Ik-kom-alleen-maar-heer-voor-de-muziek

Tot 14 uur geslapen. Genoeg is genoeg. Ik wil niets meer, hoogstens wat lezen en tekenen. Geen feestjes meer. Wat een jaar is 2009 geweest. Zal ik nu terugkijken of ook dat maar laten? Ik heb zin om deze Oudjaarsavond in een hoekje in een kerk te zitten wenen. En dat dan een organist een beetje stiekem voor zichzelf heen zit te spelen met veel lawaai. Uren Dagen Maanden Jaren Vliegen Als Een Schaduw Heen... ofzo. Ik doe me denken aan het liedje 'Mijn gebed' van D.C.Lewis. 1970. Zo'n grote hit dat het 'Venus' van Shocking Blues achter zich liet, lees ik ergens.

Droomhuis

Het druilt alweer als ik naar de Zeeburgerdijk rijd. Ik ga mijn droomhuis bezoeken. Maar nu hoef ik er niet omheen te lopen maar mag ik erin. De makelaar hangt net een postertje Te Huur in het raam. Niet doen, zeg ik, ik wil dit huis. Alleen ik kan nog niet tekenen, want ik moet wachten of mijn aspirant-kopers en ik eruit komen. Hoeveel mensen hebben er al voor dit huis gebeld? Nog niemand, zegt hij. En morgen met Oudjaar zijn we dicht. En de eerste week van januari is meestal erg rustig. Dus het zou best kunnen lukken. Maar u kunt geen optie nemen. Het is Wie 't eerst komt die 't eerst maalt.

Het is een woning uit de jaren negentig. Met veel ruimte en veel ramen. En een giga balkon. Veel kamers, net als het Huis des Heren. Dat vind ik niet erg. Voor elke hobby een. En een park en een zwembad er tegenover. En de Schellingwouderbrug op spuugafstand. Ik durf me er niet al te zeer op te verheugen...

Zwarte Zwaddernelen

Deze mannen zijn er ook bij, maar zo gaat het niet, hoor. We dragen Kiet zelf, met zijn zessen. De Zoon, de Neef, de Schoonzoon, de Schoondochter (ik dus), de Kleindochter, de Kleinzoon. De schouders van ons zessen bevinden zich op zulke verschillende hoogten, dat de mannen-in-het-zwart zich een beetje zorgen maken. Maar het komt goed.

Het is een indrukwekkend afscheid. Er zijn heel veel mensen, vast wel 200: familie, buren, vrienden, mensen, vrienden van de kinderen, familie van de buren, van vrienden, zelfs van mij. Bobby houdt een prachtig verhaal over het leven van Pa, zijn zus zingt een lied, op de vleugel begeleid door haar man. Broerlief zegt achteraf dat Bobby de humanistische versie vertelde en dat dominee het vervolgens protestants ingevulde nog eens overdeed. Op de rouwkaart staat de tekst: 'In het Huis van mijn Vader zijn vele Woningen'. Zo moeten we dat vandaag dan maar zien.

Dat vele vrienden uit Utrecht en mijn Broeflief en Zus 3 (en hun mannen) ook naar Maassluis gekomen zijn geeft een heel speciaal gevoel. Sommigen mompelen mee, als bij het graf de apostolische geloofsbelijdenis gepreveld wordt, anderen houden de kiezen stijf op elkaar. Zo zijn de dingen. En toch mogen we elkaar. Patrick de jonge begrafenisondernemer (op hun site staat dat hij de derde generatie is) doet alles wat er gedaan moet worden worden mooi en aandachtsvol en respectvol. Dat zijn werkelijkheid een gereformeerde bond-werkelijkheid is, dat is dan maar zo. Dat is Nederland. Hani501 groeide ook op in een dorp met veel 'bonders', die elke zondag in lange familierijtjes langs hun huis marcheerden. 'Zwarte Zwaddernelen' noemde zij ze.

Het is een dag vol liefde en respect. Kiet waardig. Dat hij er ineens niet meer is is voor iedereen onvoorstelbaar. Er is verdriet maar ook weer lol. De kleinkinderen hebben ook al die tweehonderd mensen een hand geschud en willen daar na afloop graag wat grappen over maken. Door de regen rijden we 's avonds laat naar huis. Terwijl we door de regen naar huis lopen zingt Bobby het liedje 'Walkin' In the Rain With The One I Love'. Oude soul, van de groep Love Unlimited. Eenmaal thuis wordt de muzikale omlijsting weer Palestrina.

Op safari in Nieuw West

Ik bel rond of iemand meegaat op stadssafari. Er staan redelijk wat woningen te huur te IJburg, Osdorp, Geuzenveld... Stél dat mijn huis verkocht wordt, want dat weet ik nog niet ('Juich niet te vroeg', waarschuwt de Makelaar), en ik besluit tot zoiets, hoe zal het daar dan zijn? Voelen? Van Funda-foto's kan men niet veel aflezen.

Om er een beetje een gevoel bij te krijgen rijd ik gisteren met Nichtje langs diverse huizen te IJburg en Noord. Het waait en regent en we worden er bijkans depressief van. Het wordt al snel duidelijk hoe de wensen liggen. Te stenig is niet goed, en te achterbuurtachtig ook niet. Men is te Amsterdam allerlei sociale woningbouw-wijken aan het aan het opwaarderen door de woningen in de vrije sector te gooien, maar daar is de wijk nog niet direct lekker mee.

Er is dus ook allerlei prestigieuze nieuwbouw in Nieuw West. Daar ben ik vandaag met Will geweest. Zij noemt de tocht een ware stadssafari. We zien parken die we nooit eerder zagen. Zoals het Eendrachtpark en het Sloterpark. Deze flat in Slotermeer was echt leuk. Appartementen te huur van 700 tot 1100 euro. Maar ja, daar zit je dan in Slotermeer...

We bekijken zelfs nog een doorzonwoning ver weg in Geuzenveld, helemaal aan de rand van de stad, want ik wilde toch een tuintje, maar ik zie me al helemaal vereenzamen tussen de volkse gezinnen, en daarvan zegt Will: Dan kun je net zo goed in Nieuwegein gaan wonen. Ik krijg zin in heel hard wenen.

Linzensalade met paddestoelen

Voor wie niet meer weet wat zij moet maken. Een recept.

Ingrediënten (2 personen)
150 g linzen blond (pak 500 g)
1 teentje knoflook, gehalveerd
2 takjes tijm
1 schaaltjes paddestoelenmelange (a 200 g)
3 eetlepels olijfolie
1 sjalotje, gesnipperd
100 g semi-zongedroogde tomaten (potje 295 ml), in reepjes
2 eetlepels rodewijnazijn
1 zak rucola (sla, 75 g)
2 eetlepels witte natuurazijn
2 eieren

Bereiden
Breng de linzen in ruim water met de knoflook en 2 takjes tijm aan de kook. Kook de linzen in 20 min. op laag vuur gaar. Giet af en verwijder de knoflook en de tijm. Maak de paddenstoelen schoon met keukenpapier en halveer de grotere exemplaren. Verhit 3 el olie in een koekenpan en fruit de sjalotjes 3 min. Voeg de paddenstoelen en de blaadjes van de resterende takjes tijm toe. Bak in 5 min. gaar. Voeg dan de reepjes tomaat toe, blus af met de rodewijnazijn en breng op smaak met peper en zout. Neem de pan van het vuur, voeg de linzen toe en schep voorzichtig om. Voeg de rest van de olie toe. Laat 20 min. rusten. Verdeel de rucola over 4 borden en schep de linzen met de groenten erop. Verhit in een pan een laag water van 6 cm. Schenk de natuurazijn erbij. Breek 1 ei in een kopje. Als het water tegen de kook aan is (u ziet dan kleine belletjes opborrelen), laat u voorzichtig het ei in het water glijden. Schep het uitwaaierende eiwit met een schuimspaan om het eigeel. Haal het ei er na 3 tot 4 min. uit en pocheer op deze manier één voor één de andere eieren. Leg ze met de schuimspaan op de linzen en bestrooi met peper. U kunt er ook nog wat extra olie over sprenkelen.

Witte Bloemen

Er komen tijdens de kerst allemaal functionarissen langs, heren in het zwart. De begrafenisondernemer, de mannen die het lichaam verzorgen, de thuiszorgmedewerker die het ziekenhuisbed komt halen, de dominee... Heel het raderwerk gaat door, ook tijdens de feestdagen. Onverwacht bevind ik mij in een volstrekt protestants-christelijk discours. Maassluis, geboortedorp van onder andere Abraham Kuyper en Maarten 't Hart. Het steigert wel in me, maar ik wil het ook wel meemaken.

Vandaag overleg met de dominee. Men kan over zo'n dominee in een te wijd zwart pak dat niet goed past, wel van buitenaf denken: Wat een pukkelig jongmens, maar je kan er ook eens met een open geest mee meegaan. En het is een heel bijzonder gesprek. De dominee neemt er maar liefst twee uur de tijd voor. Wat was pa voor een mens. Noem eens wat steekwoorden die hem kenmerken. Hoe was hij als kind. Hoe is hij opgevoed? Waren er - eh - ook wel eens spanningen?

Uiteindelijk wordt alles in de protestantse mal gegoten. Zegen, groet, de preektekst, de psalmen en gezangen. Ik ken ze allemaal. Kiet was een ongelovige Thomas, zeggen ze, maar hij heeft het geloof toch niet echt losgelaten. Er is hier ook plek voor Palestrina, en voor andere eigen inbreng. Eigenlijk is het best mooi. Ik heb ook begrafenissen meegemaakt waar de familie, geheel van het geloof gevallen, nu zonder iets als voorganger zelf alles invulde. Ik houd geloof ik wel van ceremonieel en ritueel. Het geeft aandacht, houvast, saamhorigheid, betekenis.

Ma wil graag witte bloemen. Er blijkt een levendige handel in witte bloemen te bestaan. Ik zoek de naam van deze witte bloemen, ze lijken een beetje op rozen. Ik kan ze nergens vinden. Weet iemand het?

Kerstsoep

Hoe zou het kerstavond-diner-zonder-ons geweeest zijn? Wat zou er van over zijn? We hebben enorme zin in kerstdiner. Mijn huis is prachtig opgeruimd. Heerlijk! We duiken in de koelkast. We is nog een kwart van de drilpudding over. Ha! Eén varkenshaasje ligt nog ongebakken. Mmm! De gerookte vis ligt er nog wel voor een deel, maar de aardappelen en de spruitjes met kastanjes (het was voor een weeshuis genoeg) zijn helemaal op. Ook de komkommersoep, dat was een grote pan vol, is schoon op! Fijn dat het zo lekker was, zeggen we dan maar.

Anneke doet verslag. Het was een bijzondere avond geweest. Iedereen een beetje ongemakkelijk eerst, maar het werd uiterst genoeglijk. Het was nogal zoeken geweest naar bepaalde dingen in mijn huishouden. Zo konden ze geen vleesmes vinden en had ze de varkenshaasjes uiteindelijk maar met een broodmes aangesneden. En theedoeken wisten ze ook niet.

Ze hadden onder meer gediscussieerd over het vraagstuk of ik nou diep religieus was of niet. Will had gemeend dat het allemaal alleen maar voor het mooi om en bij mijn altaartje, ook het meditatiekussen, maar Gijs blijkt ervan overtuigd te zijn dat ik diep religieus ben. Anneke wist het niet, maar was toch een beetje geschokt geweest over het foldertje aan de keukenkast met de H. Missen in Amsterdam. By the way, of ik al weet dat de paus besprongen is door een vrouw.

Palestrina

Terug in Amsterdam gaan we muziek luisteren. Stile Antico. Heel mooi stil. Kiet, zoals ze hem noem(d)en, hield erg van polifone oude muziek. Vorig jaar tijdens het Festival Oude Muziek ben ik nog met hem naar een concert van naar Stile Antico geweest. Het meest hield hij van Palestrina. Nu luisteren we zijn Palestrina-cd's af om te horen welk nummer we in de dienst zullen draaien. Het wordt waarschijnlijk Stabat Mater. Ik ga het downloaden van iTunes, maar als ik met Palestrina op mijn iPod weer beneden kom zie ik dat in mijn box met Stabat Maters die van Palestrina ook zit.

Niet meer verlangt dan slaap, dan slaap

Kerstavond 2009 verloopt heel anders dan verwacht. De gasten vieren het diner zonder ons. Een heel bijzonder mens is heengegaan. Veel te snel. Zonder afscheid. Een paar dagen geleen in het ziekenhuis vroeg hij zijn gedichtenbundel, die hij in 1961 kocht te Amersfoort. Ik kies er maar een uit, een gedicht van H. A Gomperts.

Bezie lief, als ik dood zal zijn

Bezie, lief, als ik dood zal zijn
Het water in de duisternis
de wilg die voelt hoe koel het is
en van de korrel klein.

Zo menig ding en achterblijver
die komen laat wat komen gaat
het mossig groen dat roerloos staat
aan d’ overoever van de vijver

En alles door de nacht bedekt,
niet meer verlangt dan slaap, dan slaap
en zelfs het buiten lopend schaap
verzadigd heeft niet meer gemekt.

En weet dan deze zelfde rust,
dezelfde nacht die ik gekend
een hond, een vriend die ik je zend
en dat mijn slaap jouw ogen kust.

H.A. Gomperts,
Uit: Dichters van dezen tijd

Kerstavond

Gijs belt dat er Extreem Weeralarm is afgegeven. Wat nú weer? Het gaat ijzelen vanavond. 'De ijzel trekt op uit het zuiden en in het westen wordt het waarschijnlijk sneeuw.' Gaat het Kerstavond-etentje wel door? Ja natúúrlijk gaat het door. Jullie mogen niet wegblijven, want we hebben net Extreem Veel boodschappen gedaan. We hebben een week gejeuzeld of we het in Amsterdam of in Utrecht zou worden, en wegens het naderend afscheid van deze stulp in de Jordaan is het Amsterdam geworden. Nu moeten de Utrechtse gasten door weer en wind. Wel een beetje akelig. Maar ja, anders waren de Amsterdamse gasten zielig geweest.

En inderdaad. Het KNMI verwacht dat het op kerstavond gaat sneeuwen. De kans op ijzel is in de loop van de nacht groot. De ANWB waarschuwt automobilisten: 'Als het enigszins kan, ga dan niet de auto in. Het wordt spiegelglad op de wegen.' Dan moet je de mensen de trein aanbevelen, maar dat is sinds deze week ook een hachelijke zaak. Daar geven ze ook zo een negatief reisadvies.

IJburg

Er is een bod gedaan op het huis. Eíndelijk. Het staat al bijna zes maanden te koop en al die tijd ben ik aan het opruimen en stofzuigen als er weer kijkers komen. Er kwam nooit een bod. Nu dus voor het eerst.

Negen jaar woon ik nu in de Jordaan. Acht jaar geleden al dacht ik dat ik binnenkort weg zou gaan, en dat bleef ik elk jaar denken, zodat ik maar niet met de buren ging kennismaken. Maar ik zit er nog steeds. Het is inmiddels het adres waar ik het langste gewoond heb van mijn hele leven.

Als alles doorgaat (er zijn nog mitsen en maren) moet ik 1 februari weg zijn. Schrik! Nu is het de kunst de stress hieromtrent over de Kerstdagen heen te tillen. En ondertussen kijk ik uur na uur op Funda naar Woningen Te Huur. In de vrije sector. Dan kom je vooral in Osdorp en op IJburg (ver weg uit het centrum), met name in nieuwbouwprojecten.

Deze foto van IJburg (van de week was-ie Foto van de Dag in Het Parool) spreekt wel tot de verbeelding.

Wappergewaden

In Het Parool een mooie prent van Joep Betrams van Agnes Jongerius in vrije val. Ik blogde reeds twee keer over haar. Eén keer over haar Aziz outfitten, en één keer over Opzij's keuze voor haar als machtigste vrouw van Nederland - terwijl het AOW-debacle al een feit was. Blijkbaar is ze een thema voor mij.

Vakbonzen zijn een thema voor mij. Ik dacht vele jaren dat het heel belangrijk was om lid van een vakbond te zijn. Wat heb ik daar een geld naar toe gedragen en wat hebben ze weinig gedaan. En forse vrouwen. Ik heb twee a drie bedrijfsovernames meegemaakt en altijd ging het relatief keurig. Behoud van salaris, en reiskostenvergoeding. Fijn was het niet als je eerst in Haarlem werkte en ineens naar Rijnsweerd moest en vervolgens weer naar Maarssen. De vakbond was er altijd bij, bij de onderhandelingen, maar sleepte er nooit iets extra's uit. Je krijgt als je geluk hebt volledige reiskostenvergoeding en dat is het. Als het u niet zint dan gaat u maar.

Machtige forse vrouwen in Lederjacke zijn ook een thema. Dat vind ik mooi. Stoer. Zelf wil ik er echter niet zo uit zien. Of alleen maar soms. Als zo'n machtige vrouw in Lederjacke opeens gaat Umziehen in wappergewaden, dan valt ze voor mij toch een beetje van haar troon. In die jurken leek ze meer te bereiken, zo was de aanname negen maanden geleden. Nu is ze toch in die wapperjurk in een vrije val geraakt.

Muts

Op het RTL-nieuws vanochtend het bericht dat de Prince William een nacht onder een brug tussen dakloze jongeren geslapen heeft. Hij is beschermheer van een Britse organisatie voor dakloze jongeren, die 40 jaar bestaat. Hij was bijna van straat geveegd, begrijp ik. Had hij ook een muts op tegen de kou?

Vinnie, die heel graag als Personage fungeert op mijn weblog, stuurt mij op de valreep voor zijn Kerstvakantie een foto van zichzelf met muts in bed. Gemaakt met zijn iPhone. Lief! Zoet! Hoe heeft hij deze foto gemaakt? Heeft zo'n iPhone ook een zelfsontspanner, vraagt men zich af. Of steekt ergens zijn arm uit het bed waarmee hij de foto neemt?

Op de een of andere manier vind ik - nu ik de foto zie - het motief van zijn beddengoed, en met name dat van het kussensloop, onthullender dan de muts.

Nederland en het winterweer

Hele discussies over hoe om te gaan met de nieuwsvoorziening rond sneeuw, negatieve reisadviezen en weeralarm. Ik geloof niet in verlossing uit de vraagstukken zal-ik-wel-of-zal-ik-niet via de ether. Op de radio zegt men dat je beter de straat niet op kan gaan, laat staan met de trein. De NS geeft geen info, bahelve dat je nergens op kan rekenen. De ANWB kan je ook niet geloven. Inmiddels ben ik al behoorlijk ervaringsdeskundig geworden en vind ik dat je maar zelf moet besluiten of je wel of niet op weg gaat. Vooralsnog kom je er ooit wel. Geen idee hoe laat. Als je dat niet ziet zitten, dan zeg je alles af. Zal niemand je kwalijk nemen.

Er ligt waanzinnig veel sneeuw in Utrecht. Echt mooi. Maar ja, ik moet naar Sloterdijk en de NS geeft negatief reisadvies. De bolide is diep ondergesneeuwd. Wederom met gierende banden (geen winterbanden) kom ik uiteindelijk van de parkeerplaats af. Eenmaal op de A2 richting Amsterdam lijkt het even mee te vallen, maar dan blijkt er toch weer een aanrijding en wel van een oude Fiat Panda (zielig gezicht: zo'n gekreukte Fiat Panda jaargang 1975) en dus een enorme file. En een jammerende Vespa in het mandje naast mij. Sorry Vespa! Amsterdam heeft vergeleken met Utrecht haast geen sneeuw.

In NRC staat een mooi artikel over alle vraagstukken over Nederland en de sneeuw. Daar heb ik ook deze prachtige foto gepikt. Voor wie het niet herkent: het is Rotterdam, gescoord vanaf de Euromast.

Zonder weet van Weeralarm

Het KNMI blijkt een Weeralarm afgegeven te hebben: 'Er staat veel wind en we hebben te maken met een sneeuwjacht.' De grootste verkeersproblemen bevinden zich in de regio Utrecht. Er rijden nauwelijks treinen meer - in de Randstad helemaal niet meer.

Maar het leven vraagt dat wij vroeg in de ochtend naar Maassluis rijden, dan naar Schiedam, en dan weer naar Maassluis. Dus we trotseren het allemaal, zonder enige weet van dat Weeralarm. De bolide houdt zich geweldig.

Het is best opwindend, rijden in de sneeuw. Veel ervaring heb ik er niet mee, vanwege dat we hier te lande weinig sneeuw hebben en ik niet van wintersport ben. Onvergetelijk was echter een tocht naar Gent in maart 2005, toen heel Nederland echt vastgesneeuwd was. Wist ik veel. De sneeuw was in het oosten des lands voorspeld en dus vertrok ik welgemoed om 13 uur vanuit Amsterdam naar het zuiden. Op de verkeerssites geen file te zien, maar bij Abcoude was het al mis en het kwam niet meer goed. Rond 17.30 werd het donker en was ik nog maar bij Gorcum (Waar ligt Gorcum? Moet ik terug? Of in Gorcum in een hotel?). Om 23 uur bereikte ik Gent. 10 uur stapvoets door de sneeuwstorm en van de Nissan 100NX deed de verwarming het niet. Brr.

Dit is een Rijke Dag. We glibberen wat door de diverse steden. Optrekken bij stoplichten gaat moeizaam. Remmen geeft heel rare geluiden en sensaties. Af en toe komen we vast te zitten in sneeuwduintjes op parkeerplaatsen, je geeft gas en er gebeurt weinig meer behalve een boel gegier van banden. Maar we komen er steeds weer uit.

Kerstknutselen

De donkere dagen voor Kerst zijn uitermate geschikt en bedoeld voor knutselen. Tijdens de korte winterstop onlangs te Schönecken in de Eifel heeft Riemer weer voor Vespa gezorgd. Uit diepe dankbaarheid daarvoor nam ik een feestpakket mee uit de supermarkt van Prüm. Wat er precies in die doos zat was me niet geheel en al duidelijk, maar het was een driehoekige feestdoos, het was voor met Weihnachten, het was met Kuchen, en met basteln en voor kinderen. Het gaat wel eens mis met mijn goedbedoelde geschenken, maar ik geloof dat dit weer een schot in de roos is. Want nu stuurt Ekfa mij deze foto.

Het verhaal erbij moet van Leen komen. Zij schrijft desgevraagd: 'We hadden vooral héél veel poedersuiker nodig, en het wit van een ei. Daar moesten we lijm van maken om de onderdelen aan elkaar te plakken. En de sneeuw is ook van poedersuiker met ei. Al dat poedersuiker met ei maakt wel dat het huisje tamelijk oneetbaar is geworden, al wil Riemer niettemin elke ochtend na 't ontbijt een stukje. Gisterochtend heb ik met Riemer een rendier en een kerstman gekleid met behulp van een Hema-pakket - ook heel geslaagd geworden. Ik word nog een je reinste bastelliefhebber.'

Zelf ben ik naar knutselwinkel Pipoos geweest voor papier, op zoek als ik ben naar de sleutel voor een Eigen Getijdenboek. Nu is de vraag: moet het steeds op hetzelfde papier en papierformaat, in een boekje zeg maar, of ga ik allerhande papiersoorten en -formaten door elkaar gebruiken? Geweldige blokjes met bedrukt papier hebben ze daar. Ben gezwicht voor Sprookjespapier met Goudopdruk. Moet ik ook weer Gouden en Zilveren Stiften bij. Ik geniet er enorm van, maar misschien moet ik wel even een ander thema zoeken dan de amaryllis. Anders wordt het nog érger dan Marjolein Bastin.

Eucalyptusblad

Het 'Getijdenboek' dat ik zou kunnen maken zóu uit dagelijkse schetsjes kunnen bestaan. 'De Weg Naar Zelfkennis Via Schetsjes'. Ik maak ze in tien minuten, ze komen zo uit de hand gelopen, niet eerst met potlood. In maart dit jaar begon ik ermee, à Paris, met de reeks 'Voitures de Paris', in de loop van het jaar voortgezet met andere vakantieschetsjes. Of is dit te Janneke Brinkman? In diapositief, wat die houtsnedes eigenlijk zijn, is het wellicht dwingender. In elk geval zwarter. Kijken of ik een programma´tje kan vinden waarin de schetsjes diapositief te maken zijn.

Het zou ook uit een combinatie van Schetsjes, Mandala's, foto's en een Betekenisvolle Tekst kunnen bestaan. De Tekst zou er een kunnen zijn waar ik die dag toevalligerwijze op gestuit ben. Of een Inzicht. Handgeschreven. Misschien zelfs geCalligrafeerd.

Jammer genoeg ruikt men bij het zien van dit schetsje het heerlijk geurende Eucalyptusblad niet. Maar misschien is die Vreugde er toch aan af te zien. Welke Zelfkennis zou deze schets kunnen opleveren? Dat het Hoofd wel wil Schaatsen, of anderzins ErOpUit, maar dat de Ziel liever wegZinkt in de Geur van Eucalyptusblad. En dit alles met Grote Hoofletters.

Eerdere schetsjes: Schonecken; Ostsee (2); Ostsee (1); Mecklenburg; Waal bij Varik; Vršič; Piran; Skopo; Voitures de Paris (3); Voitures de Paris (2); Voitures de Paris (1).

Masereel

Dat ik daar nou nog nooit van gehoord heb, van Frans Masereel. Hij leefde van 1889 (Blankenberge aan de Belgische kust) tot 1972 (Avignon). Hij gaf het moderne leven in de grote steden tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw in houtsneden weer. Stefan Zweig heeft ooit over hem gezegd: 'Wanneer alles te gronde zou gaan; alle boeken, monumenten, foto's en verslagen en er bleven slechts de houtsneden die Masereel gedurende tien jaar geschapen heeft gespaard, dan zou men alleen daaruit onze hele hedendaagse wereld kunnen herbouwen.'

Rond 1910 woonde hij in Parijs, maar toen WO I uitbrak vluchtte hij naar Genève. Daar sloot hij vriendschap met de schrijvers Romain Rolland, Stefan Zweig en Andreas Latzko. Tot 1920 verschenen zo'n duizend tekeningen van hem in de pacifistische krant La Feuille, waarin hij de verschrikkingen van de oorlog in beeld bracht.

Na WO I ging hij weer in Parijs wonen. Hij illustreerde boeken van Victor Hugo, Tolstoi, Thomas Mann, Oscar Wilde en Hemingway. In het boek De stad (1925) legde hij in honderd houtsneden zijn visie op het leven in de jaren twintig in de grote stad vast. Zelf hield hij het meest van de beeldroman De idee. In 83 houtsneden zien we 'de idee' - even naakt als 'de waarheid' - achtervolgd worden door de politie en de justitie, maar ze leeft, overleeft, bemint en plant zich voort. Voor Masereel was de houtsnede het middel bij uitstek om zijn ideeën bekend te maken.

De afbeeldingen in het Stundenbuch dat ik hier in handen heb (geen tekst, alleen houtsnedes) zijn heel huiselijk en liefdevol.

Hoe Dik Is Het IJs?

'Het ijs is zacht en dun met sneeuw er op, helaas', staat te lezen op de website Ankeveen Schaatst. Hoe dik is het ijs? Dat vraagt iedereen zich nu af. Wanneer kunnen we schaatsen? WeerOnline berekent voor het midden en het noorden van Nederland de ijsdikte voor de komende dagen. Op de site staat de verwachting voor de komende 10 dagen. Het filmpje is van eergisteren, maar op de site staat dat het vandaag niet veel beter is.

Ook mijn lievelingsijsclub Oostzaan, die een ijsbaan heeft op een weiland, schrijft weinig opwekkends: 'Hoe graag we het zelf ook zouden willen, voorlopig ziet het er nog niet naar uit dat de ijsbaan open gaat. Mocht na het weekend de vorst doorzetten dan neemt de kans toe dat de baan open gaat. Zodra dat het geval is laten we dat op de website weten.'

De ijsclubs in Overijssel zeggen: 'Het water is nog te warm en daardoor ontstaat er niet een dikke ijslaag. Woordvoerder Woud op de site van RTV Oost: 'Het is jammer dat er in de media na drie dagen nachtvorst al wordt gepraat over schaatstochten, zoals de Elfstedentocht. Daardoor gaan mensen té snel het ijs op en dat kan gevaarlijke situaties opleveren.'

Hoera, we mogen binnen blijven.

Katherina

Het valt op zo'n sneeuwdag dan wel niet mee er te geraken, maar het gedoe is de moeite méér dan waard. Ik heb het over de tentoonstelling 'De wereld van Katherina. Devotie, demonen en dagelijks leven in de 15e eeuw', in Museum Het Valkhof in Nijmegen. Heel heel heel mooi. Hóe mooi kwam eigenlijk nauwelijks over in het nummer van Kunstschrift. Die reproducties waren zo'n slap aftreksel van de echte bladen!

Het zijn hele kleine bladen, A6-formaat, met een enorme rijkdom aan de meest fantastische afbeeldingen. Je kunt alle details met het blote oog nauwelijks zien, bij elke getoonde pagina hangt dan ook een loep, maar hoe die Meester dat geschilderd heeft? Het is heel erg geestig. Elke pagina (perkament) ziet er uit alsof die weken compositie en vervolgens uitwerking heeft gekost.

De introductie in de vijtiende eeuw, de tijdgenoten, de kleren, de kastelen en de bijbels uit die tijd geven een beetje een kader waarin je dit moet bekijken. De begeleidende teksten aan de wand en in de audiotoer geven steeds voldoende informatie om deze veelheid aan beelden en werelden een béétje ene plek te geven. Gaat dat zien.

Ben als sinds ik de aankondiging van de tentoonstelling las geintrigeerd door het woord 'getijdenboek'. Het is iets middeleeuws, het bevat manieren om te reflecteren over de dagelijkse werkelijkheid. Het heeft nadien weinig navolging gevonden, tenzij je 'bijbelse dagboekjes' zo zou willen zien. Maar die bedoel ik niet. Op de een of andere manier zou ik wel zoiets willen maken, met dagelijkse schetsjes en kleine mooie teksten. Maar geen dagboek-gejeuzel. Een blog is ook zoiets, maar hangt meer aan de waan van de dag. Op internet vind ik een Getijdenboek van de Duitse dichter Rainer Maria Rilke (net verschenen bij Ten Have). Dat is auf Deutsch ook verschenen bij het project Gutenberg en misschien wel als gratis e-book te downloaden. En een Getijdenboek van Harry Mulisch, een fotoboek. In Bobby's boekenkast staat het prachtige Mein Stundenbuch, 167 Holzschnitte van de Vlaamse graficus Frans Masereel.

OV-chip

De trein van 09.23 uur heeft als ik op het station aankom 25 minuten vertraging, staat op de borden te lezen. Ik bel en Hani501 staat inderdaad nog op Amstel te kleumen. Heb ik - terwijl de omroepster galmt welke ritten allemaal uitgevallen zijn - alle tijd van de wereld om de ongemakken van de OV-chipkaart verder te onderzoeken en hopelijk ongedaan te maken. Daar heb ik ineens een half uur voor. Over de OV-chipkaart heb ik nog niet geschreven, maar ik ben van plan om met de tijd mee te gaan. Dat ik er steeds tegenop zie moet mij niet beletten. Dit is weer een kwestie van 'Doorzwemmen Jantje!'

Mijn kortingkaart (met OV-chip-icoon) had ik in oktober al opgeladen via de oplader in onze Albert Heijn - tot mijn verrassing eigenlijk zonder problemen - en hij bevalt in bus en tram in Amsterdam eigenlijk best goed. Maar nu dus de trein. De OV-chip werkt niet zomaar in de trein. Je moet hem op het station (laten) activeren. Van de week ben ik al naar twee NS-stations geweest, in de hoop dat ik het door een vriendelijk personage kon láten doen, maar noch de info-balie noch de kaartverkoop wil me helpen. 'Gaat u maar naar de kaartverkoop'. 'Dat moet u zelf op internet doen.'

Zal er niet te veel over uitwijden, maar daar moet je kiezen of je Eerste of Tweede Klasse reist. Wat moeten reizigers die dat van het moment af laten hangen? Twee chipkaarten? Een voor Eerste Klasse en een voor Tweede Klasse? Verder koos ik 'automatisch opladen' als optie, vanuit de veronderstelling dat ik dan niets meer hoef te doen en dat alles nu vanzelf gaat. Niet dus. Eerst moet ik de keuzes die ik op internet gemaakt heb effectueren aan zo'n kaartjesautomaat, en dat kan natuurlijk alleen bij automaten die ertoe bereid zijn, maar verder is het volstrekt onduidelijk. Vooral ook hoe ik aan een bonnetje kan komen in het geval ik een reis wil declareren.

Tegen de tijd dat Hani501 in Utrecht arriveert en wij samen verder naar Nijmegen proberen af te reizen ('Bij gebrek aan machinst gaat deze trein voorlopig niet rijden', wordt omgeroepen) vertelt zij dat al dat OV-gedoe van mij niet zo nodig was omdat de OV-chip nog niet te gebruiken is in de trein, omdat hij de korting van de Kortingkaart nog niet verwerkt. Gelukkig is er veel kerstverlichting op Utrecht CS.

Alweer hervat

Hani501, wat denk je, gaan we wel naar Katherina morgen? Het treinverkeer van en naar Utrecht CS ligt helemaal plat, hoor ik net op het journaal. Duizenden mensen zijn er gestrand. Rond half vier konden door logistieke problemen geen treinen meer vertrekken van of binnenlopen op het station. En ze kunnen niet beloven dat het morgen weer goed is.

Kortom: ik laat me helemaal meeslepen door de berichtgeving. Wat is het toch een ramp in Nederland als het even sneeuwt. Belachelijk. Hoe zou dat in andere landen zijn? Eigenlijk is er helemaal niet veel aan de hand. Ik heb gewoon mijn hele programma door Nederland afgelegd vandaag. In de auto. Op de radio hoor je om half negen over files van 31 kilometer, maar hoe erg is erg. Die blijken tegen 11 uur allemaal weer opgelost.

De noordelijke provincies waaronder Drenthe zouden ook helemaal ondergesneeuwd zijn, hoor je steeds, maar desgevraagd zegt Mutti dat de wegen eigenlijk vrijwel schoon zijn. Wel heeft ze vandaag als gevolg van de berichtgeving een overlevingspakket van SuperdeBoer gehaald. Voor het geval dat.

Lees nu - nog geen uur na het journaal - op NRC.nl dat het treinverkeer om Utrecht weer hervat is. Nu weet ik het zeker. Men moet op zulke dagen radio en tv gewoon uit laten.

Sneeuw

Wat is wijsheid? Het is kwart voor zeven in de ochtend, kijkend uit het raam is de wereld is schitterend wit. Ik heb een dagprogramma van Amsterdam naar Hotel New York in Rotterdam, via naar Maassluis naar Sloterdijk, dan naar de Jordaan en ten slotte naar Utrecht. In Friesland liggen sneeuwduinen van 1,5 meter, hoor ik op de radio. Op de site van de ANWB zijn richting Den Haag en Rotterdam nog geen files te zien. Er is op het nieuws sprake van kantelende vrachtwagens. Op- en afritten die het niet doen. Treinen hebben wisselstoringen.

De temperatuur komt niet boven nul vandaag, dus de sneeuw blijft liggen. Eigenlijk moet men zo'n dag alles afzeggen en gewoon thuis blijven. Maar dat doe je dan niet. Wijsheid is de trein. Ik neem nog 5 minuten om te kiezen.

Inventum

Over de vreugde van in een warm bed stappen. In mijn eerste echte woning te Bos & Lommer was het buiten de woonkamer heel koud, want die woning had maar één kachel. Als het begon te vriezen was het vreselijk om naar bed te gaan. Ik redde mij een tijdlang met een oude ijzeren kruik van thuis, een in een lange sok, waar ik kokend water in deed. Au au. Toen heb ik een elektrische deken aangeschaft. O! Hoe goddelijk was het om naar bed te gaan.

Er kwam daar een liefje bij en we verhuisden na verloop van tijd naar een goed verwarmde goed geïsoleerde woning. Waar die elektrische deken toen gebleven is? Je weet het niet. Ik ben altijd erg goed van wegdoen geweest. Ordnung. Proberen niet veel meer spullen te hebben dan je nodig hebt.

Sinds ik aan klimaatbeheersing doe in mijn huis is de klep naar de zolder dicht en heb ik daar geen verwarming meer aan. Dat scheelt nogal in de verwarmingskosten. Maar nu ga ik dus weer naar een koud bed. En dat kan koud zijn dezer dagen. Inmiddels heb ik wel een rubberen kruik, en dat is fijn. Maar toch.

Begint Zuslief vanuit haar koude donkere baronswoning te Mecklenburg Vorpommern eergisteren de loftrompet af te steken over haar elektrische deken. Zij heeft er een met timer, vertelt ze. Én met voetverwarming. Haar man heeft een kortere en die klaagt steeds over koude voeten. Ik herinner mij sinds dat telefoongesprek dat warme bed ooit, die vreugde in Bos & Lommer, heel heel goed. Steeds scherper.

Na het werk snel naar de Hema. Nee, wij verkopen geen elektrische dekens meer. Nee? Waar moet ik dan naar toe? U moet naar de Blokker. Ik wil niet naar de Blokker. Blokker vind ik vreselijk. Blokker is vol, ik kan er nooit iets vinden en ze hebben er bijzonder onhartelijk personeel. Om vijf voor zes ga ik de Blokker in en ik zie geen elektrische dekens. Onverrichter zake weer naar huis. Grr!

Vandaag diep adem gehaald en een andere Blokker geprobeerd. En ik vind de deken. Nu ik een plaatje google zie ik dat men die dingen overal kan kopen, ook bij winkels als Kijkshop en Trekpleister. Goedkoper. Maar goed, ik heb nu mooi wel een echte Inventum en de langste, eentje die ook de voeten verwarmt. Men mag hem een half uur van tevoren aanzetten. Dat ga ik zo doen. Mmm!

Vinnie bekende van de week dat hij bij vorst met een muts op slaapt.

Das weisse Band

We zouden eigenlijk naar Nothing personal, maar die is uitverkocht. Het wordt Das weisse Band, heftige film van de Oostenrijkse regisseur Michael Haneke, in Cannes bekroond met de Gouden Palm. Haneke laat in zijn films de mensheid van haar slechtste kanten zien. In Das weisse Band portretteert hij een noordduits dorp in 1913. Je zou de film een historisch-sociologische studie kunnen noemen van een autoritaire, repressieve samenleving. De bewoners zijn van zichzelf en hun omgeving vervreemd, en dat leidt tot ontsporing en gruweldaden. Het drama richt zich vooral op de kinderen.

In het dorp heeft een kleine elite alle touwtjes in handen.: de baron, de dominee en de dokter. De boerenbevolking is voor werk afhankelijk van de baron, de dominee zorgt voor geestelijke discipline en de arts gaat over de gezondheid. In de opvoeding van kinderen draait het alleen om gehoorzaamheid en discipline. Te laat thuiskomen wordt door de dominee bestraft met tien stok­slagen. Zijn kinderen moeten rondlopen met een witte band om de arm, zodat ze herinnerd worden aan hun bezoedeling van hun onschuld.

De film - tweeënhalf uur - laat bijna klinisch zien hoe in een autoritaire samenleving de zwaksten de hardste klappen krijgen. Een mensenleven is weinig waard. Als een boerenvrouw, die bij de baron werkt, door de verrotte zoldervloer van één van zijn schuren zakt en doodvalt, is dat tragisch voor de boerenfamilie, maar raakt het de baron nauwelijks. De huishoudster die met de arts een seksuele relatie heeft, wordt door hem tot op het bot vernederd. Kinderen zijn het meest weerloos, maar zij leren snel zich met trappen naar beneden te handhaven. Das weisse Band eindigt met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, maar gaat in het hoofd van de kijker verder. Wat voor volwassenen groeiden uit deze kinderen?

Het is een beetje een afstandelijke zwart-wit film, geen directe tear jerker. De personages lopen allemaal als verstijfde angsthazen rond. Je voelt je als kijker niet meteen betrokken, maar het raakt wel. Het rare is dat Zuslief in Mecklenburg Vorpommerm in precies zo'n dorp woont, en werkgever zijn van veel medebewoners. Ze wonen net als deze baron in zo'n groot Gutshaus. Het is nu wel negentig jaar later, en heel wat wereldpolitiek verder, de mensen zijn moderner gekleed, en hebben auto's en handy's. Maar toch.

IJspret?

De site van de KNSB voorspelt dat we vrijdag waarschijnlijk kunnen schaatsen. 'Zondagavond rond 21 uur ging het kwik onder het vriespunt en sindsdien is het er niet meer boven geweest. Vanmiddag was het -1,6 graden in De Bilt. De minimumtemperatuur was, door aanwezige bewolking, niet lager dan -4,8 graden. Dezelfde bewolking zorgde ervoor dat het kwik overdag rond -1 bleef hangen. In de middag klaarde het op, maar de zon zagen we rond Utrecht niet meer.

Op veel plaatsen is het kwik maandag onder het vriespunt gebleven en mogen we dus een ijsdag noteren. Uitzonderingen zijn: de Wadden en plekken waar vanmiddag de zon er wel goed doorkwam. Dit zijn regio's in het oosten en zuiden, zoals: Zeeland, delen van Noord-Brabant, delen van Limburg, het oosten van Gelderland en het oosten van Overijssel.'

Ik weet niet goed of ik al in het weekend op Ankeveen durf, waar heel de randstad dan en masse op het kakelverse ijs gaat stappen. Ondanks alle berichten over de opwarming van de aarde gaat het dit jaar niet slecht met het fenomeen vorst. Begin dit jaar was het ook nog raak. Toen koos ik uit schijterigheid voor gemeentelijke ijsbanen, te Oostzaan (NH) en Exloo (Dr). En sneeuw komt er ook al aan.

Mannen en haar

Toevallig dat ik vorige week het boekje Mannen met Lang Haar mee naar huis heb genomen, want het is wel een issue, zeg, dat haar. Aan de ene kant heb je de categorie mannen met de geschoren hoofden, daar zijn er heel veel van, aan de andere kant de langharigen. De auteur van het boekje, in kwestie Cécile Koekkoek, heeft acht mannen met lang haar geïnterviewd, onder wie Matthijs van Nieuwkerk, Jan Vayne, Herman Brusselmans, Arie Boomsma, Hans Klok. Echt diep gaat het niet, het lukt haar nauwelijks om ze tot interessante reflecties te laten komen behalve dan de opstand tegen de vader. Eigenlijk vind ik alleen hun haarverzorging (plus tips) boeiend, want wat doen zij om hun lokken te laten glanzen?

Toch een fenomeen, mannen en haar. Want er zijn dus ook mannen-met-lang-haar die onder dat lange haar kaal zijn. Die een pruik dragen. We hadden al onze coming out op dit gebied van Marc-Marie Huijbregts die publiekelijk zijn pruik afdeed, en nu is daar de toptennisser André Agassi bij gekomen, die gisteren in ongeveer in elk praatprogramma optrad. Vooral de griezelend gretige blik van Matthijs van Nieuwkerk, zelf dus langharige, naar de angst van Agassi dat hij bij het tennissen zijn pruik zou verliezen. Voor wie het niet gezien heeft...

Dolk door de keel

Vandaag is de naamdag van de Heilige Lucie, ofwel Lucia van Syracuse, geboren rond het jaar 286 te Syracuse op Sicilië. Volgens de legende bezocht zij met haar zieke moeder het graf van de heilige Agatha in de plaats Catania. Toen moeder op wonderbare wijze genas, schonk Lucia al haar bezittingen aan de armen. Haar (heidense) bruidegom kon dat niet waarderen en klaagde haar aan vanwege haar geloof, dat met zich meebracht dat men geen offers bracht aan de Romeinse goden. Omdat de keizers goddelijke waardigheid droegen, werd er ook geofferd aan de geest van de keizer. Wie dat weigerde, stelde daarmee een openbare daad van ongehoorzaamheid en majesteitsschennis.

Lucia werd veroordeeld om in een bordeel te gaan werken. Maar zelfs een span ossen kon haar niet van haar plaats krijgen: zo onverzettelijk bleek zij. Ook op de brandstapel had zij nergens last van. Tenslotte stootte de beul haar een zwaard door de keel.

Sint Lucie wordt afgebeeld met een dolk door haar hals, of met een schaal waarop twee ogen liggen, toespeling op de betekenis van haar naam. Zij wordt vereerd als patrones van het licht in de ogen; vandaar ook van blinden en slechtzienden, van artsen, oogartsen en opticiens, van elektriciens en van prostituees die spijt hebben. Haar voorspraak wordt ingeroepen tegen besmettelijke ziekten, keelpijn (vanwege de dolksteek waarmee ze gedood werd), tegen oogkwalen en -ziekten, blindheid (ook geestelijk) en brand (vanwege haar naam); tegen vrouwenziekten en armoede. Omdat haar feest haast midden in de winter valt, wordt zij in de Scandinavische landen in verband gebracht met midwintergebruiken; daar komen veel kaarsjes en lichtjes aan te pas.

't Is Stil In Amsterdam

Etentje met Broer en Zwager en Nichtje en Jongste Nichtje. Een van de onderwerpen die de revu passeren is Ramses Shaffy en zijn wonderlijke onbegrijpelijke teksten. De 38 liedjes die ik gedownload heb wil iedereen wel op cd. Volgens Zwager staat het nummer 't Is Stil in Amsterdam in tegenstelling tot wat ik eerder blogde wel degelijk wèl op YouTube. En inderdaad. Een prachtige aflevering van het programma 'Klasgenoten' uit 1993. Fascinerend hoe serieus iedereen luistert.

Beeldhouwwinkel

Zaterdagmiddaguitje naar de Beeldhouwwinkel, speciaalzaak van en voor beeldhouwers aan de Zeilmakerstraat op een van de westelijke eilanden. Nooit van gehoord, nooit gezien, maar geweldig leuk. Ze hebben allerhande boeken over speksteen - maar ook over andere vormen van beeldhouwen. Ik zit er meer dan een half uur verdwaasd al die boeken door te bladeren en koop er twee om eerst maar eens wat ideeën op te doen.

Ze hebben ook ongelofelijk veel vijlen, raspen, boren, zagen, schuur- en polijstmiddelen, alsook ontzettend veel soorten stenen en marmers à 1,95 euro de kilo. Men wordt er tamelijk onrustig en hebberig van. Het gevaar is dat je het gevoel krijgt dat je eerst een hele uitrusting à minstens 1000 euro moet aanschaffen voor je iets kunt doen. Achteraf had ik ook naar Van Beek Artsupplies gekund, aan de Stadhouderskade, en misschien hebben die wel meer toegankelijks voor de beginnende knutselaar, maar dit is wel bijzonder leuk en sympathiek.

'Bent u ook beeldhouwer', vraag ik aan de verkoopster. 'Ja', antwoordt ze en wijst aan wat voor soort werk ze maakt. 'O', zeg ik dan bedremmeld, 'dat woord "ook" was fout, want ik ben nog geen beeldhouwer.' 'Wie weet', zegt ze bemoedigend.

Ze hebben er fantastische beginnerssets en hobby-multitool-messen. Bobby koopt een Duits boekje over houtsnijden: Kleine Schnitzereien (nee, niet Schnitzlereien). Ik wil een hobbyzolder met een tekentafel, werkbanken en een wandbord voor alle gereedschap!

Vergeving

Anneke heeft de pagina met de illustratie in kwestie voor me ingescand en mailt (met toestemming geciteerd): 'Bijzonder dat wij beiden met dezelfde kinderbijbel zijn grootgebracht! Mijn ouders (rooms-katholiek) geloofden toendertijd nog in de verzuiling. Maar als jouw ouders (gereformeerd) jou dezelfde tekst voorlegden, dan moet een van beiden toch confuus geweest zijn?'

'Ik koester hier nog altijd mijn exemplaar van Bijbelse verhalen voor jonge kinderen van D.A. Cramer-Schaap, met tekeningen van Alie Evers. Uitgeverij Ploegsma Amsterdam, elfde druk 1971. Voorin heb ik mijn eigen naam geschreven. Ik moest dat duidelijk nog onder de knie krijgen, want die staat er staat in schots en scheve letters.'

'Het boek heeft mij ongetwijfeld geholpen om beschouwd te worden als een topscorertje op religieus gebied, want ik mocht een jaar eerder dan mijn leeftijdgenootjes Eerste Communie doen. Wat betekent dat ik dus al op heel jonge leeftijd (zes?) een hostie in ontvangst mocht nemen. Ik las dat jij dat tegenwoordig ook weleens doet, wat voor zover ik weet, volgens de Kerkelijke regels niet mag. Maar het feit dat wij beiden met dezelfde kinderbijbel opgevoed zijn, moet toch betekenen dat jou die zonde wordt vergeven?! Bijgaand een scan uit mijn eigenste exemplaar.'

Ik weet nu niet meer waar ik de kinderbijbel van ken, want na grondige inspectie van Mutti 's boekenkast vandaag moet ik concluderen dat in de stapel kinderbijbels deze Cramer-Schaap niet lag. Misschien ligt het antwoord bij de siblings, die gezien hun reacties deze kinderbijbel wel hadden, en in wier ouderlijk huis ik regelmatig over de vloer kwam!

Culinaria uit de jaren zestig

Dagje naar Mutti. Mutti, ik kom ditmaal niet aan vooraf koken toe. Kunt u deze keer koken? Gelukkig krijg ik vandaag geen kant-en-klaar stamppot van SuperdeBoer, maar zelfgemaakte Hollandse pot. Het kookboek (Dordrecht Kookboek voor het Gasformuis door C.H.Van Donselaar-Dijksterhuis, lerares koken en voedingsleer) ligt opengeslagen op recept 126. Dordrecht is de naam van het gasfornuis onzer jeugd.

126
ANDIJVIE
2 kg andijvie, zout, 45 g boter, 45 g bloem, 3 dl melk, nootmuskaat, aroma.

Snijd de harde, aangestoken of zeer groene bladeren weg. Was de struiken, door ze meermalen in een emmer uit te spoelen. Bij de stronk vasthouden! Sla het water uit de groente en snijd deze, te beginnen bij de punten van de bladeren, in niet te smalle repen. Gooi alleen de harde stukken van de stronk weg. Was de andijvie nog eenmaal vlug in ruim water en kook de groente in ongeveer 20 minuten gaar in het aanhangende water net zout.

Maak ondertussen de saus. Smelt in een steelpan de boter, vloeg de bloem toe en onder voortdurend roeren, bij kleine hoeveelheden tegelijk de melk, tot een gladde, dikke saus ontstaat. Maak deze smakelijk met zout, aroma en geraspte nootmuskaat. Giet het kookvocht af en druk meteen schuimspaan zoveel mogelijk vocht uiit d egreoente. Doe de saus over de andijvie. Roer de saus goed door de groente en warm het geheel voor het opdienen zo nodig nog even op.

Kinderbijbels

nrc next heeft een artikel over kinderbijbels. Hoeveel er in Nederland in de loop der jaren wel niet zijn gemaakt, in het verleden en ondanks de ontkerstening van onze samenleving nog stééds. Aanleiding is een proefschrift hierover, uitgegeven bij uitgeverij Verloren, en er is ook een tentoonstelling over in het Comenius Museum te Naarden.

Mijn oog valt erop door de plaatjes erbij die een diepe herinnering in mij raken. Deze is getekend door ene Alie Evers. Wij hadden thuis ik geloof drie kinderbijbels: een oude uit mijn moeders jeugd, met plakplaatjes, een van Anne de Vries met tekeningen van ik meen C. Jetses, en nog een met eenvoudige verhalen voor kleine kinderen. Dat moet deze geweest zijn. Volgens de krant verbeeldt dit plaatje aartsvader Abraham als kind en komt-ie uit Bijbelse verhalen voor jonge kinderen door D.A.Cramer-Schaap uit 1957. Mijn eigen geboortejaar. Ik denk dat wij dat boek hadden. Ga het onmiddellijk morgen onderzoeken. Ik houd van die plaatjes.

- Het artikel in NRC

Aandachtsjunken

Ik raak verzeild in de herhaling van De Wereld Draait Door, waarin cabaretier Theo Maassen (43) tekeer gaat tegen Patricia Paay (60), die deze maand in de Playboy poseert. Maassen - de sidekick van presentator Matthijs van Nieuwkerk - heeft geen goed woord over voor Paay en oordeelt: 'Ik vind jou een zielige aandachtsjunk.' Als Maassen op verzoek van Van Nieuwkerk de foto's bekijkt loopt de zaak echt uit de hand. 'Een vriend van mij is necrofiel. Ik denk dat hij het wel kan waarderen,' aldus Maassen. Van Nieuwkerk eist excuses: 'Theo, je biedt nu je excuses aan.' Maassen weigert dit, waarop Paay op haar beurt de cabaretier beschuldigt van aandachttrekkerij.

Het is niet eenvoudig om in zo'n discussie je positie te bepalen als kijker. Ik heb het ook niet zo op met Patricia Paay en Playboy, maar goed. Wie is Theo Maassen om te beweren dat vrouwen van zestig niet hun lichaam zouden mogen tonen? Maar goed, waar gaat dit helemaal over? Je kan beter de tv uitdoen, Lucie Theodora!

Maar het is mooi wel de talk of the town vandaag. Mooi dat ik mee kan praten. Internetjournalist Francisco van Jole schrijft op Joop, de nieuwe opinie-site van de Vara: 'Theo Maassen had zich voorgenomen Patricia Paay eens even flink te pakken. Waarschijnlijk ook tot zijn eigen verrassing ging dat helemaal mis. Paay liep geen enkel schrammetje aan haar eeuwig stralende gezicht op, Maassen daarentegen leek na afloop rijp voor een therapeutische sessie.'

'Zijn' versus 'doen'

Eindelijk heeft de shiatsu-masseuse weer tijd. Ik heb uit enthousiasme zoveel mensen naar haar doorgestuurd dat ze bijna geen ruimte meer heeft voor mij! Ze is zeer tevreden over mijn ontwikkeling ('ontwinding is een beter woord') sinds de laatste keer, die vast al wel twee maanden geleden was. Ik stond in verband met de zoektocht naar de ultieme Galajurk en de bijpassende benodigdheden in een paskamer lijfjes te passen toen ze de laatste keer afbelde. Griep. Grrr.

Vandaag is het thema 'zijn' versus 'doen'. Ik ken wel een gedicht en een film rond de tegenstelling 'hebben' en 'zijn', etre et avoir, maar die is bij mij niet zo aan de orde. Wel de dadendrang en het gevoel dat ik te weinig doe. Tenslotte werk ik al re-integrerend nog niet 100% en word ik regelmatig overvallen door het gevoel dat ik NIETS doe. Misschien is het al genoeg dat je er bént, oppert ze. Wat een nieuwe gedachte.

Dan masseert ze me weer zo heerlijk dat ik helemaal geen moeite meer heb met alleen maar zíjn.

We bespreken even de zorgverzekering. Van de manueel therapeute hoef ik niet meer te komen, vertel ik, maar mag ik bij jou de komende maanden in onderhoud blijven? Deze masseuse doet zowel shiatsu als cranio-sacraal. Bij mijn verzekering valt in 2010 cranio-sacraal ineens onder 'beweegzorg', die de verzekering in 2010 tot maar liefst 1000 euro vergoedt. Veel meer dan het afgelopen jaar. Maar shiatsu valt onder 'alternatieve zorg', en die is veel duurder te verzekeren. Is zij onder 'beweegzorg' te declareren? Nee dat kan niet, zegt ze, want ze is aangesloten bij een beroepsgroep voor shiatsu-therapeuten. Dus moet ik naar een module met hogere bedragen voor alternatieve zorg. Vanavond behalve een beetje zíjn ook maar even sommen maken.

Wild als de poesta's

Als ik ter introductie van mijn presentatie vertel dat het mijn allereerste powerpointpresentatie is, dat ik er bijna vier dagen over gedaan heb maar dat hij daar dan ook naar is (al zeg ik het zelf) en dat ik hem geheel in stijl gemaakt heb (kleurig en met hier en daar enige spot), krijg ik spontaan applaus van de collega's.

Tot nu toe was ik altijd tamelijk tégen powerpoints, omdat veel sprekers enorm saaie powerpoints maken die ze geheel gaan oplezen. Maar nu heb ik geproefd hoe het ook kan: met zakelijke tekst laten zien dat je de materie beheerst, met plaatjes die een extra informatielaag bieden. Met dat op de achtergrond kun je vrijer gaan vertellen. Ik heb volgens mij wel een kwartier verteld en had het gevoel dat ik nóg wel een kwartier kon.

De vijfde ben ik in een reeks van acht hoofdredacteuren die hun visie en plannen uiteenzetten aan directie en uitgevers, waarbij wij gecaht worden in te gaan op het thema van 2010 ('24 uur MERKBELEVING'). Twee collega's hebben géén powerpoint, één heeft alleen witte pagina's tekst, nog weer een andere heeft een presentatie met mooie overvloeiingen. Dat moet ik nog leren. Dat er steeds een bullet bij springt. Ik heb geen overvloeiingen, maar wel weer geestige plaatjes. Hóeren zijn we, allemaal, dat is de onuitgesproken boodschap. Deze foto is van Hani501, waarvoor dank.

De presentaties lopen al met al meer dan een uur uit. Dan is het half zeven en mogen we als dank 'onbeperkt spare ribs' eten bij een horecagelegenheid genaamd Bella Beer. 'Bella Beer: wild als de poesta's en sensueel als de geur van wierook. Deze warmbloedige, mysterieuze schone is met vurig enthousiasme in 2003 een gezellig eetcafé begonnen in het nuchtere Capelle a/d IJssel.' Gevestigd op een industrieterrein. Veel Capelse gezinnen vieren hier een verjaardag. Je maakt wat mee.

Weer een In Memoriam

Dat kom je daar in de Eifel niet aan de weet, dat de afgelopen week Ramses Shaffy verscheiden is. Daar kom je thuis pas na enige uren achter. 'k Zet wat nummers op de iPod en geniet wat na van zijn liedjes. Deze fotoreeks van een fanatieke fan laat de jonge Ramses zien in plaats van de oude man die we de laatste jaren zagen, met Korsakov.

Ik weet niet goed wat mijn lievelingsnummer is. ''t Is stil in Amsterdam?' 't Is stil in Amsterdam / de mensen zijn gaan slapen / de auto's en de fietsen / zijn levenloze dingen / de stad behoort nu nog / aan een paar enkelingen / zoals ik / die houden van verlaten straten / om zomaar hardop / in jezelf te kunnen praten / om zomaar hardop te kunnen zingen / want de auto's en de fietsen / zijn levenloze dingen / als de mensen zijn gaan slapen / 't is zo stil in amsterdam /en godzijdank niemand / die ik tegenkwam... Maar daar is geen filmpje van.

Of 'Zeg me dat het niet zo is'?

Schouderband

Na een week weg geweest te zijn is het altijd weer veel bladen lezen. Of doorbladeren. Zoals de nieuwe Kampioen, die helemaal de eReader promoot, het Nieuwe Lezen. Er staat ook een advertentie in van het bedrijf postordershop.nl. Mutti krijgt ook altijd catalogi van deze firma. Ik kijk er graag in, lekker griezelen. Er staan vooral producten in die de ongemakken van het ouder worden verlichten. Als je dit leest dan weet je wat je allemaal te wachten staat.

Mijn eigen Klacht staat er ook in. Begeleidende tekst: 'Een van m'n vrienden klaagt voortdurend over een zere schouder en pijnscheuten in zijn bovenarm. De dokter houdt het op een hardnekkige slijmbeursontsteking, waartegen weinig kruid is gewassen. Daarom heb ik hem gevraagd proefkonijn te willen zijn met deze speciale schouderband van polyester. En nu vertikt hij het om hem terug te geven! Want bij hem helpt deze band echt grandioos. Weliswaar zit de ontsteking er nog, maar de elastische band geeft zo'n heerlijke, warme en stevige steun, dat hij nog nauwelijks last heeft. Sluit met klittenband, past links/rechts. Aanbevolen door (sport)artsen en fysiotherapeuten.'

'k Doe nog immer trouw de oefeningen van Riekje, maar zonder haar stimulerende aanwezigheid op de achtergrond zal dat wellicht afnemen. Dit proberen? Koopje, van 49 voor 29 euro. Maar lijkt me wel zweterig.

Er ligt bij de post ook een brief met bijlage van de baas. De directiesecretaresse blijkt benoemd te zijn tot mijn casemanager. In de bijlage in tweevoud zet de bedrijfsarts zijn plan van aanpak met mij uiteenzet teneinde mij te behoeden voor de wet WIA. 'Lucie Theodora is naar de sportarts geweest en heeft veel baat bij de behandeling,' schrijft hij. Natuurlijk zegt hij dat, want hij heeft haar me zelf aanbevolen. Ach ja, de administratieve waarheid. Ik zal haar ondertekenen en terugsturen.

Vakantiehuisje des levens

Nou nog eentje dan. Het chaletje met de bolide. We woonden boven. Op een nacht (ik weet niet meer hoe laat het was, het werd er om half vijf al stikdonker om 18 uur voelde het als diep in de nacht) kwamen we aanrijden en hoorden we heel hard ezels balken. We hebben de oorsprong van dat geluid niet onderzocht, daarvoor was het te donker. Maar het zijn van die ervaringen.

Min allereerste blogs in december 2007 bevatten ook foto's van twee vakantie-adressen met auto. Toen nog de Nissan 100NX. Foto 1. Foto 2. Toen had ik nog geen idee wat het blog ging doen.

Ik vind vrijwel elk vakantiehuisje altijd stom. Gedurende minstens twee dagen. De lampen, het sanitair, de tegelvloer, de verwarming, de keukenkastjes, het glaswerk, de pannen, het aanrecht, het bed, het beddengoed... Veel kaarsen mee, en de kruiden en enige kookboekjes, dat helpt een hoop. Eigenlijk was dit huisje al vrij snel goed. En zeker toen de eigenaar ging vertellen hoe hij dit met zijn zwager gebouwd had en dat er nog maar zo weinig mensen komen, en eigenlijk alleen nog maar Hollanders. De chaletjes zijn van binnen te zeer seventies. Met schrootjes en oranje tegels. De mensen willen moderner. Maar hoeveel het kost en hoeveel werk het is.

Herinnering

Nu ik weer thuis ben, zijn er alleen nog maar 77 foto's en 177 herinneringen. En natuurlijk de nieuwe zelfgemaakte waxinelichtjeshouder, zeven vijlen en één tekening. Al met al toch weer een aardige oogst. De auto moet nog uitgepakt, de hutkoffer de trappen op gezeuld, en daar zie ik enorm tegen op. Morgen maar.

Het is sinterklaasavond. Nichtje sms't dat bij hen het Heerlijk Avondje is begonnen, en waar of ik blijf, maar dit jaar ben ik er helaas vanwege de Eifelreise niet bij. Dat was een mooie verhaallijn vorig jaar: de surprise. Eigenlijk was ik toen ook al volop aan het basteln, al wist ik dat toen nog niet. Het zal wel bij de wintergeneugten horen.

Basteln (2)

Voor wie zich bij het basteln weinig kan voorstellen: hierbij een plaatje van de laatste bonte avond in de Eifel, waarbij ik nog steeds het basteln niet kan laten. In Bitburg heb ik bij ons tweede bezoek aan de Bastelwinkel een aantal wat grotere hompen speksteen aangeschaft. In een aantal van deze hompen is al een gat uitgesneden voor een waxinelichtje. Bobby raadt me ook nog de twee linker gereedschappen (zie foto) aan: een grovere en een rondere vijl.

Terwijl ik als een gek zit te vijlen krijgen we discussies over hoe men zo'n steen te lijf kan gaan. Je moet driedimensionaal kijken naar een klomp steen en er een driedimensionaal plan voor maken. Dat is even oefenen. Liever heb ik om te beginnen een boekje met voorbeelden, maar dat hebben ze niet. Ik ga nu maar vlak maken wat er een beetje eenvoudig vlak te maken valt en dan wordt het vanzelf wat. Maar uit het dispuut blijkt dat Bobby graag stenen rond wil maken, en ik een grote voorkeur heb voor hoekig. En voor uitvergroten wat er al is. Waarom, vraagt men zich af. Wat zegt dat over elk van ons?

Wonderkind

We gaan naar het Trifoliontheater in Echternach, waar het Wonderkind van de Gypsy Jazz optreedt: Diknu Schneeberger. Deze achttienjarige speelt virtuoos sologitaar. Zijn grote voorbeeld is Django Reinhard. Hij wordt begeleid door zijn vader Joschi Schneeberger op de contrabas en Martin Spitzer op de slaggitaar. Ze komen uit Wenen. De vader schreef - in my humble opinion - de mooiste composities van het concert. Hij heeft al vele cd's op zijn naam staan. Heeft u al eens in Nederland opgetreden, vragen we. Nee, zeggen ze, maar ze willen het wel.

Echternach? Dat ligt toch in Luxemburg? Maar het ligt op de grens met Duitsland, het is niet zo ver, maar 20 kilometer onder Bitburg. Ook in Echternach weer een beroemde abdij, gesticht door Willibrord, die er ook begraven ligt. Willibrord heeft ook de kerk te Utrecht gesticht, vertelt Bobby(Weet Je Dat Dan Niet?). Ja ja, vakantie is leerzaam. Natuurlijk wil ik nu wel weer een biografie over Willibrord. Maar daarvoor moet men hier weer naar de bibliotheek te Prüm, met die vooroorlogse computers, die - uiteraard - steeds uit het systeem springen. Maar men mag een gegeven paard etcetera...

In Echternach heb je ook de beroemde Processie van Echternach, vertelt Bobby (Weet Je Dat Dan Niet?) waarbij de mensen drie stappen voorwaarts springen en dan weer twee achterwaarts. Dat schiet lekker op.

Uit bijgevoegd filmpje over de processie blijken de mensen echter te spríngen, hand in hand, van links naar rechts. Helemaal niet drie-vooruit-twee-achteruit. Weet Je Dat Dan Niet, zeg ik beetje pesterig. Maar die drie-vooruit-twee-achteruit is misschien een andere processie, zegt Boby. In elk geval is de zijne spreekwoordelijk.

Schönecker Schweiz

Het wordt een dagje wandelen. Schönecken is heel erg mooi en er zijn wel zes wandelroutes uitgezet. We nemen de Schönecker Schweiz, te beginnen bij de Burg. Elk dorp heeft hier zijn Burgruine. Ongeveer elk dorp heeft een trotse abdij of een burg waar het ooit allemaal mee begonnen is. Het verhaal van deze Burg ben ik even kwijt, maar hij is indrukwekkend.

Er glooit en helt en kronkelt een onverwacht bergachtig landschap achter deze Burg met steile hellingen, en beekjes. Vandaar waarschijnlijk de naam de Schweiz. Het is er bijzonder mossig, zowel op de grond als op de stenen (groen) als op de boomtakken (geel). Blijkens enige educatieve borden onderweg blijken we weer in een karstgebied te zitten (net als afgelopen voorjaar in Slovenië), met veel kalk in de grond en grotten en ondergrondse wateren.

De Jakobsweg blijkt langs Schönecken te lopen. Dat is de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. De route vanaf Keulen. Je kan deze Jakobsweg vanuit heel veel punten in Europa naar Santiago lopen, vertelt Bobby, en die heten allemaal de Jakobsweg. Hoe dichter je bij Santiago komt, hoe meer van die Jakobswegen bij elkaar komen. Het laatste stuk in Spanje lopen alle pelgrims tezamen. Wat is vakantie toch leerzaam!

Klarinet

Prüm is echt een stuk kleiner dan Bitburg. Prüm heeft vandaag markt. Zelden zo'n treurige markt gezien. De meest kleurige markten die ik me herinner zijn die van Parijs. Daar moet ik aan denken als ik hier langs de kramen met ondergoed kijk. Allemaal grote witte degelijke hemden en directoires, niets frivools. De markten van Parijs leken een grote erotische uitstalling.

Wat nu? Er is hier geen hobbywinkel, maar wel weer een muziekwinkel. Ik zou nog een beginnersklarinet kunnen kopen en als hobby klarinetspelen kunnen beginnen. Daar in dat lege huisjespark heeft niemand daar immers last van. In de plaatselijke speelgoedwinkel kan men een houten blokfluit kopen voor 7 euro. Maar dat is toch echt mijn eer te na.

Er is in Prüm ook geen internetcafé. Wel is er hier een Kulturhaus met een Bibliothek met een aantal computers uit het 'stenen tijdperk. Doet u maar een uur, zeg ik, maar de bibliothecaresse vindt een half uur wel genoeg.