Te Tilburg

En toen was ik vanavond ineens met Frances te Tilburg. Ik weet ook wel dat we beter met de trein hadden kunnen gaan, maar de droom van optimale vrijheid in je eigenste bolide is funest... Héén deden we er drie uur en een kwartier over - terug één uur en een kwartier. We hadden er voor de zekerheid drie uur voor uitgetrokken en onszelf een uurtje shoppen en nieuwe schoenen in het vooruitzicht gesteld, maar mooi niet! We dreigden zelfs te laat te komen.

Het voordeel van het fileleed was dat we elkaar uitvoerig op de hoogte konden stellen van de nieuwste wederwaardigheden. Wat heb jij op Sinterklaas gekregen en wie heb jij waarmee gepest? En hoe is het met het huis? Frances heeft - na de verwarmde spiegel in haar badkamer - inmiddels ook een droomkeuken. Verder is het allemaal nog steeds enorm casco. Groom en zij overwegen nu de spullen die in de opslag staan (à 250 euri per maand) op te halen en aan de sensatie van het casco wonen toe te voegen.

Met steeds meer vliegende haast kropen we door een steeds donker wordend landschap langs vele naamborden die we niet kenden. Waar zijn we? Gaan we goed? Op knooppunt Hooipolder (richting Efteling) zag ik het allemaal even niet meer en reed ik èn door rood èn door een geul èn over een vluchtheuvel. Bijna was ik spookrijder.

Tilburg heeft bovenmatig veel lelijke flats. Maar de Nieuwlandstraat (foto) was heel erg aardig. En de dames in ons lezerspanel waren hartverscheurend lief en goed. 'Ik dacht dat ìk lief was', zei Frances na afloop, 'maar deze vrouwen!'

Ze had ook nog een goeie over meneer Hoogstins van de door mij twee maal aangeraden winkel Hoogstins 2, die vorige week tegen mij wat zorgen uitte of hij zijn gedroomde Sinterklaasomzet wel zou halen. Frances wist te vertellen dat het hem gelukt is. Alle Sinterklaas-aankopen waren pas op Sinterklaas zelf gedaan. Hij had dat als volgt verklaard: 'Amsterdammers kopen pas wc-papier als ze moeten poepen.'