Lentekriebels 2

Ga je mee naar een park? sms ik naar Hani501. Tenslotte is het lente en je weet nooit hoe lang dat duurt. Ik stel voor het Amsterdamse Bos, want het Amsterdamse Bos is ons grootste park en ik ben tamelijk eenkennig, en maar Hani501 bevindt zich in Oost. OK, dan gaan we naar Frankendael aan de Middenweg. Watergraafsmeer. Ontelbare keren langs gereden, maar nog nooit in geweest.

Frankendael is de enig overgebleven buitenplaats van de stad Amsterdam. Het is gelegen rond een voornaam huis, tegenwoordig trouwlocatie. Er zijn diverse historische tuinen en er is een nieuw park. In de historische tuin drinken we in het laatste zonnetje van de dag op de historische witte bankjes elk een glaasje witte wijn en nuttigen we nootjes. Hoe idyllisch.

We meanderen langs de lindenlaantjes en bewonderen de ooievaar. Ik ga allemaal knoppen in bomen fotograferen, want die vind ik mooi, maar Hani501 gaat voor de ooievaar in glijvlucht. Daar ben ik te ongeduldig voor. Maar zodra ik wegloop vliegt de ooievaar weg. Na enige minuten keert hij/zij weer met een snavel vol takken. Nestje bouwen. En zij vangt alles op prachtige, haarscherpe foto's. Mooie namiddag zo. Moesten we vaker doen.

Park Frankendael

Lentekriebels (1)

Het is nog maar net zomertijd en nog een heel klein beetje lente, en morgen schuiven er al weer wolken voor de zon, maar toch is het ineens de hoogste tijd voor roze cyclaampjes. Ik ben in de buurt van de Bloemenmarkt en zie daar een bak met negen kleine cyclaampjes voor 7,50 euro. Ja! Doet u er maar twéé!

Ik geef toe, ze zijn op de foto haast niet te zien, het zijn dan ook mini-cyclaampjes, maar ze zijn geweldig! En zo weten mijn lieve lezertjes in een klap hoe schoon ik woon. Het onderste raam is de woonkamer, het tweede raam de douche en helemaal boven slaap ik. De ramen zijn net vóór Parijs gelapt. Toen scheen de zon ook. Lentekriebels.

Mini-cyclaampjes. Enige jaren geleden had ik een korte vakantie te Korfoe, waar nogal veel olijfbomen staan. Niet een béétje veel, maar écht veel. En onder die olijfbomen waar zulk schitterend licht onderdoor kwam schijnen, net buiten de zwarte netten om, bloeiden zomaar vanzelf minicyclaampjes. Tot dan toe vond ik cyclaampjes tuttig, sindsdien word ik er alleszins vrolijk en opgewekt van. Het zijn ineens wilde bloemetjes. Griekenland!

De keuze voor lentebloempjes in de bakken voór is elk jaar weer een kwestie. Vorig jaar had ik narcissen, het jaar daarvoor tulpen. Maar op enig moment, in mei, als mijn bolgewassen nog geenszins uitgebloeid zijn, begint men ineens petunia's te verkopen. Ik ben erg op de petunia's, want die bloeien van mei tot september. Weelderig. Maar ik ga ook altijd in mei op vakantie. En die petunia moet elke dag flink water. Dus dat wordt niets. En als ik dan in juni terugkom is er nergens meer een petunia te koop. Elk jaar probeer ik het weer. En elk jaar is het het zelfde liedje.

RoRo7 werkt aan onze Tuinboekenspecial. Vinnie wil een boek over tuinieren op snikhete balkons op het zuiden. Anneke een boek over balkons op het noordoosten. Bien hoeft geen boek, die heeft een vader met veel verstand van tuinen. Ik zoek een zeer specialistische titel: bakken op het noorden en vakantie in mei. Wie o wie?

M'n achterbalkon (op het zuidwesten) heeft inmiddels helleboris, narcisjes, blauwe druifjes en hyacinten. Eigenlijk elke dag wat AH in de aanbieding heeft. En dat is tot nu toe nog niet veel.

Moslim Obamania

Gisteren gekeken naar Ikon-programma 'Lux' over vier Nederlandse moslims die in de Golfstaat Qatar de conferentie bijwoonden 'Muslim Leaders of Tomorrow'. Het woord aan de nieuwe generatie! Barack Obama als lichtend voorbeeld. Als Amerika dat kan, dan kunnen de jonge moslims het ook.

Hoe de negatieve beeldvorming te keren richting verandering en hoop. Het gaat vooral over een nieuw islamitisch pr-offensief: straal een boodschap van vrede en tolerantie uit en laat de wereld zien hoe divers moslims zijn.En gebruik korte en eenvoudige zinnen en gedachten.

Vier Nederlandse 'toekomstige Nederlandse moslimleiders' waren uitverkoren om de conferentie bij te wonen: tv-persoonlijkheid Esmaa Alariachi (rechtsboven met roze sjaal), opiniemaker Youssef Azghari, (linksboven), zangeres en muzikante Rajae el Mouhandiz (rechtsonder) en voorzitster van de Islamitische vrouwenorganisatie Al Nisa, Leyla Cakir (linksonder).

Het is een wonderlijk gezelschap, dat helemaal niet goed over diversiteit kon praten. Vooral Esmaa Alariachi en Youssef Azghari stikken er haast in. Ze willen niet de onderlinge verschillen uitmeten, juist niet, en het over dingen hebben die ze met andere bevolkingsgroepen gemeen hebben. Dat er verschillende richtingen christenen in Nederland zouden zijn, daar heeft toch nooit iemand het over, zeiden ze? Daar hebben ze nog nooit over gehoord. Hoe kan dat nou? Nederlander zijn en niet weten van de honderden christelijke splintergroeperingen? Zit dat niet in het curriculum van de inburgeringscursus?

Aflevering Lux

Puber-jazz

Het is een leuk feestje trouwens, zaterdag. Zo erg is vijftig worden helemaal niet. Deze vijftiger heeft zijn zes vaste verjaardagsvrienden uitgenodigd, de vrienden die hij elk jaar uitnodigt. Dit jaar mogen voor de speciale gelegenheid de vrouwen mee. De jarige en zijn vrouw hebben een heerlijke tafel gedekt. En heerlijk gekookt.

We moeten op tijd komen, want er is een 'gastoptreden' aangekondigd, dat in de keuken gaat plaatsvinden. Wij gasten worden naar de woonkamer gestuurd. Het is de bedoeling dat we niet teveel kijken. Uiteindelijk komen ze toch ook maar in de woonkamer spelen: de (puber-) zoon brengt met twee vrienden jazzmuziek, en wel op saxofoon, piano en zang. Ze zijn zo jong. Natuurlijk kijken wij vijftigers onze ogen uit, gecharmeerd als wij zijn door hun jeugdigheid, hun verlegenheid en toch ook weer lef, de levenswijsheid van de liedjes en het gebrek aan levenservaring. Zo ontzéttend schattig. Vooral het zangertje. Ik weet niet hoe oud hij is. Veertien? Zestien? Zoals hij 'The girl from Ipanema' zingt. O! Hij heeft blonde babykrullen en draagt een te groot colbertje. Had ik maar mijn camera mee gehad! Al wie de komende tijd maar vijftig wordt: nodig deze knapen uit en je feestje is een succes.

De pianist speelt een stuk beter dan ik. En uit zijn hoofd. En met gemak. Het stimuleert om maar weer veel te oefenen.

P.S. Klik op de afbeeldingen en ze worden groot en leesbaar.

Reistrauma

Vespa heeft een reistrauma. Hoe het precies zit weet ik niet, maar er is iets en ik heb het trauma helemaal overgenomen. Krijg al strakke schouders als ik haar moet verplaatsen. Hier op deze foto zit ze in de koffer van Ekfa, waar ze de afgelopen week logeerde. Als je ergens een koffer neerzet - vol of leeg - gaat ze er meteen in zitten. Dan denk ik: ze wil niet dat je weg gaat, nee, ze wil méé! Op reis. Maar dat is niet zo.

Logeren is geen probleem. Vespa heeft het overal goed: of het nu is bij Hani501, bij Ekfa/Leen/Riemer of bij Bobby: ze is overal tevreden en gelukkig. Ze kent de huizen en weet waar haar prettige plekjes zijn. Ze gaat niet op schoot, maar ze schurkt zich graag tegen de mensen aan. Ditmaal heeft Riemer het verzorgen van Vespa bijna helemaal gedaan, de brokjes in de bakjes. Maar als ze me hoort zodra ik het logeeradres binnentreed, waar al die tijd geen probleem was: dan is ze weg. Ze verstopt zich op het allerverste onbereikbaarste plekje. Meestal diep onderachter het bed. Maar eenmaal gevangen - en dat is telkens een heel gedoe - dat veroorzaakt dus het trauma - vindt ze het reismandje helemaal niet erg meer. En eenmaal thuis is ze onmiddellijk weer helemaal goed op me. Maar dat binnenkomen en haar vluchten, dat is traumatisch. Vanavond is het weer zo ver: Ekfa en Leen zijn stil als ik haar kom halen en Vespa is zoek. We nuttigen een kopje thee, het gesprek gaat ongekend stroef. Ik ga maar gauw weer weg. Hebben jullie spanningen? vraag ik als Leen even meeloopt naar de bolide. Jullie zijn zo stil. Wel nee, zegt Leen, maar sinds je vorige blog zeggen we helemaal niets meer. We kijken wel link uit. Dát mag je dan wel weer bloggen, zegt ze er nadrukkelijk bij. Het schaamrood staat me op de kaken. Ik dacht dat ik leuk was.

53 lammetjes

53 lammetjes zijn er nu in de schaapskooi van landgoed Heidestein. Vanochtend zijn er in de Schaapskooi nog eens twee lammetjes geboren. Ze staan daar enorm schattig te staan onder moeders rokken die gulzig hooi staan te schrokken aan de ruif. De 53 lammetjes kermen dat het een oordeel is.

Dit Heidestein is een heel mooi heidegebied onder Zeist. Nooit van gehoord, nooit geweest. Als ik behoefte heb aan een heide dan ga ik meestal bij Hilversum-Noord, maar daar loop je zo vlak onder de A1 langs. Dat raast daar nogal. Dit is relatief leeg en stil, zelfs op zondagmiddag.

Er liggen daar een aantal mij geheel onbekende landgoedjes: Heidestein, Bornia en Noordhout met naald- en gemengde bossen met heidevelden, stuifzanden en akkerlanden. Heidestein werd in 1906 gesticht. Om de heide te behouden zijn Drentse heideschapen ingezet. Door hun begrazing wordt het dichtgroeien van de heide met bomen en struiken voorkomen. Op Heidestein bevinden zich behalve de heide ook nog andere herinneringen aan het verleden zoals het historische theehuis, de duistere wandeltunnels en de vijver met zijn mysterieuze groene waterkleur.

Omdat we geen kaart van het gebied hebben lopen we de rode wandeling. Zie kaartje. Maar op een gegeven moment zijn er rode paaltjes verdwenen. Wie doet zou zoiets? Wie rukt er rode paaltjes uit een bos? We kunnen dezelfde weg terug, maar dat is natuurlijk niet leuk. Dus gaan we verder op het gevoel. Maar het richtingsgevoel heeft tot dan toe uit gestaan, want we deden immers een paaltjeswandeling. Dat is wel raar: verdwalen in Midden-Nederland.

Aziz-draperie

In Trouw staat een portret van FNV-voorzitter Agnes Jongerius. Vooral over haar vrouwelijke charmes. Dat ze zoveel voor elkaar bokst met die charmes. En dat VNO-NCW-voorzitter Bernard Wientjes zo van haar gescharmeerd is. Grappig om over die vrouwelijke charmes te lezen, want ik vond haar altijd voornamelijk stoer. En fors. Uit de kluiten gewassen. Helemáál niet vrouwelijk. In elk geval niet in de klassieke betekenis. Ik lees nu in Trouw dat ze - sinds ze voorzitter van de FNV is - geen leren jacks meer draagt, maar creaties van ontwerper Aziz Bekkaoui en dat die zo bijdragen aan haar charmes.

Van het weekend moet ik nodig nieuwe kleren, want ik ga naar een feestje met allemaal nieuwe mensen van rond de vijftig en ik heb weer eens niets-om-aan-te-trekken. Ik heb regelmatig gedachten en discussies over de stijl van kleding van de vrouw van rond de vijftig, haar zelfbeeld en haar uitstraling. Mijn eigen zelfbeeld en uitstraling met name, maar die ook van de vriendinnen en zussen. Men mag mijns inziens echt meer glim en glitter aan als vijftigjarige.

De nieuwe stijl staat Agnes goed en doet inderdaad veel met haar uitstraling, maar mij zijn dit soort gewaden (tenten) toch veel en veel te vrouwelijk. Dus al winkelende kom ik toch weer ouderwets op een - suède - colbertje uit, uiteraard met grote nieuwe glim-oorbellen. Maar als ik naar de site van Aziz ga vind ik zijn herencollectie wel weer erg leuk. Moet Agnes ook een keer proberen. Of ikzelf. Heeft iemand een idee waar je dat kan kopen?

Het stuk in Trouw

Voitures de Paris

Na 600 werkmailtjes gelezen te hebben mag ik van mijzelf bij wijze van Pauze mijn Parijse tekeningetjes even inscannen. Die maakte ik daar als meditatief momentje. Zo uit de hand. Ben er best trots op. Wat een bonte verzameling weer. Dit is de Fiat 500, erg populair, zowel het oude modelletje als de remake ervan.

De Fiat 500 is een ontwerp van Dante Giacosa. In de periode 1957 tot 1975 zijn er zo'n 3,5 miljoen van van de band gerold. In 2008 is er een nieuwe Fiat 500 op de markt gebracht. Die staat ook veel in Parijs.

Volgens mij stond er een soort remake van de ouwe getrouwe Renault 4. Met dikke lak geverfd en op een hoog onderstel. Deze zag ik trouwens niet in de stad zelf, deze stond op de chemin te Bièvres. Daar woonde een verzamelaar.

In 1958 verscheen het prototype van de Renault 4. Het zou nog 3 jaar duren voor het eerste viertje te koop was. Bij de introductie in oktober 1961 was de Renault 4 in 5 varianten verkrijgbaar. De laatste R4-tjes werden gemaakt in 1993. De laatste serie, de 'Bye Bye' was een van 1000 tot 1 genummerde reeks. Dit geval is denk ik de 'Safari' uit 1976. Een standaard 4-tje met zwart gelakte bumpers, brede zwarte biezen aan de zijkanten, en een kleurig interieur op basis van het aloude buizenframe. De Safari was in drie kleuren verkrijgbaar, felblauw, lichtgroen en oranje en is tot en met 1978 leverbaar geweest.

Smartjes waren er in groten getale, want die kunnen namelijk ook overdwars geparkeerd. Veel Parijzenaars reizen per scooter, en veel scooters daar zijn driewielers, met dubbele wielen aan de vóórzijde. Als je naar de parkeerplaatsen kijkt lijk je ook wel gek als je een grotere auto neemt.

Hani501 & The Chuckies

Zodra ik kan ga ik op kraamvisite bij Hani501 & The Chuckies. Want het is toch een groot gemis dat zij niet zelf met ze op de foto staat. Daar moet ik wat aan doen. Dus we hebben even een serie geschoten. Zo'n dertig foto's minstens. Ben zeer benieuwd met welke Hani501 zelf zo op haar blog komt.

Beide the Chuckies zijn allerschattigst, maar als ze in je benen klimmen - en dat doen ze de hele tijd - dan doet dat wel erg zéér. Verder zijn ze bijzonder zacht en warm en hartelijk en stout. Ze snorren luid en zijn voortdurend communicabel. Mij wordt het na een half uur al te veel, maar gelukkig klauteren ze op enig moment weer in hun klimpaal.

Dan is een Vespa (nog uit logeren) wel heel iets anders. Vespa is een poes die veel mediteert en het liefst naar de muur toe. Zij past geloof ik heel goed bij mijn staat van zijn in de weekends en de avonduren. Chick & Chucky zijn al om half zes wakker en dan gaan zij jagen. Vespa duwt af en toe 's morgens vroeg tamelijk opdringerig een koud voetzooltje op je wang. Dan wil zij eten. Dat is dan wel een gedoe, twee trappen, af, maar daarna ben je er wel van af.

Hannies eigen keus

Nieuwe tijden

Het klinkt best aanlokkelijk, een Hoge Snelheids Lijn. Maar in werkelijkheid krúipt hij door Nederland. Vijf kwartier van Gare du Nord naar Brussel, dat is best snel, maar dan gaat het stapvoets verder. Vier uur doet hij over het traject Brussel-Amsterdam. En bij elke stop roepen ze viertalig door de trein (in het Vlaams, Frans, Duits en Brittish) dat ze ons bedanken dat we met Thalys reizen. En dat er Wifi aan boord is. En dat de restauratie in wagon 14 is. En dat er nieuwe bemanning aan boord is gestapt, die weer kan gaan controleren.

Bij Roosendaal (zijn we nu nog maar bij Roosendaal???) melden ze dat er problemen zijn tussen Rotterdam & Utrecht, en dat reizigers voor de richting Utrecht over Schiphol moeten. Als Bobby dan eindelijk te Schiphol is overgestapt blijken er ook problemen tussen Schiphol en Amsterdam Centraal. Waarvoor excuses. In vier talen. Bij elke stop.

Over een uur ben ik het vast weer vergeten.

De Thalys staat ook stil bij Sloterdijk, met uitzicht op het werk.
- Há, sms ik naar Bien, gaat alles goed? Ik sta stil tegenover jullie.

- Ik wuif naar je, sms't Bien terug. Internet ligt er al de hele dag uit, maar denk jij daar nog maar niet over na.

Chez Prosper

De bonte avond doen we bij Chez Prosper aan de Avenue du Throne, sterk aanbevolen door Broerlief en Zwager. Toen we er vorige week met Zwager zouden lunchen stonden er tientallen mensen buiten in de rij in de rij te wachten. Toen waren we maar doorgelopen naar iets minder hots. Ze staan bekend om hun grote maatijdsalades.

Crisis, what crisis? Het is er ook op woensdagavond ontzettend druk. De logistiek van Chez Prosper is heel vernuftig, je kunt het niet goed volgen wat het systeem is waarlangs al die snelle obers en oberinnen de hele dag en avond tussen de klanten en de tafeltjes door manoevreren. Heel knap. Maar lijkt me niet echt leuk om te werken. Het gaat alleen maar om snel snel snel, uur na uur na uur. Aandacht is er niet.

Het is bijzonder om in zo'n snelkookpan van de stad te zitten. En om je voor te stellen dat Broerlief en Zwager hier vaak zitten te eten. Kunnen die die drukte aan? Of vinden die dat als freelancer zijnde juist leuk? Zelf houd ik meer van wat rustigers, aan plekken waar de stemmen van de mensen niet zo luid klinken. Het eten is redelijk wel. We nemen (denken we) biefstuk, patat en sla. Weer wat geleerd: piece de boeuf is geen biefstuk. Het vlees heeft alleen veel vetrandjes en Bobby houdt niet van vetrandjes in het vlees. Hij weert zich gelukkig manmoedig.

Thuis drinken we tot slot het staartje van de muscaatwijn, bij de cd Conte de l'incroyable amour van Anouar Brahem die Bobby 's middags gekocht heeft. Heel erg mooi. Ik val er vredig bij in slaap.

Moskou in Parijs

Om de beurt mogen we een wens zeggen en dan gaan we daar naar toe. Je hoeft het niet uit te leggen. Als je niet wilt dan hoef je niet mee. Dan kunnen we kijken of we apart gaan. Bobby wil graag naar de Russisch Orthodoxe Kerk. De St Alexandre Newski. Het aardige van dit soort keuzes is dat je in allerlei onverwachte subculturen terecht kunt komen. In feite bestaat een stad uit duizenden subcultuurtjes.

Deze kerk is gebouwd in 1860 in de neo-byzantijnse stijl. Het interieur van de kerk moet rijkelijk versierd zijn met iconen en muurschilderingen. Op zondag zijn er diensten in het Russisch. Na afloop begeven de gelovigen zich massaal naar de omliggende Russische restaurants en café's.

Jammer genoeg is de kerk nu dicht en het is nog twee uur wachten op de vesper. Wel staan er allemaal Russische vrouwen te kletsen en Russche kinderen spelen op de trappen van de kerk. Aan het kantoor hangen tientallen briefjes van 'serieuze jonge Russinnen' die werk zoeken als kindermeisje of huishoudelijke hulp. Een vrouw hangt net een briefje op waarin zij een ' studio' te huur aanbiedt van 16 vierkante meter voor 600 euro. Je moet maar durven.

De Russische restaurants in de buurt zijn erg aanlokkelijk, maar ook knetterduur. Een bord borsjt - om maar een voorafje te noemen - kost al 14 euri. We gaan maar weer verder. Bobby gaat naar een muziekwinkel in het Quartier Latin. Ik ga een slaapje doen. Maar eerst natuurlijk bloggen...

Dromenfabriek

We gaan naar het Musee d'Art Moderne de la Ville de Paris. Het Stedelijk alhier, zeg maar. Heel mooi museum, veel prettiger dan het Centre Pompidou. De vaste collectie is verrukkelijk, en de speciale tentoonstellingen altijd zeer verrassend. Nu hangt er 'la fabrique des rêves' van Giorgio de Chirico. Pre-surrealist. Het werk doet een beetje denken aan Dali en Magritte. Dit schilderij links heet Montparnasse en heeft daarom een mooie Parijse link.

De Chirico heet een Italiaans kunstenaar te zijn, maar oorspronkelijk kwam hij uit Griekenland. Hij schijnt nogal beroemd te zijn, en ook in het Boymans te hangen, maar ik had nooit van hem gehoord. Zelf noemde hij zijn stijl de ‘pittura metafisicia’, om aan te geven dat de werkelijkheid een diepere dimensie heeft die buiten het direct waarneembare ligt, en dat de mens een betrekkelijk willoos wezen is dat door krachten buiten hemzelf wordt gemanipuleerd.Hij wordt beschouwd als voorloper van het surrealisme, maar het contact met deze groep was van korte duur, omdat zijn zijn werk van na 1918 matig konden waarderen. Dat was classicistischer (rechts: 'Ariadne'). Ik vind het mooi werk met die strakke vormen en de slagschaduwen.

Parijse nachten

Wat hebben jullie gisteravond dan gedaan? Nou als jullie het per se willen weten: eerst hebben we neef Dre en nicht Ann mee uit eten genomen bij bistro Aux Lyonnais bij de Opera Comique aan de rand van Montmarte. Als dank voor het aangenaam verpozen. Dat was authentiek ouderwets Parijs' interieur en haute cuisine. Ga maar even op de site kijken. Erg heerlijk en verfijnd. Bordje heerlijk geprepareerde jonge prei vooraf. Toen een visje geheten quenelle in nanu-saus. En stoofpeertjes toe. Witte Côtes du Rhône erbij gedronken. Mmmmmmmmmmm.

Daarna bij de plaatselijke avondwinkel een flesje Muscatwijn gekocht en de avond op de bank besloten met eindeloze muziek uit de collectie van Zwager en Broerlief en veel ontboezemingen. De muziek was van Carla Bruni (foto), Dalida, Coralie Clement, Gilbert Becaud, Jacques Brel. Nu is het de laatste dag. We weten het niet en hangen rond in het appartement. De lente is voorbij. Il pleut.

Magimix

Het bijzondere van logeren in een vreemd huis zonder de eigen bewoners zijn alle speciale dingen. De voordeur aan de straat gaat bijvoorbeeld open met een digicode. Eenmaal binnen klauteren we naar de vierde etage via een mooi houten trappenhuis en een dikke luxe traploper waarin je bij elke stap diep wegzakt. Nergens staan naambordjes bij de deuren. Je bent hier volkomen anoniem. De sloten op de binnendeur van het appartement zijn in my humble opinion buitenproportioneel. De gordijnen willen maar heel moeizaam open en dicht, maar dat blijkt met koordjes te gaan. Ach als je het allemaal weet valt het best mee.

Het lastigst tot nu toe is de espressomachine Magimix. 's Morgens de twee kopjes espresso om op gang te komen: mmm! Toch? Maar er zit geen gebruiksaanwijzing bij het apparaat en vanzelf gaat het niet. Op internet zijn alleen nieuwere modellen te vinden met andere knoppen. De koffie is mijn verantwoordelijkheid.

Het apparaat roept herinneringen op aan alle koffiemachines die ik in mijn leven al gehad heb. Tegenwoordig heb ik weer gewoon een koffiezetapparaat met een thermoskan. Daarvoor had ik de Senseo, maar die ging na 53 weken kapot, een week nadat de garantie verstreken was. Iedereen had me al gewaarschuwd, Senseo is niet lekker, maar ik moest en ik zou een Senseo. Daarvoor had ik een gecombineerd apparaat met kofffiezetapparaat plus espresso. Wat daar van geworden is? Tegenwoordig is de Krupps hot, met die Nespressocupjes, maar daar ben ik op de een of andere manier op tegen. Een espresso-apparaat is wel geweldig. Ik heb niet het idee dat ik het bij deze Magimix helemaal doe zoals het zou moeten, maar we hebben onze ochtendkoffie.

Dag van de gesloten musea

We gaan naar de wijk Montparnasse met slechts een klein programma, niet teveel. De wensenlijstjes zijn geinventariseerd: Lucie Theodora wil graag naar het Musee Zadkin en de Fondation Cartier pour l' Art Contemporain, Bobby wil naar een winkeltje waar ze kloosterartikelen verkopen en naar een jazz-winkeltje Croco Jazz. Dan kunnen we misschien ook nog het oorspronkelijke Vrijheidsbeeld in de Jardin Luxembourg scoren en de Eglise Saint Sulpice. Dat is allemaal te belopen.

Het begin van het programma gaat verbazend snel, want het Musee Zadkin gaat na de winterstop morgen weer open. We zijn dus net een dag te vroeg. En de Fondation Cartier, fantastisch gebouw, wordt verbouwd en gaat 4 april weer open. Zadkin had ik graag willen zien, ik ken alleen zijn Rotterdamse beeld. Dit museum is in zijn oude huis.

In de kloosterwinkeltje L' Artisanat Monastique verkopen ze veel tuttige dingen (koekjes, jammetjes, borduurwerken, nachtponnen, bruidsjaponnen, babypakjes, zeepjes, kerststalltjes, nep-iconen en boeken over mandala's) en er werken wel twintig weduwen die de hele tijd om je heen cirkelen (Zegenen, Lucie, zegenen!).

Bij een grote mooie boekhandel Librairie Eyrolles koop ik deel 1 van Le Petit Nicolas van Sempe en Goscinny. Had ik al gemeld dat er een tentoonstelling is van Le Petit Nicolas in L'Hotel de Ville vanwege zijn 50-jarig bestaan? Ik vrees dat we morgen een beetje een erg vol programma krijgen.

Vanwege dat er een leesbril gesneuveld is en ik maar een reserve mee heb gaan we ook nog op zoek naar een nieuwe (lunettes loupe), maar die zijn niet bij de boekhandel te koop, alleen bij de Pharmacie, en daar zijn ze nogal buitenisssig en prijzig. Even aan wennen.

Wanneer Bobby zich verdiept in Croco Jazz raak ik verzeild tussen de zwaarbewapende Parijse gendarmerie en allemaal stillen - zeg maar onze ME. Er is weer een grote demonstratie aan de gang, veel mensen, jong en oud, keurig volk, onderwijs, universiteit. Wat een ouderwets gevoel, dit maak je in Nederland al decennia niet meer mee. De demonstratie loopt vast in de smalle straatjes van het Quartier Latin. Een deel van de demonstratie wijkt uit langs de Croco Jazz. 'Kom Bobby', roep ik sensatiebelust, 'Het is kiezen: jazz of politiek. Dit wordt matten!' De gendarmerie pakt zijn spuitbussen en demonstranten gaan op de grond zitten. En dan gebeurt er niets meer.

Om kort te gaan: het is een dag zonder clou. Zoals in feite het hele leven.

Eeuwige hulp

Als we uit Pere Lachaise komen gaan de naar de Basilique Notre Dame du Perpetuel Secours, hebben we afgesproken. Daar kan mijn zwak gestel dan weer een beetje op krachten komen. En eeuwige hulp, dat willen we allemaal wel. Het blijkt een enorm grote kerk tussen de bebouwing in, vanaf de straat bnauwelijks te vinden.

Om 18.15 uur is er iets meditatiefs in de Chapelet, wat of waar dat ook wezen moge. Dat blijkt een hoekje in de kerk te zijn waar deze icoon hangt. Er komen negen oude dames en een heer op af, en die gaan - zonder voorganger - met heur tienen gebeden prevelen. Omstendebeurten gaat eentje voorprevelen en dan valt de rest in. Het gaat allemaal heel vanzelfsprekend en smooth, ze doen het vast elke dag.

Daarna gaan we eten in een Bretonse creperie. We drinken Bretonse cider, eten een hartige crepe met ham en ei, en een bakje crudite (sla) voor de gezondheid. Het eten wordt bereid door papa qui fume une pipe in de keuken. En omdat we niet weg willen eten we ook nog een crepe met kastanjemoes, vanilleijs en slagroom en een koffietje toe. Parijs is goed.

Vergankelijkheid

Pere Lachaise wordt het. Het is maar drie metrohaltes van de Nation vandaan en dan kun je uren slenteren door die wonderlijke straatjes tussen honderden graftempeltjes. Dat ik hier nog nooit geweest ben. In het verleden wilde ik op de een of andere manier nooit naar toeristische highlights en daardoor heb ik een boel gemist. Het is einde middag en het is er stil.

Behalve stil is het er ook bijzonder megalomaan, maar die megalomanie kan niet verhullen dat alles vergankelijk is. Ik vertel over het graf van mijn vader. Een plaat roze marmer. Nauwelijks vergankelijk. De eerste jaren na zijn dood zette ik er regelmatig een nieuwe plant op, maar de laatste jaren niet meer. Je gaat er vragen stellen als: Denk jij dat er leven is na de dood? Bobby zegt dat hij bang is als roze dwergpoedel terug te keren.

Een paar jaar geleden zag ik een prachtige documentaire van Hedy Honigmann, getiteld Forever, over Pere Lachaise, waar zij allemaal mensen interviewde bij graven. Ze liet ze gepassioneerd vertellen, heel mooi, al snapte je soms geen hout van wat ze zeiden. Indrukwekkend waren de opnamen van Japanse musicus bij het graf van Chopin en een Koreaanse jongen die speciaal naar Parijs is gekomen om het graf van Proust te bezoeken.

We hebben meer heen en weer geslenterd dan bekende graven bezocht. Wel een paar, toch: Jim Morisson, Edith Piaf, Colette, Chopin.

Rue du Rendez Vous

We verkassen van Bievres naar het 12e arrondissement, naar de Rue du Rendez Vous. Schitterende naam. We mogen een paar dagen in het appartement van Broerlief en Zwager verblijven, die zelf net in Amsterdam vertoeven. Heerlijk zonnig ruim gezellig modern appartent, al zou je dat op grond van deze foto niet zeggen. Zal eens kijken of ze hier toevallig een stekkertje voor mijn camera hebben.

Op afstand houden Zwager en ik contact. On est arrive, sms ik hem mededeelzaam. Dan weet hij dat ook weer. 'Heel goed. Maar sourir is met een e aan het eind, sourire,' sms-t hij terug. O, sms ik terug, ik dacht net als partir en mourir. Un peu. 'Nee, het is net als ecrire en lire en rire,' doceert hij. Leerzaam, dit moderne communicatieverkeer. Misschien ga ik nog een Franstalig kinderboek kopen over Parijs. Dat niveau kan ik wel aan.

Nu is het kiezen wat te gaan doen deze laatste dagen. Ik hoest nog steeds als een oordeel. Misschien is het wel bronchitis. Ik moet meer luisteren-naar-mijn-lichaam, zoals dat heet. Want als ik meer dan 100 meter moet lopen stort ik enorm in. Maar als ik naar-mijn-lichaam-luister moest ik misschien de rest van de week wel naar bed. Dat wil men toch niet als men a Paris is?

Er is zoveel leuks! Er is een leuke tentoonstelling over 50 jaar Le Petit Nicolas, ik wil graag op de Eifeltoren (nog nooit gedaan), naar La Pere Lachaise (nooit geweest), ik wil nog naar het Parcje van André Citroën, naar een markt, naar een H. Mis... En nog veel meer.

Jack DeJohnette en Dimi Mint Abba

Op zondagmiddag om 17 uur zomaar een geweldig concert bijgewoond van een beroemde Amerikaanse percussionist Jack DeJohnette en de Mauritaanse zangeres Dimi Mint Abba, die haar hele familie mee had. Maar dit terzijde. Het concert was in het kader van de concertreeks Afrika Jazz in het Musee du quai Branly. Je weet dat je een percussionist krijgt en een Afrikaanse 'griot', maar we kregen veel meer. Een saxofonist, een klarinettist, een aantal achtergrondzangers, een Afrikaanse drummer. Voor de muzikanten was het ook een groot experiment en dat maakt zo'n concert ook zo'n belevenis. De zangeressen waren enorm bedoekt en met hun doeken in de weer. Als je maar geen haar zag. Zet de doek dan even vast met een veiligheidsspeld, denk je als westerse toekijker dan pragmatisch, want dat gedoe met die doeken leidt zo af.

Filmpje over Dimi Mint Abba: zie YouTube
Filmpje over Jack DeJohnette: zie YouTube

Spring in Paris

Het wordt helaas iets minder zonnig. Nog een dag en dan gaat het druilen, voorspellen de weerberichten. Dan is misschien dit eindeloos romantische sfeertje weer over. Of het dromen over een eindeloos romantisch sfeertje.

Liefst zou ik al mijn eigen foto's uploaden en laten zien. Maar ik ben mijn stekkertje weer eens vergeten. Ik heb onder meer een prachtige foto gemaakt van roze magnoliabloemen voor de Eifeltoren in de tuin van Musee du quai Branly. Je lag op je buik op de grond, constateert nicht Ann. Fijn dat iemand ziet hoezeer je je best doet voor al die kalenderplaatjes...

We zijn naar W.H.Smith geweest op de Rue voor een cadeaus. Ze verkopen daar allemaal typisch Engelse etenswaren. Heel erg grappig. Nicht Ann hebben we de biografie van Jane Austen gegeven. En neef Dre de jazz-cd 'Glad to be unhappy' van Paul Desmond. Gekocht bij Virgin Megastores aan de Champs Elysees. Heerlijk heerlijk heerlijk om al die Parijse woorden te typen. Worden mijn lieve lezers al een beetje jaloers???

Jouy

We willen eigenlijk wel naar een H. Mis, maar neef Dre en nicht Ann zijn geen kerkgangers en weten over de eglise van Bievres niet veel meer te vertellen dan dat-ie witgekalkt is van binnen en heel stoffig. En dat er onaardige mensen schijnen te komen. Dat hebben zij dan weer van horen zegen. Dan heb je toch geen zin meer om daar vroeg voor op te staan. De Eglise van het buurdorp Jouy-en-Josas heeft wel aardige mensen, maar niet elke zondag H. Mis.

Dus gaan we zomaar een mooi wandelingetje maken door de Vallee du Bievres (een beekje van niks, overigens). Zonder doel. Nou OK dan, naar Jouy. Het is inmiddels lunchtijd, maar er blijkt geen enkel restaurantje open helaas. Alleen oesters te koop bij de bakker op de hoek van het kerkplein, maar ja wat doe je als wandelaar op zomaar een zondagmiddag met oesters?

We gaan maar in het kerkje zitten. Prachtig sober. We zitten er wel een uur. Uit de geluidsboxen klinkt stemmige muziek. Het beeld hiernaast stamt uit de 12e eeuw. Alles is vredig en goed.

Sourire

Grappig om een plaatsnaam helemaal niet te kennen en er nu ineens dagenlang te verkeren, terwijl je dacht naar Parijs te gaan. We gaan zo naar Jouy lopen langs de rivier.

Je komt er door in Parijs de RER B naar het zuiden te nemen. Dan stop je in Massy-Palaiseau. Of je gaat met RER C naar Versailles. Tussen Massy en Versailles loopt ook weer een RER-lijntje. Overdag gaat dat vrij frequent, maar 's avonds weer helemaal niet. Het is allemaal heel leerzaam, want in Versailles is niet een station, er zijn er daar maar liefst drie. Het overstappen is een heel gedoe. Maar het is allemaal een oefening in het bewaren van het goede humeur. Sourire. Het is wel fijn dat ik vorige week net heb leren zegenen.

Mephisto sneakers

Leen en Ekfa reageerden afgelopen dinsdag meteen op mijn Ecco-schoenen, die ik vast had aangetrokken om blaren te Parijs te voorkomen. Ze vielen best mee. Twee keer had ik de groene Ecco's zwart weten te verven, en toen was de verf op. Inmiddels zijn ze alweer helemaal groen uitgeslagen. Met Leen bedacht ik dat ik mij eens op jongensschoenen moet richten. Er zijn tenslotte jongens met maat 39. Maar dit terzijde.

Omdat ik hoge verwachtingen had van de Ecco's ben ik vergeten mijn Birkenstock inlegzooltjes mee te nemen naar Parijs. Ik wil verder niet over mijn spreid-plat-Donald-Duck-voeten uitwijden, maar Birkenstock-zooltjes zijn verrukkelijk. Net zo goed als die handgeschepte van de podoloog en slechts eentiende de prijs. Maar goed. Als je een paar uur door Parijs loopt gaan die voeten toch weer doorzakken, zeg maar.

Ergens in een zijstraat bij de Place du Madeleine waar we in het middagzonnetje een baguette zitten te nuttigen is een Mephisto-winkel. Ik weet niet wie Mephisto kent, maar dat zijn de degelijkste van de degelijkste schoenen. De dege degelkhait, zingen de Groningers. Wie op Mephisto loopt heeft nooit meer pijn. Ex liep op haar 35e op Mephisto's. Ik ben niet zo oordelend, vind ik zelf, maar over Mephisto's oordeelde ik dat men nog beter pijn kan lijden of in een rolstoel belanden dan Mephisto's dragen. Zie hiernaast.

Nu heb ik hier a Paris een Mephisto-winkel met echte Mephisto sneakers gezien! Natuurlijk ben ik hard doorgelopen, want mij zie je niet op Mephisto's, was mijn eerste reactie, maar nu heb ik spijt. We gaan straks een lange wandeling maken op en om het plateau van Bievres. En langs de rivier de Bievres. Op de Ecco's.

Moeder en zoon

Nog meer kunst. In de Pinacothèque de Paris, op de Place de la Madeleine, is een schitterende tentoonstelling van het werk van Suzanne Valadon en Maurice Utrillo, moeder en zoon. Van Valadon ken ik maar een paar werken, mooi en krachtig. Ik weet dat ze begonnen is als model en daarna als autodidact zelf gaan schilderen. Schitterend kleurig krachtig werk. Veel naakten, veel natuur, altijd even levendig. De zoon schildert stille stadsgezichten. Ook mooi. Hier in Frankrijk is hij veel bekender dan zij.

Valadon, dochter van een ongetrouwde wasvrouw, werd op haar achttiende zelf ongehuwde moeder van een onwettig kind. Om in haar onderhoud te voorzien werd ze schildersmodel. Op deze manier werd ze de minnares van onder meer Pierre-Auguste Renoir. Kunstenaars in haar omgeving onder wie Henri de Toulouse-Lautrec, Edgar Degas en Renoir moedigden haar aan om zelf te gaan schilderen. In 1894 exposeerde zij voor het eerst haar werk op de Parijse salon, voornamelijk met portretten, waaronder een van Erik Satie. Valadon wordt tot de postimpressionisten gerekend.

Haar zoon werd in 1891 geadopteerd door de Spaanse schilder en journalist Miguel Utrillo y Molins. Na een door drankzucht overschaduwde jeugd begon Utrillo door zijn moeder gestimuleerd in 1902 te schilderen in de trant van Pissarro. Aanvankelijk alleen zijn directe omgeving: de Parijse voorsteden en stadsdelen Montmartre, Montmagny en Pierrefitte. De meest bekende werken van Utrillo komen uit zijn zogenoemde 'witte epoque', die van ca 1907 tot 1914 duurde. Qua thema schilderde hij vooral huizen, cafes en kerken waarin het landelijke karakter, het verlatene, vaak armoedige van het Parijse stadsbeeld vaak tot uiting kwamen.

Het is volstrekt onvergelijkelijk werk. Wat voor verhouding die twee gehad hebben: zou ik graag over willen lezen. Moeders is op een gegeven moment getrouwd met de beste vriend van haar zoon. Ik zie in een boekhandel een roman over haar leven, maar daarvoor is mijn Frans helaas echt te pover.

La Siècle du Jazz

Nadat we heerlijk met Zwager geluncht hebben op het plein Nation, waar gisteren een miljoen mensen gedemonstreerd schijnen te hebben, maar Zwager heeft er niets van gemerkt, want hij moest stukken schrijven, gaan we naar de tentoonstelling over de Eeuw van de Jazz in het Musée du quai Branly. Prachtig museum, pal naast de Eifeltoren, gewijd aan beschavingen uit Afrika, Azië, Oceanië en Noord- en Zuid-Amerika.

Er zijn deze week toevallig ook allemaal optredens die moeten benadrukken hoezeer de roots van de jazz in Afrika liggen. Zondag gaan we naar een optreden van Jack DeJohnette, wereldberoemd percussionist die tot de fine de la fleur schijnt te behoren.

Wondere tentoonstelling, vooral veel beeld, grafisch werk, bladmuziek, elpeehoezen, schilderijen, foto's. Veel minder filmpjes dan je zou verwachten.

Chez Hannah

Eten doen we bij 'Chez Hannah', in de Rue des Rosiers in de Marain. Enorm aanbevolen in mijn gidsje. Bordje falafel en lekkere wijn van de heuvels bij Jeruzalem. Gelegen naast de joodse boekhandel, de joodse kunsthandel en de joodse traiteur.

Met dit lenteweer zijn alle Parijzenaars op straat. De Marain is echt een homowijk, die flaneren er in grote getale, hoewel niet zoveel in de Rue des Rosiers. Even verderop passeren we echter ook de homoboekhandel Les Mots à la Bouche aan de Rue Sainte Croix de la Bretonnerie. Ik ben niet aan het werk, maar qua boekhandel zien we ook nog een boekhandel annex wijnbar. Het is haast leuk voor een artikel, of een reisje, zoveel mooie gespecialiseerde boekhandels. Nee nee nee ik ben niet aan het werk.

Georges Brassens

Het filmpje is niet hier en alleen op YouTube te zien.

Les bancs publics

Het is zo ontzettend Lente in Parijs. We kuieren langs de Seine, waar alle knoppen op knallen staan. Op een brug heb ik me twee kunstwerken aan laten smeren. Langwerpige doekjes. Nonchalant opgerold en in de tas gepropt. Er was een bedelares die zogenaamd een gouden trouwring op de grond vond en mij die opdrong. Loop ik daar happily ever after met een neptrouwring aan mijn rechterhand, wil ze geld en 2 euro is niet genoeg.

Geen musea, proberen we. Toch hebben we een Chapel bekeken en de Notre Dame. Maar daar is het al zo krankzinnig druk, dat is niet leuk meer.

De parkjes langs de Seine zijn het mooist. Alle Parijsenaars zitten en liggen in de zon. En Bobby zingt een liedje van Georges Brassens over 'Les Amoureux des bancs publics'. Georges Brassens. Les amoureux qui s'bécot'nt sur les bancs publics, Bancs publics, bancs publics, En s'foutant pas mal du r'gard oblique Des passants honnêtes, Les amoureux qui s'bécot'nt sur les bancs publics, Bancs publics, bancs publics, En s'disant des "Je t'aim'" pathétiques, Ont des p'tit's gueul's bien sympathiques!

Bievres

Echt Parijs is het nog niet. We logeren te Bievres, een Frans durp eindje onder Parijs. Net voorbij alle lelijke voorsteden. 2.500 inwoners. Ze wonen op een heuvel, in een huis gebouwd door een leerling van Du Corbusier, met een fantastische tuin en wijds uitzicht over de Vallee du Bievres. Ofzo. Het is enorm lente. De bomen zijn nog kaal, maar overal beginnen de bloesems uit te knallen. Er is te Bievres een dorpsplein met twee bakkers, twee slagers en twee groenteboeren. Keus te over. We logeren bij Bobby's neef Dre en zijn vrouw Ann. Neef Dre heeft in de ruimtevaart gewerkt, bij de ESA, maar is net met pensioen.

Ik hoest bij tijd en wijle nog steeds als de ziekte, beetje vervelend als je bij nieuwe mensen logeert, maar iedereen is lief en zorgzaam en overlaadt me met Fisherman's Friends en hoestdrank. Straks gaan we langs de Seine kuieren. Als we er geraken, want er is staking te Parijs. Vooral openbaar vervoer. Men is tegen de crisis en voor het behoud van werkgelegenheid. Ze schijnen hier in Parijs nogal veel preventief te staken. Om de stemming te peilen.

Just a Lesbian Conversation

Vespa logeert nu bij het lesbische gezinnetje Leen, Ekfa en Riemer. Riemer rolt uit zijn roze bedje om stralend Vespa te begroeten. Daar hoef ik me tenminste geen zorgen over te maken.

- Riemer heeft een nieuw woord geleerd en zegt nu om de zin lesbisch, vertelt Leen.

Frans is er ook. Frans is de vader van Riemer, voor zover Leen niet de vader is.
- Lucie Theodora, vind jij Frans ook niet enorm nichterig?
- Ik weet niet, nou nee, in elk geval niet in die jas.
- Frans doe die jas eens uit. Hij is nichterig, toch?

- Als er iemand nichterig is is het Leen zelf, zegt Ekfa. Vind je ook niet?
- Ik vind Leen de vrouwelijkste butch die ik ken, zeg ik. Ze heeft wel kort haar, maar verder een op en top vrouwelijk karakter.
- Ja dat vind ik nou ook, zegt Frans. Leen is héél, héél vrouwelijk.
- Trouwens, alle butches zijn watjes, zeg ik.
- Dat vind ik ook, zegt Ekfa.

- Homomannen vinden júist mannen leuk aan wie je het niet kunt zien, kwekt Leen verder. Ik vind het juist leuk als je ziet dat vrouwen pot zijn. Ik vind potten juist léuk.

- Trouwens Leen, wat heb je leuke nieuwe kleren! Butch hoor.
- Ja, geil he? De bloes is van Claudia Strater, de broek van Sissy Boy en de spencer van Peek & Cloppenburg.
- Dat klinkt inderdaad wel héél butch.
- Jij hebt trouwens óók een leuk jasje, zegt ze. Waar heb jij dat gekocht?
- Ik koop mijn kleren in de provincie.

- Om nog even terug te komen op die vrouwelijke eigenschappen, zegt Leen. Ekfa houdt dus van voetballen en gadgets en boren. Maar ik heb weer geen gevóel. Dus bij ons zijn die dingen best in evenwicht.

Leen heeft de Lesbo-Encyclopedie gekocht.
- Humorloos, oordeelt ze. Volstrekt humorloos.
- Sta jij er ook in? vraag ik, en ik? Sta ik er in? Hebben we een lemma?
We staan allebei wel in het register, maar hebben geen eigen lemma. Stom vinden we dat. We zijn toch best belangrijk. Geweest. En Ekfa heeft ook al geen lemma.
- Dus jij vindt dat elke lesbo een lemma moet hebben?

Frans vertrekt maar eens. En vergeet zijn telefoon. Komt terug boven aan de trap nog even vertellen hoe geweldig 'butch' hij mijn bolide vindt. En onderwijl slapen boven Riemer en Vespa de slaap der onschuldigen.

Allons à Paris!

Nog even. Nog even Vespa uit logeren brengen, tas pakken, moeders bellen, Zus 3 bellen, paspoort zoeken, schoenen zoeken, en dan gaan we...

Kijk ik ernaar of zit ik erin?

Na het ouderwets telefoneren ga ik voor het slapen gaan toch weer even op Twitter kijken, om te kijken wie wie nu weer Goedemorgen en Goedenacht heeft gewenst. Ik lees toch maar weer dat Joost Lagendijk - GroenLinks-Europarlementariër, maar ooit mijn Baas - naar de begrafenis van een ex-zwager is geweest en dat zijn zus mooi en moedig sprak.

En Zwager heeft een link naar Twitter gestuurd naar een artikel over de functie van Twitter voor de Journalistiek. Overigens zie ik dat hij onze Werk-Twitter niet meer volgt. Kan ik wel begrijpen, maar ben natuurlijk toch een héél klein beetje beledigd.

Vrijdag a.s. gaan we bij Zwager lunchen, en wel à Paris. De laatste keer dat hij en ik elkaar uitgebreid spraken hadden we het langdurig over de functie van bloggen voor de journalistiek. Hij kende voorbeelden van journalisten die zich dóódblogden. Als ik het mij goed herinner. Nu zal het waarschijnlijk gaan over Twitteren en de journalistiek. Zouden er al mensen zijn die zich doodtwitteren?

Francisco van Jole die de hele dag door Twittert stuurt onder meer een link naar deze foto met de tekst: Kijk ik ernaar of zit ik erin? Mooimooimooi.

Populariteit e-mail neemt af

Het staat in de krant dus het is waar. We zitten weer midden in een trend. 'De populariteit van e-mail neemt af. Er wordt meer tijd besteed aan community’s, weblogs en netwerksites dan aan e-mail.' Dit blijkt uit een onderzoek van marketingbureau Nielsen Online in negen landen. Online netwerken is nu vierde in de ranglijst van populairste tijdsbestedingen op internet, e-mail is vijfde.

'We zijn een soort e-mail 2.0 aan het maken', zei David Sacks van het zakelijke sociale netwerk Yammer afgelopen zaterdag op een conferentie over nieuwe media in Austin, Texas. 'Je ziet al langer een verschuiving van communicatie via e-mail naar chatprogramma’s als msn', zegt Marco Derksen van marketingfacts.nl. 'Nu worden sociale netwerken steeds belangrijker.'

Zelf merk ik trouwens dat naast het (hopelijk nog net niet obsessieve) bloggen gewoon gezellig ouderwets telefoneren, kopjethee, borreltje, lunchen, komen, samen eten, weer bovenaan het lijstje sociale tijdsbesteding zijn komen te staan.