Ratrace

Zit wat rond te bellen met e-reader-producenten, en wel van de Sony en de BeBook. Ik wil apparaten! Ik wil erop lezen. Het ervaren. Er is een verrukkelijke rat-race gaande en wij voeden de spanning hieromtrent. Bol.com komt eind augustus met de Sony-reader (naar verluidt model 300 en 600) en BeBook belooft over drie weken nu een hot klein modelletje, voor 'slechts' 199 euro. Wij zitten erbovenop. Wie is het eerst? Wie heeft het hotste model? De beste prijs? Mmm! Zou Sony met deze rode komen? Waarom hebben ze tot nu toe steeds van die bakstenen gemaakt en niet eerder een glimmend gekleurd modelletje?

Peter, de marketeer van BeBook, zegt dat hij ons een zal sturen, maar niet nadat hun systemen geheel vernieuwd zijn. Zijn idee: Laat een neutraal iemand een boek half lezen van paper en half van het scherm. En daar dan verslag van doen. Dat is goed, zeg ik, maar eerst een sturen. Over drie weken komen zij met een kleinere BeBook, 199 euro, 5 inch scherm.

Is die kleine al wireless, vraag ik. Nee die kleine nog niet. Pas het model dat dit najaar verwacht wordt zal wireless zijn. Zoals de Kindle (de eReader van Amazon.com), waarmee je overal ter wereld boeken uit de lucht kunt plukken. Maar de Sony waar Bol nu mee komt is ook nog niet wireless! verzekert deze Peter mij.

Herstellen van het leven

Een van onze freelancers is enkele maanden geleden met liefdesverdriet naar Barcelona getrokken. Op Facebook volg ik hem een beetje. Volgens mij is het herstelproces in volle gang. Vannacht heeft hij dit filmpje geplaatst. Morgen is het Gay Pride, dan zullen we zulke jongens in groten getale op straat.

Het Eeuwige Leven

Vanaf dat ik binnenkom, uur of elf, is Mutti al opgewonden. 'Wat zijn je plannen? Wanneer ga je koken?' Ik heb in mijn tas de ingrediënten door de aardappelsalade met pesto, courgette, salami en rucolasla. 'Ik heb nog maar net ontbeten', pruttel ik. Dit onderdeel warm eten op het midden van de dag is een van de moeilijkste van het bezoek aan Emmen. Haast nog moeilijker dan tweemaal 9 kwartier rijden. 'Heb u honger dan?' 'Nee', zegt ze, 'maar ik heb zo'n zin!' Nou, vooruit dan maar.

Het andere moeilijk ding is dat ze na afloop van het eten gaat lezen. Tegenwoordig leest ze niet meer uit de Bijbel, maar uit een soort lekenprekenboekje. Het is een gevoelig punt. Vroeger las wijlen mijn goede vader dagelijks langdurig uit de Bijbel, liefst over het weerspannige volk Israël dat door de goede god gekastijd werd wegens die weerspannigheid - en dat sloeg op ons. Ik zit nog elke keer schrap wat ze nu weer gaat lezen en welke boodschap ze me nu weer indirect meegeeft. Vandaag gaat het over evangeliseren en dat je beter bij je familie kunt beginnen dan in het verre Afrika of China. En dat je de boodschap niet te moeilijk moet maken, maar gewoon vertellen dat je de Messias ontdekt hebt. O god, denk ik, néé! Ja dus.

Sinds mijn 18e ben ik officieel afvallige - eigenlijk al sinds mijn tiende, maar dat gold toen niet. En dat is niet eenvoudig voor een strenggereformeerde moeder die gelooft dat er geen keuze is dan de Hemel of de Hel. En wie niet voor de Hemel kiest, die krijgt de Hel. De spelregels zijn zo gegroeid dat zij aan het eind van de maaltijd die stukjes voorleest en dat ik zwijg. Bij de andere ongelovige kinderen gaat dat net zo. Het is een beetje ongemakkelijk, maar soit. Vroeger werd ik woedend, meer dat is niet meer zo.

Nu begint ze - geïnspireerd door het stukje dat ze voorleest - een gesprek. Waarom ik niet wil geloven. Ik zwijg wel twee minuten. 'Ik vind het een angstigmakend geloof', komt er dan, 'met dat gedreig met de Hel. Ik vind dat niet sympathiek. En jullie veroordelen iedereen die niet net zo denkt. Dat is een beetje raar. Waarom zouden jullie het juiste geloof hebben? Er zijn zoveel andere geloven. Katholiek, islam, joods, om maar te zwijgen van hindoeïsme, boeddhisme...'

'Maar hoe moet het dan als je onverwacht komt te sterven', vraagt ze.
'Geen idee', zeg ik. 'Dat weet bijna niemand.'
'Ik weet het wel', zegt ze. 'Het staat in de Bijbel. En de Bijbel is Gods Woord. En Gods Woord is Waar. Daar kun je niet omheen. En wij hebben het je geleerd. Wie in Mij gelooft zal het Eeuwige Leven hebben.'

Dan gaan we maar afwassen.

Frau und Opel

Nu de scanner het weer doet kan ik het niet laten om af en toe weer uit het Plakboek des Levens plaatjes te scannen. Dit is Zuslief. Mutti van de drie Duitse neven Kwik, Kwek en Kwak. De tijd vliegt. Binnenkort wordt ook zij vijftig.

Toen ze veertig werd, ook al te Duitsland, hebben we vast een diashow gemaakt. Waar is die gebleven? Dat soort dingen moet je bewaren. De Nederlandse familie en vrienden deden sketches en liedjes, de Duitse buren en vrienden hadden een soort hakblok waar iedereen met een bijl in mocht slaan. We begrepen niets van elkaars feesten.

Op deze foto staat ze met onze Oude Opel. De eerste Opel Record. VK-97-15. Nu ik er zo naar kijk: perspectivisch snap ik deze foto niet helemaal. Past die auto nu in dat schuurtje of niet? Of stond dat afdakje (de garage) er al vóór de Opel? Het is wel een schuurtje dat van veel technisch vernuft getuigt.

Geile Birkenstocks

Naast het huis van Nieuwe Baas is een nieuwe Birkenstock-winkel gekomen. Het is bij mijn weten de twééde al in Amsterdam. Birkenstocks zijn het helemaal bij de jonge jongens en meisjes. Onbegrijpelijk, maar zij denken helemaal niet bij Birkenstock: Over My Dead Body.

Ik ontdekte de winkel vorige week, toen we Strategie-vergadering deden bij Nieuwe Baas thuis. Toevallig kwamen Vinnie en ik tegelijk aan, en we moesten onze fietsen kwijt tussen ladingen Birkenstock-klanten. 'Mijn man wil Birkenstocks', onthulde Vinnie. 'Nou, ik heb gezegd: ik maak het uít!' Ik schutterde wat, want ik was net bijna om. Al-dat-warme-weer-kan-mij-het-schelen. We jeuzelen er wat over door. Nieuwe Baas giechelt om de conversatie en bekent: 'Ik heb net een paar gekocht. Voor de vakántie, hoor, voor de vakántie.'

Vanmiddag is het zo ver, ik ga een paar kopen. Tégen Birkenstocks zijn is zó 1990! Dus ik naar de Westermarkt. Staat daar Josien Laurier (schrijfster, ooit soort vriendin) voor de winkel, die ik al tien jaar niet gezien heb. We kletsen voor de woonkamer van Nieuwe Baas, die haar huis uitholt, roepend: 'Wat doe je hier nu weer, Lucie Theodora! Kom ik nooit van je af?' 'Birkenstocks kopen, toch', antwoord ik. Josien blijkt uit de belendende Albert Heijn te komen en die hele Birkenstockwinkel nog niet gezien te hebben. Dan zegt ze: 'Dit heb ik niet gehoord. Ik heb dit NIET gehoord.' En fietst demonstratief weg.

Het is moeilijk kiezen tussen de ene en de andere Birkenstock, als je mind set is dat je van Birkenstocks walgt. Uiteindelijk ga ik voor het modelletje met een dingetje tussen de tenen en een enkelbandje. Kijk, zeg ik, het is net een string. 'Hihi, geile Birkenstocks', fluistert Nieuwe Baas in mijn oor.

Lekker lekker, lekker makkelijk

Ingrediënten:
1/2 zak aardappelen pommes primeur
1 potje pesto alla genovese
1 eetlepel olijfolie
2 rode uien, in halve ringen
2 courgettes, in plakjes
1 goudsalami, in halve plakjes
1 zakje rucola (sla, 75 g)

Bereiden:
Was de aardappelen en kook ze gaar. Giet ze af, laat ze wat afkoelen. Snijd ze in vieren en schep ze om met de pesto. Verhit in een wok de olie en roerbak de ui en courgette 5 minuten, zodat de courgetteplakjes goed warm zijn, maar nog knapperig. Meng de geroerbakte ui en courgette met de salami en de rucola door de aardappelen met de pesto. Serveer het gerecht lauwwarm.

Avondje Vondelpark

Zou jij je gewoonten niet veranderen? Vooruit Lucie Theodora! Ruk je los van je iPod en doe een rondje Vondelpark. Bel Will. Die vindt het een wonderlijk voorstel, maar waarom ook niet.

Een rondje Vondelpark op zomaar een zomeravond is een bijzondere ontmoeting met andere leefstijlen. Het park opent met groepen alco's en andere verslaafden, dan komen de groepen toeristen, en hoe verder westelijk hoe huiselijker de sfeer van de groepjes.

Opvallend veel mensen picknicken groot en groupe in het Vondelpark. Soms is het een verjaardagspartijtje, maar vaak ook zijn het zomaar groepen mensen, die zo met zijn tien, twintig om elkaar heen hangen. Ik heb nooit in zulke grote groepsverbanden geleefd. Will schat in dat ze elkaar via Hyves of Twitter bijeen roepen.

Ontspannen kuieren wij de drie kilometer af die de Ronde van het Vondelpark telt en we eindigen op de loungebanken van het terras van het Filmmuseum. Daar bespiegelen wij wat af over het leven, het werk, de crisis, de pijntjes, en de vrijetijdsbesteding. In het kader van het veranderen van gewoonten oefen ik nu een tijdje om half negen beginnen en om drie uur stoppen met werk. Dat bevalt goed. Je hebt ineens eindeloze tijd. Na het werk kun zo wat uren verlummelen, desnoods met je iPod, en dan kan je dat gewoon weer herstellen want je hebt nóg uren over. Verrukkelijk. En je kunt nog steeds op tijd naar bed.

Will heeft een chalet gekocht in de bossen bij Soest en trekt daar volgende week in. 't Zal raar zijn als ze weg is.

Love my iPod

Mijn Dell is terug. Broerlief, onze henk-met-de- handige-handjes, heeft voor de prijs van een nieuwe harde schijf (250 GB, 85 euro slechts) alles weer hersteld. Alles doet het weer. De printer, de scanner, de externe harde schijf waar alle foto's en de muziek op staan...

Het grootste verschil met de afgelopen maanden is dat ik weer dingen met de iPod kan doen. Die hobby lag sinds kerst stil. Een iPod hebben is op zich niet leuk, het gaat om er muziek op zetten en jezelf ermee verrassen terwijl je fietst, of op het strand, of in bed, dát is leuk.

Ik weet dat het niet mag van Fysio, maar het móet even: nieuwe cd's inladen. In alle categorieën, maar vooral klassiek, religieus, jazz vocaal, jazz instrumentaal en world. En tussendoor schouderoefeningen doen. Hoofd-schouders-knie-en -teen-knie-en-teen...

Nu heb ik de instelling Shuffle ontdekt. Als je dan de iPod aanzet kiest zij at random door je muziekcollectie. De mijn groeide gisteren van 1440 naar 1680 nummers, en vandaag halen misschien de 2000 wel. De hele dag doe ik quizjes met mijzelf, want herken ik de lievelingsmuziek die mijn iPod speelt? Welke zangeres horen we hier? Ik heb al twee keer Ella F. niet herkend. Shit! Zorgelijk, want is het Ella F. wel die je hoort? Of heb ik dit nummer indertijd van LimeWire geplukt zonder te checken of de aftiteling wel klopte?

Lullaby of Birdland (2)

De bladmuziek van Lullaby of Birdland.

Lullaby of Birdland

Maandagavond piano-avond. Dit tempo van George Shearing en Peggy Lee haal ik bij lange na niet. Bovendien geeft mijn bladmuziek ('I can play that!') het tempo 'moderato' aan, wat veel langzamer is dan dit. Maar des te mooier romantischer. Have you ever heard two turtle doves bill and coo when they love....

Viktor & Rolf

Gaan we naar 'Zomergasten' kijken of niet? TV kijken doe ik sinds mensenheugenis eigenlijk altijd alleen. Sinds Ex en ik zo'n verschillende tv-smaak bleken te hebben kozen we voor twee tv's en keken we meestal apart. Samen kijken was gezellig als we iets keken wat we allebei leuk vonden.

Met Bobby kijk ik bijna nooit tv, behalve naar het 8 Uur Journaal en naar EK of WK voetbal. Nu proberen we de aftrap van de nieuwe reeks 'Zomergasten' met presentator Opzij-hoofdredacteur Margriet van der Linden en gasten Viktor & Rolf. Het ligt gevoelig (bij mij), want ik ben een behoorlijk 'Zomergasten'-adept. Vind het geweldig om mensen via enkele welgekozen tv-fragmenten en hun verhaal daarover te leren kennen. Het schept telkens een nieuw beeld van de wereld en hoe verschillend mensen van verschillende komaf en van verschillende disciplines die kunnen beleven. Ik vind het inspirerend. Het opent de geest. Het samen kijken is leuk. Mooi zo!

V&R vind ik verrassend open en toch blijven ze een mysterie. Echt welbespraakt kun je ze niet noemen, maar zo in beeld zijn ze enorm ontwapenend. Op een afstand komt het duo over als een eeneiige tweeling, maar ze zijn heel verschillend. Hun keuze fragmenten zijn verrassend. och ik weet niet meer hoe alles heet. Romy Schneider in de film 'Ludwig' van Visconti was mooi raar.

Margriet van der Linden weet ik nog niet. Ze ziet er wat prinsesserig uit terwijl ik een leuke lesbo verwacht, en ze blijft een beetje op afstand en abstract. Misschien is dat een aanpak die speciaal op V&R is toegesneden. Het raarst vind ik hoe omzichtig ze aan de heren vraagt hoe het was om 'anders' te zijn dan de anderen in het dorp van hun jeugd, en dat ze het woord 'homoseksueel' vermijdt. Terwijl ze het zelf ook is en beeldvorming over homo's een enorm thema van V&R is. Ze laten een fragment zien uit de film De Vierde Man, en zij vraagt weer omzichtig: 'Wat is zo bijzonder aan dit fragment?' 'Het is enorm geil', zeggen en herhalen V&R. Hoe moeilijk of makkelijk kun je dingen formuleren.

Ochtendstond

Eindelijk weer eens naar de H. Mis geweest. In Utrecht beginnen de H. Missen eerder dan in Amsterdam, dus daarom komen we doorgaans - àls we hier gaan - bij de Engelse Mis in de Augustinuskerk terecht, die om 12.30 uur begint. Nu wilde Bobby mij graag eens de St Willibrordkerk laten zien, die nog wilder geschilderd is dan de Krijtberg in Amsterdam. De ochtendstond heeft goud in de mond - deze Mis begon om 10.30 - vóór de koffie.

Ik moet me er nog even in verdiepen, maar deze Willibrordkerk schijnt heel lang op de afbraaklijst gestaan te hebben. Een pater heeft zich er echter vele jaren hard voor gemaakt en is er uiteindelijk in geslaagd de kerk te restaureren. Schitterende ornamenten door de hele kerk heen. Al die motieven van de oosterse mandala's die ik almaar inkleur zijn erin verwerkt.

Er zitten vandaag niet veel gelovigen in deze kerk, de mensen die er komen zijn allemaal wat krakkemikkig. Plus een Afrikaans en een Chinees-Indisch gezin met moeders, tantes en veel kleine kinderen. Het koor bestaat welgeteld uit drie oude mannen, en dat is inclusief de organist die ook dirigent is. Een van de koorleden speelt ook dwarsfluit. Volgens mij zijn de organist en de dwarsfluitist beste vrienden. Het derde koorlid is ook wel een goede vriend, die veel van Gregoriaanse muziek houdt, maar niet zo gelovig. Hij gaat tenminste niet mee ouwel eten.

'Alles is een test'

Tijd voor een Rune. Uit het roodfluwelen zakje trek ik de 'Wunjo'. Die heb ik nog niet eerder gehad. Het is het teken van vreugde, voldoening en gezelschap. 'U voelt de harmonie met uzelf en uw omgeving. U geniet van het leven. Meer dan anders lijkt het dat de dingen en mensen in uw omgeving tot u aangetrokken zijn. Dit is een tijd waarin uw wensen en dromen verwezenlijkt kunnen worden. U zult merken dat het uitkomen van dromen ook een andere kant kan hebben: soms krijgt u meer dan u wilde, of blijken er kanten te zijn die u van tevoren niet gerealiseerd heeft. Aanvaard alles zoals het komt. U kunt ervan leren. Het geeft u de mogelijkheid om uzelf beter te begrijpen.'

Ik kan hem niet helemaal in relatie brengen tot de kwestie Jong & Soepel, ofwel de pijntjes. Máár, als je de steen omgekeerd trekt (ik weet niet meer hoe ik hem getrokken had) betekent hij wat anders. Omgekeerd betekent de Wunjo: 'Een crisis, een moeilijke periode, maar van korte duur. Alles is een test, je moet je niet teveel zorgen maken. Als je vertrouwen hebt in jezelf kun je niet mislukken, iedereen krijgt te maken met tegenslagen in zijn leven. Als je geduld op kunt brengen om rustig af te wachten en daarnaast een positieve instelling te hebben en daarbij je angsten en onzekerheden overwint, dan zul je ineens merken dat het veel beter gaat. Wees niet ongeduldig, dat is slechts verspilling van energie. Probeer positiever op veranderingen in te spelen, je bent zelf je eigen belemmerende factor.'

De pijntjes zijn zeker een test, en de miraculeuze verdwijning van Vespa waarschijnlijk ook.

Daar is ze weer!

'k Ben al bijna toe aan een 'Mea culpa mea maxima culpa' en een 'In Memoriam Vespa' waarin ik al haar kwaliteiten en trouw breed uit zal meten en al haar rottige eigenschappen onder het tapijt schoffelen, maar eerst maar even afwassen..., zit ze zo weer in de gang! Beetje schichtig en onwennig, maar toch.

Wat er gebeurd is? Ik zal het nooit weten. Een van de gefabriekte postertjes in een van de liften was al na een kwartier weg. Moest ik daar blij mee zijn of ontstemd over? Onbegrijpelijk dat de lieve katten-adoptiemoeder zich niet even gemeld heeft. De voordeur staat open. Ben haar toch eeuwig dankbaar!

Vèèèèèspa!

We maken grapjes, dat Vespa niet op bed komt en zeuren en mauwen en duwen en trekken. Vespa heeft ook af en toe behoefte aan privacy, meent Bobby. Maar als we eindelijk opstaan blijkt ze echt niet in huis.

Nu ben ik uren bezig met rondlopen en roepen 'Vèspa, Vèèèspa, Vèèèèèspa!!!' Briefjes fabriceren en in en rond de lift ophangen. In de brievenbussen. Natuurlijk is net nu het kleureninktpatroon van de printer leeg èn het papier op en zoek. Grr! Ze is vast bij een lieve kattenliefhebster in huis. Nu maar wachten tot die op enig moment de aandrang voelt het huis uit en de lift in te stappen.

Beste medebewoners,

Heeft iemand Vespa gezien?
Vespa is een cyperse kat met een beetje schildpad-kleuren. Ze hoort op nummer 197 op de vierde etage. Ze was gisteravond laat nog op de galerij. Wij hopen dat iemand haar gezien heeft!

Lucie Theodora 06 -xxxx xxxx

Operatie Schijf

En dan hebben we ook nog de verhaallijn apparatenstress, omdat mijn laptop steeds uitviel. Ik weet niet of u het zich herinnert, maar ik wel! Rond Kerst bracht ik mijn avonden door tussen allochtone jongeren in het Turkse internetcafé om de hoek. Op miraculeuze wijze wist Broerlief toen mijn laptop toch weer aan de praat te krijgen. Het is een beetje rustig geweest in deze verhaallijn.

Sinds de Dell hersteld was, zijn er helaas toch steeds weer functies uitgevallen. Zo herkent mijn laptop mijn iPod niet meer, de printer niet, de scanner niet, en de nieuwe externe harde schijf - waar ik toen uit voorzorg alle foto's (sinds 2004) en muziek (1440 nummer) op gezet had - was ook al voor alles en iedereen onherkenbaar geworden. Maar Broerlief met zijn Helpende Handjes was wegens omstandigheden enige maanden niet zo beschikbaar, dus ik hield mijn adem in. Ik had het er maar niet meer over.

Zonder printer en scanner en een iPod waar geen nieuwe muziek meer op kunt zetten ben je wel een beetje onthand. Maar behalve deze problemen en het feit dat het opstarten telkens tien minuten duurt ben ik niet ontevreden over mijn Dell. Daarom is volgens Broerlief een nieuwe grotere harde schijf voldoende antwoord. Nu zitten we midden in Operatie Schijf. Het is wel moeilijk weer zonder computer, maar het moet maar. Wie ben ik binnenkort als ik kwijt ben weer te vinden in het Turkse internetcafé!

Enerzijds proberen we eerst de foto's en de muziek die ik eind vorig jaar op de nieuwe externe harde schijf gezet had terug te vinden met freeware. Anderzijds pogen we de muziek van de iPod op een ándere externe harde schijf te kopieren. Dat valt waratje niet mede, want daar is Apple het niet mee eens. Vandaag laat Broerlief een nieuwe harde schijf in de Dell plaatsen en dan moeten we alles weer terug zien te plaatsen. Alles komt goed!

Design Apotheek

In de queeste van het weer Jong & Soepel worden kom ik terecht bij een ware design-apotheek. In de Concertgebouwbuurt.

De Dokter (hij is weer terug) zegt: 'Als het bij die Fysio niet werkt moet je er maar mee stoppen. Fysiotherapie is helemaal niet wetenschappelijk onderbouwd.' Ja maar wat moet ik dán, zeg ik. Weet hij natuurlijk ook niet, dus hij schrijft maar weer een verwijsbrief uit, nu naar het Prinsengrachtziekenhuis voor een foto van de nek. 'Misschien is er wel een herniaatje te constateren.' Ik grom wat. Wat een vak: mensen van het kastje naar de muur sturen. Is dat helpen? Afstrepen van mogelijke oorzaken? Maar het is een aardige wijze man, deze dokter. Dat zie en voel je zo. Hij doet ook maar zo omdat het stelsel hem ertoe dwingt. Doen we niet allemaal zoals we doen omdat het steltsel ons ertoe dwingt?

'Wat vindt u trouwens van Chinese geneeskunst', vraag ik. 'Van de acupunctuur? En de benadering van de mens via zijn 'energiebanen', ofwel 'meridianen'? Ik was bij een Shiatzu-therapeute en dat was héérlijk. Het beste tot nu toe!' De specifieke Dunne Darm-Meridiaan durf ik uit gene niet bij naam te noemen. 'Tja', zegt de dokter, 'als de reguliere gezondheidszorg geen uitkomst biedt gaan de de mensen shoppen.' Zijn eigen rol daarin geheel in het midden latend.

Of hij niet een homeopathisch wondermiddel heeft, tenslotte heb ik indertijd niet voor niets voor een homeopathisch huisarts gekozen. Daar had en heb ik zo mijn verwachtingen bij over een heel-de-mensch-benadering. Hij weet wel wat. en geeft me een onleesbaar recept mee. Maar de apotheek op de Rozengracht kan het lezen en zegt: 'Nee, dat soort middelen hebben wij niet', en verwijst mij door naar de Lairesse Apotheek.

Nog nooit heb ik een design-apotheek gezien. Helemaal modieus. Innovatief nieuw concept. Zie foto. De klanten zijn ook heel hip. Er is een vader met een kindje die enorme pakketten zalfje en aspirines koopt (vier pakjes volwassenenaspirine én vier pakjes kinderaspirine). Voorraadje voor twee weekjes vakantie? Zo'n duur Amsterdam-Zuid gezin lééft geloof ik op pillen.

Wie hoopt dat haar homeopathische wonderkorrels effect sorteren mag geen koffie, alcohol en tandpasta, aldus de volksmond. 'n Algeheel koffieverbod belooft weer een nieuw bijverschijnsel. Ik voel 'm al opkomen. En de bijsluiter bij het wondermiddel meldt dat het koffieverbod níet bewezen is

Muizenplaag bij La Place in de Kalverstraat

Trouwens, wat zeur ik over een enkele muis? AT5 toont een ware muizenplaag bij restaurant La Place in de Kalverstraat. Getver! 'Daar nemen de muizen de keuken over na sluitingstijd. Op videobeelden van AT5 blijkt dat het V&D-restaurant overspoeld wordt door muizen zodra de rolluiken naar beneden gaan. V&D laat weten dat er in haar restaurants aan alle hygieneregels gedacht wordt. In La Place is er zelfs extra schoonmaakpersoneel om etensresten op te ruimen. Eventueel ongedierte wordt bovendien op een professionele wijze bestreden.

Filmpje bij AT5

Licht

'I'm beginning to see the light'. Ik hoorde het liedje zondagavond op BNR. Ik denk dat het Ella F. was. Hé, dacht ik, dat nummer staat op mijn piano. Nu probeer ik het in die stijl te spelen. Heel licht. En gevoelig. En toch weer ferm. Gericht. En wilskrachtig. En zelfbewust. Maar fijntjes. Het valt niet mede, maar het gaat lukken!

Voor wie het ook wil spelen: klik op de afbeelding en hij wordt groot. Voor wie het wil zingen: hieronder de lyrics.

I'm beginning to see the light

I never cared much for moonlit skies
I never wink back at fireflies
But now that the stars are in your eyes
I'm beginning to see the light

I never went in for afterglow
Or candlelight on the mistletoe
But now when you turn the lamp down low
I'm beginning to see the light

Used to ramble through the park
Shadowboxing in the dark
Then you came and caused a spark
That's a four-alarm fire now

I never made love by lantern-shine
I never saw rainbows in my wine
But now that your lips are burning mine
I'm beginning to see the light

Haken met Plastic Tasjes

Op enig moment in de zomer komt er dat jaarlijks weerkerende vreugdevolle moment. Het is al warm en komkommertijd, en dan komt toch weer onverwacht de cursusfolder van de Volksuniversiteit bij de post.

Die folder is al sinds jaar en dag hetzelfde en die blijft ook elk jaar hetzelfde. Nooit eens een nieuwe cursus. Altijd dezelfde docenten. Maar what the heck! Want wie wil niet de cursus 'Vaas van gehaakte plastic tasjes' (4 lessen) volgen? Of 'Tasje vilten en versieren' (2 lessen)? Of 'Mocassin sloffen maken'(2 lessen)? Of 'Vogels van papier-maché' (1 workhop). of: 'Vanuit handschrift droedels schilderen'? Of: 'Bellen doe je zo!'(2 lessen).

Je kan er wel flauw over doen, Lucie Theodora, maar misschien is dat juist wel ontzettend leuk. Weet je nog dat Vinnie voor zijn verjaardag een weekend 'Mariabeelden Schilderen' kreeg? Kritisch vooraf, en blij & dankbaar na afloop?

Foto's van de cursus Haken met Plastic Tasjes

Crisis What Crisis

We worden bijeengeroepen voor een Mededeling. Elf uur sharp. Holdingbreed. Het gaat niet slecht met het bedrijf, heus niet, geen zorgen, maar het jaarlijkse liquiditeitsprobleem in de zomer is groter dan andere jaren. Of alle werknemers vrijwillig vijf vakantiedagen willen schenken aan het bedrijf.

Ervan uitgaande dat wij dat goed vinden houdt de holding vast 5 vakantiedagen op ons salaris in de komende maanden. In juli 1 dag, in augustus en september elk twee dagen. Dat scheelt respectievelijk een keer 4% en twee keer 9% op je netto salaris. Die vakantiedagen kunnen we dit haar nog opnemen.

Als we het goed vinden, want het is vrijwillig. Dat hebben de Bonden afgedwongen. Als je het er niet mee eens bent dan kun je het per kerende post laten weten. Dan krijg je dat geld eind oktober weer terug.

Weet niet wat ik ervan vind. Het gebeurt bij meer bedrijven. Misschien is het wel OK.

Dell vroeg het al in november 2008

Krak zei de muis

En dan stap ik met blote voeten op mijn wollen kleedje voor mijn bed en zegt het kleedje een beetje krak. Het is al halfdonker want bedtijd. Ik weet het meteen - m'n dodemuizenfobie indachtig - dit is het muizenlijkje. Vespa heeft het ónder mijn wollen beddekleedje gefrommeld. Laatst lag het anders dan anders, het was ineens een knoedel en toen heb ik het weer recht gelegd.

Ik-durf-niet-ik-wil-niet-ik-durf-niet-ik-wil-niet. Dan moet het maar onder het kleedje vergaan! Stof zijt Gij en tot Stof zult Gij wederkeren! Ik dóe het niet. Met dat mantra probeer ik te slapen.

Toch zien de dingen er 's morgens weer anders uit. Ik verman mij zelf, til het kleedje op. Het lijkje zit vastgeplakt aan het rubberen onderkleedje. Men moet heel veel wilskracht verzetten om de muis eruit los te trekken.

Google-afbeeldingen met dode muis

Jong & Soepel 3

Op de site van Happinez afdeling 'Welness' blogt iemand over massages en zij rept over de verrukkelijkste massage ooit. Ik ga naar de site van die masseuse, ze blijkt aan cranio-sacraal-, shiatsu- en ademtherapie te doen. Geen idee wat dat allemaal precies is, maar we zijn er klaar voor. Het lijkt stukken bevredigender dan de goedbedoelde maar toch wat karige behandeling van Fysio. Ik mail de masseuse in kwestie: Waar zit u en hoe lang is uw wachtlijst? Blijkt ze om de hoek te wonen en géén wachtlijst te hebben! En mijn zorgverzekeraar vergoedt volgens haar de behandeling.

Een typisch geval van de Dunne Darm Meridiaan, is haar onmiddellijke oordeel. Huh? Ja, alles wijst erop. Die bovenarmen, de schouderbladen, de nek. Ze heeft het ook niet zelf verzonnen, zegt ze, het is oude Chinese wijsheid, waar de acupunctuur op is gebaseerd. Volgens deze leer stroomt de energie van de twaalf organen in het lichaam in energiebanen die 'meridianen' genoemd worden. Er zijn twaalf hoofdmeridianen. Nadat een klacht goed geanalyseerd is, wordt bepaald welk punt(en) behandeld moeten worden om de energiestoornis te doen verdwijnen. En het betekent van alles.

'De dunne darm', zo doceert de masseuse, 'regelt de verdeling en vertering van het voedsel. Het neemt de zuivere stoffen op en stuurt de onzuivere door naar de blaas en de dikke darm. Het gaat er bij jou om dat je keuzes maakt tussen wat goed voor je is en wat niet. Voelen wat je moet doen en wat je moet laten.' Je bent vast iemand die heel veel kan en heel veel moet,' zegt ze. Die veel van tevoren verzint. Die voor anderen denkt. Die problemen vóór wil zijn. Herkent u daar wat in?' En het lijkt volgens haar ook wel RSI. Minder aan de computer, zegt ze. Gas terugnemen. Want als je echt RSI krijgt heb je de poppen aan het dansen.

Hoe dan ook, dan geeft ze me toch een heerlijke massage! Eerst shiatsu, als ik het wel heb, en daarna cranio-sacraal. Anderhalf uur lang. Als herboren loop ik daarna op de gracht.

Europa Cantat

Er gebeuren dingen in de wereld waar je als je even niet oplet geen weet van hebt. Zo is er in Utrecht een festival genaamd Europa Cantat (Europa Zingt, voor wie geen Latijn geleerd heeft). Zangers en koren uit heel Europa en daarbuiten zingen samen en treden op. Het is vrijdagavond van start gegaan met een botenparade met daarop allerhande koren en koortjes. Dat is weer eens wat anders dan 'onze' Amsterdamse Gay Pride botenparade. Utrecht zingt, tien dagen lang.

Mart, hoofdredacteur van het zangblad Zing Magazine, vertelde er zaterdagochtend over op de Tros Nieuwsshow op Radio 1. Helaas kwam zij aan het woord ná de boekenrubriek. Ik weet niet wie de vrouw is die gisteren de boeken op Radio 1 besprak, maar ze hadden beter Martin Ros kunnen houden. (Het is Ingrid Hoogervorst, zie ik nu). Bij mij ging de radio gaat uit vanwege de boekenrubriek, zodat ik Mart miste. Ze deed het heel goed, hoor ik van haar Hans. Mieke van der Weij barstte zelfs met haar uit in gezang: 'Er was een sneeuwwit vogelken...' Mart is er de hele week bij en blogt over haar zangplezier op de site van Europa Cantat.

Blokje info: 'Europa Cantat' is een netwerk van koren, zangers en dirigenten in Europa. In 1960 richtten zangliefhebbers Europa Cantat op voor jonge koren en zangers in Europa vanuit het idee dat je beter samen kunt zingen dan vechten. In 1961 vond het eerste festival plaats in Passau. Twee jaar later werd Bonn de standplaats van het festival. Sindsdien vindt iedere drie jaar een festival plaats in steeds een andere Europese stad. Tot nu toe waren dat waren onder andere Straatsburg (1985), Linz (1997), Barcelona (2003) en Mainz (2006). Dit jaar vindt het festival voor het eerst in Nederland.

Heb spijt als haren op mijn hoofd dat ik niet een week vrij heb genomen om een hele week mee te zingen. Vanmiddag gaan we naar een van de vele gratis concerten: het koor Saint Stephen of Dechani uit Novi Sad (in Servië). Orthodoxe kerkmuziek. Mooi! Prachtige dirigente Tamara Petijevic. Ik schiet al vol als ik het koor zie opkomen en dat neemt alleen maar toe als ik ze hoor zingen. Die muziek. Die mensen. O! Volgens jaar maar naar Servië op vakantie. Eerst koop ik maar eens al hun cd's.

O, dacht ik, o!

De beelden blijven hangen, van de wandelingen naar de steiger en weerom. Al die beroepsvaart, onophoudelijk, het gaat er dag en nacht door. Nog een keer de Waal, dan maar. Bladerend door de foto's kies ik deze afbeelding die icoon mag worden van het weekje uiterwaarden.

Er is vast veel over de Waal gedicht. Hoezeer ik de gedachten ook pijnig, er komt alleen Nijhoffs 'Ik ging naar Bommel om de Brug te zien'.

De moeder de vrouw

Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
Die elkaar vroeger schenen te vermijden,
Worden weer buren. Een minuut of tien

Dat ik daar lag, in 't gras, mijn thee gedronken,
Mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd -
Laat mij daar midden uit de oneindigheid
Een stem vernemen dat mijn oren klonken.

Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
Kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij 't roer,

En wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.

Martinus Nijhoff, uit: Verzamelde gedichten

Natuurlijk zijn er meer riviergedichten. Zoals Herinnering aan Holland van Hendrik Marsman en De rivier van Simon Vestdijk. Maar die gaan niet over de beroepsvaart die de Waal zo bepaalt.

De hondjeswens

Er zijn ontzettend veel foto's van Dino uit 1998-99, maar het staatsieportret in kwestie kan ik niet meer vinden. Wel het item in druk - het staat in het september/oktober-1999-nummer van XL. Dus de foto is precies 10 jaar geleden gemaakt. Door Linette Raven, ik herinner het me weer precies. Haar studio was ergens in De Baarsjes. De andere mensen die ze fotografeerde hadden scharminkelige Jack Russels. Die tilden hun hond op. Dino was te zwaar om langer dan tien seconden nonchalant te tillen, dus zetten we hem op een zuiltje.

De tekst bij de foto: 'Lucie: "We hadden al jaren een hondjeswens. Een opgewekte makker in huis, dat leek ons wel wat. Ik wilde een reden en gezelschap voor lange strandwandelingen. Toch hebben we er lang over getwijfeld. Zou de realiteit bij de wens passen? Op een gegeven moment zijn we bij een aantal asiels gaan kijken. Loop je tussen al die honden met die smekende blikken. Mijn vriendin wilde ze allemaal wel meenemen. Uiteindelijk ben ik alleen gegaan en kwam ik terug met deze Tibetaanse terrier. Dino is onze man-in-huis, onze Hank Peel, onze Mann-ohne-Ballen.

De eerste weken liep hij voortdurend achter je aan. Hij schreeuwde de hele buurt bij elkaar als je zonder hem de deur uit ging. Had hij verlatingsangst? Ik werd er helemaal tureluurs van. Een hondentrainer vertelde dat het allemaal dominant gedrag was: we aanbaden Dino teveel en moesten hem negeren. Daarna hebben we een cursus gevolgd en nu is hij zo mak als een lam.

Een hond betekent meer verantwoordelijkheid dan ik mij van tevoren had voorgesteld, maar ik vind het niet erg. Ik moet altijd erg om hem lachen en de ochtend- en avondwandelingen zijn heerlijk. Of-ie van ons houdt? Ik zou graag ja willen zeggen, maar volgens mij houdt hij vooral van eten. Hij is wel jaloers, geloof ik, want als wij elkaar omhelzen gaat hij heel erg opspringen en blaffen. Ik vind het trouwens een beetje raar om alleen met Dino gefotografeerd te worden. Hij is echt van ons samen.' (Tekst: Steen)

Aleve Intense 550

15 uur staat de makelaar alwéér op de stoep. Zijn vervanger. Een kaal jongmens in streepjespak met nonchalant een lederen map onder de arm. De tíende kijker al. Ik ben net Japanse zweefmuziek aan het luisteren en wierook aan het branden. Dus snel alles uitgezet en ik de gracht op.

Loop ik daar Caro tegen het lijf. Tien jaar niet gezien. Hoe gaat het? Het gaat goed. Ben je al op vakantie geweest? Ze was al eens in Slovenië, ook in de Bohinj, en in Ljubljana, en in Piran. Maar dit jaar was ze naar de USA. Naar een plaats genaamd Walhallah.

Hoe is het met jou en de crisis, vraag ik. Zij heeft geen last van de crisis. Ik heb wel last van de crisis, vertel ik, en wellicht dientengevolge van pijntjes. Sjouw nu van hulpverlener naar hulpverlener. De een zegt dit, de ander dat. 'Ze wéten het gewoon niet', zegt Caro. Zij is nogal uitgesproken. 'Die artsenij interesseert zich alleen maar voor mannenlijven, ze weten niets van vrouwenlijven. Er lopen duizenden vrouwen met pijntjes van hulpverlener naar hulpverlener. Die dokters weten het ook niet.'

Om kort tegaan: Caro houdt een vurig pleidooi voor Aleve! Heeft ze na jaren pijntjes zelf ook gebruikt. Is fantastisch. Moet ik wel de sterkste nemen. Aleve Intens 550 mg. Schitterend roze, net als Ibuprofen. Nu had ik dat zelf ook al eens bedacht, want die reclame is erg overtuigend. Maar ik ben ook weer tegen reclame voor medicijnen. Van die dingen. Hup, moedigt ze me aan, naar de Etos. Haal Aleve!

Er zitten maar tien pillen in de doosjes Aleve. De verkoper bij Etos vraagt: 'Heeft u vragen over Aleve?' Nee. Ze zijn meer oranje dan roze. De bijsluiter staat vol waarschuwingen. Meer dan tien mag je niet. En maar een per dag, echt niet meer. Dan slik ik mijn pil. En nu maar wachten op de verlossing.

Kalenderplaatje

Broerlief zei eens bij het bekijken van mijn vakantiefoto's dat ik van die kalenderplaatjes maak. Hij wilde blijkbaar wat anders zien. Armoede. Cultuur. Mijn reisgezelschap en mij in alle mogelijke poses. Voor alle mogelijke achtergronden. Maar ik geniet altijd zo van buiten lopen en maar minimaal cultuur.

Toegegeven: ook deze foto past zo op een christelijke kalender. Misschien moet ik er een handeltje in beginnen. En dan mooie teksten erbij fantaseren over Liefde en [God = Liefde].

Toch vind ik hem mooi en ben ik trots dat ik hem geschoten heb. Vlinders op de vlinderstruik. Ook alweer uit mijn serie over de Waal.

Vrouw & hond

Dit is Bobby de hond. Schapendoes. Foto net ingeladen van de camera. Aan een Waalstrandje. Op de achtergrond Varik.

De ontboezeming van eerder deze dag ('Ik wil al bijna weer een hond') schrééuwt om een nieuwe verhaallijn Frau & Hund. De opmerkzame lezer(es) heeft wellicht wel eens over Dino gelezen. Dino was mijn Tibetaanse terriër, die ik had gescoord in asiel Crailo bij de Hilversumse heide. Zo'n twaalf jaar geleden. Een heel verhaal. Snik. Dino was net zo'n haarbaal als Bobby de schapendoes. Ook zo hartverscheurend gezellig. Toen had ik her arrangement dat ik altijd de hond moest uitlaten. Vier keer per dag. Op een dag ging het niet meer.

Op de foto rechts zet ik mijzelf met Bobby de hond op de staatsiefoto, maar omdat Bobby de mensch er net aan kwam lopen keek Bobby de hond om, op het moment dat de 10 seconden van de zelfontspanner om waren. En toen vond ik het weer zo ijdel van mezelf om Bobby de mensch te vragen om een staatsieportret van Bobby de hond en mij te maken.

Dino de Tibetaanse terriër woont nog steeds bij mij in de buurt. Af en toe zie ik hem bij Albert Heijn. Hij is oud en stram geworden. Een beetje gezet. Traag. De dame bij wie hij nu woont houdt veel van hem, maar geeft hem een roodwollen dekje te dragen. Ook tijdens hittegolf. En hij heeft al zoveel haar. Dan kijk ik maar een beetje om hem heen. Er is ooit een prachtig staatsieportret gemaakt van Dino en mij, omstreeks 1998. Voor de toenmalige glossy XL in de reeks Homo & Hund. Weet je nog, Leen? Zal eens zoeken in de archieven.

In het kader van de nieuwe reeks Frau & Hund: hoe zou het gaan met de pup van Zuslief?

- Hani501 und Hund

Stads groen

Omdat er kijkers komen kijken moet ik vroeg het huis uit. Het regent en druilt afwisselend. De winkels zijn nog niet open en ik besluit een rondje Vondelpark te gaan doen. Op een enkele jogger en hondenbezitter na is er bijna niemand. Behalve op het terras van het Fimmuseum ben ik er al een tijd niet geweest De herinrichting van het Vondelpark bracht voornamelijk hekwerk met zich mee.

Het Vondelpark is schitterend vanochtend, dat komt waarschijnlijk door de druil. Het is er zwaar: zwaar van het vocht, en zwaar romantisch. Alle romantische elementen van het park zijn bij de herinrichting in ere hersteld: prieeltjes, kunstwerken, fonteintjes. Je weet niet wat je ziet. Dat moet ik vaker doen! Fysio had het ook al gezegd: als je het niet op kunt brengen om het Vondelpark rond te rénnen kun je het ook rondwándelen. Waarvan acte.

Dit stadse groen is wel heel anders groen dan het groen in de Uiterwaarden, maar het is wel míjn groen. Na de wandeling laad ik de foto's in - thema's: de Uiterwaarden en het Vondelpark. Weemoedig kijk ik naar Bobby - de hond. Ik wil al bijna weer een hond.

Van Vrouw tot Vrouw

Hani501 stuurt mij het advies om het Levensadvies van Fanny Ardant ter harte te nemen. Dank! Daar heeft een mens wat aan! Eerlijk gezegd denk ik dat het advies eerder aan afzendster zelf gericht is dan aan mij, maar misschien heb ik het mis en kan ik het ook ter harte nemen.

Et moi la fille libérée
Confondant le jour et la nuit
Pratiquant l'amour buissonier
Comme un défi
Oui moi j'éprouve quelquefois
L'envie d'être apprivoisée
D'arrêter mon cinéma
Et de tout partager

A quoi sert de vivre libre
Quand on vit
Sans amour

J'ai eu des plaisirs d'occasion
Et des projet au singuluer
Mais quand arrive l'addition
Il faut payer
Et toi qui es plus foue que moi
Tu m'apprends à t'attendre
A trembler de peur et de joie
En espérant ton pas

A quoi sert de vivre libre
Quand on vit
Sans amour...

Twee monniken

Slotavond aan de Waal. Het landschap van de Uiterwaarden zal ik missen, dat is schitterend en ik zou er zo wel willen wonen, maar het forenzen allerminst. Zelfs hartje zomer is forenzen een crime. Het put enorm uit, want voegt zo vier uur aan je werkdag toe. Liefst wil ik zodra ik in de Uiterwaarden aanbeland ben onmiddellijk naar bed. Maar dat doe je dan toch niet, want tenslotte ben je in de Uiterwaarden. Dus blijf ik tot middernacht in de droomtuin met eindeloze verten. Gijs is er ook. Dat is gezellig. Alleen hebben Bobby en Gijs een onnavolgbare hang naar kloosterorden en zij converseren daar graag en veel over. Van de weeromstuit ga ik wat sms-en en alras ontvang ik een mooie reactie in mijn Nokia:

Daar zaten twee monniken Bob en Gijs in een klooster op een heuvel.
Ze sleten hun tijd, en dat was een hoop, met sigaren, wijn en gekeuvel.

Ze kletsten over Jeruzalem en loofden de heer met Psalmen.
En zo kon je Bobs eerst' en Gijs' tweede stem in de omtrek horen galmen.

Of ze gingen ze naar het dorp benee om daar de Heer te loven
En dan stemden ze op de KVP en dan gingen ze weer naar boven.

Er klopte daar een meisje aan, dat hebben ze opgenomen
Want ze misten bij het zingen een goeie sopraan - daar ze zelf niet zo hoog konden komen.

Zij waste hun kleren het witgoed en bont, zij maakte hen nieuwe sandalen.
In het klooster ging de wijnfles rond en in het dorp de roddelverhalen.

Het meisje begreep dit en is weggegaan na een afscheid met veel tranen.
Bob gaf haar een hand, wat ie nooit had gedaan,
En Gijs voor de reis wat bananen.

En 's avonds zongen ze in duet een lied dat sneed door je merg en
Het meisje hoorde dat nog net en antwoordde over de bergen.

Maar toen kwam er een man uit het dorp op de fiets en sprak: 'Zo kunnen we het niet laten!
Dat meisje moet terug, anders hebben we niets zo beneden om over te praten!'

En nu zingen ze weer met z'n drieen in koor en wast ze weer hun kleren.
En ze krijgen d'r zelfs subsidie voor, want Gods kinderen zijn rare peren...
(Naar Jaap Fischer)

99 Luftballons

De belevenissen zijn bijna niet bij te houden. En dan ben ik nog maar drie dagen hier! Want Bobby - de hond - wordt hysterisch van luchtbalonnen. Ik repte er zaterdag al van. Er komen deze avond zo'n zeven over varen. Ook als ze vele kilometers weg zijn - en niet meer dan een stipje aan de horizon - draaft het goede dier opgewonden blaffend en cirkelend om de eigen staart de uiterwaarden in. Ziet hij de balonnen? Hoort hij ze? Ruikt hij ze? Zijn het voor hem een soort ruimteschepen met aliens? Alle buren komen kijken, want deze Bobby is me een fenomeen.

Luchtbalonvaarten zijn big business hier in het land van Maas & Waal. En Bobby - de hond - is niet de enige: er zijn veel honden bang voor. Daarom biedt de Gelderse hondenschool Alert trainingen aan om deze angst te verminderen of te voorkomen. Want wat is het geval? 'De hond kan bang zijn voor (grote) onbekende dingen. De hond kan bang zijn voor het geluid van de brander. Er is ook een groep honden, die ballonnen jagen en blaffend en grommend de ballon wegjagen - dit heeft in de beleving van de hond altijd succes omdat de luchtballon verder vaart.' De hondenschool heeft een zevenstappenplan.

Fawlty Towers aan de Waal

Ongeveer elk gehucht aan Maas en Waal heeft een Oud Veerhuis met horeca. Dit Oude Veerhuis te Heerewaarden is net drie dagen in bedrijf als Bed & Breakfast plus restaurant met Frans-Italiaanse keuken. Het ziet er echt leuk uit. Zo op het eerste gezicht: een echte aanrader voor een weekendje weg.

Er zijn maar drie tafeltjes bezet, maar alles, maar dan ook ALLES gaat fout. We beleven hier onze eigen Fawlty Towers. Het duurt uren. Eerst moet je een half uur wachten op je eerste glaasje. Dan bestel je Pizza Marinara, krijg je Pizza Marguerita. Of je bestelt zwaardvis met courgetterijst, komt er pasta bij. De buren bestellen mosselen en krijgen garnalen. De andere buren hebben een gerecht met geitenkaas, die nergens naar geitenkaas smaakt. Steeds is het excuus dat er een Communicatiefout is met de Keuken.

De Keuken, dat is een grote man. Jaar of 45. Het type: een-man-een-man-een-droom-een-droom. Deze man had als droom: een eigen restaurant. Hij heeft een menukaart samengesteld en hij kookt. Over het fenomeen bediening heeft niemand ooit nagedacht. Op een gegeven moment verzamelt hij moed en komt hij bij alle tafeltjs langs voor 'positieve feedback'. We krijgen een glaasje wijn extra om het goed te maken.

Drama te Varik

Het forenzen stel ik nog een etmaal uit ten faveure van een extra dagje Uiterwaarden. Zullen we vandaag met het voetveer naar Varik? Heb gedroomd dat er een Kasteel is. We gaan met de gehele roedel naar de overkant. Er is geen kasteel, waarschuwt Bobby nog, en er is in Varik echt niets te beleven, behalve een Russische theetuin. Ergens op de dijk vinden we inderdaad een gigantisch bord met 'Welkom In Onze Theetuin', in het Nederlands en het Russisch, maar onderaan de dijk ligt een volstrekt verwaarloosd landje. Ooit moet het hier idyllisch geweest zijn, dat zie je wel, maar de roze roosjes zijn verwilderd.

Een buurman deelt mededeelzaam mede dat de Theetuin een succesvol initiatief was van een homo-stel, een Nederlander met een Oekraïense vriend. Toen de Oekraïense vriend een keer naar de Oekraïne was om zijn ouders te bezoeken ging de Nederlander naar een homo-ontmoetingsplaats en nam een man mee naar huis. Die hem vermoordde. De Oekraïner woont er nog steeds en heeft nu een nieuwe vriend, begrijpen we van de mededeelzame buurman, maar de theetuin is nog steeds niet terug.

Even googelen levert op dat het drama plaatsvond in december 2007. In het AD staat dat het John Lucieer (58) betrof, oud-voorzitter van de PvdA-fractie in Neerijnen, en hoofd van de afdeling welzijn en educatie bij de gemeente Capelle aan den IJssel. Zijn Oekraiense vriend met wie hij de Theetuin runde heet(te) Viktor Shekula. Dan weten wij dat allemaal ook weer.

PS. Er is nu dan wel geen kasteel te Varik, maar ooit was er te Varik wel degelijk een kasteel!

Kennis der Natuur

In de woonkamer hier aan de Waal ligt een boekje met de namen van wilde bloemen. Er zijn ontzettend veel wilde bloemen in de uiterwaarden. Op de lagere school hield ik al erg van bloemen en bomen determineren, want ik vond Kennis der Natuur wel het toppunt van evenwichtigheid, maar bij het determineren liep ik altijd vast in de te vele keuzemogelijkheden. De Kennis der Natuur onbreekt volkomen. Ik herken vooral hortensia's, die hier in groten getale in de tuinen geplaatst zijn.

De fotoboekjes van bloemen van tegenwoordig zijn veel handiger dan de determineergids uit mijn jeugd. De hang naar herbaria steekt hier weer fiks de kop op. Een van de mooiste bermbloemen vind ik de wilde cichorei. Heel mooi blauw. En bijzonder rechthoekig afgesneden blaadjes. Zo afgesneden is het ook net weer een mandala. Het fotograferen van bloemen is overigens een kunst op zich. Voor foto's als deze heeft men natuurlijk superlenzen nodig.

Ontspannen en bewegen

We dineren in de tuin met Nol en Ernie. Heerlijke soep, verrukkelijke risotto, goede wijn. Veel bijpraten. De enige wanklank is Bobby - de hond - die hysterisch wordt van luchtbalonnen. En die vliegen in groten getale over. Ook luchtballonnen ver aan de overkant van de rivier neemt hij waar en dan holt hij luid blaffend de uiterwaarden in. Wel goed voor zijn lichaamsbeweging.

Kan ik mijn pijntjes in brengen als onderwerp, overweeg ik als de nacht begint in te vallen. Ernie namelijk is haptotherapeut. Dat is weer een andere benadering dan die van Fysio en de Dokteres. Maar misschien is het heel erg om als haptotherapeut van iedereen de pijntjes te horen. Je hoort het wel van artsen en psychologen dat de mensenheid te pas en te onpas hun ellende over hen heen storten. Ernie vindt het geloof ik niet erg. Mijn spierpijn klinkt haar naar stress. Dat dat juist in de vakantie optreedt is logisch. Remedie: ontspannen en bewegen.

De term spierreuma is volgens haar al jaren uit de mode. Ze is hogelijk verbaasd dat een jonge dokteres uberhaupt nog op dat woord komt, want dat wordt helemaal niet meer geleerd. Spierreuma is een ouderwetse verzamelterm zonder duidelijke definitie. Mijn spierpijn klinkt haar naar stress. Dat dat juist in de vakantie de kop opsteekt vindt zij logisch. Remedie: ontspannen en bewegen. En naar een goeie manueel therapeut.

Varik, Dreumel, Druten

Het is wel bijzonder om als je afslag 17 van de A2 neemt, ofwel Zaltbommel-Zuid, dat dan ineens geeneen van de plaatsnamen op de borden je meer iets zegt. Er zijn allemaal grotere en kleinere provinciale wegen, rotondes met vijf, zes afslagen, en dan plaatsnamen waarvan je denkt: heb ik die ooit bij aardrijkskunde geleerd?

We zitten in een dijkhuisje rechtsonder op dit kaartje. We wonen vlakbij het voetgangersveer van Varik. Twee keer per dag laat ik Bobby uit. We gaan naar de pont en weerom. Soms zwerven we over de Waalstrandjes en soms lopen we het hele rondje over de winterdijk. Die Waalstrandjes zijn wonderschoon. Strandjes met wilgen en wilde koeien.

By the way: Bobby is een hondje. Nu ben ik hier met twee Bobby's. Best verwarrend. Bobby het hondje springt graag tegen de mensen op. Gelukkig heb ik in een vorig leven hondencursus gedaan bij Martin Gaus en kan ik met lichaamstaal en hondje-negeren mijn overwicht over het dier consolideren. Bobby het hondje hoort ónderin de roedel. Vooral niet bóvenin. Andere Bobby mag ook wel lager in de roedel, maar vandaag lukt dat niet zo.

Zonet zijn we naar Dreumel gefietst voor de boodschappen. Ik wilde eigenlijk naar Druten omdat de plaatselijke boekhandel te bezoeken, maar het waait heel erg in de uiterwaarden en Druten is wel twee uur fietsen. Het is hier heel bloemig. Men zou zo botanisch willen kunnen tekenen.

Alle buurtbewoners kennen Bobby. Als ik alleen met Bobby het hondje loop voegen wildvreemde mensen mij de wonderlijkste zinnen toe: 'Ha Bobby! Is het vrouwtje nog niet terug?'

Melkprijzen

CDA-Europarlementariër Esther de Lange bepleit dat Nederlandse supermarkten voor elke liter melk een heffing betalen aan een fonds voor melkveehouders. Dat moet de boeren uit de financiële problemen helpen, nu de handelsprijs voor melk uitzonderlijk laag is.

Ach wie in de grote stad bekommert zich om de melkprijs en de klachten van de boeren daaromtrent? 't Is dat ik een familie in de melksector heb dat ik hoor hoe dramatisch de gevolgen van zo'n lage melkprijs zijn. Er moeten denk ik eerst weer veel bedrijven vallen voor er weer minder melk geproduceerd wordt en dan zal de melkprijs wel weer omhoog gaan. Als andere sectoren bedrijven vallen vinden we dat in de grote stad dramatischer dan wanneer er boerenbedrijven omvallen. Boeren klagen altijd, is het beeld.

Deze CDA-ster wil een fonds naar Belgisch voorbeeld. Daar hebben supermarkten vorige week toegezegd veertien cent te betalen per liter consumentenmelk, wat neerkomt op twee cent per liter geleverde melk. 'Om marktverstoring te voorkomen, zouden we zo'n regeling eigenlijk in heel Europa moeten hebben', zei het Europarlementslid donderdag, vooruitlopend op een rapport van de Europese Commissie over de problemen in de melksector.

Forenzen

Vrijdagochtend op het werk. Terwijl ik over het zwarte platte dak van de drukkerij staar richting de NS-sporen rond Sloterdijk, de regen klettert tegen de ruiten, écht deprimerend, herinner ik me het uitzicht van hedenochtend voor ik in de bolide ging zitten. Paarden in een bloeiende weide. Of blonde koeien, daar wil ik van af zijn. Echt goed heb ik geloof ik nog niet gekeken.

Rond tien over zeven vertrek ik en om kwart over acht ben ik al in Amsterdam. Het regent onderweg, maar er is nul-komma-nul file. Ik kan zelfs nog even langs huis om de pantoffels te halen. Het is nogal kil op het platteland.

Raar fenomeen: forenzen. Veel mensen doen het. Zou een dergelijk uitzicht uit je keukenraam 's morgens en 's avonds de ellende van het heen-en-weer-forenzen waard zijn? Aardige buren daar in de uiterwaarden. Ze komen ons allemaal begroeten. Het is een minimaal buurtschapje met een stuk of vijf huizen.

Naar de uiterwaarden

Ik ga zomaar een weekje naar de Waal. Een huisje in de uiterwaarden. Niet op vakantie, maar op verzoek op een huis met een hond passen. Naar de open lucht. De verre verten. Ongelofelijk mooi en prachtig.

Dan maar even forenzen. Dan maar die klere A2. Ik kijk de hele week al 's morgens op de filemelders. Vol verwachting dat de files echt over zijn. Omdat het zomer is. Maarssen is nog een beetje een probleem, zo te zien, maar het zijn maar korte files. En 's avonds gaan we dan met hond naar het water naar de schepen staren. O!

En ik heb Bobby gevraagd of hij een weekje huisman wil spelen. Dat ik dan als ik thuiskom na gedane arbeid met de voeten op tafel mag en mij laten verwennen... Het blijft natuurlijk even afwachten, maar het ziet ernaar uit dat dat mag!

Vijftig

De foto's van Erwin Olaf in de laatste Vrij Nederland illustreren mooi de discrepantie tussen droom en werkelijkheid van de vijftigjarige. En zijn angsten. 'Zelfportret als hunk en als patient', kopt VN. De foto's heeft hij respectievelijk 'I wish', 'I am' en 'I will be' genoemd. Ik zou de laatste de titel 'I fear' gegeven hebben. Geen idee of het een probleem is dat ik deze foto's hier plaats, zo ja, dan hoor ik het graag en haal ik ze weg.

Jong en soepel (2)

Dokter, ik heb enige klachten. Ik hoop dat we erin slagen ze in de toegestane de tien minuten (maximum duur van het consult) alle drie te behandelen. Klacht één: ik heb pijn in beide bovenarmen en schouderbladen, en de pijn is wonderbaarlijk symmetrisch. Fysio en ik doen ons best met oefeningen, maar ik heb mijn twijfel. Die is gezaaid door Reenske die ooit voor fysio studeerde. Zij zegt dat ik naar de huisarts moet. Ook Ekfa - bewegingswetenschapster - is skeptisch over fysio's. Fysio's kijken alleen naar de spieren. Ik moet naar iemand die naar Heel de Mensch kijkt.

Mijn eigen huisarts is er niet, er is een vervangster, een blondette van een jaar of dertig met een paardenstaart. Zij heeft een co-assistentetje van een jaar of 25, óók blond en een paardenstaart, die het woord tegen mij mag richten. Natuurlijk denk ik onmiddellijk aan Nichtje en haar co-schappen. Niet dat Nichtje een paardenstaart heeft.

Ik begin met de enkels. Die zijn al een paar weken wat dik. De Co stelt een paar vragen volgens het protocol en als ze vastloopt vult Dokteres aan. Indedrdaa, u heeft wat vocht in de enkels. Ze zegt dat ik niet te veel moet zitten en niet te veel moet staan. Hoe moet ik dan mijn beroep uitoefenen, vraag ik. Liggend, met de benen omhoog? Dan moet ik een ander beroep kiezen. Vind mezelf wel geestig, maar ze reageren niet op mijn grapje.

De jonge dokteressen lijken geen verschil te kennen tussen mensen van 50, 60, 70 of 80. Ze beschouwen mij gewoon als een bejaarde vrouw. 'Als u een busreis maakt...' Als door een wesp gestoken schiet ik omhoog. Een busreis? Ik? Wat denken ze wel niet? Naar Düsseldorf? Wenen? Benidorm? Het is allemaal niet erg met die dikke enkels zegt ze, het is heel gewoon voor uw leeftijd. Wat er aan te doen zijn plaspillen (Plaspillen?) of steunkousen (Steunkousen?). Ze zijn eerst maar eens voor de steunkousen. Ik krijg zin om zachtjes te gaan wenen. Ik word vast nóóit meer jong en soepel.

Klacht 2 gaat over de pijnlijke schouders enbovenarmen. Dokter hoort mij aan en begint ineens te stralen. Het is net een quiz, diagnose stellen. Met pretoogjes vraagt ze aan de co-assistent: 'Wéét jij het?' De Co weet het níet. Vanwege mijn geslacht een leeftijd en de symmetrie van de klacht, zegt Dokteres, denkt ze aan Polymyalgia Rheumatica. Wilt u het woord opschrijven, vraag ik., want dat is niet te onthouden. Dan kunt u het googelen, zegt ze, glimlachend om die assertieve bejaarde die ze voor zich ziet.

Nu mag ik naar het laboratorium om me te laten prikken. Bloedbezinksel kan hierover uitsluitsel geven. Als ik dit zou hebben dan is remedie prednison. Prednison? roep ik. Dan krijg behalve dikke enkels ook nog een dikke kop! Ik maak me geloof ik niet populair, zegt Dokteres, wederom minzaam glimlachend.

Voor de derde klacht heeft ze inderdaad geen tijd meer. Niet dat er nog een patient is, want ik ben de laatste, maar de tijd is op. Maakt u maar een nieuwe afspraak.

Ik ga naar Nichtje, de co-assistent. Verontwaardigd. Doe jij ook zo tegen mensen van 50, vraag ik. Leren jullie dat op school? Dat iemand van 50 oud is? Nee, zegt Nichtje, maar ze staat gewoon op at random. Dat moet je niet doen tegen mensen als jij. Tegen níemand, zeg ik boos. En hoe kan je je klachten bespreken als je na tien minuten de spreekkamer weer uit moet? 'Altijd een dúbbele afspraak maken', zegt Nichtje praktisch.

De Marnixstraat

Nog steeds ga ik elke ochtend wat wiebelig over het kruispunt Marnixstraat. De verkeersregelaars zijn er nog wel, maar ze staan er maar wat te staan. Ze zijn geloof ik alleen ingesteld voor overstekende scholieren en die zijn nu vrij. Als fietser die het kruispunt diagonaal over moet voel je je er óók aanschietbaar wild. Van mij mogen de verkeersbegeleiders alle fietsers veilig het kruispunt over geleiden.

Wat al die jaren onmogelijk was, namelijk dit kruispunt aanpakken, is nu eindelijk gelukt, lees ik vandaag in Het Parool. 'Op het Marnixplein wordt al over twee weken begonnen met de aanleg van een vrijliggend fietspad. Aanleiding voor de ingrepen is het ernstige ongeluk op het plein van 19 juni, waarbij de twaalfjarige Boris Kouwen om het leven kwam. Boris werd, terwijl hij met zijn fiets stond te wachten op het kruispunt, aangereden door een vrachtwagen.'

'Naast de aanleg van de vrijliggende fietsstrook worden fietspaden op de kruising gemarkeerd met nieuw, rood asfalt, komen er snelheidsremmers op de rijbanen en wordt de belijning bijgewerkt en aangepast. Om het kruispunt overzichtelijker te maken, schuift de bushalte tegenover de glashandel in de Marnixstraat op. Daarvoor moeten enkele parkeerplaatsen wijken.'

In dit geldt voor míjn fietsroute: 'Om fietsers te beschermen die vanaf de Marnixstraat linksaf naar het Frederik Hendrikplantsoen willen, wordt er bovendien een oversteekplaats aangelegd.'

Het plan om van de hele Marnixstraat een 30-kilometerzone te maken - een unanieme wens van de stadsdeelraad - wordt voorlopig niet uitgevoerd. De gemeente wil daarvoor nog wachten op de resultaten van een onderzoek dat eind dit jaar wordt afgerond. Het zebrapad dat boze bewoners twee weken geleden op de Marnixstraat schilderden, mag blijven.