Alsof ik weken weg was. Het gras van het grasveldje van mijn volkstuin had ik laten groeien vanwege de knettergele boterbloemen, maar nu is het te erg: te hoog bloeiend gras. Ineens niet meer leuk.
Kan de grastrimmer dat überhaupt wel aan? Ik heb één accu bij mijn grastrimmer en die doet het ongeveer een half uur. Normaal kan ik daar bijna alles gras mee maaien, maar nu echt niet. Het gras is te dik en te hoog. En tussendoor moet je naar huis om bij te laden, want we hebben geen stroom op de tuinen. Ongeveer twee uur doet-ie over het opladen. Ik doe ook nog onkruid wieden bij de aardappels en de groenten en de uitwassen van de heg snoeien. En dan liggen.
Er wandelt een familie langs: moeder, vader en zoon. Ze kijken geïnteresseerd bij alle tuinen naar binnen. De moeder heeft een diepe wens naar een volkstuin. Dat zie je. Je ziet ook dat de vader en de zoon niet zo goed weten waar ze naar moeten kijken. De moeder vindt mijn tuin heel erg leuk, zegt ze. Wilt u even binnen kijken? vraag ik. Ja dat wil ze wel. Ze wonen in Vleuten, zegt ze. Maar ze is geboren en getogen in Zuilen en haar vader had hier een tuin. Nu wil ze niets anders dan bij ons een tuin. Maar ze staat nog niet eens op de wachtlijst.
Dan google ik wat 'ligstoelen' bij Leen Bakker, die is om de hoek, maar herinner me ineens dat we thuis nog een ouderwetse strandstoel in de schuur hebben. Die kan fijn in de schaduw. Boek lezen. De biografie over Heléne Kröller-Müller is gearriveerd. Alsof we op vakantie zijn. Paradise, vijf minuten van huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten