De ruiterkunst

Het tegen de regels van de suppooste van de Nieuwe Kerk in fotograferen van een aantal miniaturen levert - zoals bedoeld en gehoopt en verwacht - wel mooi weer het nodige teken- en kleurplezier op.

De afbeelding die voor dit prentje gebruikt is komt uit een 15e-eeuws Egyptisch handschrift over de ruiterkunst. Het ziet er erg grappig uit, je ware evenwichtskunst. De prenten komen volgens de catalogus uit een gids met aanwijzingen voor militairen. Staande op een paard met twee lange stokken klappen uitdelen aan de tegenstander, dat is toch minder grappig dan je in eerste instantie vermoedt.

Zelf vind ik ze mooie metaforen voor het leven: in balans blijven, manoeuvreren, spelen, je niet om laten blazen, hoe dan ook: alleen of samen.

Op zijn hippies

Behalve administratie en kasten opruimen doe ik ter afsluiting van het jaar ook nog een partijtje opfluffen. In de herfstvakantie bezocht ik met mijn Duitse bijna-puber-neven de Waterlooplein-markt, die heel erg hippie is, waar zij niets aan vinden, maar Zuslief en ik des te meer. Ik scoorde er een Afrikaans doek, dat me wel leuk leek achter het bed.

Het was de muur waar drie schroeven in moesten die zo kei- en keihard was dat het maanden kostte om die klus geklaard te krijgen - want een klopboor ontbreekt nog in het huishouden. Maar de aanhouder wint. Het resultaat is wel geinig. Toch? Nu nog de cd met ochtend-vogel-geluiden (Morning Birds) plaatsen en het oerwoudgevoel is compleet. Kijken of ik in 2011 nu ook anders ga dromen.

Einde 2010

30 december, Dag van het Grote Opruimen. De praktische zaken  die je vrijwel dagelijks een beetje op de ziel zitten wégbergen,  zodat je ziel dáár tenminste vrij van is. Het zijn van die levenswijsheden die men een paar keer per jaar opnieuw moet ontdekken.

2010 was een roerig jaar, Bij mij is het altijd roerig, maar dit jaar was het extra roerig, met eerst de verhuizing van het huis, en toen van het werk, en toen het faillissement en nu Mutti's hoofd waar steeds meer in kwijtraakt. In huis zie je het terug aan de stapels, waar ik steeds geen moed voor had en heb.

30 december is dé uitgelezen dag om stapels weg te werken. Eerst in de woonkamer (boeken van de stapel in de kast en boeken uit de kast naar buiten) en vervolgens in de werkkamer die nog  steeds geen duidelijke invulling heeft. Die heeft sinds de 120 verhuisdozen er uitgewerkt zijn geen boost gekregen. Daarvoor moet-ie eerst verder leeg. Het moet de werk- en hobbykamer worden. Maar hoe? Wie maakt een Plan voor mij?

De fotoboeken des levens mogen boven blijven. Allemaal. Mijn werk (mijn gehele oeuvre van voor 2000, Verzamelde Artikelen vanaf 1984, alles enorm geordnerd) gaat stapelsgewijs naar de schuur. Tien keer vier á vijf zware mappen onder de arm drie trappen af, vijf zware deuren door. Ach, als het eenmaal gedaan is en achter de rug valt het eigenlijk reuze mee. Nu alleen nog de torendoge stapel administratie afhandelen en opbergen in de ter zake doende ordner, en klaar is 2010!

Als je haar maar goed zit

In de Nieuwe Kerk is weer een prachtige tentoonstelling: 'Passie voor Perfectie', met allerlei soorten islamitische kunst. Of kunst uit het Oosten, want er zit ook veel India bij. Keramiek, miniaturen, kalligrafie, kleden en tapijten. Het is allemaal schitterend en het liefst nam je alles mee naar huis om er op de bank van te genieten, maar dat mag niet.

Perfect is het bezoek niet. Omdat het de topdag is tussen Kerst en Oud & Nieuw moeten we wel een half uur wachten in de rij voor de kassa - een twééde kassa openen kan niemand bedenken - sta je vervolgens ook voor de kunstvoorwerpen te proppen tussen rijen echtparen op leeftijd. De commentaren die ze allemaal leveren, die hoef je niet allemaal te horen. Liever niet, bedoel ik. Ik denk: Dan maak ik wat foto's, en snel weer op huis aan, maar fotograferen blijkt niet te mogen.

Een suppooste spot mij als fotografeur en gaat mij achtervolgen.Ze doet mij denken aan de kapo Zdena uit de van de week gelezen roman  Zwavelzuur van Amélie Nothombe.
- 'Mevrouw dat mág niet.'
- 'Ik heb u nu al dríe keer gezegd dat dat niet mag.'
- 'Ze willen het niet hebben!'
Maar het is sterker dan ik, want zo mooi.

Zelfs als ik het koperen hekwerk fotografeer, dat gewoon bij het interieur van de Nieuwe Kerk hoort, waar de zon zo mooi doorheen valt, jaagt ze op me. Ik denk alleen maar: je weet niets van de tentoonstelling mens, als je haar maar goed zit, je kijkt zelf niet eens, je ziet niet eens dat ik het vaste meubilair fotografeer. Ik koop de catalogus wel om thuis te kunnen genieten. Helaas is het een hele kleine catalogus met kleine afbeeldingen. Er is een 18-delige catalogus met de hele verzameling te koop, maar die kost 180 dollar per deel.

De ergernis over jongeren die niets weten neemt toe. Even later bij Albert Heijn tref ik een caissière die niet weet dat 'prei' 'prei' heet (tergend traag bladert ze door een lijst met groenten, maar er gaat geen belletje rinkelen). Grr! Het is de hoogste tijd om naar huis en naar bed te gaan.Om me daar aan de catalogus der mooie dingen te vergapen.

Lekker vegetarisch eten

De goede voornemens beginnen niet na 1 januari, maar nu. Gezond eten, vegetarisch, linzen, en zo smakelijk en rijk dat je het vlees niet mist. Recept 1 is gelijk al een goede. Een linzenschotel met daarin veel groente en daar bovenop een lekker krokant laagje aardappelpuree, waarin pecannoten en tijm verwerkt zitten.

En dat dan het doel van de hele dag is: een recept uitzoeken, ingrediënten halen en stoven in de oven stoven.  En tussen door steeds een stukje Winterslaap.

Wilt u het recept printen/lezen, dubbelklik dan op de foto: dan wordt-ie groter.

'Uitverkoren'

De post brengt behalve een engelachtige nieuwjaarskaart ook een brief van Mobiliteitscentrum C3. 'Onlangs bent u werkloos geworden. een nare ervaring die de nodige onzekerheid met zich meebrengt. Sommigen hebben gelukkig alweer een baan, anderen hebben diverse vragen over de werkloosheid. Kom ik wel weer aan de slag?' Voor ik de hele brief  ga overtypen - daar heb ik erge zin in, want het is er weer zo een - zal ik hem samenvatten. Ik ben uitverkoren in een door Sociale Zaken gesubsidieerd voor 200 werklozen uit de grafimedia-industrie om begeleid te worden naar een nieuwe baan. C3 te Zeist. Het is echt moeilijk om uitgeschreven te raken als werkloze. Het inschrijven indertijd  ('Het is alleen maar een formaliteit') ging ook niet van een leien dakje, maar dat eenmaal voor elkaar gebokst hebbende is uitschrijven is ook geen sinecure.

'Mobiliteitscentrum C3 richt zich op de bedrijven en werknemers in de creatieve industrie. De economische situatie van deze sector is momenteel niet gunstig en veel bedrijven en werknemers worden geconfronteerd met ingrijpende reorganisaties. Herplaatsing van medewerkers, scholing, begeleiding, maar ook ontslag zijn activiteiten waar individuele werknemers mee te maken krijgen. Om deze trajecten goed in te vullen is het daarom belangrijk om van het individu uit te gaan. En dat is waar C3 bij helpt. C3 kijkt per individu welk traject de optimale kansen creëert voor de loopbaan die de betreffende persoon nastreeft.' Ik heb alweer enorm zin om in te stappen. Voor de ervaring. Als ik me nu aanmeld heb ik in januari nog een intakegesprek.

Hoogste tijd voor een Terugblik op 2010. Wat een jaar. Het jaar Capelle. Het jaar van de faillissementen.. 

Emmen im Schnee

Er zijn op internet nauwelijks foto's van Emmen in de sneeuw te vinden. Is dan niemand maar dan ook niemand van die 100 duizend inwoners trots op Emmen in de sneeuw? Alleen deze vind ik, beelden van spelende beren aan de voet van de Zuiderkerk. Uitzicht vanuit Mutti's appartement.

Het is een dag van medicamenten. Hoe de apotheek ze inpakt. Het is vast klantvriendelijk bedoeld, maar dat is het niet. Nu komt er twee maal daags een Zuster om de door de apotheek per momentum verpakte medicijnen over te gooien in vier eierdopjes.

De vraag is: gaan we nog een wandelingetje maken langs het besneeuwde Oranjekanaal, of gaan we een uitje naar het besneeuwde Duitsland maken, bijvoorbeeld Meppen (vlak over de grens) of Lingen (iets zuidelijker?), of keren we linea recta huiswaarts? We keren linea reacta huiswaarts. Enough is enough.

Zwavelzuur

Gekocht in de ramsj van Amélie Nothomb: Zwavelzuur. Deze ik meen Waalse schrijfster heeft al veertien boeken op haar naam staan, waarvan ik er een stuk of drie gekocht en gelezen heb. Altijd in de ramsj. Heel extreem. Onverwacht. Gruwelijk. Mooi. Tussen de kerstdiners door gelezen. Je wordt haast kwaad dat iemand alleen al zo'n fantasie maakt.

De fantasie is een huiveringwekkende realityshow: het concentratiekamp als televisievermaak. Realityshows zijn al afgrijselijk, maar het kan altijd nog erger: ten behoeve van een realityshow op de tv worden argeloze mensen van straat opgepikt en in een setting geplaatst die een nabootsing is van een concentratiekamp, ellendig en mensonterend. Zonder verdere plichtplegingen worden de 'uitverkorenen' ingedeeld in kapo's en gevangenen en kan het kijkspel beginnen.

De twee hoofdpersonen zijn Zdena, een lelijk meisje uit een laag milieu zonder veel kansen in haar leven, en Pannonique, een intelligent en welopgevoed meisje. Zdena krijgt de rol van kapo toebedeeld en Pannonique die van gevangene. Genadeloos roept Amélie Nothomb een beeld op van wat er vervolgens aan gruwelijks tussen de twee gebeurt. Beurtelings tot elkaar aangetrokken en afgestoten, met alle consequenties van dien, raken ze verstrikt in een verhouding die voor henzelf bittere werkelijkheid is en voor de kijker een amusant schouwspel.

De kijkers vinden het programma fantastisch en de kijkcijfers blijven oplopen. Wanneer de kijkers zelf mogen beslissen wie er 'weg' moet (dood dus) bereikt de kijkdichtheid een hoogtepunt van 100%. De kranten spreken schande van het programma, maar iedereen kijkt ernaar.

Waarom, dacht ik steeds, waarom lees je dit? Maar ik heb het in een ruk uitgelezen. Het is een boek over liefde, over opoffering, over publiek dat amusement hoger acht dan moraal. Het boek heeft een filosofisch tintje en is mooi geschreven. Aangeraden als je denkt dat je ertegen kunt!

Set

Tweede Kerstdag sluiten we af met een potje Set. Reenske heeft geweldig gekookt, we hebben meegezongen met Roberta Flack, en dan is het tijd voor het jaarlijkse potje Set. Iedereen weet dat Will gaat winnen en dat zij zo, en zelf probeer je er met knerpende hersenen toch nog een páár sets uit te halen zodat je tenminste niet op nùl eindigt.

Urk.nu

Nu ik weer vredig thuis ben en Kerst weer bijna voorbij is kan ik nog wel even een Ere zij God zoeken. Maassluis hebben ze niet, maar wel Urk. Die gelovigen te Urk doen een lekker lange versie van 8 minuten en 32 seconden én met Mannenkoor. 

Als je eenmaal kerstliederen op YouTube gaat zoeken kom je de vreselijkste dingen tegen. Ik zoek voor Marg de jabedabedoe-versie van 'Ik kniel aan uwe kribbe neer', maar die vind ik niet. Wel de EO-zanger Kees Kraaijenoord van wie Jongste Nichtje laatst op haar belijdenis een wondere song zong. Hij zingt met zijn band ook een versie van 'Kribbe', bij gestaan door een vals zingende, zo niet snerpend blondettetje. Ze stampt erbij van enthousiasme, wat ik niet geheel congruent vind met de tekst. Waarom stuurt niemand dat meisje weg?

Maassluis

Maassluis in de sneeuw. Net als het de hoogste tijd is voor de frisse neus en het ommetje ligt de hele 'Buitenhaven' en Het Hoofd in een grijze grauwsluier van een sneeuwwolk en vervolgens in de sneeuw zelf. Je ziet de overkant van de Nieuwe Waterweg (Rozenburg) niet eens. Mooi oer is dat.

Maassluis heeft een rijke historie en een actieve historische vereniging. Leuk om al die anzichten te bekijken. Als je steeds meer familieverhalen hoort dan gaan die beelden ook meer leven. Er zijn zelfs twee musea in Maassluis: het Nationaal Scheepvaart Museum Maassluis en het Gemeente Museum Maassluis. Bobby's moeder is vrijwilligster bij het laatste. In de lijn van de op handen zijnde bezuinigingen gaat haar museum (sinds 1933) in 2013 dicht. 

Geen Kerstsamenzang dit jaar

Eerst beweer ik nog dat ik - nu ik toch te Maassluis ben - heel graag naar de Groote Kerk wil om samen met de 'bonders' op Kerstavond heel luid het 'Ere Zij God' en 'Gloria in Excelsis Deo' te zingen, maar niemand wil mee. Zij zijn hier allemaal geboren en getogen en vinden het niks bijzonders. Er is ook nog om middernacht kerstsamenzang op de Markt, maar ook daar wil niemand naar toe. Ze hebben niets met samenzang en snappen ook niet dat ik zin heb in heel hard zingen en/of heel hard huilen. We blijven thuis en binnen bij de kerstster.

Dan doe ik maar Samenzang in gedachten. Marg mailt dat ze sinds ze in het Katholieke Den Bosch woont niemand meer heeft om 'Kribbe' mee te zingen. Het zingt gelijk door mijn hoofd. 'Ik kniel aan uwe Kribbe neer, O Jezus Gij Mijn Leven...' Daar zat een prachtige swingende jabedabedoe-alt onder. Wij zongen wel eens vierstemmig in de hal van het Groninger NS-station, vér voor de flash mobs.

iPauze

Wanneer ik op kerstavond op mijn iPhone mijn 'Kerstkaart' die ik een uur daarvoor per mail had verzonden aan Bobby laat zien, waar ik het filmpje van Ted van Lieshout van afgelopen maandag met veel gedoe in geplakt en gelinkt heb, wat ik zelf èrg leuk vind, heeft hij óók wat leuks: een strip uit Trouw. Over een apparaat dat níets kan en niets doet. Hij vindt dat een héle goeie grap. Ik ben een beetje beledigd. Ik denk dat ik iets leuks laat zien, hij ziet alleen maar mij-met-apparaat. Wie is hier nu gek!

Het journaille

Naar  Selexyz Scheltema om vast te stellen wat er allemaal te zien is waar je wat mee zou kunnen. Sinds ik nu alweer bijna een jaar voortdurend in de auto zit op-en-neer en van-en-naar een oord met als cultureel hoogtepunt een Read Shop kom ik weinig zomaar in boekwinkels en lees ik weinig. Misschien meer dan menig ander, maar voor mijn doen weinig. Vanmiddag maar eens naar de boekhandel  - die vorig jaar nog mijn buurtboekhandel was - en  die gezien de behaaglijkheid van tram 14 ook best mijn buurtboekhandel kan blijven. Ik doe allemaal ideeën op en scoor ook nog een nieuwe agenda 2011, plus drie boeken. 

Je hebt het niet van mij van Joris Luyendijk heb ik er inmiddels uit. In drie maanden vierde druk. Over samenspel tussen journalisten, voorlichters, politici. de mediatrainers en de lobbyisten. Een kluwen van mensen die elkaar nodig hebben en gebruiken. Luyendijk liep er een maand rond en praatte met iedereen. Het verhaal is een 'analyse', een geabstraheerd verhaal van een afstand, bijna zonder bronnen. Terwijl je weet dat hij daar te Nieuwspoort met Jan en allemaal heeft staan kletsen, kopje koffie, lunch, kopje thee, biertje, eten, borrel...

Ik vind het heerlijk om te lezen. Het is herkenbaar. Het is een spel dat wij ter redactie ook spelen, dan wel kleinschaliger, maar toch - binnen de wereld die wij bedienen spelen vergelijkbare spelregels. Ik-zeg-dit-off-the-record'. 'Nee wat je nu vraagt, dat is nog onder-de-rechter. Daar komen we op zijn vroegst in januari mee naar buiten.' Bij interviews probeer je de mensen vrijuit te laten praten, want anders is hun taal van bordkarton. Je belooft dat ze het-mogen-lezen. Ze kuisen doorgaans andere dingen dan je verwacht. Wij maken veel voorspellingen en grappen over wat he bronnen gaan zeggen als je ze belt. Maar toch: ook wij houden ons aan de ongeschreven regels. Het is een vak van nette mensen, de journalistiek. Net als overal. Pownet is anders, die treden de regels met voeten.

Joris Luyendijk is daar te Den Haag net zo bezig als wij. Zoeken, proberen, uithoren, sussen, vrienden maken, vrienden blijven... Van mij mogen journalisten veel meer uit de school klappen. Luyendijk blijft zo algemeen, mede omdat hij zijn eigen  toekomst als journalist ook niet op het spel kan zetten. Daar is hij eerlijk over. In die zin valt het boek ook wel tegen. Omdat het schreeuwt hoeveel hij verzwijgt. Hij houdt zich te netjes aan de spelregels die hij bloot wil leggen.

Op Visite

Nu ik toch in Amsterdam ben wegens weersomstandigheden ga ik maar eens op visite in het nieuwe kantoor. Van de buitenkant plus nabije omgeving word je niet vrolijk, het is een soort onafgebouwd bedrijventerrein, Amstel Business Park, maar binnen en eenmaal boven (eerste etage)  is het een stuk beter. Licht!

Ook weer een kantoortuin, dat wel. Een gezellig keukenhoekje waar de aanstaande collega's hun bammetjes eten. Waarover praten zij? Ze vertellen hartstochtelijk over de parkeermeters. Die zijn een crime. Parkeren kost slechts 0,30 per 3 uur, dat is mooi, máár: je kan niet langer dan 3 uur betalen en de controle is heel strak. Dus je moet elke drie uur naar beneden, bij-pinnen. En niet vergeten, want Parkeerbeheer woont naast dit kantoor. Zodra de parkeerwachten naar buiten komen gaan ze eerst deze parkeerplaats controleren. Ben ik even blij dat ik straks op de fiets kan! 

De nieuwe collega's denken dat ze wel kunnen inschuiven en dat er best zeven collega's bij kunnen. Ik denk dat helemaal niet. Maar goed, wel erg fijn dat ze zo blijmoedig en positief zijn.

Er is goede taart op de Rijnstraat, vertellen ze. 'Zingen jullie bij verjaardagen,' vraag ik. 'Hard?' Nee dat doen ze niet. dat brengen wij dan in, vertel ik. 'Op de stoel?' 'Op de stoel.' 'Ze rillen ervan. Het is heel therapeutisch', leg ik uit, 'je wilt niet, je durft niet, maar eigenlijk geniet je er enorm van.'

Het terreintje ligt aan de Weesper Trekvaart, dat is een idioot oud kanaaltje met griebuswoonboten met ongetwijfeld oude rechten voor het leven. Dat maakt zo'n Business Park wel weer fascineren.

'Nooit meer die blik van Ridge'

'Nooit meer die blik van Ridge',  kopt nrc next vanochtend. Vandaag is de laatste aflevering van The Bold & The Beautiful (B&B) bij SBS. Nrc next heeft nota bene een spread over deze meest verslavende soap ooit ever.

Ik kijk nooit meer, weet niet eens meer wanneer het uitgezonden wordt. Maar in de jaren negentig toen het op  prime time was en ik op prime time vaak thuis was keek ik haast elke dag. Ex verachtte me erom, ik schaamde me diep, maar ik kon het niet laten. Als het moest keek ik stiekem. Als dit mijn grootste zonde was dan moest ik die mijzelf maar vergeven.

Ik was niet de enige, begrijp ik. Velen hebben zich gebogen over de vraag waarom de serie behalve zo onzinnig ook zo verslavend was. Niemand minder dat schrijfster en psycholoanalytica Anna Enquist probeerde in NRC het fenomeen een paar jaar geleden te verklaren. Het stikt er van de driehoeksverhoudingen en het is allemaal heel Freudiaans, kort door de bocht. B&B begon in 1987, lees ik nu. Brooke en Ridge zijn in die vijf keer met elkaar getrouwd. En ook vele malen met anderen.SBS stopt er nu meer, maar de distributeur voorspelt dat de serie snel weer op de Nederlandse tv zal verschijnen.

VVD im Winter

Als je je - dankbaar voor alles - op een doordeweekse winterdag door je eigen stad beweegt merkt je dat dat haast niet gaat. Liever een uur met tram en bus dan een uur glibberen op volgesneeuwde fietspaden.

Uit ons onvolprezen Parool: 'De Amsterdamse VVD wil weten waarom in de stad nauwelijks wordt gestrooid op plekken waar geen auto's rijden en maant het stadsbestuur tot actie. De liberalen willen onder meer dat de verplichting voor bewoners hun eigen stoepje sneeuwvrij te maken, terugkeert. Doordat fietsers in elkaars spoor fietsen, zijn slechts dunne strepen op de paden begaanbaar. Afwijken van dat spoor kan gevaar opleveren: het achterwiel schuift weg of het voorwiel gaat een eigen leven leiden, met een val als gevolg. Hoeveel slachtoffers de onbegaanbare fietspaden hebben gemaakt, is onbekend. Volgens het een woordvoerder van het AMC is het sinds vrijdag aanzienlijk drukker op de eerstehulpafdeling. ''Het gaat meestal om gebroken polsen en sleutelbenen.'

En een vervolgbericht van een uur later: 'De Amsterdamse afdeling van de VVD wil bijstandsgerechtigden inzetten om sneeuw te ruimen en te strooien. De partij vindt het onacceptabel dat op veel plekken in de stad nog altijd veel sneeuw ligt, liet ze dinsdag weten. De liberalen willen het verplicht maken om de eigen stoep sneeuwvrij te maken. Enkele jaren geleden stond dat nog vermeld in de Algemeen Plaatselijke Verordening (APV). 'De eigen stoep sneeuwvrij maken, is iets dat iedereen eigenlijk uit zichzelf zou moeten doen. Helaas gebeurt dat niet, dus pleiten wij ervoor deze verplichting weer in te voeren', stelt Piek.'

Thuis werken

Gistereravond overleggen we nog even. We gaan toch niet naar Capelle? Nee, we gaan niet naar Capelle! Ik voel me werkelijk de koning te rijk nu ik tot acht uur in mijn bedje mag blijven liggen. Mmm! Ik hoef de wekker niet eens te zetten.

En o! hoe gelijk we hebben. Wat lees ik om negen uur op de site van de Volkskrant: 'Het verkeer in de regio's Den Haag en Rotterdam heeft dinsdagmorgen veel last van de sneeuw. Op vele plekken zijn al lange files ontstaan. Vooral op de A4, A12 en A13 staan al lange files. Het sneeuwgebied trekt nu naar de regio's Amsterdam en Utrecht. Ook daar gaat het verkeer last krijgen van de sneeuw. (...) Treinreizigers moeten ook dinsdag door de winterse omstandigheden rekening houden met langere reistijden. Tussen Gouda en Den Haag is dinsdagochtend geen treinverkeer mogelijk door een defecte spoorbrug. Reizigers moeten op dat traject rekening houden met een vertraging van ruim een uur. Tussen Amsterdam en Utrecht rijden minder treinen door een wisselstoring.

De tablet

Als het niet de sneeuw is, of de trein, of de btw op cultuur, dan is het ook wel eens de tablet die de gedachten vult. Vinnie heeft al weken geleden een iPad gekregen via meneer zijn man en omdat ik zo gretig was mocht hem een paar dagen lenen. De heilige iPad. Iedereen in mijn werkomgeving heeft er een, alleen ik niet. En ik wil er een hebben en vrees tegelijkertijd dat ik hem na twee dagen verveeld terzijde werp. Dus mag ik hem niet kopen van mezelf. Het is raar om op andersmans tablet te verkeren.  Je zit gewoon midden in iemands privé. Welke bladen hij leest, welke sites hij graag bezoekt...

Vorige week op het seminar noemde iemand de tablet een family device, dat betekent dat het hele gezin erop gaat. Dit is tegenstelling tot de smartphone die hoogstpersoonlijk is. Dus op Vinnies tablet voelde ik me niet vrij dingen te gaan downloaden en uitproberen. Uiteindelijk vond ik YouTube-filmpjes kijken op de bank het leukst op de iPad. Dat noemen ze de lean back-functie van de tablet. Het is een ding om bij te ontspannen. Enfin, Vinnie vindt er inmiddels ook al niks meer aan, zegt hij, maar hij kookt met de iPad, aan de hand van filmpjes.

Nu stuurt hij een geestig filmpje over Motorola die iets revolutionairs aankondigt en de iPad naar het stenen tijdperk verwijst.

Om alvast in de sfeer te komen

Plaatje

Ik ben in staat om nog een hele zondag mandala's te kleuren, dus het is heel goed dat K. en F. bellen of we mee gaan wandelen. We gaan naar De Bilt, en verdwalen er compleet, in die sneeuwpracht ziet het er volstrekt anders uit dan anders. Dus we dolen tweeëneenhalf uur door schitterende stillevens. Jammer dat we geen sleetjes hebben.

Tibetaans kleuren

Het heerlijke weekend in het klooster indachtig - hoe lang is dat geleden: twee, drie weken? - een poging iets van die rust en tevredenheid terug te vinden. Ditmaal het Tibetaanse kleurboek er maar weer eens bij gehaald. Terwijl ik bij de vorige afbeeldingen mijn eigen kleurimpulsen volgde ga ik nu de kleuren van het origineel volgen. Dat is ook mooi. Het ziet er nu nog echter uit.

Uren met het kwastje binnen de lijntjes blijven. Wel weer heel mooi, al zeg ik het zelf. 'Je kunt er wel mousepads van maken', zegt Bobby. 

Zondagse zorgen

Bezit is een hele zorg. Als het zaterdagavond in Utrecht eindelijk echt begint te sneeuwen, op Bobby's galerij waait de sneeuw minstens tot 20 cm op, en tegen de voordeur en de ramen staat een heus wandje sneeuw, dan ga je toch al gauw weer tobben: hoe kom ik maandag in Capelle, of in Amsterdam? En: hoe staat de bolide er in godsnaam erbij?

Dus nog vóór de ochtendkoffie strompel ik naar de Nijenoord, de eerste straat waar je nog gratis mag staan. Bolide is lekker ingesneeuwd. Maar: ónder de bolide ligt geen sneeuw, dat had ik nog niet bedacht, dat biedt perspectief. Eerst ramen vegen, vegen en nog eens vegen. En dan proberen. En kijk: vérse sneeuw valt alleszins mee. Het knerpt als de ziekte en remmen klinkt ook niet jofel, maar eigenlijk kom ik proboeemloos van de parkeerplaats af. So far so good.

'Assange: Chick Magnet'

Liesbeth Wytzes heeft een geestig raak stukje over de vrouwen van Assange  in haar rubriek "Vrouw van de wereld' in Elsevier:  Ik citeer wat, maar lees vooral de hele column.

(...) Je kunt denken van Julian Assange wat je wilt, het is vermakelijk hoe hij de gevestigde orde op zijn grondvesten doet schudden en hoe allerlei deskundigen en serieuze geleerden deftig hun bezorgdheid uiten. Een soort digitale Robin Hood, een Rode Pimpernel, die telkens opduikt waar je hem niet verwacht. Ik denk: wat een knappe jongen is dat, die Assange, als ik die in huis had, had ik nooit meer computerellende!


Nu zijn er meer die hem een knappe jongen vinden, want uit berichten in wat buitenlandse kranten begreep ik dat Julian ondanks zijn grijze haar algemeen gezien wordt als een onweerstaanbare chick magnet. Hij is bekend en tegenwoordig nogal veel in het nieuws, dat is kennelijk genoeg om de vrouwtjes en masse achter je aan te krijgen. Een vriend van hem, die anoniem wilde blijven, had hem zelfs wel eens gewaarschuwd: ‘Pas op met die vrouwen, Julian, dat gaat nog eens helemaal mis.’ En hij had gelijk.

Een Zweedse mevrouw had Assange van de zomer uitgenodigd voor een seminar. We weten allemaal dat het boeken van een hotel in Zweden bepaald geen peuleschilletje is, en die mevrouw, een gastvrij type, wilde haar gast die ellende kennelijk besparen en bood hem dus een slaapplaats aan chez elle. Nu las ik ergens dat die mevrouw nogal klein behuisd was en niet beschikte over een goed geoutilleerde logeerkamer. Je maakt mij dus niet wijs dat ze haar gast uitnodigde zonder enige erotische bijgedachte.

Nou ja, na de lezing gingen ze dus samen naar haar huis, dronken nog wat, en van het een kwam het ander. Ze gingen naar bed en de volgende dag gaf deze mevrouw nog een feestje voor haar gast. Een andere Zweedse sleepte Assange ook mee naar haar huis en ook zij maakten er een dolle boel van. De ene Zweedse schoot in de stress toen ze besefte dat ze wel een een nare ziekte van haar activiteiten had kunnen oplopen en probeerde Assange te bereiken, dan kon hij een soa-test ondergaan. Tijdens die zoektocht vond ze de andere onenightstand – dit is waar ik alweer achter mijn oren krab. Hoe kan dat? Worden de vriendinnen van Assange op een lijst bijgehouden en is die ergens te vinden, op Wikileaks wellicht?

Maar het allerraarste is dat ze vervolgens naar de politie gingen, volgens hun advocaat omdat ze de politie advies wilden vragen en omdat ze dachten dat ze misschien een hiv-besmetting hadden opgelopen. Hun advocaat vindt dat helemaal niet raar. Nou, dat is het anders wel. Het is heel erg raar. Wie gaat er nou om zoiets naar de politie? Wat gingen ze vragen? ‘Agent, ik voel me niet zo lekker, denkt u dat ik ziek ben?’ Kom op. (...)

De hele column

Bezaz

Te Doesburg koop ik Vinex-vrouwen van Naima el Bezaz. 'Is het een cadeau of voor jezelf', vraagt de boekverkoper die ik net twee uur aan de tand gevoeld heb. Het klinkt mij in de oren alsof hij zich niet kan voorstellen dat ìk zo'n niemendalletjes voor mijzelf koop, dat ik enorm door mand val. Dat ik literatuur, litartuurkritiek, maatschappijkritiek, biografieen, zou moeten lezen. Niet een Marokkaanns niemendalletje over Vinex-vrouwen.

Het boek is in een week tijd vier keer herdrukt en het gaat verfilmd worden, dus je verwacht het op en der tafels, maar nee. Verkoop je het een beetje, vraag ik hem. 'Neu', antwoordt hij. 'In Doesburg heb je geen Vinex-wijken'. Alsof je zo'n boek voor de herkenning leest!

Vandaag heb ik het boek gelezen. Bezaz schrijft lossig, terloops, geestig, raak. Het is soort van licht. Maar ook naar. Van mij mocht ze wel wat doorgaan, verder gaan, gedachten uitwerken, afmaken. Maar hoe dan ook: ik vind het interessant om een vrijdenkende Marokkaanse over haar Nederlandse landgenoten te horen. Natuurlijk geeft het óók herkenning. Tenslotte heb zelf van 94 tot 99 in een Vinex-achtig wijkje gewoond, wat een hele belevenis was. Ik had in die tijd een Marokkaanse werkster, van origine een hoogopgeleide vrouw. Met een familie in Marokko met broers en zussen in hoge functies in Marokko. Ze was nog steeds hoogopgeleid en weldenkend, maar de emiigratie naar Nederland had haar in een tamelijk uitzichtsloze positie gebracht.  

Schrijvers als deze zijn goed voor een cultuur.

Politica's

Schitterende foto van Werry Crone in Trouw. Femke Halsema en Jolanda Sap na afloop van de persconferentie.

Gisteren streden de waanzinnige files en het aftreden van Groen Links-fractievoorzitter Femke Halsema om het hardst in het nieuws. Ik stapte om een uur of 13 in de auto, toen ik de radio aanzette en hoorde dat er een persconferentrie zou zijn/komen met Femke Halsema. De persconferentie was nog net begonnen, Femke was in geen velden of wegen te bekennen, maar de verslaggeefster moest de tijd maar vollullen. Vervolgens werd de persconferentie gedurende een half uur integraal uitgezonden en de daaropvolgende uren dat ik in de filde stond elk half uur - zo niet elk kwartier - herhaald.  Afgewisseld met fileleed. Sinds ik forens zou ik heel graag radiocommentator willen worden. Al die herhalingen! Hergebruik van content noemt men dat tegenwoordig. Eenmaal thuisgekomen zette ik het Journaal aan, waar je ook alleen maar fileleed en Halsema & Sap zag.

Waar moet je als krant de dag na zo'n dag over publiceren? Toch ook fileleed en Halsema. Blijkbaar. Maar de foto van Werry Crone maakt alles goed. Twee politica's, die eruit zien als winkelende vriendinnen.

Het Holland van Jan Blokker

Diep in de nacht de documentaire 'Het Holland van Jan Blokker'. De journalist/historicus/schrijver/columnist neemt op geheel eigen relativerende wijze de kijker mee langs zestig jaar journalistiek Nederland. Hij is beroemd, maar eerlijk ik las hem niet veel. Hij was niet mijn columnist. Dat waren Renate Rubinstein en Peter van Straaten.

Nu is het vooral vertederend om Blokker zo oud en ziek in beeld te zien en zo vrij te horen vertellen. Zijn vrouw die zorgzaam om hem heen tuttelt maakt het nog toegankelijker.

Vier journalisten bezochten Blokker de laatste twee jaar voor zijn dood met zekere regelmaat thuis. Hij wil niet ziek zijn. Niet ziek in beeld. Maar laat het toch toe dat ze hem filmen. Dat knippen ze er wel uit, zegt zijn vrouw. Dat doen ze niet, zegt hij, leer mij televisiejournalisten kennen.

Aan zijn werktafel, omringd door boeken, vertelt hij over het vrijzinnig-liberale milieu waarin hij begin jaren dertig opgroeide, in Amsterdam-West, over de oorlog en zijn eerste baan als verslaggever op de kunstredactie van het Parool in 1952. Hij zette zijn journalistieke carrière voort bij het geruchtmakende, satirische tv-programma 'Zo is het toevallig ook nog 's een keer', schreef voor de Volkskrant, Het Parool en NRC, werkte voor de VARA, was televisiechef van de VPRO.

Het is niet erg gefocust, het zwabbert. Zoals de menselijke geest zwabbert. Dat is best prettig. Blokker is streng over journalistiek. Is tegen opiniepagina's waar iedereen maar zijn mening neer mag pleuren. Hij houdt niet van geautoriseerde journalistiek. Wat gebéurt er, dát moeten journalisten blootgeven. Best prikkelend.

Aanbevolen. Het Holland van Jan Blokker

Code Rood

Sneeuw in Holland. We mogen de straat niet meer op. Hoezo niet mogen? Ik ben er al. Op straat. En er is geen weg meer terug. Ik ben al drie uur onderweg en ergens bij Vinkeveen. De ring A10 staat helemaal vast, hoor ik op de radio. Driemaal in de rondte. De Zeeburgertunnel is afgesloten. Hani501 belt dat ze er uren over heeft gedaan van Zeist naar de Rivierenbuurt. Staat nu definitief vast op de Van Woustraat. Daar ben ik nog lang niet.

Ach, ik vind het best lollig, zo erg als het is. Op Radio 1 hoor ik een geestig verslag van verslaggever Jeroen Wielaert die al 4 uur op de A10-west staat. Hij heeft 3 uur gedaan over afslag Bos & Lommer en afslag Olympisch Stadion. De mensen gooien sneeuwballen met elkaar op de snelweg.

Het KNMI heeft Code Rood afgekondigd. We moeten de deur niet meer uit. Vanmorgen vroeg was het nog Code Oranje. Maar toen ik dat hoorde zat ik al lang - en nog geheel probleemloos - in de auto naar Capelle. Alleen maar omdat ik er een belangrijke afspraak had. De afspraak kwam niet opdagen.

Straks, eenmaal uít de auto, dan ga ik het allemaal ook nog móói vinden.

Doesburg

Hoofdpijn. Griepje? Afspraak te Zutphen wordt op het nippertje verzet naar Doesburg. Doesburg? Waar ligt dat? Het is niet verder dan Zutphen, zegt de afspraak. Er zijn weer eens alarmerend berichten over het weer, dus ik ga maar vroeg op pad. De planner zegt 1 uur en 19 minuten, maar dat kan niet waar zijn. Laatst was Arnhem ook al zo ver.

Twee uur later. Beeldschoon plaatsje, Doesburg ligt aan de IJssel, maar dan niet de Hollandse IJssel, waar ik eerder deze week lang toerde. Parkeren doe je hier onder de Grote Kerk voor 1 € per uur.

Doesburg is zo onstads, zo niet van deze wereld, zo niet hip. Maar mooi, oud, authentiek. Interview heet dit wat we doen. We zitten in een klein keukentje. Tussen troep en dozen. Mijn voorstel om in een café te gaan zitten wordt met enige ontzetting afgewezen. Why? Is dat te stads? Te duur?

Ondertussen heb ik hoofdpijn, ik vind alles stom, wil liefst naar huis, naar bed. Mijn vragen slaan niet aan, zijn antwoorden ook niet. Aan het eind zegt hij dat hij het leuk vindt dat ik er was, dat hij als oosterling altijd genegeerd voelt door westerlingen. Now we're talking, maar als we doorpraten slaat het weer dood. Misschien kom ik wel terug, zeg ik, ik heb een beetje hoofdpijn. Toch niet door mij? vraagt hij.

Langs de Hollandse IJssel

We hebben Kerstontbijt voor alle redacteuren in Hotel New York te Rotterdam. Vorig jaar hadden we daar ook al Kerstontbijt . Toen huisden we nog bij Sloterdijk te Amsterdam, maar wisten we al dat ze ons naar Capelle gingen verhuizen. Toen hoopten we nog dat met argumenten dat tij te keren was. Het Kerstontbijt toen was goedbedoeld en lekker, maar vreselijk. Er waren ook al collega's vanuit Houten  naar Capelle verscheept, van wie sommigen uit Nijmegen moesten komen. Het waren heus aardige mensen, maar zij waren ook tamelijk mies  en mopperig van de dingen. Wij konden hun verhalen er niet goed bij hebben.

Nu is het allemaal anders. Het ontbijt is lekker en leuk. De nieuwe collega's en wij zijn aan elkaar gewend geraakt en ook een beetje gehecht en zij gunnen ons onze terugkeer naar Amsterdam van harte. Ook al zijn we als Amsterdammers altijd een beetje afgezonderd geweest en gebleven. Er waren van ons uit gezien eenvoudig teveel nieuwe collega's om mee te socialisen. Liever werkte je hard door om weer naar huis te kunnen.

Na afloop van het kerstontbijt gaan we met zijn vieren in mijn bolide door Capelle: Nieuwe Baas, Vinnie, Roro7 en ik. Even toeren langs de Hollandse IJssel. Voor het eerst even verder dan het oerlelijke bedrijventerrein. Op zoek naar iets pittoresks en naar Jan Peter Balkenende.

Het is aftellen. En op de laatste dag - hoe eerder hoe liever- zullen we hier ergens uit eten.

BTW

Nog meer rood pluche. Wat ik dan ook wel weer met spanning volg: dat de Eerste Kamer tegen de verhoging van het btw-tarief voor de podiumkunsten heeft gestemd. Tijdens de algemene beschouwing bleek vorige week al dat de Senaat er anders over denkt dan de Tweede Kamer, die de verhoging van de tickets voor concerten en andere culturele voorstellingen per 1 januari goedkeurde. Nu steunde een meerderheid gisteren een motie daartoe van de PvdA.

De Eerste Kamer (nu nog zonder PVV) komt opeens veel meer in beeld. Die kan geen wijzigingen in kabinetsvoorstellen aanbrengen, maar wel een eindoordeel vellen. De PvdA, indiener van de motie, dreigt nu het volledige belastingplan voor 2011 te torpederen als de regering de motie niet uitvoert. Dat belastingplan wordt volgende week besproken in de Senaat. Voorafgaand aan de stemming eist de PvdA dat Mark Rutte vóór het debat de Kamer per brief laat weten wat hij met de motie gaat doen.

VVD-senator Fred de Graaf vroeg Rutte wel nog eens 'goed' na te denken over de datum van de invoering van de btw-verhoging. De VVD ziet liever dat het kabinet andere fiscale maatregelen treft om het ondernemerschap in de culturele sector te bevorderen.

Messiah

Het is een prachtige uitvoering door de Accademia Bizantina en het RIAS Kammerchor. De dirigent is Ottavio Dantone. Wij van de cursus Zing & Beleef Händel zitten op het balkon linksachter. Het is een hele zit, zo'n Messiah op een doordeweekste dinsdagavond,van 19.30 tot 22.30 en halverwege dreig ik even in slaap te vallen, maar Reenske houdt me gelukkig bij de les.

Onze dirigent heeft tijdens de cursus ons niet alleen laten zingen, maar ook veel verteld over Händels leven. Op een eigenzinnige wijze.Grappig, vermakelijk, gedreven. En dan liet hij stukken horen. Zing & Beleef is een heel goed educatief concept. Toch is me weinig tot niets bijgebleven. Leen ik ik maakten dan grapjes over, dat hij zo leuk vertelde en dat we werkelijk niets onthielden. Nu maar wat info van een educatieve kindersite.

Händel was 57 jaar oud toen hij werd uitgenodigd om een aantal benefietconcerten in Dublin te komen geven. Händel woonde in Londen en had weinig zin in de lange reis. Vier jaar daarvoor had hij een beroerte gehad, en sindsdien leed hij aan allerlei kwaaltjes. Bovendien had hij met speculeren veel geld verloren. Hij was zwaar depressief en kwam nauwelijks de deur uit.

Een paar maanden later ontving Händel een tekst met het verzoek er een oratorium, een compositie voor solisten, koor en orkest, van te maken. De tekst kwam van Charles Jennens en bestond uit losse bijbelteksten die samen het verhaal van het leven van Jezus vertelden. Händel had wel eens eerder met Jennens samengewerkt, en vond Jennens eigenlijk 'een ijdele domkop, die gek is geworden van zijn eigen geld'.  Toch inspireerde de tekst Händel. Hij ging zelfs met zoveel enthousiasme aan het werk dat hij het hele oratorium binnen 24 dagen af had . Hij werkte zo hard dat hij nauwelijks de tijd nam om te eten en te slapen, en hij was zo chagrijnig dat zijn bedienden bang waren dat hij gek aan het worden is. Het oratorium kreeg de naam Messiah.

Het was geknipt voor een benefietconcert, en Händel vertrok goedgemutst naar Dublin waar het nieuwsgierige publiek hem als een held werd ontving. De kaartjes voor de première vlogen de deur uit. Jammer genoeg konden er maar 600 mensen in de zaal, maar de organisatoren hadden een slimme oplossing bedacht om meer toehoorders te kunnen plaatsen. Ze zetten een berichtje in de krant waarin de dames werden  gevraagd of ze de hoepels uit hun rokken wilden halen, en de heren of ze hun zwaarden thuis wilden laten. Zo kunnen er nog eens honderd mensen het concert bijwonen.

Volgens ooggetuigen moet het een schitterend concert zijn geweest met uitstekende solisten. Eén muziekliefhebber is zelfs zo geroerd door een zangeres, dat hij haar toeriep: 'Mevrouw, dat hiervoor uw zonden u vergeven mogen worden!'

Zoekende naar een passend filmpje vind ik een filmpje van RTV Drenthe van het Toonkunstkoor te Emmen.

Lichtjes

In mijn naaste omgeving (familie, vrienden, collegae) merk ik een zekere weerstand tegen kerstversiering. Het is volgens mij onwennigheid, maar ergens diep in het hart zit er ook een diepe hunkering.

Een kerstboom, kerstlampjes, een kerstster, een kerststal... dat dóe je niet. Maar: ook al heb je iets nooit gedaan; men kan om. Echt.

Zo stuitte ik tijdens de koopwoede in de cadeauwinkel afgelopen weekend te Woudsend ook op een prachtige collectie papieren kerststerren. Er wordt een fitting en een snoer met knippertje van vier meter bij geleverd.

De rode  (links) hangt nu voor het keukenraam, om het leven van de mensen op de woonboten aan het Lozingskanaal wat op te fleuren. De groene (rechts) hangt aan de voorkant van het huis.  Het is echt fleurig en opwekkend.

Apps

Woensdag hebben we een seminar waarbij ik de 46 cursisten welkom mag heten. Het gaat over mobiel boeken uitgeven op iPad en iPhone. Nu wreekt het zich een beetje dat ik nog geen iPad heb. Ik twijfel namelijk welke ik zal kopen en wanneer. Je hebt een van € 499, maar die kan alleen op wifi, je hebt een van € 599, die heeft 3G, en er komt een nieuwe aan met weer een beter scherm, heb ik van horen zeggen.

De meeste mensen die ik ken die er een hebben, hebben die van € 499, en als ze overal willen internetten gebruiken ze hun iPhone. Want een 3G-abonnement is prijzig.

Wat wíl je er dan mee, vraagt Bobby. Ik wil hem leren kennen, ik wil er de krant op lezen en misschien ook wel tijdschriften. Nooit meer oud papier. Ik wil er waarschijnlijk ook boeken op lezen. En er zitten allemaal leuke dingen op die ik nog niet ken en die ik wil ontdekken. Straks hoeft de computer nooit meer aan.

Ik heb de iPad om eerlijk te zijn al besteld, bij een actie van nrc next, maar dat is die van 499. Daar krijg je dan twee jaar digitaal nrc bij. Maar ook de papieren nrc. Die wil ik dan niet meer zeg ik, dat geeft maar stapels oud papier, ik wil alleen digitaal! Maar dat kan niet. Dat vind ik dan weer raar. Ik heb het aanvraagformulier nog niet teruggestuurd, want ik ben bang dat ik zonder wifi bij Bobby niets kan lezen. Door mij begint hij zich steeds meer een dinosaurus te voelen, zegt hij, met kabel en geen wifi.

Nu moet ik de boeken-apps maar op mijn iPhone bekijken. Vreselijk leuk is het. Kinderboeken-apps. Ze sluiten nauw aan bij de speeltjes die ik te Woudsend kocht.

Opleuken

Omdat ik doorgaans hysterisch vroeg op afspraken ben en anderen vaak een beetje te laat is er regelmatig een zee van tijd over. Zo ook te Woudsend. Ik heb geen idee over Woudsend. Zijn er winkels in Woudsend? sms ik naar Hani501 en ze weet het eigenlijk ook niet. Er zijn twee molens, een ophaalbrug, drie restaurants en er is een Spar.

Zo heb ik een uur stuk te slaan en zigzag ik door het dorp, waar het ene na het andere pittoreske huis te koop staat en dan stuit ik naast het gesloten brac à brac winkeltje op een winkeltje met snuisterijen uit Guatemala en Mexico.

Ik vind mijn huis ineens ontzettend saai en neem eens goed de tijd om de snuisterijen te bekijken. Dit is mijn kans om het leuk te maken. Ik kies handgeschilderde ontbijtbordjes met bijpassende mokken, papieren kerststerren, handgesneden kalebassen voor op de piano, geestige toiletrolhouders, en twee maskers gemaakt op kokosnoten voor in de douche. De eigenares weet niet wat haar overkomt.

Helaas heeft ze geen pin-automaat. Ik heb net 70 euro gepind bij de Spar, maar dat blijkt voor deze inkoopaanval niet genoeg. 

- Hm, dat is jammer, zeg ik tegen de eigenares, maar ook met enig leedvermaak. 

- Hoezo, vraagt ze. 

- Als de automaat niet van je eigen bank is kun je niet twee keer op een dag pinnen. 

- Is dat zo?

- Ja dat is zo. 

Omdat ik het niet helemaal zeker weet of dat anno 2010 echt nog zo is ga ik het voor de zekerheid nog een keer checken, maar het is zo. 'Vandaag kunt  u alleen nog bij uw eigen bank pinnen,' meldt de geldautomaat. Dan moet de helft van de cadeaus maar weer terug.

- Waar ben je? smst Hani501.

- Ik ga mij te buiten, antwoord ik vagig.

- Zit je aan de patat? 

Ik antwoord niet en dan ineens staat ze achter me in de snuisterijenwinkel. Zo groot is Woudsend tenslotte ook niet. Ik voel me enorm betrapt. Maar de eigenares heeft geluk: nu kan Hani501 bijbetalen. Ook haar eigen cadeau.

Vandaag ga ik alle nieuwe hebbedingetjes ophangen. Bobby vindt dat ik zelf moet boren. Ik kan het ook best. Het huis is echt inenen weer veel leuker.

'Laat mij maar thuis'

In Het Parool staat een mooie spread over de thuiszorg. De Amsterdamse (maar van oorsprong Meppeler) fotografe Anke Teunissen heeft een boek gemaakt over oude mensen en de thuiszorgmedewerkers, getiteld Laat mij maar thuis.  Mooie aangrijpende foto's. Je hoopt dat het nog kan dat er elke dag een thuiszorgmedewerk(st)er bij de oude moeder komt, maar je denkt dat dat door de jaren heen al lang wegbezuinigd is.

Ze zetten er wel bij dat hier waarschijnlijk  de meest tevreden klanten geportretteerd zijn, met een dagelijkse vaste hulp, maar dan nog. De thuishulp op deze foto is al 74 jaar, en al lang pensioengerechtigd, maar ze blijft toch twee dagen per week bij deze 93-jarige inmiddels licht demente mevrouw komen. Het boek is uitgegeven bij Kluwer.

Kasteelvrouwen

Ergens in Friesland, tussen Woudsend en Sneek, ligt op een terp een voormalige boerderij waar Hani501 en haar Inge al enige maanden op passen. Ik vind het net een kasteel. Voor wie het bij het oriënteren verder helpt: het vlakbij het Coevordermeer. Ze dromen ervan Kasteelvrouwen te worden en de bouwval op te knappen tot een waar paleis.

Hani501 is nog maar net aan het plattelandsleven gewend en rijdt het liefst de hele dag rondjes op de grasmaaimachine. Ik moet er helemaal nog een beetje aan wennen, maar het plattelandsleven staat haar goed.

De conversaties krijgen ook nieuwe invalshoeken. Zo gaat het enige tijd over 'rentmeesterschap', waarbij ze refereert aan iets wat Maxime Verhagen blijkbaar gezegd heeft. Rentmeesterschap vind ik een uitgesproken CDA-term.

Dus begin ik een heel tegenbetoog over het woord barmhartigheid, ook zo'n term die laatst iedereen ineens in de mond nam, tot Emile Roemer aan toe. Dat ging over 'illegalen' helpen. Wil men als oppositie politiek nog iets bereiken moet men zijn toevlucht nemen tot de Tale Kanaäns. Dan is de kans het grootst dat men een CDA-er raakt.

Maar dat bedoelt ze niet. Ze heeft een breed historisch perspectief op de dingen en wil wel een poosje 'rentmeester' van dit lapje grond zijn.

Lingam

In de winkel van het Tropenmuseum zie ik een steen liggen die ik mooi vind passen op mijn tafeltje waar mijn zelf geslepen spekstenen liggen. Hij doet me denken aan de steen die ik vorige maand aan de Moezel had gebasteld. 

Hoe heet die steen? Het is een lingam, legt de verkoper uit. Dat is geen steensoort, maar zo heet-ie. Het is gewoon een steen. Ze worden met deze vorm gevonden in de Narmada Rivier hoog in de bergen van Mandhata, een pilgrimsplaats in Noord-India. Ze stralen een vibratie uit die je huis - of tempel - reinigt.

De steen zou de mannelijke en vrouwelijke energie vertegenwoordigen, waarbij men de vorm toeschrijft aan de man voor de kennis en de markeringen aan de vrouw voor de wijsheid. Het is een heilige steen, zowel voor hindoes als voor boeddhisten. Eens per jaar is er een samenkomst in de omgeving van de bron van de Narmada rivier, 300 kilometers ten noorden van Bombay, waarbij iedereen zoekt men naar de mooiste steen. Die worden bijgeslepen, handmatig gepolijst en daarna met een soort was behandeld.

Heb ik dát weer. Als je het woord 'lingam' googelt kom je uit bij Tantra Massage en wondere filmpjes. Nou vooruit dan. For your eyes only...

Breiwerk

In het Tropenmuseum is een tentoonstelling is getiteld 'Rood'. Wat een thema's kan men verzinnen! Maar toch. Zelf ben ik het afgelopen jaar overgestapt over rood in mijn huis, ik ben erg bezig met rode draken kleuren, ik heb rode vloerbedekking in slaapkamer en kapelletje, rode cd-kastjes, rode handdoeken in de badkamer, rode lampen, mijn bloh is rood geworden, dus ik moest maar eens gaan kijken.

Het is overweldigend mooi. Rood staat voor van alles: voor geluk, vruchtbaarheid en liefde, maar ook voor macht, geweld en gevaar. Rood kan romantisch zijn, maar evengoed dodelijk. Al deze associaties krijgen in de tentoonstelling een plek in thema’s als de levenscycli, kracht, macht, identiteit, goden, demonen en liefde. Bezoekers zien Armando en Constant naast maskers uit Oceanië, een beeld van Lenin naast een Chinees bruidsgewaad. Ruim driehonderd objecten – zowel etnografische voorwerpen als hedendaagse kunst – prikkelen alle zintuigen.

Deze gebreide Ferrari vind ik wel een van de meest opzienbarende objecten. Hij is gemaakt door de Britse Lauren Porte, een 22-jarige kunststudente. Zij heeft de Ferrari gemaakt voor haar afstudeerproject. Het breiwerk rust op een soort tentconstructie die met kippengaas is overspannen. Voor het gevaarte had ze 20 kilometer rode wol nodig en het duurde tien maanden voordat ze de wagen af had. 

Indiase bonensoep

Het recept van de Indiase bonensoep van afgelopen woensdag. Wegens succes hier geplaatst. Soep is mijn specialiteit. Erwtensoep is lekker, minestronesoep is lekker, maar deze Indiase bonensoep smaakt net weer ietsje anders. Er zit waanzinnig veel groente in. Moet je wel ergens koolraap en pastinaken kunnen kopen, en dat kan tegenwoordig bijna alleen maar op de markt, want de supermarkten hebben al die ouderwetse groenten niet meer, maar je kunt ook wel wat weglaten of door iets vergelijkbaars vervangen. 

We zijn het er over eens dat juist al die Indiase kruiden maken dat je vlees niet mist. Deze is eenvoudig. Er moet 'currypasta' in, dat had ik niet, ik heb garam  massala genomen. En als je dat niet hebt, dan kan het natuurlijk ook met een kerrie. En als je geen zwarte-ogen-bonen hebt, dan neem je gewoon witte of bruine bonen.  Klik twee keer op het plaatje en het wordt leesbaar.

Ras-patat

Onder de genietingen van een Capelse lunch ('Ras, da's andere patat') nemen we door hoe Vinnie zich nog sterker kan profileren. Het lijkt mij leuk dat hij een esoterisch hoekje neemt op de site: runen, tarot, I Tjing... Daar kunnen onze lieve lezers hun levensvraagstukken inbrengen en wij verzinnen daar dan een ongezouten advies bij - op grond van zo'n medium.

Veel verder dan 'het faillissement zit tussen uw oren' komt hij nog niet, maar RoRo7 en ik willen het hem wel leren.

Het jaar loopt een beetje ten einde. Iedereen heeft nog veel overuren te compenseren, behalve ik. We gaan uitdunnen. Daarom nemen we de laatste vraagstukken door. Wie doet wat wanneer? Gaan we nog een kerstborrel doen, tenslotte? Een avond om nooit te vergeten? RoRo7 heeft echter twee weken kerstreces en niet om het een of ander, maar dan wil ze ons liever niet zien.

Angstig of perfectionistisch?

Het is nog steeds niet weg, die RSI. RSI is vooral psychisch, valt te lezen op Elsevier.nl. Hulp van een gedragstherapeut of psycholoog heeft een beter effect op mensen met RSI dan aangepast meubilair of houdingsoefeningen. Dat blijkt uit het promotieonderzoek van revalidatiearts Marjon van Eijsden.

Zij vond dat ongeveer 40 procent van de mensen die voor hun werk vooral achter een computer zitten, last heeft van RSI. De klachten bestaan uit pijn in armen, schouders en nek en zouden worden veroorzaakt door vaak dezelfde beweging te herhalen, bijvoorbeeld door de muis van de computer te gebruiken. Volgens Van Eijsden ervaren mensen die zeggen geen klachten te hebben ook wel eens pijn, maar vinden zij dat dit bij het werk hoort en hebben ze er geen last van. Angstige mensen of perfectionistische mensen zouden zich wel veel zorgen maken over de gevolgen van de klachten. Zij zeggen vaker te lijden aan RSI. 

Cognitieve gedragstherapie is zinvol voor angstige mensen, overdreven perfectionisten hebben baat bij psychologische hulp. Dit zou beter werken dan houdingsoefeningen of een aangepaste werkplek, wat tot nu toe de gebruikelijke behandeling was van RSI-klachten. Therapeuten moeten bij de behandeling van RSI-klachten ook vooral niet te somber reageren, adviseert Van Eijsden.

Student Aan Huis

Het is wel fijn dat men in de trein kan bloggen. Dan hoeft dat weer niet 's nachts.

Voor wie er maar niet uit komt met zijn/haar computer is er nu de organisatie Student Aan Huis. Van de week is de 10 duizendste klant geworven. Men werft oa op de 50+-Beurs. Maar wil je ook 50-ers werven dan werkt de foto bij het verhaal van een 80-jarige wellicht een beetje tegen.

Tarief: € 9 voor het voor komen fietsen, € 9 per half uur, € 9 abonnement.

Het is natuurlijk wild aantrekkelijk - en al helemaal tegen dit tarief - om een Student Aan Huis te krijgen. Zomaar. Ligt het aan mij? Het klinkt toch ook een beetje als een quasi onschuldige escort-service.

'Spitsalarm'

Wout sms't laat dat er file-alarm is. Echt weer zo'n ANWB-ding, denk ik, verdringend dat ik er dinsdag ca 3 uur over gedaan heb om te Capelle te geraken, waarvan bijna een uur muurvast in Nieuwerkerk. Ik besluit het open te houden tot de ochtend, en dat het allemaal vast wel meevalt.

Op de radio zeggen ze om half zeven ook dat het minder erg is dan verwacht, alleen in Drenthe sneeuwt het en en rond Arnhem, maar het is vooral 'verraderlijk', 'je kunt het niet zíen'. In de randstad is er eigenlijk niets aan de hand, nog niet, zeggen ze er dreigend bij, maar in Den Haag is het wel spekglad. Dat melden dan weer luisteraars.

Ik besluit - nog steeds tegen beter weten in - tot de auto, tot ik zie dat er centimetersdikke ijzel op de ruiten zit. De nieuw aangeschaftede-icer helpt geen mallemoer. Dan toch maar naar Station Muiderpoort. Onderweg langs de Insulindeweg hebben de auto's helemaal geen ijs op de ruiten. Ik woon ook echt oer daar op de dijk. En ja hoor: Vertraging. Propvolle trein. Japanse toestanden.

De Telegraaf uit forse kritiek op het 'Spitsalarm. 'Het is slecht dat je hoog van de toren blaast', zei Patrick Potgraven van de VerkeersIinformatieDienst in het programma 'Ochtendspits' van WNL. Ook op Radio West was Potgraven kritisch op de waarschuwing van de ANWB. 'Dit soort waarschuwingen moet je aan de overheid overlaten.' Volgens de VerkeersIinformatieDienst is het nu drukker dan normaal, maar dat komt juist doordat mensen vanwege het 'Spitsalarm' vroeg op pad gingen.

Likorette

Enno heeft als afscheidscadeau voor Frances een Deventer Almanak en voor mij een koffielikeur mee. Het is eigenlijk een likorette, daar zit minder alcohol in. Het is een coffee cream, een streekproduct van het merk De Pelikaan. Uit Zutphen. Aanbeveling: 'Het geheim van een opgewekt humeur'.

Het is een mooi afscheid. Niet zwaar. Wel een beetje weemoedig. Frances heeft voor de Glühwein gezorgd en ik voor vullende een Indiase bonensoep. Het oeverloze gelach met haar zal ik enorm missen. Daar helpt geen likorette aan. Nooit heb ik met iemand zo gelachen. We lachten om alles. Om niets. Haar Ries zegt dat hij altijd wist wanneer wij belden. 'I suppose it was Lucie Theodora on the phone?' Wat is het geheim van zó met iemand kunnen lachen?

De Turkse kapper aflevering 4

De dag dat Frances en ik afscheid gaan nemen van het tweede blad dat we maken. De opdrachtgever voor wie we het maakten is door het faillissement op het idee gekomen dat hij juridisch niet meer aan ons verbonden is. Hij wil zijn geld nu anders en elders besteden. Goedkoper. 

Het zijn barre tijden. Zelf doen we nu ook alles low budget. Dit afscheid doen we bij Frances thuis. Haar huis is nu klaar. We hebben alle freelancers genood en we hebben ze zelfgemaakte Glühwein en soep beloofd. Vandaag blijf ik Amsterdam om soep te koken. Als ik bij de Turk ben om de ingrediënten te halen zie ik de kapper weer, waar ik al maanden niet geweest ben. Mijn haar is inmiddels behoorlijk lang en woest, en wordt almaar langer en woester. Als ik het wil verven is één pakje verf echt niet meer toereikend. Laat ik het eraf laten halen.

Vandaag staat er ineens een krullenjongen in de Turkse kapsalon. Hij gaat mij knippen. Dit moet de man van de kapster die mij eerder dit jaar zei dat hij mij wel mooi een strak jongenskapsel kon aanmeten. Maar daar heb ik mij vandaag niet op ingesteld. Ik formuleer mijn wensen, maar hij praat lang zo goed niet Nederlands als zijn vrouw. Als ik vraag of hij het haar van achteren 'in een puntje' wil knippen snapt hij dat niet. Wel snapt hij: 'in een V-vorm. Wat snapt hij wel en niet? Waarom helpt zij mij niet?

O. Zij is er voor de vrouwelijke klanten die geen mannen verdragen. Er komen diverse gehoofddoekte Marokkaanse vrouwen binnen, die duidelijk schrikken van zijn aanwezigheid. Maar zij is zij, en die klanten kunnen achterin de zaak geknipt worden, waar geen ramen en geen mannen zijn. Daar onder elkaar maken die vrouwen trouwens veel plezier en lawaai.

Er komen ook drie gehoofddoekte vrouwen langs die een ruimte willen huren voor een afslankstudio. Waar gaat het om? Een ruimte waar ze twee keer per week in willen waar dikke vrouwen aan een apparaat kunnen. O ja hoor, zegt de Turkse kapster, we hebben wel wat ruimtes en zij komt uit bij de kapsalon op het Mosplein. Dat is wel boven een herenkapsalon, en dan moeten de dames dóór de herenkapsalon, maar als dat geen bezwaar is?

Deze kapper doet er heel lang over. En ook hij fohnt weer alle krullen uit mijn haar. Terwijl hij zelf zoveel krullen heeft!

Aflevering 1
Aflevering 2
Aflevering 3 

Leaks

Heel DWDD is gewijd aan Julian Assange van WikiLeaks. Peter Vandermeersch, Alexander Klöpping, Gerard Spong, Jort Kelder, Jack de Vries en Marc-Marie Huijbregts roepen van alles over  tafel. Ze  zijn allemaal verontwaardigd, behalve dan Jack de Vries, die het opneemt voor overheden. We staan aan de vooravond van een nieuw tijdperk, zeggen ze allemaal. En: WikiLeaks is een journalistiek medium.

Volgens Spong gaat het 'zedendelict' waar Assange voor gedaagd is een seksuele ontmoeting waarbij het condoom geknapt was, wat in Zweden als verkrachting zou gelden. Volgens Spong heet dat in de UK geen verkrachting. Maar Trouw schrijft dat de verdenkingen van zedenmisdrijven die de autoriteiten in Zweden tegen Assange hebben, zijn ook in Groot-Brittannië strafbaar zijn. Assange ontkent de beschuldigingen met klem.

Internetjournalist Alexander Klöpping kende ik nog niet, vind ik helder. Dat de overheid steeds meer van ons weet en ons niet beschermt, maar alleen zichzelf. Hij heet een spraakzame nerd van de nieuwe generatie te zijn. Eentje van het type dat uitsluitend fietst met Google Maps, boeken leest op zijn telefoon en te allen tijde minimaal vijf gadgets met zich meesleept. Alexander is een ster in het signaleren van trends op het web en de technologie. 24/7 ingeplugd en overal als eerste bij. Hij adviseert hij bedrijven en politieke partijen hoe te overleven op internet en geeft hier lezingen over. 

En Jack de Vries maar met zijn hoofd (oren) schudden als deze Alexander het woord voert.  Alexander werkt voor Jort. En Jort Jack  maar op de schouders slaan.