De mensen leven met me mee. Ik geloof dat ik heel aandoenlijk ben. Of onverdragelijk. Of allebei. Nieuwe Baas heeft vanmorgen in slechts tien minuten tijd maar liefst drie gedichten uit haar mouw geschud. Heel oppervlakkig, zei ze er zelf gelukkig bij, maar ik geef toe: wel snel en veel. Ze deed het puur uit eigenbelang, zei ze er ook nog bij, dan hield ik tenminste op met zeuren.
Deze tip tegen Surprise-stress komt van Nichtje, die mij hopelijk mijn blog over Zacheus van vorige week weer vergeven heeft.
Het is wel héél héél héél fijn dat de nichtjes en de collegae meeleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten