Alvorens ik weer naar het werk ging reed ik langs de autowasstraat. Nu glanst de bolide weer als een 'peerdekeutel in maneschijn', om wijlen mijn goede vader te citeren. Mijn vader had stijl, maar soms gebruikte hij wonderlijke daarmee in tegenspraak zijnde uitdrukkingen.De bolide was al weken tè vies voor woorden. Wat maakt het uit, maar toch. Een vieze auto, teveel oude kranten en lege flessen, het zijn net als te hoge stapels boeken, te hoge stapels onverwerkte rekeningen en brieven van instanties: gewoon afwerken. In mijn lijfboek Symplify your life, Einfacher und Gluecklucher leben, dat ik al twee jaar te pas en te onpas aan deze en gene aanbeveel, staat het helder geschreven: al die klusjes die je op je ziel zitten, de lijst things to do, die je almaar uitstelt: doe ze nú en ze houden je niet meer bezig.
Die administratie had ik gisteren al gehalveerd. Als je stekende hoofdpijn hebt kun je in bed gaan liggen lezen, maar je kunt net zo goed een uur of wat een kutklus gaan doen. Het ruimt zo lekker op. Opruimen, weggooien, stofzuigen, afwassen, wasjes draaien, het is allemaal goed voor een eenvoudiger en gelukkiger leven. Echt. Ik kan er een spiri-denkkader aan hangen, hoor, de zenboeddhisten zijn er ook erg van, maar zonder spirikader kan het ook.
Bovendien: in een glimmende bolide rijden is puur genieten en naar de autowasstraat gaan is feest! Het kost maar 8 euro 50 inclusief Hot Wax en maar tien minuten. Waarom doe ik dat niet vaker? Ik ken maar weinig mensen die er zo van genieten als ik, maar het is echt leuk. Door die kleurige wapperende stroken geschoven worden, door allerlei apparaten en vloeistoffen besproeid worden, het is een beetje een spookhuis. Soms als ik de oude moeder bezoek gaan we als programmaonderdeel gezellig door de autowasstraat. Zij denkt dat zij mij er gelukkig mee maakt, ik denk dat ik haar er gelukkig mee maak, en dan zijn wij allebei op onze manier een soort van gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten