Bij ons allebei is de cruciale collega er niet meer. Bij mij gaat het zelfs om twéé. Met ontslag gegaan en/of ziek. Onze bazen lijken niet van zins die te vervangen. Ze praten heel vriendelijk met ons, begripvol, hoe-ga-je-dit-oplossen, we-gaan-je-helpen, goed-dat-je-aan-de-de-bel-trekt, het-laatste-wat-we-kunnen-hebben-is-dat-jij-eraan-onderdoor-gaat, Maar dat is het dan. We doen het werk van de collega er dus zolang maar bij, schaken op 10 borden tegelijk. En dan ben je ergens nog trots ook dat het lukt.
Thuis gooien we de agenda's leeg en liggen we 's avonds voor dood op de bank. Of liever nog met onze eigen muziek op onze eigen kamers. We praten er niet meer en luisteren er liefst ook niet meer naar. Dit soort verhalen is immers niet om aan te horen. En dan weet ik ineens ook niets meer te bloggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten