Vorige week was ik een oude bekende (v) tegengekomen in het museum Catharijneconvent, waar een tentoonstelling hangt over kunst en religie in het Interbellum. De overeenkomsten met deze tijd waarin alles op drift is en niet meer goed lijkt te komen. Maar dat is een ander onderwerp. Ha! Hoe is het? Zullen we gauw eens afspreken?
En vandaag doen we een wandelingetje in Einde Gooi bij Hollandsche Rading. Ik hoor het verhaal van het einde van een relatie. Van week tot week, en-toen-en-toen. Nare dingen zei hij, zoals 'je kinderen houden niet van je' en 'je kinderen willen met Kerst helemaal niet bij jou zijn'. Achter haar rug om was de nieuwe geliefde (m) bevriend geraakt met haar ex-man en diens nieuwe vrouw. Haar (volwassen) kinderen waren helemaal in het gedoe betrokken geraakt. Het ergste vindt ze dat straks haar kinderen op de verjaardag van hun vader komen, waar zij dan niet bij is maar wel haar nieuwe ex.
'Hoe lang was het al niet goed', vraag ik. 'Twee jaar.' Hij deed naar. Alles ging op zijn voorwaarden. Ik heb ze twee jaar geleden van dag tot dag op Polar Steps gevolgd toen ze een camperreis door Schotland maakten. De foto's van de prachtigste landschappen en campings. En dat ik me steeds afvroeg: zouden ze het gezellig hebben? Nee dus.
En toen ze eindelijk het uitgemaakt had, en nog eens, en nog eens, wilde hij haar weer terug. Wat een verhaal. Dan ben je zeventig geworden en dan dit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten