Zondagen en afscheid

Les 1 van Zing & Beleef Brahms hebben we door mijn sleutelkwestie twee weken geleden helaas gemist, dus ook de inleiding in Brahms' Jonge Jaren. Maar we gaan vol in Les 2. De dirigent herkent Leen en mij en knikt ons blijmoedig toe. Er zijn veel nieuwe mensen, ze zijn qua karakters minder uitgesproken dan de vorige cursus. Of dat moet nog komen. 

De tenorpartijen van vandaag zijn erg laag en diep. Moeten we terug naar de alten? En er zijn maar drie bassen. Een van hen is een man in een scootmobiel. Hij is eenzijdig verlamd en praat onverstaanbaar maar luid, graag door de dirigent heen, en hij laat steeds dingen vallen. Waarschijnlijk wordt hij het meest heugelijke karakter van deze cursus.

We zwoegen op Brahms. Ik herinner me met smart Les 1 van Zing & Beleef Händel met Viva Almira, waarna we met zijn allen juichend naar buiten gingen. en de week erop juichend terugkeerden. Dat is nu niet zo. Iedereen is nu aan het eind een beetje bedrukt. Het is wel mooi, maar  het is zo moeilijk. Leen is dol op Brahms en zegt dat ik misschien geen 19e-eeuwse ziel heb. Zo ver zou ik niet willen gaan. Tot nu toe vind ik Brahms alleen nog maar gewoon heel moeilijk.

Brahms zou me moeten aanspreken. Het zijn vanavond hartverscheurende liederen over zondagen en afscheid. Misschien gebeurt het als ik er twintig keer naar luister en ze me helemaal eigen maak.

'Alten, let op de overgang!'  vindt Leen de mooiste zin van de avond. Zij is nog jong en ziet niet dat de alten allemaal al ver voorbij de overgang zijn.

ABSCHIEDSLIED


SONNTAG

Rooie Rinus en Pé Daalemmer

Voor Marg. Wie wat bewaart die heeft wat. Bobby bewaart bijna alles en soms is dat best leuk. Zo duwt hij mij een artikel in handen uit Trouw van eind december over Rooie Rinus en Pé Daalemmer. Wie niet rond 1980 in Groningen woonde zullen die namen weinig zeggen, maar ik woonde daar wel. 

Rooie Rinus en Pé Daalemmer en hun liedjes staan in mijn geheugen gegrift. Ze stonden elk weekend in de Herestraat in het brede deel voor de Hema. Door het succes liep de straat elke week geheel dicht. Aanstekelijk energie, levendig, humoristisch, vunzig, grof, Gronings. Het duo bestond slechts vijf jaar, maar ze zijn nog steeds wereldberoemd in Groningen en Drenthe.

Hun samenwerking begon met het liedje ´Geziena´, waarmee ze het songfestiaval van hun studentenvereniging Albertus Magnus wonnen.  Zie hieronder. Hun vijfentwintigjarig artiestenjubileum werd gevierd met een korte tournee in september en oktober 2005. De twee slotconcerten in Martiniplaza werden door tweemaal vierduizend bezoekers bezocht. Tijdens dit optreden speelde Daniël Lohues mee met 'Zundagoavond Blues'. Zie ook hieronder.

Eerder schreef ik dat The Roches ons rolmodel waren toen, maar Rooie Rinus en Pé Daalemmer eigenlijk ook wel. Ik was verrukt van hun rauwe eenvoud en het plezier. Marg, waarom deden wij niet dít?

Keizerin Θεοδώρα

Zelf gemaakt naar een mozaiek. Hij lijkt niet erg, maar ik vind 'm wel mooi geworden.

Theodora van Byzantium (ca. 500 – 28 juni 548) was keizerin van het Byzantijnse Rijk. In 523 trouwde ze met keizer Justinianus I en in 527 werden zij keizer en keizerin. Voor haar huwelijk stond ze op het toneel als actrice. Er is lang beweerd dat Theodora zichzelf prostitueerde, zoals Procopius schreef in zijn boek Geheime geschiedenis, maar die laster ontsproot waarschijnlijk uit zijn onvrede over zijn eigen carrière aan het hof van Justinianus.

Haar verleden als actrice was dus niet enkel een voedingsbodem voor roddels, maar had er ook voor gezorgd dat ze in eerste instantie niet met Justinianus mocht trouwen. Het was bij de wet verboden dat een senator een actrice huwde.

Haar tijd als keizerin is bekend omdat ze zich inzette voor een christelijke splintergroep in het Byzantijnse Rijk: de Monofysitisten. Mede dankzij haar inzet voor deze groep staat Theodora bekend als een krachtige keizerin. Ook zette zij druk achter haar man Justinianus om wetten aan te nemen die de positie van actrices in het bijzonder en vrouwen in het algemeen verbeterde.

In het jaar 548 n.Chr. overleed Theodora, op vrij jonge leeftijd. Haar Nichtje Sophia werd de volgende keizerin van het Byzantijnse Rijk.

Theodora deed zich eerder voor op dit blog.

Engelen

Er schijnt een nieuwe golf aan te komen van boeken over engelen. Romans. De pr-medewerkster die daar een mailtje over deed schreef ik terug: 'Hoezo? Vertel! Wie dan? Wat dan?' En toen kreeg ik een lange mail terug waarin ze het allemaal uiteenzette. Ik vind engelen zelf ook leuk, sommige althans, ze moeten wel een beetje grappig zijn, al weet ik in het geheel niet waarom ze me aanspreken. 'Someone to watch over me...', of zo iets.

Deze engel kleur ik in op vrijdagnacht, teineinde eindelijk weer eens een rustig weekend te hebben. Ik zou haar wel als glas-in-lood-raam in mijn slaapkamer willen hebben.

Gevederde stok

Misschien ga ik binnenkort meedoen aan een groep mensen die dingen met elkaar willen delen op een ongebruikelijke wijze en wel in de kring met een talking stick.  Het is dat ze vanavond al beginnen en ik vanavond echt niet kan. Het kan zijn dat de groep besluit dat ik de eerste heel belangrijke bijeenkomst gemist heb en dus niet mee mag doen. We zullen zien.

Ik vind het wel spannend. Het zal heel anders zijn dan vriendenpraat, familiepraat, collegaepraat of kroegpraat, Om de beurt kun je de talking stick nemen en het woord nemen over iets wat jij belangrijk vindt om te delen. Mensen schijnen dan heel persoonlijk te worden en er ontstaat iets speciaals. Je wordt niet geacht op anderen te reageren

Even googelen: 'De talking-stick is eeuwenlang door Indiaanse stammen gebruikt als een middel voor onpartijdig verhoor. Wanneer er zich serieuze kwesties aandienden, nam de Leider de talking-stick en startte hij de discussie. Als hij klaar was bood hij de talking-stick aan en om het even wie dan wenste na hem te spreken kon de talking-stick nemen. Op deze manier kon iedereen die wenste te spreken dit doen. De anderen moeten stil blijven.'

Het stokje ziet er wel heel Indiaans uit. Ik ben benieuwd of deze groep met zo'n gevederde stok werkt of met een ander stokje. De gevederde stok heeft allemaal betekenissen. 'De adelaarveer die aan de talking stick geknoopt is geeft de spreker de moed en wijsheid om eerlijk en wijs te spreken. Het konijnenbont herinnert je er aan dat je woorden van je hart komen en zacht en warm dienen te zijn. De blauwe steen herinnert je eraan dat de Geweldige Geest het bericht van je hart hoort evenals de woorden die je spreekt.'

Wat zal ik die mensen gaan vertellen? Geen idee!

Kogel door de kerk

De kogel is door de kerk. En dat komt ook door een overtuigende nieuwe collega, een leuke homo met een zwarte Ray-Ban bril. Hij vertelt dat de monturen bij Teeling Optiek in de Kinkerstraat in de aanbieding zijn. 50% korting. Nu is de Kinkerstraat niet naast de deur meer, zoals vroeger, maar ach.

Gisteren kon ik de tv nauwelijks meer zien. Ik keek dan wel film, maar ik zag eigenlijk vooral bewegende vlekken. 't Is dat ik al zoveel gezien heb in het leven dat je zo'n film nog een beetje kunt volgen. Ik denk wel dat de nieuwe slechte staat van mijn verafblik maakt dat ik de laatste maanden nauwelijks meer tv wil kijken.Er móet een beslissing genomen worden. Want ook als ik iemand te eten heb kan ik die niet goed meer zien. 

De Ray-Ban monturen zijn er trouwens helemaal niet in de aanbieding, maar de kleur die ik graag wilde hebben en die de Javastraat niet op voorraad had is hier wel. Hoeveel brillen ik op opzet, dit blijft de leukste.

Bij deze opticien willen ze mijn ogen alleen maar opmeten als ik een montuur heb uitgezocht, en als ik me dus gecommitteerd heb. Maar ik ben nu al naar zoveel opticiens geweest, laat ik nu dan maar de knoop doorhakken. Hier vragen ze 179 voor het montuur en 200 euro per glas, hier van het merk Zeiss. Subsidiëring door de verzekering  moet ik zelf regelen. Doorgaans is dat 100 à 150 euro per 2 jaar.

De score is hier: [+1] voor verweg en [+3] voor lezen. En volgens deze opticien is het heel persoonlijk en vooral een kwestie van wennen of je ermee op de computer kunt. Eind volgende week is-ie klaar.

Garçonne-look

De dvd was een kassakoopje bij de Bijenkorf: 'Coco avant Chanel', een film van Anne Fontaine met de prachtige Audrey Tautou  in de hoofdrol, bekend geworden door de film 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain'. Schitterende film weer. De wieg van Gabrielle 'Coco' Chanel stond in een vervallen armenhuis in Zuid-Frankrijk, waar zij haar start maakte in een klein accessoirewinkeltje en zich opwerkte tot de oogverblindende glamour van de Parijse haute couture. Ze ontwierp een stijl die niet alleen alle andere trends in de schaduw zette,  maar die honderd jaar later nog steeds modieus is. Zo creëerde ze de garçonne-look, bedacht ze het minimalistische zwarte avondjurkje en bracht ze Chanel No. 5 uit, nog altijd een van de meest verkochte parfums ter wereld.

De verfilming van de Chanel-biografie van Edmonde Charles-Roux gaat niet alleen over de successen die haar tot 'koningin van de mode' maakten, maar ook over de mannen die haar als maîtresse betaalden om haar droom waar te maken, over de echte liefde van haar leven en over haar strijd tegen de klassieke tijdgeest. Ze wist van Chanel een tijdloos symbool van onafhankelijkheid en elegantie te maken, nog altijd voortgezet door couturier Karl Lagerfeld die voor de kostuums voor de film tekende.

Het grootste plezier van het kijken zit 'm in het bestuderen van het gezicht van Audrey Tautou, die in deze rol afhoudend en androgyn oogt.

Hoofddoek te Volendam

Onbegrijpelijk zijn die discussies toch over hoofddoeken. Stuitend. Op RTV Noord Holland een issue over de 14-jarige Volendamse Imane Mahssan (14) en haar ouders, die samen met Bureau Discriminatiezaken naar de rechter stappen om een oordeel te vragen over het hoofddoekverbod op de school. Die vindt hoofddoekjes in strijd met hun eigen religie - Roomskatholiek. Goed om te zien dat die ouders het ook onzin vinden dat hun dochter een hoofddoek draagt, ze doen dat zelf niet, maar ze respecteren hun dochter wel.

Betalen

Ik doe het nog steeds, betalen van instappen tot uitstappen, maar  soms denk ik: je lijkt wel gek als je nog met je OV chipkaart betaalt. Want als je in de tram zit zie je ziet de helft van de reizigers onmiddellijk uitchecken nadat ze ingecheckt hebben. En geen conducteur die er wat van zegt. Er is ook vrees ik geen beginnen aan. En nu dan weer dan illegaal opladen. Ik voel me bijna een watje dat ik nog niet zo'n zelfchipoplader onderxocht en besteld huis heb. Op zich vind ik dergelijke fraudes ook wel geestig, en een zegen voor mensen die het krap hebben, maar uiteindelijk is het natuurlijk desastreus voor de financiering van het OV. En dat wordt door de privatisering al steeds minder.

Resetten

Terwijl elders in de wereld revoltes plaatsvinden bespreek ik met Roro7 de Psychische Processen waar wíj doorheen gaan. Het is alsof we ons nu pas kunnen veroorloven om die 49 weken Capelle te verwerken. Moe, uitgeput, leeg... Ik weet het, het is werkelijk Categorie Klein Leed. Maar héél blij is ze wanneer ze ze vanochtend bij het nieuwe kantoor aankomt en de plastic bloemen op de ruiten ziet. Weer thuis. Daglicht.

Desgevraagd meld ik de nieuwe office-manager dat ik heel matineus ben, tenminste wàs, het afgelopen jaar althans, maar dat ik in Capelle ook alleen maar noodgedwongen zo vroeg begon. Dat ik mijn systeem en ritme opnieuw moet uitvinden. Resetten.

Dus zet ik de wekker niet. Ik word spontaan om 7.12 uur wakker. Een uur later dan de wekker het afgelopen jaar stond. Vandaag denk ik: laat ik gaan hollen en ik voeg zowaar de daad bij het woord. En dat in het donker en in de motregen. Al hollende denk ik: om 7.28 uur wilde ik bij Knooppunt Oudenrijn zijn. Als ik op dat moment nog bij Breukelen was dan ging het geheid mis. En om 7.44 uur bij Reeuwijk was OK, maar tien minuten later betekende file bij Knooppunt Gouwe bij Gouda.

Hoe snel zal na het resetten dit soort data uit mijn systeem zijn?

Britse Cottage Pie

Na afloop van de verhuizing blaak ik van de energie. 'Reenske! Ik werk weer in Amsterdam! Kom je eten? Maak ik een eenvoudige doch voedzame Britse Cottage Pie voor je. Uit de Allerhande. Maar zonder mutsje.'

Men neme: 1 pond aardappelen, 250 gram rundergehakt, 2 uien, 125 gram champignons, 1 el mosterd, 25 g boter, 75 g belegen kaas, geraspt, 250 gram snijbonen

Verwarm de oven voor op 220 °C. Kook de aardappelen 20 min. in water met zout. Bak ondertussen het gehakt in een koekenpan met antiaanbaklaag in 8 min. rul. Bak de ui en champignons 5 min. mee. Meng de mosterd erdoor, breng op smaak met peper en zout en schep in de ovenschaal. 2. Giet de aardappelen af boven een kom. Voeg 150 ml kookvocht en de boter toe en stamp tot puree. Meng de kaas erdoor. 3. Verdeel de bevroren snijbonen over het gehakt en dek af met puree. Bak in 20 min.goudbruin.

De Dag Van De Verhuizing

14.55 uur - Joan Muyskenweg - Het is genoeg geweest. De hoogste tijd om naar huis te gaan.  Het nieuwe kantoor is een vreselijk zwart gebouw, maar het is goed. Wij zitten op de eerste etage in een witte lichte ruimte! Als u  een keertje langs komt fietsen: we zitten achter de plastic bloemen, we zijn van buitenaf te traceren.

En: vanaf vandaag doen we weer alles op de fiets. Nooit meer tanken.

14.15 uur - Joan Muyskenweg - Het wordt steeds gezelliger met al onze meuk. De nieuwe collega's hebben een feestelijke vaas bloemen neergezet en zelf plakken we de plastic bloemen (die ik ooit te Wenen scoorde om de Naritaweg op te fleuren) op de ruit. Het uitzicht is ook hier - net als in Capelle - een lelijke parkeerplaats en dan de snelweg. Maar het is wel de snelweg bij Amsterdám en een Amsterdámse lelijke parkeerplaats!

12.30 uur - Joan Muyskenweg - De verhuizers uit Alblasserdam zijn weer te Amsterdam. Ze doen het echt een heel stuk netter en beleefder en aandachtiger dan vorig jaar. Herinnert u zich de verhuizing van vorig jaar nog, vraag ik, van Amsterdam naar Capelle? Ja dat weten ze nog. Toen ging het zo onbehouwen, maar, zeggen ze, toen was er ook veel minder voor betaald.

11.15 uur - Moordrecht - Ten tijde van het Kerstontbijt hadden we afgesproken dat we - als we werkelijk ooit zouden komen te verhuizen - een sentimenteel afscheidsetentje te Moordrecht zouden doen. Moordercht leek ons het enige stijlvolle dorp in de buurt. Maar dat komt er echt nooit meer van.

Nu we daadwerkelijk afscheid hebben genomen gaan Vinnie en ik toch even in Moordrecht kijken. Bij de pont, waar slechts twee personenauto's op passen, overwegen we even onze beide bolides er op te zetten en zelf aan de kant te blijven staan. Maar dat doen we toch maar niet. Wel eten we bij gebrek aan wat anders bij de warme bakker een saucijzenbroodje. Vette hap. Voor het blog, zeg ik. Alles voor het blog. Dan kan ik schrijven dat we een saucijzenbroodje aten.

09.05 uur - Capelle ad IJssel - De mannen van het verhuisbedrijf pakken alles netjes in. Het gaat allemaal snel en systematisch. Onderwijl nemen Vinnie en ik afscheid van de collega's. Het is jammer dat wij gaan, zeggen wij tegen de collega's, het ga jullie goed, wellicht tot op de Businessdepusiness-Familiedag! en willen jullie een bonsbons?

Onderwijl stoppen de verhuizers mijn werktas in een van de blauwe bakken. Die is al diep de verhuiswagen in tegen de tijd dat ik daar achter kom.

08.45 uur - Capelle ad IJssel - Daar zijn ze weer: De Haan Removals uit Alblasserdam! Het was 16 februari 2010 dat we voor het eerst kennis met ze maakten. Het was de dag van het faillissement van de drukkerij. Het pand moest stante pede leeg. De jongens van De Haan gooiden onze bureaus en kasten in blauwe bakken en pleurden die in Capelle in een kamer. Verder moest ik het maar uitzoeken. Vinnie en RoRo7 waren zo kwaad, dat die geen zin hadden in groeten, laatst staan dozen uitpakken. Het getuigt van behoorlijk wat innerlijke kracht dat we dit (individueel en samen) overleefd hebben, al zeg ik het zelf.

08.15 uur - Capelle ad IJssel - Jan Willem is onze steun en toeverlaat. Hij is al om 05 uur uit Enschede vertrokken. Hij heeft ook net een nieuwe multifocale bril à 800 euro en desgevraagd: hij kan er óók mee op de computer lezen.

07.55 uur - Nieuwerkerk ad IJssel - Hopelijk de allerallerallerlaatste keer dat ik om deze tijd Capelle binnenrijd. Ik heb besloten het mooi te doen. Alle collega's gedag te zoenen en te bedanken voor het fijne samenwerken. Dat is goed. Dat is mooi. 

Het is trouwens nog een vervaarlijke tocht, de tocht erheen. Er wordt op de A2 opmerkelijk veel geseind met knipperlichten om mij heen. Ik vrees dat ik van de Zeeburgerdijk tot Breukelen geen licht aan had. Of alleen de stadslichten, want het licht brandde wel op mijn dashboard. Toen ik bij een benzinestation checkte of er wat mis was met mijn lichten was er volgens mij niets mis, maar toch: de knipperlichtende weggenoten mensen zullen wel niet voor niets naar hun voorhoofd gewezen hebben. Ik had wel dood kunnen komen! En dat op deze feestdag.

Coming up roses

In het grote boek met leuke eenvoudige pianostukken weer wat nummers opgezocht die ik jaren geleden speelde, maar ook al weer jaren niet. Ooit speelde ik die nummers toch aardig, nu mag ik weer helemaal opnieuw beginnen. Als je de verhaallijn 'bladmuziek' volgt dan zie je dat ik al heel lang geen nieuwe nummers ingestudeerd heb . En als ik ze bekijk, dan zal dat zeker weer veel oefening vergen.

Buurman Paul, die contrabas speelt, wil graag een bandje met mij vormen. Maar ik kán helemaal niet spelen, roep ik dan.

Alles wordt anders als ik weer in Amsterdam werk, ik heb overal weer tijd en energie voor. Denk ik. Hoop ik. Zal het waar zijn? Of een illusie?

'De een zijn dood'

De Eyewish-opticien in de Bijenkorf bevindt zich naast de boekhandel, waar ik al tijden niet geweest ben. Drie boeken schaf ik er aan, waaronder de nieuwe Bernlef: De een zijn dood, getriggerd door  de afbeelding op het omslag en de openingspassage over hoeveel mensen er pas na dagen/weken/maanden dood gevonden worden in hun woning. Waarschijnlijk door Hani501's laatste blog 'Waar Is De Buurman' over de almaar hoger wordende stapel post voor de deur van haar buurman. 

Het is een roman waarin een Deventer oud-rechercheur, vennoot in de firma Erf en Recht, de hoofdrol speelt. Hij legt zich toe op het opsporen van erfgenamen en strijkt een percentage van de erfenis op. In dit verhaal gaat hij op zoek naar nabestaanden van een overleden drukker/uitgever van boeken-in-eigen-beheer. Na veel zoekwerk in Amsterdam, Arnhem, Zweden en Schotland (in feite is het boek een thriller en reisboek in één) komt hij uit bij twee jonge vrouwen die in Vos' leven een rol hebben gespeeld. Eén van hen blijkt in een psychose beland blijkt te zijn. Samen met de andere drukt de oud-rechercheur de erfenis van Vos achterover.

Het boek heeft een spannende intrige met gegevens als identiteit, dubbelgangers, fraude, misbruik, wraak en moord. De vrouw die het geld ten onrechte heeft opgestreken, onderwijzeres in de ziektewet, wordt  nieuwsgierig naar de andere vrouw en besluit haar in de Schotse Hooglanden op te zoeken. Daar neemt het verhaal een wending die zichtbaar moet maken hoe ingrijpend de gevolgen van seksueel misbruik kunnen zijn. Het boek heeft een bijzonder spannende finale, het is mooi opgebouwd en mooi geschreven, ik heb het in een ruk uitgelezen, maar toch, echt héél enthousiast ben ik niet. Ondanks alles gaan de personages niet echt leven. 

Mooie beeld is er voor het omslag gebruikt van Casper David Friedrich: een deel van het schilderij 'Mönch am Meer'. 

Grilldebuut

Gisteren had ik bij Visrecepten.nl een aardig recept gevonden van stamppot prei met daar bovenop gegrilde kabeljauw. Vanwege mijn onwennigheid met de grill in de oven deed ik de kabeljauw in/op de grillpan in plaats van in de oven. Die viel in die grillpan helemaal in stukjes uiteen. Had ik 'm nog beter in de vispan kunnen bákken.

Teneinde de oerangst voor de oven te boven te komen probeer ik vandaag iets eenvoudig nieuws uit  Gevulde aubergine die afgemaakt wordt onder de grill. 'Het resultaat is verpletterend. 'Het ziet er net zo uit als in het boek', zegt Bobby complimenteus. Het is vegetarisch én smikkelen en smullen. Er is wel veel te veel vulling, moet ik zeggen. Men kan zo morgen wéér gevulde aubergine maken.

Pearle Pearle Pearle

Nu ik toch bezig ben, dan ook maar naar de Pearle op de Linnaeusstraat. Zaterdag is wel toptijd, maar gedaan is ook maar weer gedaan. Er werken allemaal jonge allochtone meisjes die erg hun best doen, maar  ook een beetje geïrriteerd raken als je vraag stelt waar ze het antwoord niet op weten. Of als je niet tevreden bent met het antwoord. 

De brillenmaker hier blijkt Lucas Vermeij te heten, met e-ij, dat is leuk. De meisjes roepen hem:  Uw zus is in de winkel. Hij komt even met mij kletsen en zegt dat hij niet verwacht, welke multifocale glazen ik ook neem, dat èn lezen èn de computer èn veraf in één bril kan. Het wordt hoe dan ook een éxtra bril voor de computer, meent hij. De opticien, net als die in de Javastraat een Surinaamse man van tegen de zestig, bevestigt dat. Ja maar ik wil er juist van af dat ik steeds bril-op-bril-af moet.

Daar ben ik steeds al bang voor, maar deze brillenmaker is de eerste die dat bevestigt. Dat waardeer ik zeer Hier kosten de beste multifocale glazen 520 euro per paar. Univé betaalt daar 100 euro van en daarna krijg ik nog 20% korting. Er is ook nog een actie twee-voor-de-prijs-van-één. Het begint me wel weer te duizelen.

Een antwoord op de vraag wat het verschil is tussen Pentax-, Nikon- en Zeiss-glazen, allemaal topmerken zou je als leek zeggen, en waarom die idioot grote prijsverschillen, dat krijg ik van niemand.

Het vervelende híer is dat ik niet twee leuke monturen zie. Een lichtbruine Ray-Ban hebben ze alleen in zonnebrillen, daar kunnen ze mijn multifocale glazen wel in monteren, maar dan geldt twee-voor-een-actie weer niet. Zucht.

Is er misschien een brildragende lezer(es) die meeleeft en/of mij advies kan geven?

Titanium

Je moet ook niet naar de Bijenkorf gaan, Lucie Theodora. Je weet dat je gevoelig bent voor het mooiste van het mooiste, en dientengevolge het duurste van het duurste. Die brillen van Specsavers waren toch ook OK? Toch? Hier kosten de multifocale glazen 320 per glas. Per glas? Ja, per glas. En bij de monturen hebben ze merken als Calvin Klein, Gucci, Dolce en Gabbani en wat al niet.

Ik val op een titanium montuur van Calvin Klein à 395 euro. Dat wordt  mét die glazen van 320 euri per stuk dan in totaal 1035 euro. De verkoopster goochelt van het totaal weliswaar nog 200 euro korting af, maar dan zit je nog op 835 euro voor een bril. Wat is het verschil tussen u en Specsavers, vraag ik wanhopig. De kwalitéit, zegt de verkoopster. Wat bedoelt u daarmee, vraag ik, waar heeft u het over? Dat weet ze ook niet.

Terugblik

Vandaag doe ik kasten en bureaus opruimen. Het kan niet allemaal mee. We moeten niet sentimenteel doen. Toch ook weer een sentimental journey.  Zo vind ik in het mapje met visitekaartjes zes kaartjes van mijzelf. Het zijn niet alle visitekaartjes des levens, er ontbreken tien jaar, maar veelzeggend. zijn ze wel Het eerste kaartje, linksboven, dateert van ca 1992 denk ik. Het was nog van vóór de visitekaartjesmachines op de stations, dit was een actie van de Viva. Ik was apetrots. Ik vind t eerste kaartje nog steeds het leukst.

Twee voor de prijs van één

Ben toch een beetje geschrokken van de prijs bij de buurtopticien en stap te Emmen bij Specsavers binnen, gelokt door de aanbieding 'Twee voor de prijs van één'. Hun oogmeting levert hetzelfde resultaat op als bij de buurtopticien: leesbril +2,25 , veraf + 0,75 waarbij een van de ogen een cilinder heeft. Of is. Ofzo.

Ik laat me de verschillen tussen de vier soorten glazen voor multifocale brillen nog eens uitleggen. en weet weer waarom ik de duurste op maat gemaakte glazen wil. Daar zie je het meeste scherp. 

Bij deze keten kosten de monturen even veel als bij de zelfstandige opticien om de hoek, maar de glázen zijn slechts een kwart van de prijs. Volgens deze mensen is dat omdat er honderden zo niet duizenden Specsaver-winkels zijn en zij de brillenglazen per miljoenen tegelijk inkopen. Ze hebben mooie educatieve folders en rekenen alles voor. Ja dan kun je uit sympathie wel naar je buurtopticien willen, maar die verschillen zijn te groot. En als je dan ook nog twéé mag voor de prijs van één... 

Het merk Ray-Ban hebben ze niet, maar wel Spijkers & Spijkers. Dat zijn twee zusjes. Tweelingen. De korting van de verzekering (150 euro) meegerekend komt men uit op 309 euro voor twéé brillen. 

Jongste Nichtje skypt dat ze haar bril van de Eyewish heeft. Dus nu nog even voor een laatste check naar het dichtstbijzijnde Eyewish-filiaal in onze eigen Bijenkorf voor een laatste check. Zonder mijzelf onmiddellijk de stijl van een Amsterdamse galeriehoudster aan te willen meten: daar zijn wellicht meer stadse modelletjes dan te Emmen.

Meneer Grote

Met Mutti ga ik ter oriëntatie naar de 'dagverzorging' in de zorginstelling vlakbij haar. De 'dagverzorging' is een ruime huiskamer op de tweede verdieping van het oord. Er zitten twee begeleidsters en twee bejaarden. Normaal komen er per dag zo'n vijf bejaarden, zeggen de begeleidsters. Ze zijn heel hartelijk en aardig en gastvrij, maar Mutti duizelt het allemaal een beetje. Wat doet ze hier? Ze wil hier weg.

Maar ik ben net hartstochtelijk in gesprek geraakt met meneer Grote uit Valthermond. Hij is 89 jaar, praat plat Gronings en vertelt dat zijn vrouw 5 jaar geleden is overleden. Nu krijgt hij op maandag en vrijdag hulp, op dinsdag en donderdag komt hij hier. 'Op woensdag ben ik vrij.' Meneer Grote blijkt orgel te spelen en wel liederen van Johannes de Heer. En: er is hier een elektronisch wonderorgel. O! zeg ik enthousiast, speelt u wat voor mij! Dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Maar de verzorgenden hebben net pauze, en die hebben daar echt geen zin in.

Zit ik in een enorme spagaat. Mutti wil weg, maar ik heb meneer Grote lekker gemaakt dat hij voor mij mag spelen. De begeleidsters glunderen helemaal: dat overkomt meneer Grote niet vaak, dat iemand vráágt of hij speelt. Ondanks dat Mutti weg wil wacht ik toch maar tot de pauze van de verzorgenden voorbij is. Meneer Groote speelt vijf liederen voor mij (het elektronisch wonderorgel heeft een afgrijselijke tremor) maar ik doe niet kinderachtig: wat ik ken zing ik mee. Als diepe alt danwel tenortje. We worden er allebei blij van.

Dan gaan we weer. Misschien tot ziens, zeg ik tegen de mensen. De begeleidsters grappen tegen Mutti dat haar dochter wel de hele dag wil blijven. Dat hebben ze goed gezien.

Spotify

Sorry Sis, ik word stééds moderner. Nu ben ik weer helemaal op Spotify. Laatste zei iemand iets over cloud serving en/of cloud-surfing, en ik had géén idee wat dat was. Maar toen zag ik Nichtje met Spotify in de weer en begreep ik dat het daar over ging. Toen heb ik Vinnie gevraagd er een verhelderend stuk over te schrijven en dat deed hij en nu weet ik het. Je kan alle muziek van de wereld op je computer ontvangen zonder het te hoeven kopen. Via Spotify.

Naar aanleiding van het concert 'Bach met Ballen' afgelopen zaterdag met luitmuziek van Bach wil ik graag ook thuis luitmuziek van Bach. Tot voor kort zou ik dat proberen te vinden via LimeWire (gratis) of te kopen via iTunes (betaald) en dan op mijn op mijn iPod te zetten. Nu ga ik Spotify eens proberen, eerst maar eens de gratis versie. Dan word je geloof ik stelselmatig lastig gevallen met reclame. Je kan ook iets betalen en dan krijg je die reclame niet. Je kan ook nog wat meer betalen en dan komt het allemaal je smartphone binnenvallen. Alle muziek van de wereld voor 10 euro per maand. Maar dat geldt alleen voor de Android, niet voor Apple. Misschien wordt het tijd voor een Netbookje? Want ik heb de computer nog niet aan de stereo gekoppeld.

Prachtige luitmuziek van de Zweedse gitarist Göran Söllscher hoor ik, van Deutsche Grammophon. En inderdaad, na drie nummers krijg ik storende reclames. Dan ga je op den duur wel betalen. Dat is ook goed.

Eyewear

Naar de opticien. Jongste Nichtje had zo'n leuke bril op laatst, dat ik dacht, díe wil ik ook wel. Het gebeurt nu zo vaak dat ik bijna niets meer kan zien, dit kan niet zo doorgaan met dat tuiltje leesbrillen, ik moet een echte bril, multifocaal en duur. In de Javastraat zit een Surinaamse opticien. Best een hippe winkel. Bent u nieuw hier, vraag ik. Hij zit er al 26 jaar. 

Mijn ogen zijn een drama. Ik ben de Waarden even vergeten, maar ik heb zowel Waarden voor dichtbij als voor veraf. Glazen zullen tussen de 400 en  600 euro kosten, het montuur ca 150. Ik wil natuurlijk de beste glazen. En dat modelletje van Jongste Nichtje. Dat blijkt de Ray-Ban te zijn, een merk dat bekend is vanwege  de zonnebrillen. Maar Ray-Ban heeft ook een collectie design monturen. 'Een Ray-Ban bril is stoer, sportief en tegelijk ook sophisticated. Het is een van de meeste gewilde merken in de wereld van eyewear.' (Ofwel: 'Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend').

Hij heeft de Ray-Ban alleen in het zwart op voorraad, maar dat staat te hard. Liever heb ik bruin gevlamd. Of roze. Maar drie brillen, dat is te hoog gegrepen. Het komt vast wel op 800 euro per stuk. Neem er dan eerst één, zegt hij. O ja, dat kan ook.

Twee weken duurt het, schat hij in. Bel maar als het bruingevlamde model in huis is, zeg ik, dan kom ik langs met Nichtje en Jongste Nichtje.

Working Apart Together

Dit lijkt een filmpje maar is een plaatje, geen filmpje. Klikken helpt niet. Vandaag hebben Wout en ik een cursus Working Apart Together gedaan in Alphen aan de Rijn bij een bureau dat zorgt dat redactie en opmaak apart van elkaar kunnen werken en toch samen. Een CMS heet dat in vaktermen. En nu niet met zware programma's, zoals voorheen met E2P, maar online. Wij worden een pilot. Wij vinden het best, pilot te zijn, als we maar snel weer een CMS hebben.

Ook de vormgevers hebben er zin in. Zij zijn gisteren al op cursus geweest. Van de week hoorden we dat het ineens nog niet zeker is dàt we met deze pilot gaan draaien, dat hangt weer van allerhande company policy af. We gaan er maar van uit dat het doorgaat, zeggen we welgemoed, en volgen ijverig de cursus. Die wordt ons geheel privé gegeven in een gloednieuw kantoor waar kosten nog moeiten zijn gespaard om het de medewerkers naar de zin te maken. Zo kan het ook, zeggen wij steeds tegen elkaar. Zo kan het ook.

In de pijplijn

De collega belast met de verhuizing komt langs.Hij heeft plattegronden mee. Het wordt wel een beetje krap daar, maar het zij zo, het ís Amsterdam. We mogen allemaal nog maar één bureau in plaats van de twee die we nu hebben. We zitten ook strak tegen elkaar aan. Ben benieuwd hoe het uitpakt. De niet zo blije Rotterdamse naar Amsterdam meeverhuizende collega heeft aangegeven dat ze niet naast of tegenover RoRo7 wil zitten, omdat die zo luid niest. Ja, zo heeft iedereen wat.

Maandagochtend komen de verhuizers naar Capelle en die pakken alles in, en dan diezelfde dag te Amsterdam ook weer uit. Jan Willem vertelt dat hij al heel veel banen heeft gehad en overnames meegemaakt. Hij is zestig. Hij vindt het allemaal best. Hij is fijn kalm en vriendelijk en begripvol. Dat het hem drie uur kost om van zijn woonplaats Enschede naar Capelle te reizen, hij windt zich er niet over op. Hij gaat met de trein. De krant, een kruiswoordpuzzel, het is hem allemaal goed.

Ik wil een mailtje sturen naar de Capelse collegae dat wij maandag al weg zijn. Dat het er waarschijnlijk niet van komt om nog een afscheidsfeestje te doen.  Dat het niet aan hen lag dat wij liever in Amsterdam werken. Maar de mailfunctie 'aan alle Capelse collegae' werkt niet voor mij. De secretaresse die het zou kunnen en  die ik het moet laten doen, mag het ook niet doen zonder toestemming van bovenaf. Dat mailtje zit dus nog in de pijplijn.

Dag Slotenmaker

Ik kom thuis, pleur snel boodschappen in de keuken, zet de aardappels op het vuur, vuur staat hoog, ik ga snel boerenkool maken, want ik moet zo weer weg naar het Concertgebouw voor mijn eerste Brahms-klasje. Snel naar de auto om de tweede tas met boodschappen te halen, want daar zit de rookworst in. Deur dicht. Sleutel in huis gelaten. Help. De enige reservesleutel is in Utrecht. Wat nu? En de telefoon. En de portemonnee. Alles binnen. En die aardappelen staan op het vuur. Straks verbrandt Vespa levendig!

Crisismanagement. Buurman Paul is thuis, maar ik kan niet over het balkon naar mij toe want de balkondeuren zitten potdicht. Buurman Paul weet nog wel wat handige buurmannen, Michael en Ron. Buurman Michael kan er niets mee, maar Buurman Ron vast wel. Maar Buurman Ron is altijd pas om 7 uur thuis. De buurman geeft me zijn computer, zijn telefoon en een glaasje wijn. Ik bel enige Slotenmakers. Die van november op het Javaplein heeft geen tijd. De derde belooft over een uur te komen. Maar er staan aardappelen op het vuur. Hoog. Ik besluit eerst maar eens dat ik niet naar het Brahms-klasje ga, dat scheelt enigszins in de spanning. De buurman heeft ook Chinees. Of ik blijf eten. Nou leuk!

Als tegen zevenen Buurman Ron arriveert is de slotenmaker er nog steeds niet. Hij staat in de file. Buurman Ron is heel lang klusser geweest en boort zo een gaatje in de lijst naast de deur. Hij heeft de deur zo open. Het hele huis staat blauw. Grijnzend laat Buurman Ron mij de buurdeuren zien waar hij dit kunstje ook al geflikt heeft: vijf in totaal. Zonder sleutel het pand verlaten overkomt blijkbaar iedereen wel eens. Wanneer de slotenmaker arriveert betaal ik de voorrijkosten graag. Hij heeft zich zeer gehaast zegt hij, vanwege die pan op het vuur.

Wanneer begint het voetbal weer?

Het is wel onvoorstelbaar, maar ik begin het voetbal op zondagavond te missen. Gelukkig heb ik bij mijn oneindige verzameling kleurplaten ook een van een rondje keepers. Deze mandala verbeeldt de angst voor de 11 meter, de penalty, zegt Bobby, die erg veel van voetbal houdt maar liever abstractere mandala's aanpakt dan deze.

Naar de Lek

Op RTV Utrecht is te zien dat te Wijk bij Duurstede de Lek nogal hoog staat, dus daar wil ik wel naar toe. Bobby maakt me eerst nog uit voor ramptoerist, maar er is nergens een ramp, en we mogen toch wel iets van de bewegingen van de natuur zien? Nou goed dan. Het wordt Vreeswijk, onderdeel van Nieuwegein. Nieuwegein? Nee, Vreeswijk. Dit plaatje is bij de pont naar Vianen aan de overkant. De pont vaart niet vandaag.

Vreeswijk heeft een haventje, een sluis, een museumwerf en wat al niet. Uitjes zijn goed voor de mens, het hoofd raakt helemaal leeg. Je moet je ineens verdiepen in hoe dat ook al weer zat met de Rhein, de Rijn, de Bovenrijn, de Benedenrijn, de Waal, de IJssel, de Maas, de Lek, het Amsterdam-Rijnkanaal, de Leidse Rijn... Ze lopen allemaal een beetje over, dezerzijds dagen.

Oude vrouwen

In Trouw ook een interessant interview met de Joegoslavische schrijfster Dubravka Ugrešic. Bijzonder trouwens dat ze zich nog steeds Joegoslavisch noemt, terwijl dat concept toch jaren geleden de Balkan uit geknuppeld is. Ze woont al lang Nederland. Ik heb meerdere boeken van haar gelezen, maar vooral ten tijde en over van de Balkan-oorlog in de jaren negentig. Ze heeft nu een nieuwe roman geschreven genaamd Baba Jaga en die gaat over oude vrouwen. Baba Jaga is een karakter uit een Russisch sprookje, maar de sprookjeswereld kent veel nare oude vrouwen, zoals vrouw Holle.

'Oude mensen over de hele wereld leven onder de meest verschrikkelijke omstandigheden', betoogt zij. En  vooral oude vróuwen roepen afstand en weerstand op. Ugrešic verklaart dat als volgt: 'Oude vrouwen roepen angst op, omdat ze zielig zijn. Oude vrouwen houden ons een spiegel voor en wat we zien staat ons allerminst aan. Iedereen wil immers zo lang mogelijk leven, maar niemand wil op zo'n oude vrouw gaan lijken. Toch zul je ooit net zo zwak en lelijk zijn.'

'Wij hebben geen idee wat de realiteit is voor oude vrouwen over de hele wereld. Zeker nu de crisis is losgebarsten leven veel vrouwen in slechte omstandigheden. Ze kunnen van hun AOW geen verzorgingshuis betalen. Hun kinderen kunnen niet voor hen zorgen. Zelfmoord is soms de enige oplossing. In Nederland valt het mee, maar deze welvaart bestaat slechts op een heel klein stukje van de aarde. Op de Balkan en in Griekenland, waar de crisis in alle hevigheid wordt, hebben ouderen het heel, heel slecht. Niemand praat daarover. Maar de werkelijkheid is dat oud worden een straf kan zijn', aldus Ugrešic.

Ik woon de H. Mis bij in de Augustinuskerk aan de Oudgracht, waar veel oude vrouwen in de banken zitten. Er wordt vaak gezegd, dat de kerk niets meer voorstelt, en dat er alleen nog maar oude vrouwen zitten. Alsof dat eigenlijk geen volwaardige mensen zijn.

Gert / Geert

Spotprent in Trouw. Zal Gert L. niet leuk vinden. Van de week zag ik hem bij Pauw & Witteman de nieuwe regels verdedigen. Een Angolese mevrouw die al acht jaar in Nederland is, geheel uitgeprocedeerd, en die twee eigenlijk Nederlandse kinderen heeft die niets met Angola hebben, en die terug moeten. 

Omdat die mevrouw niet wil gingen ze die kinderen uit huis plaatsen, om zo de moeder onder druk te zetten. Dat mag niet meer van de rechter. Nu moeten moeder en kinderen dan maar in detentie, zegt Leers, en dat is niet zijn, maar háár schuld. Moet ze haar verantwoordelijkheid maar nemen. Als ze wéér een Generaal Pardon zouden afkondigen, dan worden we binnenkort overspóeld met Angolezen, aldus Gert Leers. Die vroeger nog anti-Wilders was. Ik denk niet dat hij deze prent op zijn keukenbord prikt.

Bach met ballen

Vandaag is het Bachdag in Utrecht, morgen in Amsterdam. In dat kader is er vanmiddag een uur luitmuziek van Bach in de Geertekerk, en morgen dus in het Muziekgebouw aan het IJ. 'Bach met ballen' heet  het optreden en het is  onwaarschijnlijke voorstelling:. Twee Franse artisten, een luitspeler en een jongleur, spelen samen Bach. Eric Bellocq bespeelt de tokkelinstrumenten,  Vincent de Lavenère jongleert. Vrijwel alle composities zijn bewerkingen van meerstemmige muziek voor andere instrumenten. Alleen met virtuositeit houd je alle ballen in de lucht, en dat is precies waarin dit onwaarschijnlijke duo van muzikant en jongleur uitblinkt.

Doorgaans treden jongleurs op in een circusomgeving, en met korte acts, maar dit is totaal anders, het duurt een uur, het is licht, en verstild, met bij zwevende ballen. Heel heel heel mooi.

Er is een site van Vincent de Lavenère, waarin onder 'Vidéo's' nog meer te zien is van wat een verstilde jongleur doet.

The People's Hearts

Bij het Amstel Hotel ligt een heel mooie oude houten rondvaartboot. Altijd al ik over de Amstel fiets zie ik die boot liggen onder aan de trappen van het bordes van het hotel en dan denk ik: Wat voor mensen zouden daar in zitten? Hoe kom ik daar ooit in?

En dan zit ik er zomaar in! De uitgeverij van Haar naam was Sarah viert dat er in Nederland 1 miljoen exemplaren verkocht zijn. 1 miljoen! En het is in 36 landen uitgebracht. Overal doet het het goed, maar vooral in Nederland en Amerika, vertelt de schrijfster. De uitgeverij verwachten dat het nog wel naar de 1,5 miljoen stijgt. De schrijfster is erbij. Er is pers, inkopers, de uitgevers, vertaalsters... Er zijn champagne, wijn, jus, bitterballen toastjes en oesters.

Er zijn onder de genodigden ook twee Nederlandse lezers, ze zijn niet hoger dan 1,50 meter, die door dit boek hun persoonlijke familiegeschiedenis (over weggevoerde Franse joden in WO II) hebben kunnen achterhalen. De schrijfster vertelt dat het zo bijzonder was dat ze hier herkend wordt op straat. 'Thank you', zeiden de speechers, 'thank you for touching the people's hearts'. Het is zo mooi roerend allemaal, dat je bijna vergeet dat je het boek een beetje een draak vond.

Hani501 maakt de fotoreportage. Dit onflatteuze uitstapmomentje gunt ze me voor mijn blog. Het zij zo. Het is mooi wel het bewijs dat ik in het bootje was. En er is méér bewijs, mailt ze, en stuurt nog een foto. Dat is nu de eerste.

Bye bye Troefmarkt

Een van de vele vreugden in mijn nieuwe buurt is de Troefmarkt, een supermarktje onder het grote /hoge woonzorgcomplex het Flevohuis. Ze verkopen er bijna alles, vooral Hollandse waar, en vooral lekkernijen waar ouderen van houden - relatief erg veel koekjes. Ze hebben lekker brood, verse groenten en fruit, vlees kaas en zuivel. Er wandelen veel oude mensen doorheen met rollators. Ze kopen weinig en ik verdenk ze dat ze driemaal daags naar de Troefmarkt gaan. De mensen die er werken zijn buitengewoon aardig en aandachtig. Een heel, héél groot verschil met de diverse AH's hier in de Indische Buurt. Het enige nadeel is dat hun openingstijden wat beperkt zijn: van 09.30 tot 16.30, niet zo gunstig voor de forenzende burger.

Ik gebruik de laatste weken de Troefmarkt nogal eens bij het denken over hoe het nu verder met Mutti moet. Kan ze niet naar 'mijn' Flevohuis, breng ik soms te berde. Het is zo dicht bij mij en er daar een alleraardigste Troefmarkt. Maar mijn Geschwister vinden niet dat je een Drentse moeder moet verkassen naar Amsterdam. Ik ben er op tegen om Amsterdammers af te schilderen als assertieve monsters, maar ik snap het ook wel weer.

Wie schetst mijn verbazing als ik vanmiddag ontdek dat de Troefmarkt leeg is. De eigenaar ruimt net de laatste spullen in een busje. 'Wat?' roep ik, 'gaat u wég? Waarom? Ging het niet meer? Wat erg! U was de leukste winkel in de buurt!' Hij zegt: 'Laat ik het maar zo samenvatten: ze hebben andere plannen met de ruimte.'

Op de site van het Flevohuis staat te lezen dat er onder meer een ruimte komt met zorg voor beginnende dementerenden. 'De supermarkt Troefmarkt zal in begin januari de deuren sluiten. De bewoners kunnen gebruik maken van een bezorgservice uit de buurt. Over ongeveer 1,5 jaar staat er een gloednieuw dienstencentrum, waar o.a. huisartsen, fysiotherapeuten, een restaurant en een winkel gevestigd zullen zijn.

Brahms

Het gaat weer beginnen! Ik krijg een mailtje: 'U heeft zich aangemeld voor de cursus Zing en Beleef Brahms die aanstaande maandag van start gaat. Gedurende tien bijeenkomsten maakt u onder leiding van Hans Veldhuizen kennis met de muzikale wereld van Johannes Brahms. Dit zult u doen door verschillende koorstukken te zingen en muziekfragmenten te beluisteren. Alle bijeenkomsten zullen tussen 20.00 uur en 22.00 uur in de Koorzaal van Het Concertgebouw plaatsvinden. De deuren worden 15 minuten voor aanvang geopend. Wij wensen u inspirerende avonden bij Zing & Beleef Brahms. Leen, heb je er weer zin in?

Vast een voorproefje naar het koorgeluid van Brahms. Heel anders weer dan Bach en Händel.

Back Home

Bobby heeft nog een muzieksuggestie in verband met de ophanden zijnde verhuizing back home: 'Celebration Time' van Kool & The Gang. Er is maar één filmpje van op YouTube - en dat geeft reclame (Neckerman Reizen). Grr. Maar ná die reclame is het wel een leuk filmpje. Leuk om zo de Capelse collegaatjes uit te wuiven. En of die dat leuk vinden"?  De achterblijvende collega's vinden het minder feestelijk dan wij. Voor hen is het een grote leegloop daar. Er gaan steeds meer mensen 'in goed overleg' ineens weg. En er is één Rotterdamse collega die straks naar Amsterdam op en neer moet moeten. Zij baalt heel erg. En wij moeten weer een nieuwe webredacteur zoeken, want die we nu hebben woont in een dorp onder Dordrecht. Zij vindt het héél jammer dat wij naar Amsterdam gaan. Ik wil wel empathisch zijn, maar ik straal te veel.

'

Bulgurpilav met kip

Ik vind het een sport om lekker te koken met de ingrediënten die nog in huis zijn. Lekker nòg geen boodschappen doen. Zo maakte ik gisteren pasta met tomaat, paprika en tonijn. Vandaag heb ik alleen nog een stukje kipfilet en een tomaat. Uien, knoflook, aardappelen, rijst, pasta, couscous, bulgur, noten, kruiden, blikjes tomaten, dat soort zaken is altijd wel op voorraad. Dan herinner ik me dit Turkse recept. Mmm.

Klik op het plaatje en het wordt groter.

S Wonderful, S Marvellous

Bij thuiskomst sta ik trappelend voor mijn cd-kastje. Wat zal ik draaien? Ik heb zoveel droevige muziek. Ik wil iets blijs! Nu! Heb ik niets blijs dat het gevoel van het bericht van vandaag uitdrukt? Ik stond te springen van vreugde toen het bericht op de mail kwam. Wanneer we wilden verhuizen. 24, 27 of 28 januari. 24! Mailt Vinnie. Allemaal stralen we. En ik spring erbij. De hele dag. Ik vind niet zo snel een passend muziekje. Het wordt eerst maar eens 'S Wonderful' van Gershwin, gezongen door Diana Krall.



Misschien heeft iemand nog een passender muziektip?
De energie die Shirley Bassey uitstraalt past al meer dan die van Diana Krall.

Miskenning

Hani501 en ik bewegen ons van tafeltje naar tafeltje. Horen wat er zoal leeft onder onze lezers. Vaak verzuchten ze dat ze zeer tevreden  ziijn omdat ze zich éindelijk als méns behandeld voelen op deze Beurs. Dat ze zich eindelijk eens wélkom voelen. Als je doorvraagt hebben we het over gratis koffie - en ook nog eens lékkere koffie - ,  gratis hápjes, gratis parkéren, gemakkelijke bereíkbaarheid, een organisatie  die behulpzaam is, en dat alles het dóet. Van die basisdingen.

Dat er aan de tafeltjes minder klanten komen dan gehoopt, dat vinden de mensen àchter de tafeltjes  zorgelijk. Gaan jullie zelf nog wel het land in, vraag ik. Want was ik niet te Doesburg, waar de winkelier zei: ‘Hoezo hebben die producenten het moeilijk? Er komt hier niemand langs. Als ze langs zouden komen, dan zouden ze kunnen schrijven. Maar niemand komt voorbij Utrecht’. Er sprak een diep gevoel van miskenning uit. De provincie miskend door de Randstad.

Het als-mens-behandeld-willen-worden klinkt zo vaak dat je je werkelijk een beetje zorgen gaat maken. Zit iedereen een beetje miskend zijn vak uit te oefenen? Die hele Beurs is ontstaan omdat sommige mensen andere mensen niet even opbelden. Hoeveel beter zouden de zaken gaan als mensen zich niet zo miskend zouden zitten voelen? (Foto Hani501).

N 219

Nog drie weken, zeggen ze, al durf ik het nog steeds niet te geloven. Dan gaan we terug naar Amsterdam. Gisteren had ik een interview met een creatief jongmens op het Amstel Business Park. Aan de andere kant van het Duivendrechts Kanaal, maar toch. Het was van huis af 20 à 25 minuten fietsen. De precieze fietstijd is moeilijk in te schatten, omdat je onderweg van A naar B langs allemaal winkels komt waar je nog even wat kunt halen.

Vandaag is een moeilijk dag voor bij de snelweg. Eerst is er nog vorst, dus om tien voor zeven sta ik hardbevroren ruiten te krabben. En dan forse files, ondanks het matineuze vertrek. De A 20 (Gouda-Rotterdam) staat beide kanten op vast. Om die file te vermijden probeer ik een nieuwe nooitgeprobeerde Zuidhollandse provinciale weg: de N 219. 

Daar sta je dan in het donker in de regen, met op de radio berichten over overstromingen. Wel schitterend uitzicht op kassen, trouwens. er zijn wanden langs de zijkanten geplaatst, zodat dat felle licht alleen naar boven schijnt. Ik probeer ervan te genieten terwijl ik meter voor meter verder kruip. En ik probeer me niet op te fokken wanneer ik weer eens muur- en muurvast in Nieuwerkerk sta, terwijl ik een enorm lange en dringende to do-lijst heb. Twee uur en een kwartier is het vanochtend. Nog drie weken, zeggen ze.

Let Me In!

Met dank aan Hani501.

Erg erger ergst

Terwijl ik het leven allemaal al niet vind meevallen begin ik ook nog eens in het boek Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. Van dit boek zijn er inmiddels in Nederland een miljoen verkocht. Het is waarschijnlijk het bestverkochte boek van 2010. De uitgeefster heeft de schrijfster uitgenodigd om  ter gelegenheid van deze mijlpaal a.s. vrijdagavond een boottochtje over de Amstel te komen maken, en Hani501 en ik mogen mee. in het kader van ik-maak-ook-nooit-wat mee laat ik mij die kans iet ontgaan. 'Maar', mail ik de uitgeefster, 'ik ben waarschijnlijk een van de weinige Nederlanders die het boek nog niet hebben gelezen'. Ze stuurt me per ommegaande een exemplaar toe.

Ik heb de trailer van de film gezien en vond die zo erg dat ik die film echt niet wilde. Het is in één woord verschrikkelijk. Het verhaal over het joodse meisje is onverdragelijk erg en waargebeurd. De andere verhaallijn over het huwelijk van de journaliste is erg van voorspelbaarheid en platheid. En tezamen maakt het een onverdragelijk boek, maar wel verslavend. 'Het is echt een  "vrouwenboek",' zegt Vinnie.

Het verhaal: in de nacht van 16 juli 1942 wordt de 10-jarige Sarah met haar ouders opgepakt en naar het Velodrome d'Hiver in Parijs gebracht. Zij heeft ongezien haar kleine broertje in een kast verstopt en belooft hem later te bevrijden, maar Sarah wordt weggevoerd en ziet hem nooit meer terug. Zestig jaar later moet een Amerikaanse journaliste in Parijs een artikel schrijven over die gebeurtenis. Zij zoekt in archieven naar de ware toedracht en ontdekt een geheim van haar schoonfamilie. Ondanks het advies zich daar niet mee te bemoeien, probeert de journaliste het spoor van Sarah te volgen. De twee verhaallijnen worden beurtelings beschreven en vooral de ervaringen van Sarah geven de lezer een onthutsend beeld van de wreedheden rondom de deportatie.

Vandaag ben ik met Hani501 op een inkoopbeurs en praten we met diverse vertegenwoordigers over hun boeken,. Ze willen mij allemaal hun boeken te lezen geven. 'Nee',  zeg ik steeds, 'ik lees nu in Haar naam was Sarah. 'Hoe ver ben je?' vraagt Hani501. 'Ik ben op pagina 100, zeg ik. 'O', zegt Hani 501, 'denk je dat het op pagina 100 al erg is? Het wordt stééds erger!' 'Ze vindt zeker haar broertje dood in de kast,' opper ik.

Vriesvak vol bramen

Bobby's vader was gek van bramen. Elk najaar ging hij eropuit en plukte hij kilo's bramen langs de Nieuwe Waterweg. Daarna hij er van alles van brouwen. De bramen lagen al meer dan een jaar in Maassluis in de vriezer. Nu liggen ze in mijn vriesvak. Allemaal Becel-bakjes vol bevroren bramen. Er past haast niets meer bij. Nu doen we steeds toetjes met bramen. Handgeplukte bramen van langs de Nieuwe Waterweg.

SOS Piet!

RoRo7 heeft een leuk stuk geschreven over de Vlaamse kok Piet Huysentruyt, die in Vlaanderen  waanzinnig populair is, die op de commerciële tv VTM zijn kunsten vertoont en al miljoenen kookboeken heeft verkocht. In Vlaanderen. Hier te lande kent bijna niemand hem. De formule is dat kijkers/amateurkoks die niet uit een recept komen vragen of hij komt helpen. Hij vraagt ze  dan (voor de camera) voor te doen wat ze doen. Dan doet hij voor hoe het wél moet.

Nu al heb ik Piet nodig. Ik had uit de nieuwe AllerHande een leuk recept geplukt: 'Cannelloni met spinazie en gehakt'. Lievelingsrecept van FC Twente-voetballer Peter Wisgerhof die bijna nooit kookt. 'n Eítje, zegt hij in de AllerHande. Dan moet dat toch geen problemen opleveren?

Het is een tricky, want lasagna dat weet ik niet en de oven is een heikel punt bij mij. Maar ik ga er een uur of twee voor nemen, en dan móet dat lukken. Ik koop kant-en-klare lasagna uit het koelvak, dan heb je dat probleem met plakken en uitdrogen wellicht niet.

1. Verwarm de oven voor op 200 °C. Verhit 2 el olie in een koekenpan en bak het gehakt in 8 min. rul. Breng op smaak met peper en zout.
2. Verhit ondertussen de rest van de olie in een andere koekenpan en bak de knoflook 1 min. Voeg de spinazie toe en laat op laag vuur ontdooien. Breng op smaak met peper en zout. Laat goed uitlekken in een bolzeef. Meng de spinazie met het gehakt.
3. Snijd de lasagnebladen in de breedte doormidden. Verdeel een beetje spinazie-gehaktmengsel over elk vel en rol op. Leg de rolletjes in de ingevette ovenschaal...

Dáár gaat het mis. Eerst al het vraagstuk: wat bedoelt de man met 'Snijd de lasagnebladen in de breedte doormidden'. Maar goed, je probeert beide mogelijkheden uit. Maar elke keer als ik een lasagnablaadje probeer op te rollen, hoe dan ook, dan breekt het. Waar is Piet Huysentruyt? SOS!

Nu improviseer me er maar uit. Op grond van deze ingrediënten ineens een lasagna geïmproviseerd. Kaassaus heb ik niet in huis. Nu staat de boel in de oven. Misschien moeten we straks naar de pizzeria.