Ik heb weer een wonderlijke verhaallijn aan de hand. Vanavond ga ik naar de bruiloft van Bobby's nichtje, te Nijmgen, naar de kerkdienst, waarvoor ik weken geleden al een jurk gekocht heb die denk ik een beetje matcht met de dresscode tenue de ville. Ik heb de jurk op mijn verjaardagsdagsfeestje uitgeprobeerd en hij was overtuigend. Wel knal turquoise, veel knaller dan het smaragdgroen ik dacht uitgekozen te hebben, maar ik kreeg grote complimenten. Alleen Schoonzusje (de moeder van de bruid) vond dat ik echt niet mijn Nike-sneakers daarbij aan kon doen. Sindsdien heb ik weer het vraagstuk schoenen-bij-de-jurk.
Ik blijf recalcitrant in deze kwestie. Ik wil geen dress code, ik wil geen schoenen kopen bij een jurk, die ik daarna nooit meer draag. Ik wil nooit meer hakjes sinds ik twee keer na een ongelukkige val een pols gebroken heb. Ik heb Bussum en Utrecht doorkruist en geen leuke groene schoenen gevonden. Bij Scapino zag ik nog wel groene 'instappers' die eventueel zouden kunnen, maar die zou ik na vandaag waarschijnlijk nooit meer aandoen. En wie let er nou helemaal op een aangetrouwde tante van 68? Waarom ben ik toch zo gevoelig voor een kledingvoorschrift en een opmerking van een Schoonzusje?
Ik ga mijn sneakers boenen en de veters wassen. En bleken. Dat scheelt een hoop. En op zoek naar gekleurde veters. Er wàs een paar jaar geleden een gekleurde-veter-winkel aan de Springweg, maar die is alweer weg. Dat is nu een internetwinkel met een depot in Nieuwegein. Ik bestel rode en groene veters online bij een mij onbekend bedrijf. Ik heb namelijk een groene en een rode jurk, dan kan ik op het laatste moment nog kiezen. Mailtje na mailtje ontvang ik over de order en de verzending, maar nog steeds niets ontvangen.
Dus ik weer verder zoeken en zo kom ik op de webshop van Dr. Martens, een schoenenmerk met hippe stoere boots. Zij verkopen ook gekleurde veters. Ik bel naar hun winkel aan de Steenweg om te vragen of ze daar op voorraad zijn. Een meisje neemt de telefoon op dat geen Nederlands kan. En er is geen collega die Nederlands kan. En ik weet het even het Engelse woord voor veters niet. Geïrriteerd telefoontje.
Vanmorgen tot 11 uur gewacht. Als er dan nog geen veters bezorgd zijn ga ik maar de stad in. Eerst de schoenenwinkels in Hoog Catharijne, maar nee. Ik loop ook nog even de Primark in, voor je-weet-maar-nooit. Daar spreek ik een medewerkster aan, een wat oudere niet-Nederlands sprekende vakkenvulster (Oekraïens?). Zij vindt het heel leuk om mij te helpen (zo leert zij het woord 'gekleurde schoenveter') maar Primark verkoopt geen gekleurde veters. Wel weet zij een schoenenwinkel in de wijk Terwijde met álle kleuren veters. Helemaal stralend. Maar ja dat is helemaal in Leidsche Rijn, daar heb ik geen zin in.
Ondertussen bedenk ik dat ik ook gewoon mijn platte Birkenstock-sandalen aan kan doen. Want waar gaat dit allemaal over, wie kijkt daar nou naar? Maar ja, het is al te lang bezig. Dus uiteindelijk eindig ik toch bij Dr Martens, waar vandaag ook een Nederlands sprekende jongen werkt, behalve dat alleen Engels sprekende meisje. Ik vraag nog aan haar: had ik u gisteren aan de lijn over die veters, en ja.
Nu heb ik dus rode en groene veters. De sneakers boen ik nog een keer, want die draag ik ook altijd als ik in de tuin werk, en dat zie je.
Eigenlijk is het verhaal nòg langer, de kapper is ook involved, maar dat laat ik maar even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten