijgt, zoals 'omzetverhoging' en 'beter voorraadbeheer'. Goh, verrassend. Frances en ik wilden alles horen! Glimlachend meebewegen, adviseerden wij, gewoon glimlachend meebewegen. Frances en ik gaan misschien wel een consultancy beginnen. Ons advies: Glimlachend meebewegen.

Een persoon keek me aan en zei verbaasd: U hoort toch bij het management? En dan zo lachen? O ja, zei ik, dat is dankzij het glimlachend meebewegen. En toeslaan als de tijd rijp is. Daar dacht hij wel een kwartier over na. Toen liet hij glimlachend weten dat hij het een goed advies vond en zo ging hij na het mooie diner gesticht huiswaarts. Naar Amsterdam.

'Je bent hol en het gouden licht vloeit je hoofd binnen'

Vanavond deden we de Gouden Licht Meditatie. Taoistisch, als ik het goed onthouden heb. Het was de laatste les van de zes. Vanavond mochten we Yin- en Yang-energie door ons heen laten stromen. Inademen was Yang (mannelijke, energie, goud, creativiteit), uitademen was Yin (vrouwelijke energie, donker, rust). De gedachten over de koppeling van 'mannelijk' aan de kwalificaties 'licht', 'goud' en 'creatief' tegenover die van 'vrouwelijk' aan 'donkerte' en 'rust' heb ik maar even geparkeerd.

Deze meditatie is methode om je energie een transformatie te laten ondergaan en te versterken. Je zou het het tweemaal per dag moeten doen. De beste tijd is 's morgens, net voor je uit bed stapt. Op het moment dat je voelt dat je wakker en alert bent, doe je het twintig minuten. Want als je net uit je slaap komt, ben je gevoelig en ontvankelijk.

De aanwijzing van Osho: 'Blijf liggen, op je rug. Houd je ogen dicht. Als je inademt stel je dan een groot licht voor dat via je hoofd je lichaam binnengaat, alsof er dichtbij je hoofd een zon opkomt. Je bent hol en het gouden licht vloeit je hoofd binnen en stroomt van daar steeds dieper en dieper totdat het bij je tenen weer naar buiten stroomt. Adem in met dit beeld voor ogen. Je hele lichaam zal er door gereinigd worden en het zal je vervullen met scheppende kracht. Dit is mannelijke energie.'

'Als je uitademt, verbeeld je dan dat een duisternis bij je tenen je lichaam binnenkomt, een brede donkere rivier komt via de tenen naar binnen en verlaat je lichaam via je hoofd. Dit is vrouwelijke energie. Ze zal je zacht en ontvankelijk maken, ze geeft je kalmte en rust. Doe het langzaam en als je net uit je slaap ontwaakt, is het gemakkelijk om diep en langzaam te ademen omdat je lichaam dan uitgerust, ontspannen is.'

Het was niet eenvoudig om het goed te doen, omdat het visualiseren veel trager gaat dan je adem. Dus al gauw doe je het verkeerd om. Maar ja, dat haden we allemaal. En Juf deed het zelf ook steeds fout, zei ze.

Je kunt deze meditatie ook doen als je gaat slapen – 's avonds. Mannie is daar erg goed in, vertelde Juf. Alsof je dat wilt weten. Als je tijdens de oefening in slaap valt, dan is dat goed, want dan dringt ze in het onderbewuste door en blijft daar haar werk doen. Maar er is ook een kans dat je er zo wakker van wordt dat je niet meer kunt slapen. Dat lijkt mij wel bij mij passen.

Het was dan wel de laatste les, maar volgende week doet Juf al een vervolg! Voor de couleur locale hoop ik dat Mannie er wel bij blijft.

De parafernalia

Wij hadden gedacht dat we met een paraplu niet langs de bewaking zouden komen, dus die hadden we allemaal in de auto laten liggen. Zuslief tikte een Feijenoord-poncho op de kop, maar ik dacht: liever een beetje nat dan met zo'n Feijenoord-poncho. Wat moet je daarmee in Amsterdam. Maar zij was na de wedstrijd redelijk droog. Ik heb haar gefotografeerd op een Feijnoord-toilet. Lijkt me wel een plaatje met eeuwigheidswaarde, voor in de annalen.

Dat we allemaal zo onvoorbereid kwamen! We hadden de weersvoorspellingen toch gelezen en hadden ons in onze regenpakken kunnen steken. Maar als je Amsterdam ArenA hebt bezocht geloof je niet meer in onbeschermde zitplaatsen.

Neef Jelle uit Leusden was als enige goed voorbereid met diverse jassen en regencapes en koekjes en drankjes in zijn rugzak. De rest kwam waren geheel doorweekt en verkleumd het stadion uit. De handen wit en verrimpeld alsof we uren in het zwembad hadden gelegen.

Waar is de herhaling?

Kaartjes voor Ajax-NEC waren niet te krijgen dan viavia, en viavia konden we niet bij elkaar krijgen, dus het werd De Kuip. Feijenoord-Heereveen. Dat heet een 'ongevaarlijk' wedstrijd te zijn dus die kaartjes zijn daags tevoren nog gewoon te krijgen bij de Primera-winkels in heel Nederland. Ook in Amsterdam. Bobby belde nog: zullen we die van € 42,50 nemen, of die van € 18,50? We waren het eens: zeven keer € 18,50 was wel genoeg. Ons bint zunig.

Dat hebben we geweten, want voor die € 18,50 mochten wij in vak Y. achter het doel, onder het vak van de supporters van de bezoekende partij. Dat is allemaal met hoge glaswanden afgeschermd zodat je geen kroketten en blikken bier in je nek krijgt. Maar Het regende pijpenstelen en tegen de regen waren we hier níet beschermd. En die kwam met bakken uit de hemel.

De eerste helft was ook nog eens pet. Het werd 1-0 voor Heereveen en de Heereveeners zongen vlak achter ons zeer luid en aanstekelijke hun clubliederen, dus als Amsterdammer van Noorderlijke komaf met familie van Oostduitse komaf moesten we toch een beetje uitkijken dat onze sympathie niet perongeluk oversloeg naar Heereveen. Want we zaten wel tussen de Feijnoorders. Vlak na de pauze, toen wij onze warme chocomel nog moesten innemen sloeg Heereveen alweer toe en was het 2-0.

Het is wel moeilijk diepte zien in zo'n veld als je achter het doel zit. Normaal op tv zie je alles van links naar rechts en de camera zoomt in op de details. Eerlijk gezegd was ik vaak een beetje in gedachten of bij de wonderlijke personages zo om me heen, en daardoor heb ik geen van de doelpunten gezien. Als je live kijkt denk je wel regelmatig: Waar is de herhaling?

De wedstrijd eindigde goddank in 2-2. Het laatste doelpunt in de laatste minuut. Wat een volk, voetbalsupporters. Elke zondag naar De Kuip. Wat een fanatisme. Wat een emotionaliteit. Veel roepen, brullen, klappen, slaan schoppen, juichen, klappen. Voetbal als uitlaatklep voor frustraties. Elke keer als iemand iets niet naar hun zin deed scholden ze ze uit voor joden.

PS. In de krant lees ik dat het een enorm spannende wedstrijd was. 'Het scheelde niet veel, maar Feyenoord is zondag toch ontsnapt aan de vierde competitienederlaag op rij. De thuiswedstrijd tegen SC Heerenveen eindigde in 2-2, na een achterstand van 0-2. Invaller Michael Mols bracht in de blessuretijd op curieuze wijze de gelijkmaker op zijn naam. Het zwaarbevochten punt voelde bij het geplaagde Feyenoord aan als een overwinning. Met opgeheven armen en een kleine ereronde namen de Rotterdammers afscheid van het alsnog tevreden gestelde publiek.'

'Het publiek had er zin in. Het leek ook wel of het legioen harder dan anders zong. Alsof de fanatieke fans van Feyenoord hun steun aan trainer Verbeek en zijn spelers extra wilden benadrukken. Maar SC Heerenveen had de wedstrijd aardig onder controle. Zoals wel vaker dit seizoen kwam Feyenoord slecht uit de kleedkamer voor de tweede helft. Het wanhoopsoffensief van Feyenoord leidde tot een aantal kansen. Mols beloonde in de extra tijd alsnog de grote werklust bij het karaktervolle Feyenoord door van dichtbij de bal met zijn hoofd over de lijn te drukken.' (Bron: Nu.nl)

En wij waren daarbij.

Ajacied

We worden ook naar de zaal geleid waar de wekelijkse personferenties plaatsvinden, met achter de tafels met de talking heads en de logo's van de sponsoren. Aegon en Adidas, zo begrijpen wij nu, betalen samen 20 miljoen euro en die namen staan daarom wel vijftig keer op dat bord. Audi staat er maar één keer klein, want Audi stelt slechts 30 bolides per seizoen ter beschikking.

We zetten elkaar tig keer op de foto ter herinnering, later zal dat geweldig zijn. We kopen vlaggetjes, sleutelhangers en een beker als herinnering. Zodra ze thuis zijn zetten de jongens de foto's op hun schoolblog in de hoop dat hun vrienden van Hansa Rostock onder de indruk zijn van hun Nederlandse avonturen. Als Feijenoorder is Bobby vooral bezorgd dat deze foto bekend wordt.

Met Kwik, Kwek & Kwak naar Amsterdam ArenA

De Duitse neefjes (Kwik, Kwek & Kwak - Tick, Trick & Track auf Deutsch) zijn overgekomen. We hebben voetbal-weekend, te beginnen bij het Ajax-Museum, mét rondleiding. Bobby is vóór Feijenoord, eigenlijk, en daarom gaan we morgen naar De Kuip, maar vandaag doen we Ajax. Ik probeer nog even een ander programmavoorstel, zoals het Waterlooplein, lijkt me leuk, maar de neefjes zijn alleen maar voor voetbal. De controverse Ajax/Feijenoord interesseert ze niet, zij zijn van Hansa Rostock.

Joris de Ajax-gids vertelt opschepperig over hoe succesvol en uniek Ajax is. 29 keer Nederlands kampioen, 17 keer Nederlandse Bekerfinale, 4 keer championsleague, 2 keer Wereldkampioenschap, 1 keer Uefacup, enzovoort. Ik mis de helft, maar de neefjes onthouden alles. Joris geeft toe dat de kwestie met het gras nog steeds niet opgelost is. Dat komt doordat het geniale dak onvoldoende zonlicht en wind toelaat. En daarom zijn er nu op het gras gigantische ventilatoren en daglichtlampen geplaatst.

Klik op de foto en zie ons op ware grootte!

Tussen beginnen en ophouden

Ik had het boek cadeau gekregen en het lag al een tijdje naast mijn bed: Een levensregel voor beginners. Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijks leven van ene Wil Derkse. De man is filosoof / scheikundige, en directeur van het Soeterbeeckprogramma voor wetenschap, samenleving en levensbeschouwing aan de Universiteit van Nijmegen. Behalve gehuwd en vader is hij ook als lekenlid verbonden aan een benedictijnse abdij.

Ik had er een paar keer in gelezen, geboeid, maar het is niet het soort boek dat je in een ruk tot je neemt. Je moet er stukjes van genieten en overpeinzen. Herkauwen. Waar een tekst je raakt leg je het boek weg en ga je erover peinzen wat je precies raakt en waarom. Die manier van lezen heet lectio divina. Herkauwen. Gisteren zag ik dat dit boek in onze spiritualiteitsspecial (met dank aan RoRo7) op nummer 6 staat van de theologische titels van jet moment. Dus vanochtend ben ik door gaan lezen.

Theologisch zou ik het niet meteen noemen. Het wordt trouwens ook verkocht als managementboek. Zelf vind ik het vooral een wijs boek dat goed te gebruiken is bij bespiegelingen op je leven, op het samenleven in kleiner en groter verband, en bij samenwerken.

Wil Derkse vertaalt het benedictijnse leven naar samenlevings- en samenwerkingsvormen buiten de kloostermuren. Volgens hem is de benedictijnse spiritualiteit ook uitermate geschikt voor gezinnen, scholen, bedrijven, orkesten, ziekenhuis, om maar wat te noemen. Zij is weinig spectaculair, down to earth en sluit aan bij een spreuk uit de Zen-traditie: 'Voor de verlichting: hout hakken en water putten; na de verlichting hout hakken en water putten'.

In dit boek past hij de monastieke geloften toe op het leven binnen organisaties en gaat hij in op benedictijns leiderschap (mensen stimuleren tot groei), benedictijns 'tijdsmanagement': de moeilijke kunst van het beginnen, de nog moeilijker kunst van het ophouden en de moeilijkste kunst van het vinden van de juiste houding tussen het beginnen en het ophouden, waardoor je het nooit meer 'druk' hebt. Vanuit de levensregels die Benedictus bedacht voor monniken en nonnen gaat een grote rust en kalmte uit, die oplevert dat er veel meer gedaan wordt dat in een gehaaste en gestresste leefomgeving, thuis, op kantoor of school. Héél leerzaam.

- Wil Derkse, Een levensregel voor beginners. Benedictijnse spiritualiteit voor het dagelijks leven, LannooCampus, € 12,95, isbn 9789020941845

Apparatenstress

Dit was de week van de apparatenstress. In de Frankfurter Hof vorige week viel in de nacht van 15 op 16 oktober om 00:00 uur de connectie met mijn provider weg. Sinds een tijdje heb ik een telefoon van de zaak. 'n Eenvoudig modelletje, geen iPhone zal ik maar zeggen, maar ja een gegeven paard... etcetera.

Ik wist onmiddellijk wat er aan de hand was. Van de zomer had ik namelijk enveloppe met inhoud van de holding ontvangen waarin stond dat ze overgingen van Telfort naar T-Mobile en wat ik waarschíjnlijk op 24 juli (onder voorbehoud) aan handelingen zou moeten doen. Veel. Zo'n dik pakket papier met kleine letters. Na 5 keer niet begrijpen besloot ik het aan de elementen over te laten. Mijn telefoon bleef het doen al die tijd.

Maar ja, Nieuwe Baas die nog maar sinds juli in dienst is heeft een kekker telefoontje dan het mijne uit het stenen tijdperk, dus dat wilde ik ook wel. Dat is natuurlijk de goden verzoeken: naar de holding bellen om uit te leggen dat de brief kwijt is, dat je er niets mee gedaan hebt, dat ook de nieuwe sim-kaart pleitos is, en dat graag je dat nieuwe kekke modelletje wilt...

Maar er zat een nieuwe medewerkster op de telefonieafdeling en die vond het best. Zij liet een nieuwe telefoon en een nieuwe simkaart sturen. De uitdaging van vandaag: de telefoonnummers van de oude telefoon overzetten naar de nieuwe en de diverse simkaarten (de)activeren. Alleen al hierom is het een grote vreugde om jonge mensen om je heen te verzamelen. Die hoeven niet eens gebruiksaanwijzingen te lezen. Iris zegt het te begrijpen, want haar moeder kan óók geen mobiele telefoons lezen. Nadat ik uit een urenlange meeting terugkeerde werkte alles.

Een week zonder mobiele telefoon is een wonderlijk verschijnsel. Er viel ineens helemaal niet meer gezellig met deze en gene te sms-en.

Er was deze week nog véél meer apparatenstress. Zo was mijn computer op zwart gegaan nadat ik was gaan 'defragmenteren'. En zo had ik na het 'synchroniseren' ineens nul-komma-nul muziek meer op de iPod. Dat heb ik zelf opgelost, trouwens. Nadat ik 1355 in iTunes nummers aangevinkt heb. Maar daar zal ik maar niet verder over uitwijden.

Voor de duidelijkheid: ik heb weer telefoon, op mijn gebruikelijke nummer.

Jongste Nichtje in Zululand

Ze is nu geloof ik ongeveer een week over. Hoe zou het zijn? Jongste Nichtje in Zululand, het klinkt als een racistisch kinderboek van jaren her. Maar het is geen jaren her, en geen kinderboek, het is nú.

It runs in the family, zei ik al eerder, dus zal het iemand verbazen dat ze een blog is begonnen? Ze kan niet alleen goed pianospelen en tekenen, schrijven kan ze ook al!

Ik citeer een stukje: Sawubona! ‘Hallo’ in het Zulu. Hoe gaat het met jullie? Een vraag die ik niet kan vergeten te stellen voordat ik verder vertel over mijn leven hier. ‘How are you’ is een onvergetelijke vraag die als eerste wordt gesteld; nog voor dat je je aan elkaar voorstelt. Het begon al toen ik in Johannesburg ruim zeven uur moest wachten op mijn volgende vlucht. Heerlijk genietend van mijn warme chocolademelk, kwam de ober geregeld even langs om te vragen of alles goed met me ging. Ik vond het eerst maar een beetje raar, overigens wel grappig, maar ik kreeg al snel door dat dit een bepaalde gewoonte is, vooral denk ik onder de zwarte Zuid-Afrikanen. In het vliegtuig naar Pietermaritzburg heb ik met witte Afrikanen gepraat, die helemaal niet zo gebrand zijn op hoe het met je gaat.'

Ik hoop dat ze daar te Pietermaritzburg een computer onder handbereik heeft en veel gaat verhalen!

thirzalangeraar.waarbenjij.nu

Loewe-Opta T1 Line 2001

Wat is internet toch geweldig! Terwijl ik al naar het werk moet sneller toch nog snel een plaatje gevonden van mijn eerste radio. Sweet memories. Zie hieronder. Ik was er zo happy mee als nu met mijn iPod. Ik had 'm mee in bed, met oortelefoontjes, en lag uren te luisteren. Eindelijk kon ik meepraten op school. Radio Veronica was het helemaal, met dj's als Joost den Draaijer, Ferry Maat, Eddy Becker en Cees van Zijtveld en elk hun eigen jingles...

Geen idee waar het radiootje gebleven is. Op enig moment zal ik het wel een lelijk snertradiootje zijn gaan vinden met een blikken geluid. Wat het ook was. Maar ik zou hem nu wel graag in mijn douche hebben staan. Soms is het erg jammer als je zo opruimerig en weggooierig bent.

Angie

Op de radio terwijl ik sta te douchen: Angie. Herinneringen! Ik was een jaar of zestien en had mijn eerste zelfverdiende radio. Een oranje van het merk Loewe Opta met een handvat en een oortelefoontje. Verdiend bij de medicijnen- en hondevoerfabriek Leo, waar we doosjes vrouwden en tubetjes zalf in doosjes duwden.

Die radio was mijn kostbaarste bezit. Mijn moeder was namelijk van oordeel dat popmuziek verderfelijk was en ze wilde niet dat wij daar naar luisterden. Maar de nieuwe tijd was uiteindelijk niet tegen te houden.

Ik was helemaal met mijn radiootje vergroeid, vooral vanwege dit nummer Angie, dat wel elk uur op de radio was.

Een multidimensionaal transformatief proces

Zal ik een avondje pianospelen of toch naar het meditatieklasje? Het dilemma van de dag. Liefst bracht ik een avondje met Vespa door op de bank, maar omdat het klasje alweer bijna klaar is ben ik toch maar gegaan.

We deden weer Kundalini. Het programma is zeker op. Het was weer een partijtje schudden, dansen, luisteren en stilzijn. Ik ben nu al wat gewend en doe gewoon mee, zonder in-de-weerstand-te-schieten. 'Kundalini' staat voor energieen. Door te schudden breng je vastzittende energieen in beweging en schud je je ballast van je af. Deze meditatie is een methode om los te komen van de spanningen van de dag.

Juf wil altijd napraten. Dan moeten we allemaal vertellen wat er met ons gebeurd is. Dan volgt er een heel potje gestamel, want wat zeg je erover? 'Ik had vandaag heel veel gedachten...' Eerlijk gezegd vind ik dat die ontboezemingen een beetje afbreuk doen. Ik lag net zo lekker ontspannen op het matrasje, en als het gedaan is wil ik graag naar huis. 'Hoe voel je je?' 'Wat heb je ervaren?' Zeg ik eindelijk eens een uur of wat niets, moet ik dáár weer over praten.

Het is allemaal niet zonder gevaren, lees ik nu op een website over Kundalini. 'Een plotseling ontwaken van Kundalini-energie kan ernstige psychische problemen veroorzaken, maar ook lichamelijke klachten. Het is mogelijk dat mensen die in feite een spiritueel ontwaken ervaren extreme psychische reacties krijgen, en ten onrechte tot psychiatrisch patiënt worden bestempeld.'

'Door verkeerd beoefenen van spirituele technieken kan de Kundalini voor grote problemen zorgen, zoals psychose. Veel mensen van wie de Kundalini-energie onverwacht is vrijgekomen weten niet wat er met hen gebeurt. De bestaande maatschappelijke onwetendheid over dit multidimensionale transformatieve proces maakt het moeilijk om medische of alternatieve hulpverleners, of geestelijke raadslieden te vinden die de symptomen herkennen, zeker wanneer ze sterk fysiek zijn. Steeds weer horen we verhalen van frustrerende, soms wanhopige bezoeken aan artsen, healers, therapeuten etc. die het niet begrepen, noch konden helpen bij de talloze pijnen en problemen die een razende Kundalini-energie ontketent.'

Help! Waar heb ik me in begeven?

Onze Vrienden van de Accu-Service

Vanmorgen eerst gewoon gestart en weggereden, even gestopt voor een boodschapje en toen startte de bolide niet meer. Raar tikkend geluid vanonder de motorkap. Gelijk een potje schelden op de garagehouder, vuile oplichter was het, ik wist het wel, en toen maar Onze Vrienden van de de Wegenwacht gebeld.

Pech onderweg is eigenlijk best leuk, want de Vrienden van de Wegenwacht lossen alles op en het is uitermate leerzaam. Lastig alleen dat je veel en veel te laat komt bij waar je naar toe zou, maar daar valt werkelijk niets meer aan te doen. Wat we onder meer geleerd hebben is dat de garagehouder er niets aan kon doen. Een accu begeeft het gewoon op enig moment. Dat moment is niet te voorspellen. Doorgaans gaat een accu drie à zes jaar mee.

De Wegenwacht heeft sinds enige tijd een aparte Accu-Service, met een aardige monteur die alles van accu's weet en vóór ons reeds zeven accu-problemen had opgelost. Hij licht alles met wetenschappelijke nauwkeurigheid door en stelt dan pas een goed onderbouwde diagnose. 'Het is niet de dynamo, kijk, het is niet de startmotor, kijk, het is de accu, kijkt u maar mee.' Accu vernieuwen, luidde dan ook zijn advies. (Wij van de Accu-Service Adviseren een Nieuwe Accu.) En daarna kun je diep dankbaar, met een gerust hart, en 121 euri lichter, weer verder rijden.

Ruim twee uur later dan afgesproken arriveren we op het verjaarspartijtje. 'Wij kunnen er niets aan doen. Ook James Bond heeft op een dag een nieuwe accu nodig', was Bobby's conclusie over de belevenis van de dag.

Attacca Emsemble

Gisteren in de trein toen we even wakker werden vroeg Vinnie: 'Zullen we evalueren? Wat was jouw hoogtepunt van Frankfurt dit jaar?' Ik dacht een poosje na, en kon niet anders zeggen dan dat het een aaneenschakeling van hoogtepunten was geweest. Een beetje multi-orgastische week, zeg maar. In overdrachtelijke zin.

Daar mag je best even van bijkomen, zou je zeggen, maar er kwam vanavond meteen een nieuw hoogtepunt overheen. Ik was uitgenodigd naar een concert met muziek van Philip Glass door het Attacca Ensemble, een projectkoor. Het was een geweldige ervaring. Hallucinerend. Duizelingwekkend. Woorden schieten tekort.

Voor wie hem niet kent: Philip Glass is een van de grondleggers van de zogenaamde minimal music, een traditie die is ontstaan in New York in de jaren zestig en zeventig, waarin herhaling van korte ritmische motieven de basis vormt. Het meest bekend uit deze periode zijn het vier uur lange 'Music in Twelve Parts' en ook de opera 'Einstein On The Beach', die zowel voor de muziek als voor het theater als een mijlpaal geldt. Philip Glass heeft vele fans, dus er was veel animo. Het concert heeft vorig weekend twee keer plaatsgevonden in Amsterdam, vanavond was het in Utrecht.

Voor de pauze kregen we 'Knee Plays' uit Einstein on the Beach en 'Vessels' uit de film Koyaanisqatsi, en na de pauze 'Another Look at Harmony', een stuk van 50 minuten, opgebouwd uit korte motieven die voortdurend worden herhaald. Van de zangers vraagt dit stuk ontieglijk veel concentratie en uithoudingsvermorgen, vanwege de continue variaties binnen de herhalingen en de complexiteit van de door elkaar verweven lijnen. Onbegrijpelijk hoe ze bij de les bleven. Het is volstrekt anders om dit soort muziek live te ondergaan dan op een cd. Niet alleen het publiek, ook het koor was na afloop héél opgetogen.

Een grote verrassing was ook dat ik de oprichter en aanstichter van het koor bleek te kennen: Feico D. Doordeweeks overdags doet hij geheel andere dingen dan zingen. Zo was hij de afgelopen week ook te Frankfurt. 'Je reinste topsport', zei hij. Over dit concert. En dat ze nog een keer en Zeeland gaan optreden en dat er dan waarschijnlijk een geluidsopname wordt gemaakt.

Het Attacca-Ensemble zelf over het concert

Oude en nieuwe boeken

Filmpje over de Sony eReader speciaal voor Elz en Vinnie, omdat jullie net als ik zowel in oude en nieuwe boeken als in hedendaagse gadgets geinteresseerd zijn! Na de treinreis van Frankfurt Flughafen terug naar Amsterdam door het donker en daarna nog 12 uur slaap ben inmiddels wel een beetje afgekickt van de Buchmesse, maar nog niet helemaal. Een eReader wil ik nog steeds.

Toch is alles weer wat gewoner hier. Zo ben ik vanmiddag even in de bolide geen en weer gesjeesd naar Driebergen, VROEM VROEM, waar ik een mooi oud boek voor een vriendin kocht als verjaarscadeau. Zij heeft haar roots in Nieuw Guinea en is daar erg mee bezig. Via Antiqbook.nl kwam ik terecht bij een antiquariaat genaamd Des Indes, dat helemaal geen boekwinkel bleek maar gewoon een woonhuis. Nou ja, gewoon: een heuse villa in het groen! De antiquair bleek ook nog eens een lieve lezer van ons vakblad te zijn. Kortom: small world...

Ontmoetingen op het damestoilet

'Wie weet wat je nog meemaakt', mailt RoRo7 me opbeurend als ik meld dat er van mij waarschijnlijk geen berichten meer te verwachten zijn. Ik ga nog maar eens naar de wc, wat telkens een heel gedoe is, omdat er veel te weinig wc's zijn hier op de verdieping. Vooral bij de dames staan lange rijen.

Ik had gisteren een hele verhandeling tegen Vinnie over wat er allemaal te zien valt op het damestoilet. Het is wel een beetje een raar onderwerp, maar het is echt een onderwerp. De hele dag lopen dames zich kek te houden, maar daar in de rij voor de toiletten storten ze in. En dat moet dan voor de spiegel weer opgefluft worden. Tikje eerloze momenten. Erg leuk wel om naar te kijken.

Laat nu Annette P. op onze website ook over haar wc-bezoek geblogd hebben. Wat ze daar allemaal hoorde! Onder meer over haar oude baas. Ik heb haar e-mail adres niet bij me, wilde haar graag complimenteren voor haar geestige bijdragen. Sta ik in de rij, komt daar Annette P. uit een van de toiletten! Er zijn nog tig wachtende voor mij, dus ik heb dus wel even tijd om te kletsen. 'Leuk stukje had je', zeg ik. 'Er komt er nog eentje', belooft ze, 'maar dan stop ik.' En dan: 'Ik doe er erg mijn best op.' 'Ja dat zie ik,' beaam ik, 'het is dan ook erg leuk. Al die niveaus. Mai.' 'Het erge was,' zegt ze na een korte stilte, 'dat ze ook over mij roddelden.' 'En dat schrijf je dan niet op?' 'Nee, wat denk je, ik moet aan mijn reputatie denken.'

Inderdaad RoRo7, ook al wil men het niet, men maakt zo weer wat mee! Een nieuwsbericht wordt dit niet, maar wel een stukje!

'Are you retiring soon?'

Nu onze laatste dag is aangebroken blijkt Vinnie toch ook nog een net pak in zijn koffer te hebben. Jong en strak. Een bijzonder moment deze beurs was toen de Brusselse Fran D. aan mij vroeg: 'Are you training your young employee? Are you retiring soon?' Misschien dat de beursvermoeidheid erg tekent. Verder is Fran D. best aardig.

Vinnie is helemaal op en top de jonge reporter, stapt zonder enige terughoudendheid op alles en iedereen af en geniet er met volle teugen van. Hij komt ook steeds beeldschone oud-studiegenotes tegen.

'Wat jammer dat we vandaag alweer terug gaan! Mag ik volgend jaar weer', vraagt hij een paar keer per dag, en voegt er dan enthousiast aan toe: 'Dan ga ik de hele week.'

Vandaag gaat hij vijf stukjes schrijven. Bij mij is het op. Ik hoop nog wel een nieuw pak te scoren in Frankfurt downtown. Zo'n mooie als mijn zilveren pak eerder dit jaar in Wenen.

eReaders

De eReader is helemaal hot hier te Frankfurt. Bij de stand van Libreka kun je er een aantal vasthouden en kijken en op knopjes drukken. Het is er helaas aan een stuk door heel erg druk, dus ik heb er een paar keer tevergeefs staan wachten. Ik ben ongeduldig en denk dan: Later maar. Op het gevaar af dat ik er nooit een vasthoud. Want Luigi had wel geduld en heeft na tien minuten wel het ding kunnen aanraken.

Hier in Nederland hebben we nog nauwelijks eBooks en eReaders. Ja, we hebben de Iliad, maar die is het niet. Die is te zwaar, voldoet niet aan de gemakken van de iPod en iPhone. Het wachten is op de Sony en/of de Kindle. Die zijn in de USA te koop, en komen langzaam maar zeker naar Europa, maar al zou je hem nu kunnen kopen, dan kun je er hier nog weinig mee. De uitgevers hebben de rechten zo beschermd

Er was op de stand weer een nieuwe kleine mooie. Ik heb er een poosje van een afstandje naar kunnen gluren. Echt een hebbeding. Past in een beetje jaszak. Stel je voor dat je daar al je lectuur op kunt laden en lezen. Nooit meer kilo's boeken en rtijdschriften mee. Het leven zou veel lichter worden. Misschien was het de Raedius eInk, te zien op YouTube.

Ongetwijfeld gaan nu enige lieve lezertjes gruwen en roepen: Het papieren boek gaat nooit verloren. Nee. Nooit. Lucie Theodora hou op met die eOnzin. Hou je mond. Je bent geen echte literatuur- en cultuurliefhebber als je van 'e' houdt. Echte literatuur- en cultuurliefhebbers houden alleen maar van papier. Dan zwijg ik en denk ik stilletjes voor mij uit: de tijd zal het leren.

Charme-offensief

Nou, nog eentje dan, wederom met dank aan Vinnie. Nieuwe Baas en Marketeer doen hier aan charme-offensief en brengen onze lieve lezertjes weer taartjes. Want wij zijn immers jarig.

Ik heb het bij het intercollegiale etentje afgelopen dinsdag nog even nagevraagd hoe bijzonder het is dat wij 175 jaar zijn. En dat is het. The Bookseller is 150 jaar, het Deense Bogmarket 155 jaar. Wij zijn de oudsten!

Al onze lezertjes zijn heel blij met ons, zo hoor ik van Nieuwe Baas en Marketeer. We zijn zo goed op de hoogte en zo kritisch. Soms wel te. Het is haast onverdragelijk. Maar we zeggen glimlachend: dank u wel.

Streepjespak

Vinnie heeft een iPhone en maakt daar steeds foto's mee, die hij stante pede de wereld kan inzenden. Dus ook naar mijn mail. Ik ben heel jaloers, want ik heb alweer 80 foto's, maar geen kabeltje mee. Mijn hobby met de zelfontspanner heb ik al veel toegepast. Vinnie en ik op een herfstbladerpad, Vinnie en ik aan het typen op verschillende locaties in deze wereldstad, Vinnie en ik die Bratwurst eten, Lucie Theodora met Nieuwe Baas en een Hoge Heer uit dineren in de Frankfurter Hof... Ja ja, het is helemaal Het Volle Leven hier!

Vinnie wil graag dat ik deze foto op het blog plaats. Ik zit hier op een dak van de Buchmesse, we eten een broodje Currywurst. Een van de vele vreugden van Frankfurt: worst. Maar het broodje had ik even uit beeld gelegd.

Nou vooruit dan maar, die foto, want er hangt wel weer een anecote aan. Maandagmiddag in de opmaat naar Frankfurt zaten Vinnie en ik te beppen over wat we mee zouden nemen (boterhammen voor in de trein?) en wat we aan zouden doen. ('Hou op! Jullie lijken wel een echtpaar,' zei Bien). Vinnie dacht dat hij een pak aan moest. Welnee, zei ik, dat doet er helemaal niet toe. En bovendien ben je journalist! Casual is helemaal goed. Maar hij had wel een punt, bedacht ik maandagavond, laat ik mijn pak weer uit de kast trekken.

Blijkbaar zijn we allebei nogal beinvloedbaar. De uitkomst van de discussie blijkt dat ik in een streepjespak op de Beurs verscheen en Vinnie in spijkerpak. Waarvan acte.

Old Men Shouldn't Carry Heavy Church Statues

Het heeft dan wel niets met Frankfurt te maken, maar dat is ook wel fijn. Ik kan toch niet uit de school klappen over alles wat ik zie en hoor. Daarom is het heel fijn dat mijn liever lezertjes mij onderwerpen voor m'n blog aanleveren. 'Zijn die katholieke kerken waar jij heen gaat ook zo aan het vergrijzen? Dat schijnt toch wel een probleem te worden!'

Gisteren hier Luigi gesproken. Ze heeft mijn suggestie over het fotoboek over 'haar' gelezen, maar gaat het helemaal niet kopen.

Gastland

Fascinerend om een tentoonstelling over Turkse literatuur te zien. Behalve de Nobelprijswinnaar van vorig jaar Orhan Pamuk is bijna geen schrijver bekend van dat land.

Ik vind dat Turkije het mooi gedaan heeft. Het is dat ik vergeten ben het snoertje van mijn camera mee te nemen, anders kon ik het laten zien. Het thema is veelkleurigheid en dat was ook de boodschap die de Turkse president Abdullah Gül gisteren bij de Officiele Opening uitdroeg. En dat literatuur zo belangrijk is voor begrip tussen mensen. En dat het stapje voor stapje vooruit gaat met de vrijheid van meningsuiting. Je geloofde hem zo.

Pamuk benadrukte in zijn speech dat de vrijheid van meningsuiting geen vanzelfsprekendheid is in Turkije, en dat de overheid al heel lang zegt dat het vooruit gaat. Hij vertelde ook hoe hij 18 jaar geleden voor het eerst op Frankfurt was en zich zo nietig voelde. Zoveel uitgeverijen, zoveel boeken, zoveel landen, zoveel talen... Wie zou ooit iets van hem willen lezen. En nu is hij wereldberoemd. Hij probeerde al zijn honderden collega-auteurs, die dat ook zouden gaan denken, denk ik een hart onder de riem te steken.

Vinnie en ik zaten bij de Opening trouwens midden tussen de Turkse journalisten, heel veel, die het allemaal zo opwindend vonden om in Frankfurt te zijn, dat ze voortdurend elkaar zaten te fotograferen. Maar dit terzijde.

De tentoonstelling is prachtig. Er zijn geen honderden, maar toch wel tientallen auteurs gepresenteerd. Niet een beetje, maar allemaal groot. Met grote foto's, een paar omslagen, en kleine tekst. Een vrolijke veelkleurige presentatie. De foto's spreken aan, aan die koppen lees je de veelzijdigheid en intelligentie af en daardoor word je nieuwsgierig. Op grond van hun portretten en de begeleidende tekst ben ik nu fan van de schrijfsters Pinar Kur, Tomris Uyar, Ayla Kutlu, Furuzan, Leyla Erbil, Gulten Akin, Sevim Burak, Birhan Keskin. Geen idee wat ze maken. De twee Turkse schrijfsters die wel het Nederlands vertaald zijn: Perihan Magden en Elif Shafak, kom ik op de borden niet tegen.

Er staan veel gekleurde kasten met Turkse boeken in diverse talen, maar ik vrees dat het niet de bedoeling is dat ik die steel.

Media Business Bed

Ze zeggen wel eens dat ik niet kan delegeren, dus heb ik daar de afgelopen maanden in geoefend. Wel, het bewijs is daar: als je delegeert, dan heb je ook wat. We zitten nu godbetert in het Mercure Hotel in Neu Isenburg. Neu Isenburg? Ja, Neu Isenburg. The place to be, grapt bij het Frühstück Wardy Poelstra van de Dummy-boeken, 'op de een of andere manier zitten wij altijd hier'.

Nee, het is géén Frankfurt. We zaten gezelllig in de ICE-trein te socialisen met Christiane Hardy (van Van Oorschot) en Yvonne Twisk (van Nieuw Amsterdam), toen wij er plotsklaps al uit moesten. Frankfurt Flughafen. Er is heus niets mis met het hotel. Zo ziet het bed er uit. Foto. Het kost tenslotte ook slechts 179 oiro per persoon per nacht. Excl. ontbijt. De wijn kost 14 oiro per glas. Elke taxi kost 21 oiro. Wardy weet uit ervaring dat het drie kwartier duurt met de taxi naar de Messe, 's morgens.

Uit ónze ervaring weten wij inmiddels dat het 30 minuten wandelen is naar de S-Bahn langs een lange laan met prachtige herfstbomen, en dan zo'n twintig minuten naar de Messe.

Vinnie en ik hebben al de Opening bijgewoond met honderden Turken en extreme veiligheidsmaatregelen, en een diner met de London Book Fair. Het was me wel weer een partijtje netwerken en dat voor de dinsdagavond: ik heb al zaken gedaan met Brussel, Kopenhagen, London en Beijing.

Whirlen

Vandaag deden we de meditatie 'No dimensions', ik geloof geinspireerd op meditaties van de soefi's. Het heette een oefening voor 'centering', een voorbereiding voor 'whirling'. Eerst deden we zes bewegingen, een half uur lang herhalen. Het ging erom ons met ons 'hart' en ons 'buikcentrum' (de 'hara') te verbinden. Daarna gingen we een kwartier wervelen, whirlen. En afsluitend een kwartier op de buik op het matje.

Was een bijzondere ervaring. Best inspannend. Je moest je heel erg concentereren om die bewegingen goed te blijven maken. En van dat whirlen werd ik heel erg duizelig, hoe langzaam ik het ook deed. De kunst was geloof ik om al je energie naar het energiecentrum in je buik te brengen. Dan werd je niet duizelig.

Mannie, de man van Juf, was ditmaal voorganger. Hij ging zich vooral bij het whirlen weer helemaal wild te buiten. Hij is een wonderlijke entity tussen het kleine groepje vrouwen dat stiller en sierlijker beweegt. Ik moet erg mijn best doen om niet te veel op hem te letten.

Deze meditaties heten 'dynamisch', en het idee is dat de stilte na de dynamiek veel groter is dan wanneer je zomaar een partijtje gaat stilzitten. Daarna wazzen we allemaal helemaal stil en zacht. Eitjes. Vanaf morgen ga ik vier lange dagen lang de krankzinnigheid van Frankfurter Buchmesse in. Dat is tollen en duizelen van een geheel andere orde... Zal het meditatiekussen mee? Zie ik mij een potje na-whirlen in de hotelkamer?

Rekken in het nieuws

De aardstromen om het B&B heen mogen dan sterk en goed zijn, Rekken zelf heeft geen goede vibes als het over nieuws gaat. Ik herinner me tenminste een paar dramatische berichten.

Zo kwamen een jaar geleden op de Berkel bij Rekken tijdens een bedrijfsuitje van Kruidvat twee medewerksters om. Ze vielen van een vlot met 18 medewerksters. Wij liepen langs de fatale plek. Er zijn een paar meter vooraf de stuw een paar borden die verwijzen naar de stuw en de verplichte kano-oversteekplaats. Je kunt je niet voorstellen dat zo'n klein watervalletje zulke fatale gevolgen kan hebben.

Verder herinner ik me uit het nieuws dat een maand geleden de 21-jarige soldaat Jos ten Brinke uit Rekken omkwam in Uruzgan. Het pantservoertuig waar hij in zat reed op een ‘geïmproviseerd explosief’. Zijn ouders hebben een kanoverhuurbedrijf.

Ook is de naam Rekken onlosmakelijk verbonden aan berichten over de TBS-kliniek en de justitiele jeugdinrichting aldaar. Er zaten eind 2007 veel jongeren zonder strafverleden, omdat de wachtlijsten in de jeugdzorg zo lang zijn.

Eeuwige dahliavelden

Nog nooit zoveel dahlia's bij elkaar gezien als dit weekend. Was met W. te wandelen in de Achterhoek, van Eibergen naar Rekken en weerom. Langs de Berkel. De dahliavelden hebben te maken met de traditie van bloemencorso's in vrijwel elk dorp.

In krap 30 uur hebben we heel veel bijzondere typen ontmoet. Het begon al bij de lunchroom De Lindenboom te Eibergen, alwaar een Joop Braakhekke look-alike alle dames in het dorp charmeerde. Behalve restauranthouder bleek hij ook zanger in een jazz-combo en hij nodigde ons uit voor het plaatselijke Bokbierfestival des avonds met live muziek.

We logeerden bij een spirituele B&B in de velden van Rekken, 1 km van de Duitse grens. Haar buren kweekten ook allemaal dahlia's en pompoenen. Al haar kamers lagen vol Happinez-en en Ode's en andere spiri-lectuur. In mijn wellness-kamer op een magnetisch matras in een boek liggen lezen over loslaten-en-leren-vertrouwen. Ze had ook een hutje achterin de tuin waar ze sjamanistische bijeenkomsten hield. Er gebeurt daar van alles! 's Middags was Blinde Kees uit Amsterdam nog geweest, die eens per maand de hele buurtschap magnetiseert. Ze had ook een cursus communiceren-met-dieren gehad met drie ezels. Onze medegasten waren een welgevormde Kampens sprekende sportmasseur uit het wellnesscentrum bij Busloo en een agent van de bereden politie te Nunspeet.

Dineren deden we net óver de grens bij een mooi historisch hotelrestaurant Oldenkott, van twee Nederlandse vrij jonge homootjes. Een man een man, een droom een droom. Dat hotel ligt op/aan het Noaberpad, wat ook weer allerlei wandelaars trekt. Behalve onze Kampens sprekende sportmasseur was daar ook een priesterachtig type uit Utrecht die in zijn eentje het Noaberpad liep. Er was ook nog een familie-etentje, en een bruiloft met live-muziek.

Vanmorgen bezochten we de Heilige Messe in een oud kerkje tegenover het restaurant. Het orgel speelde luid, de mannen en vrouwen zaten gescheiden, en het was mooi om een inkijkje te krijgen in het soort mensen dat daar woont. Over het Oldenkottse kerkje lees ik nu los en vast dat het daar in 1648 (na afloop van de Tachtigjarige Oorlog) pal op de grens gebouwd is om Nederlandse katholieken de kans te geven toch een paapse mis bij te wonen.

Tenslotte liepen we door een dichte mist (terwijl in West-Nederland de zon onbarmhartig scheen te schijnen) om het Zwillbrocker Venn. Er waren flamingo's beloofd, maar die lieten zich in de mist niet zien. Het is daar in de Achterhoek en over de grens práchtig voor een weekendje weg. We gaan denk ik een volgende keer maar wat langer dan 30 uur.

Haren

Toen ik laatst bij Luigi op de koffie was, zag ik dat ze het hier door mij aanbevolen boek Body Painting van Joanne Gair had aangeschaft. Voelde me erg gestreeld, dat iemand spontaan een mooi duur boek bestelt omdat ik zeg dat het mooi is. Wel Luigi, ik heb er weer één.

Ik noemde begin deze week al de tentoonstelling Hair in de Kunsthal te R'dam, maar omdat ik komende week naar Frankfurt ga en er de weekends erop ook al weer plannen staan, zie ik het er niet van komen en heb ik het boek maar vast besteld.

Gisteren kwam het al in de bus. Het is fantastisch. Koelbl vertelt in de inleiding hoe ze - zelf roodharig - haar hele leven al geobsedeerd is door haar. Dat daar zoveel betekenis wordt aangehangen, aan de kleur, de lengte, de vorm, het model, in het dagelijks leven, in het intieme leven, in de bijbel, in cultuurgeschiedenis...

Zes jaar heeft ze hierover gedaan. Eerst had ze gewoon mensen met bijzonder haar op straat aangeschoten, en had ze ze ter plekke gefotografeerd, maar die foto's bevatten zoveel afleidende informatie die afleidde van het onderwerp, dat ze de mensen meetrok studio's in. Mannen, vrouwen, oud, jong, mooi lelijk, hoofden, schedels, ruggen, snorren, baarden, borstpartijen (m/v), borsten (m/v), handen, schaamhaar (vooral v), benen...

Met vrouwen met heel lang haar of de meest fantastische kapsels heb ik niet zoveel. Ik vind het mooi, maar het lijkt me zoveel werk en lastig. Gekrulde snorren en mooie sporen van begionnende sterke baargroei vin dik ook mooi. Gruwen doe ik merk ik van teveel haar bij mannen, lange oeverloze baarden en ook haar dat het doorgroeit van de nek de rug in. 'Teveel' haar bij vrouwen vind ik mooi en dapper, vooral op de armen en benen, maar niet zwarte snorharen en zwarte haren om de tepels. Maar er staan schitterende foto's in, alleen al om je dit alles bewust te worden en de schoonheid te ervaren die Koelbl in bijna álle haardracht ziet.

Twee foto's zijn me vooralsnog het meest bijgebleven. Een portret van een prachtige brunette met vanaf haar navel tot aan haar voeten bovenmatige veel haargroei. Er een foto van twee mannelijke blondines, het lijkt wel een eeneiige tweeling, aardig op leeftijd, beiden met lang blond haar en een kale schaamstreek, waarvan de ene hele lieve vrouwenborstjes heeft.

Het leveren gaat bij Van Stockum dus heel snel!

Mulisch

Dit was het omslag van de eerste druk uit 1975 van de roman Twee vrouwen van Harry Mulisch, die vandaag in een oplage van meer dan een miljoen exemplaren Nederland en Vlaanderen in is gezonden. In het kader van de actie Nederland Leest.

RoRo7 en ik hadden er de afgelopen weken steeds discussie over. Er was geloof ik sprake van een actie tegen dit boek door lesbiennes op leeftijd. Onze discussies hieromtrent zijn repeterende breuk. Zij vindt het nog steeds niet kunnen, Harry Mulisch die over lesbische vrouwen schrijft, en ik op mijn beurt herhaal steeds: 'RoRo7, dat was 1975, 76, 77, lesbische actietijd ten top. Herlees het tenminste!'

Zelf zou ik het ook wel willen herlezen. Ooit had ik de eerste druk in de kast staan, maar die heeft een van mijn vele opruimwoedes niet overleefd. Ik kan me herinneren dat ik het indertijd met veel reserve las (Harry-Mulisch-die-over-lesbische-vrouwen-schreef,-dat-kón-toch-niet), maar dat ik het eigenlijk wel een mooi boek vond.

Alleen dat de vrouwen in dat boek zo nodig kinderen wilden, dat stoorde mij toendertijd een beetje. Lesbische vrouwen wilden geen kinderen, meenden wij, en daar waren we trots op. Dat zien lesbische vrouwen van tegenwoordig heel anders, heeft de tijd geleerd.

Een gevoeligheid heb ik over het boek ontwikkeld, omdat het in de jaren tachtig in de boekenkast in de studeerkamer van mijn nogal homofobe vader stond. Dat dat boek nou zijn informatiebron moest zijn. Ik moest het maar weer op de kop tikken en herlezen.

Net was ik bij de OBA. Daar had het me toch aangeboden moeten zijn, realiseer ik me nu, maar is niet gebeurd.

Er is een site met de omslagen van Twee vrouwen door de decennia heen.

Op naar Pietermaritzburg

Jongste Nichtje gaat volgende week voor een paar maanden naar Zuid Afrika. In de stad Pietermaritzburg in Kwazulu Natal gaat ze jeugdwerk doen. Het is vrijwilligerswerk, opgezet door Youth for Christ.

Het is een project dat ze helemaal zelf moet betalen, en voor een beetje support van familie en kennissen organiseerde zij gisteren een pianorecital. Zij speelde zelf. Zij speelt geweldig. In de Pieterskerk in hartje Breukelen. Zwager WJ zat er te glimmen in de kerkbanken, niet alleen omdat Jongste Nichtje zo mooi speelde, maar ook omdat zijn overovergrootvader in die kerk organist was geweest.

Ze speelde Chopin, Beethoven, Mozart en Yann Tiersen. Vooral die laatste vind ik hartverscheurend mooi en prachtig. Iedereen was trots op de heldendaad van deze solo-piano-recital. Eén mevrouw het publiek begon steeds net iets te snel te klappen. Bijna had ik haar toegefluisterd: Kunt u niet even met ons de laatste tonen laten wegsterven? Zij bleek Jongste Nichtje's pianolerares te zijn, die na afloop omstandig werd bedankt.

Het concert was een fijn familietreffen. Bijna iedereen was er: Nichtje met zowel haar nieuwe lover als haar Beste Vriendin, beide Neven, Broerlief en Zwager uit Parijs, Zwager uit Hilversum, en heel veel mensen van hun kerk. Met Nichtje, haar nieuwe lover, haar Beste Vriendin en Zwager uit Parijs heb ik in mijn bolide rondjes om de kerk te Breukelen gereden, over de stoep wel te verstaan. Zittend op de achterbank is de auto niet zo overweldigend, begreep ik van Nichtjes nieuwe lover.

Zwager (ik heb er nogal veel, zwagers bedoel ik, het gaat nu over die van de Philicorda) had trouwens sterke herinneringen aan een Toyota Celica uit zijn jeugd. Toen hij bij de groenteboer werkte. Daar was een indrukwekkende collega geweest met een Toyota Celica, die de auto altijd frontaal op de stoep parkeerde. Dat moet ca 1980 geweest zijn, dus toen had je ook al Toyota Celica's.

Filevrij Utopia (2)

Knip en plak uit Telegraaf en Volkskrant. De léngte aan files was vanmorgen iets minder dan normaal, maar het áántal files was aanzienlijk hoger. Om half elf stonden er nog tien files met een totale lengte van 35 km. De langste file (op de A12 tussen Zevenaar en Maanderbroek) was maar liefst 30,7 kilometer. Om negen uur 's ochtends stond er in totaal 208 kilometer aan files, een fractie minder dan de gebruikelijke 230 kilometer. Het aantal files lag met 39 flink hoger dan het normale aantal van 22.

De inzet van extra treinen door de NS op het traject Utrecht-Schiphol werd teniet gedaan door een wisselstoring. ‘De extra treinen rijden wel op dat traject, maar de treinen die er normaal rijden, worden omgeleid’, liet een NS-woordvoerster weten.

Het aantal zogenoemde telewerkers lag ruim 150 procent hoger dan normaal. De ANWB toont zich ‘opgetogen’ over de eerste resultaten. ‘Nederland is in beweging en mensen denken na over mobiliteit.’ Ook is de ANWB blij dat de files bij bijvoorbeeld Utrecht en Amsterdam minder lang waren.

Ik snap mezelf even niet. Waarom heb ik nu triomfantelijk gelijkhebberig zie-je-wel-dat-zoiets-niet-gaat gevoel? Het is toch alleen maar lovenswaardig als mensen en bedrijven en organisaties dit probleem aanpakken?

Freud

Restaurant Freud aan de Spaarndammerstraat heeft een zeer positieve recensie gehad in Het Parool, dus iedereen wil er wel eens naar toe. Het is een sympathiek initiatief, een restaurant waar mensen met een psychiatrische achtergrond werkervaring kunnen opdoen en scholing krijgen. Het idee is van beeldend kunstenaar Gerda Hahn en psycholoog/jobcoach Renske Kastelein.

Volgens de site werken er allemaal bijzondere mensen, zoals: 'bedrijfsleider met kopzorgen', 'cassiere die de tel kwijt is', 'technische medewerker met een schroefje los', 'barman die handig gebruik maakt van zijn ADHD', 'pr- medewerker met waanzinnige denkbeelden', 'creatieve kok met wisselende stemmingen', 'serveerster die alleen de stemmen van de gasten hoort'.

Het restaurant is mooi, smaakvol ingericht, maar toch ook eenvoudig. 'Wel reserveren, hoor. Anders wordt het hier een gekkenhuis,' staat op de site, maar het waren maar weinig tafeltjes bezet voor een woensdagavond. Misschien hebben ze net iets teveel geprobeerd er iets smaakvols & chiques van te maken en mag het wel iets aardser. Want het was ook weer iets te basic om werkelijk chique te zijn. Het personeel was niet zo excentriek. Mag van mij best 'n tikje waanzinniger.

De menukaart is beperkt qua keuze, maar erg lekker. A. eet vegetarisch, en er was welgeteld één vegetarisch voorgerecht en één vegetarisch hoofdgerecht. Ik nam lamsbout, en die was héérlijk.

De Spaarndammerstraat is voor de meeste Amsterdammers tamelijk uit de route, zo westelijk, het was altijd een beetje een rare straat achter het spoor. Hij wordt langzaam bij de stad getrokken, nu in de westelijke havens ook weer nieuwe wijken komen. Er ligt - herinnerde ik me gisteravond ineens - een aardig trauma van zo'n 22 à 23 jaar oud. Ik was er eigenlijk nooit meer geweest. Hè ja, trauma, vertel, zeurt A. Uiteindelijk hebben we de avond daar toen maar mee afgesloten.

Restaurant Freud

Filevrij Utopia

Morgen wordt de Nobelprijs voor de Literatuur bekend. Zullen we nog even een enquete doen? Een Nederlander erbij zetten? Cees Nooteboom? En de optie 'Toch Mulisch'?

Morgen is het ook filevrije dag. Met 10 procent minder verkeer in de spits zou het fileprobleem op te lossen zijn. Hier hadden het ook over tijdens de nieuwsvergadering: hoe kan dat nou, een filevrije dag? Het is een onderwerp dat ons ongewild bezighoudt. Vinnie had vorige week vakantie-in-eigen-land. Vanwege de storm&regen had hij maar een alternatief programma museumbezoeken gepland en dientengevolge de hele week in de file gestaan.

De vraag is dus: wat gaat de filerijder doen op filevrije dag? Niet naar het werk? Met de trein? Wat levert het op? Want de volgende dag gaat iedereen wél weer in de auto. Of was nog nooit iemand op de gedachte gekomen om vóór of na de file te gaan?

Van iemand die in Arnhem woont en in Amsterdam werkt hoorde ik laatst dat hij altijd om de files te vermijden om 05 uur van huis gaat. Zelf ging ik laatst ook 's morgens met de bolide van Utrecht naar Amsterdam. Om half zeven vertrekken is te laat, nu ging ik om 06 uur rijden. Diep in de nacht toch wel. Ik leek wel gek. En stond ter hoogte van Breukelen toch ook al weer even in de file.

Op de site filevrijedag.nl kunnen mensen zich aanmelden en aangeven wat ze morgen gaan doen. 18 procent van de deelnemers zegt eerder naar het werk te gaan, 9 procent gaat later, 18 procent gaat thuis werken, 22 procent gaat met het openbaar vervoer, en 33 procent doet iets anders.

Gerbera's

Mijn gerbera's storten plotseling in. Er staan er nog maar twee overeind, de rest hangt halfstok. Ik vind gerbera's rare kunstmatige bloemen, maar toch word ik er opgewekt van. Op de site 'Boemen voor beginners' wordt de gerbera geintroduceerd met een tekst van Mark Twain: 'Whatever a man's age, he can reduce it several years by putting a bright-colored flower in his button-hole.

De gerbera zou volgens de schrijver van de site een goede keus geweest zijn voor de suggestie van Mark Twain. 'De gerbera is een bloem met zeer intense, felle en heldere kleuren. Het is een bloem met een hoge decoratieve waarde die zich ook prima staande houdt als enkele bloem in een vaas.

Blokje educatief: 'De gerbera heeft zijn oorsprong in Azië, Zuid-Amerika en Tasmanië. De Leidse botanicus Gronovius heeft de plant in 1737 ontdekt en deze vernoemd naar zijn collega, Traugott Gerber, een Duitse arts die op het Deense Jutland bloemen verzamelde. De huidige Gerbera-rassen stammen af van de Gerbera Jamesonii die werd ontdekt en vernoemd naar Jameson, een plantenverzamelaar. Gerbera’s stralen vrolijkheid en levendigheid uit.'

Ook omgestort zijn ze mooi.

Toet toet! (2)

Spontaan begint men mij nu foto's op te sturen voor in de reeks Frau und Auto. Dat is mooi. Ik maak wellicht de mensen bewust van waarden in het leven, ook al zijn die maar van blik. Dit is M. in haar Ford Courier.

Vanmorgen vroeg reed ik in de nieuwe bolide op de Stadhouderskade, nog maar net op weg naar Amersfoort, in afwachting van de effecten van de aangekondigde knoop op knooppunt Hoevelaken, toen er getoeterd werd en ik rechts werd ingehaald. W. (niet op deze foto) in haar zacht-metallic-groene Rover. Dus ik onmiddellijk sms-en: 'Zag je me?' 'Ja, ik toeterde toch', sms-te ze terug. Dit is nog eens gevaarlijk leven!

Lang lang geleden, toen ik te Maarssen werkte, probeerden W. en ik wel een rondjes om elkaar heen te rijden op de A2, maar dat viel niet mee met die als langzaam rijdende rijbanen, als schuivende panelen.

Vandaag schrijft Mirjam over files als ultieme hedendaagse retraiteplekken. 'De auto is een soort baarmoeder. De openbare weg vormt een lang lint vol mensen die in alle rust in de auto hun ding doen. De file is een soort kluis, een retraiteruimte, waar je eindelijke eens alleen kunt zijn, zonder een excuus te hoeven aanvoeren.'

Zwartere maandag

Gelukkig, ik ben niet de enige die de bankencrisis niet geheel kan volgen, laat staan dat ik de porté ervan vat. Al dat gerustgestel geloof je niet, vooral niet de tekst: Ons spaargeld is veilig. Als we ons geld maar laten waar het is en niet al dat geld gaan verschuiven. Dat is de angst.

De journalisten doen hun uiterste best om kundig over te komen, maar om de zin zeggen ze dat de mensen in de huiskamers er niets van snappen. Maar onze minster Wouter Bos zei een maand geleden nog dat die crisis in Amerika Europa niet zou raken. Twee weken geleden nog.

Arnold Heertje zegt net bij Netwerk ook dat er op zich weinig aan de hand is. Als ik het goed begrijp. Dat geloof je ook niet. De journalisten op RTL 7 waar alleen maar beursnieuws wordt verslagen zijn totaal van slag. Zij stamelen wat: 'Zwarte maandag, nee dat was vorige week al, dit is zwartere maandag.' Woorden schieten hen te kort. Je staat erbij en kijkt ernaar.

Hair

'De crisis laait vandaag met kracht op', kopt Het Parool. Ik zou me er steviger in moeten verdiepen, maar het wil niet goed. Ik lees het allemaal en het is groot, dat is duidelijk. Stukjes erover schrijven kan ik echt niet. Nog maar even de kop in het zand en over wat anders.

In de Kunsthal te Rotterdam is een tentoonstelling over haar. HAIR. Ik zag er zaterdag een stukje over op tv. De Duitse fotografe Herlinde Koelbl, maakster van de foto's, is zelf roodharig. Ik vind het aardig om de tentoonstelling te noemen omdat-ie in diverse van mijn themalijnen valt: zowel van die van ‘natuurlijk rood haar’, als die van de roman Feuchtgebiete van Charlotte Roche. Bij een lang artikel in nrc next van vorige week over de vertaling van dat boek – het is vertaald als Vochtige Streken - stonden foto’s van deze tentoonstelling afgebeeld.

Raar onderwerp: mannen en vrouwen en haar. Er wordt steeds meer geschoren. Maar scheergedrag is intiem en niet erg openbaar. Ik heb al een paar keer verjaarspartijtjes meegemaakt waar vrouwen besmuikt over heur scheergedrag onthulden. Je hoort niet alleen vrouwen over scheren, ook mannen. Zijn het voornamelijk het alleen homo’s en sporters die hun lichaam scheren?

Zes jaar lang heeft Koelbl gezocht naar mensen met een bijzondere haargroei. In deze tentoonstelling laat zij onbedwingbare haardossen zien, gevlochten kunstwerken, sierbaarden en schaamhaar; haar van boven en van onderen, op armen en op benen. 'Vanaf geboorte tot dood is ons haar onafscheidelijk en intiem met ons verbonden. We hebben het te veel of te weinig, het is lang of kort, krullend of steil en het verandert naarmate we ouder worden. Haar speelt een belangrijke rol in wie we zijn en hoe er naar ons gekeken wordt.' Ik wil er zeker naar toe.

Kunsthal Rotterdam
Boek Hair, Hatje Cantz Verlag, ISBN 978-3-7757-2029-8, prijs € 39,80

De kleine Ludie

Ik vertelde Vink dat het zo raar is om jezelf als kind alleen in het rijtje van vijf à zes te zien staan. Ze suggereerde me om mezelf gewoon eens uit zo'n rijtjesfoto te knippen en los neer te zetten. OK. En dan zit je ineens met een vage zwartwit foto zonder omgeving in je hand - want in die omgeving stonden alle zusjes. Vier in totaal. Knip. Weg jullie. (Even maar hoor)

Grijs was het jasje en grijs was de maillot. Dat weet ik nog goed. De kleur van de handschoenen en het rokje weet ik niet meer. Eerst had ik ze groen getekend, maar dat klopt niet. Ik geloof niet dat ik groen droeg. Groen vloekte indertijd bij rood haar. Nu kan alles bij rood haar, zelfs roze.

De kleine Ludie, denk ik nu vertederd. Ludie wilde wel van alles, maar kon niet zo goed meekomen en had niet zoveel zelfvertrouwen. De naam Ludie staat daarvoor. Ooit deed ik mee aan skelter-races op het schoolplein van de Ulo naast ons huis. Het waren skelters met een motortje. Hier moet de basis voor het thema Frau und Auto gelegd zijn. Met strobalen was er een parcours gelegd, en ik was de jongste deelnemer. Voor mijn gevoel skelterde ik als een speer door de bochten, maar in werkelijkheid schoot het geen meter op en moest de hele wedstrijd op mij wachten. De omroeper moedigde mij aan, maar had mijn naam verkeerd genoteerd: 'Daar gaat ze, de kleine Ludie Vermij!'

Die dag kreeg de kleine Ludie haar eerste en enige poedelprijs. Ze was heel trots, want wist niet wat een poedelprijs was.

Tjiep tjiep

Gisteren nòg een nieuwe schat op de kop getikt: een vogeltje dat tjiept als je er langs loopt. Bij spiriwinkel De Roos aan het Vondelpark, waar ik de kussens kocht, hebben ze zo'n diertje bij de ingang op de grond staan. Elke keer als er een nieuwe klant de winkel binnenloopt gaat er geen bel of een gong af, maar hoor je een vogeltje. Een goudvinkje dat je komst aankondigt. Ik gelijk enthousiast.

Dus toen ik op de Albert Cuyp bij mij lievelings Chinese mevrouw kwam, die mijn lievelings-blingbling-leesbrillen verkoopt (er waren er weer enige kwijt en stuk) het diertje te koop zag, heb ik het zonder twijfel en dralen aangeschaft. Ik was niet de enige, zei de Chinese mevrouw, het vogeltje ging erg hard deze week. Zal wel van de herfst komen en het gebrek aan zomer.

Ooit was ik bij schrijfster Charlotte Mutsaers op bezoek, om haar te interviewen over de kwestie Meulenhoff die ooit de gemoederen hoog opzweepte maar nu bijna iedereen wel weer vergeten is, en zij had ook zo'n vogeltje. Als je er naar zoekt vind je het niet. Dat is een diepe wijsheid. En dan ineens komt het zomaar op je pad. Dat was zo met dit vogeltje.

Hij staat mooi, daar voor mijn tekening van het mosbos. Zweden 2005. Natuurlijk was ik benieuwd of Vespa er hysterisch van zou worden, maar dat is niet zo. Blijbaar tjiept het dier niet zo levensecht dat zij het als een mogelijke prooi herkent.

Heb Bobby ook een gegeven. Hij nam het een beetje gereserveerd in ontvangst. Wat nu weer. Als je het niet wilt is het ook goed, zei ik beledigd, dan neem ik het wel weer mee terug. Maar het staat nu in zijn boekenkast en het mag helemaal niet meer mee terug. Elke keer als het vinkje tjiept (en ik loop er natuurlijk steeds langs, om het te láten tjiepen) straalt hij. Zie je wel dat je het leuk vindt! zeg ik dan gelijkhebberig. Maar hij zegt dat dat stralen komt omdat ìk er zo van geniet. Dat is ook goed.

Vespa vindt het geluk

Wie verzint dat nu: een spirituele kat! Vandaag heb ik de hoognodige parafernalia aangeschaft voor het Einfacher und Gluecklicher Leben: het gedroomde meditatiekussen. Eigenlijk zijn het er twee, want 'op één been kun je niet lopen...'

Ik ben na enige dagen twijfelen voor de blauwe versie van het kussen gegaan en niet voor de rode, omdat mijn rood-geel gehalte zo groot is. Niet alleen in mijn karaker, zie gisteren, maar ook in mijn kamer. Niet op deze foto te zien, maar de trap is donkerrood, de bank is okergeel. Warm warm warm.

Van Juf heb ik begrepen dat je voor je kussen een vaste rustige plek moet zoeken, bijvoorbeeld op zolder, en die plek moet niet alleen rustig, maar ook schóón zijn. Dus terwijl ik alweer overactief aan het stofzuigen en dweilen was geslagen lag het kussen voor mijn Rosa Mystica. Dáár vond Vespa haar thuis.

Dit weekend hebben we de hele zondag mediteren. Van 10 uur tot 17 uur. Dát had ik niet in de folder gelezen. Zes maandagavonden, soit! Maar mijn vrije zondag? Daar heb ik helemaal geen zin in. 'Ik wist het niet, en ik kan écht niet,' zei ik. Juf teleurgesteld! Juist die zondag is heel bepalend voor mijn spirituele ontwikkeling, zegt zij. En voor de werking en de opbouw van de cursus. Maar zelf denk ik stiekem dat Vespa en ik samen wel een heel eind komen.