Deze ochtend breng ik door aan tafel bij de heer Bijltjes, eigenaar van de firma
Ergoshop, gevestigd op een bedrijventerrein bij Gouda. Evenals ons beider vriend de
arbo-arts (Robèr heet hij, hoor ik nu) neemt meneer Bijltjes de tijd. Ook hier ben ik weer twee uur. In die twee uur nemen we heel wat onderwerpen door, behalve mijn houding en werkplek. Gelukkig is meneer Bijltjes minder geïnteresseerd in mijn persoonlijk wel en wee dan de arbo-arts dat was.
Mijnheer Bijltjes gelooft niet zo in de
frozen shoulder en de slijmbeursontsteking, volgens hem ligt het allemaal aan mijn houding en vooral: aan de stoel. Dat verbaast mij inmiddels niet meer: dat is zijn handel. Wat betreft de houding: mijn knieën moet ik niet strekken maar knikken (dat zei Riekje ook al), en wandelen is beter dan hollen. 'Kijk toch naar zo'n marathon, dat levert tenslotte maar weer blessures op.' En hoe ik fiets? Zeker op zo'n stoer sportfietsje? Dat is allemaal werken vanuit de schouders. Een ouderwetse opoefiets, adviseert hij, dan gebruik je je rug tenminste.
Eerst zet hij me op een kruk. Een hoge kruk. Maar als je voor de kruk kiest moet je bureau omhoog. Hij is tegen de
Stokke-kruk. Die is misschien goed voor een uurtje, omdat je er wel lekker rechtop zit, maar op den duur krijg je daar volgens hem knie-problemen van.
Dan meet hij mij een verrukkelijke stoel aan. Zoeen die wipt, zodat je rechtop kan maar ook achterover leunen, èn hij kiept ook nog een beetje voorover voor als je eruit/-af wilt. Hij is ook erg voor het stáánd vergaderen. Verder heeft hij een speciaal toetsenbord ontwikkeld, waar bij het muisgebeuren recht voor je zit. Dat lijkt mij heel goed, want de muis is een probleem, niet verbeterd sinds de muispen. Het is de beweging opzij, die mij nekt. Er komt ook nog een poosje een ergonoom bij zitten, die mij nogmaals omstandig uitlegt wat ik allemaal afklem als ik zit zoals ik zit.
Wat schuift nou zo'n stoel, vraag ik aan meneer Bijltjes. Want waarom kan deze man twee uur in de showroom met mij praten en komt er geen enkele andere klant? De eenvoudigste is zo'n 1500 euro, vertelt hij. Hij is de enige met zulke stoelen op de Nederlandse markt en hij werkt fijn samen met de UWV. Dus hij kan zelf zijn prijs bepalen. Aha.
Nu gaat hij een advies schrijven, die stuurt hij naar mijn huis. Dat moet ik doorsturen naar Robèr, die er een krabbel onder gaat zetten en aan mij terugsturen. Vervolgens moet ik een verzoek vergezeld door dit rapport naar het UWV inzenden. Die gaan dat dan goedkeuren en dan mij persoonlijk geld overmaken. Gaan we voor twéé stoelen, zeg ik hebberig, ook één voor thuis. En misschien wil ik dan een kruk. En trouwens, ik heb ook recht op een beeldschermbril, weet hij. Vanaf hun veertigste nemen de ogen af, en gaan mensen fout zitten. De werkgever is wettelijk verplicht die bril te vergoeden. En die moet ik niet bij een brillenketen halen, maar bij een echte opticien. Vermeldt u dat dan ook even in uw rapport, verzoek ik.
Als afscheidscadeautje krijg ik een nekkussen mee met gel erin, dat 2 minuten in de magnetron mag en dan langdurig warm en heilzaam is. Het is ook als kruik te gebruiken.
De jurk is gescoord. Sorry, de verhaallijn 'Galajurk' is plotsklaps afgelopen. Ik ga nu natuurlijk niets onthullen, maar het zal niet onopgemerkt blijven. Giensch is een geweldige winkel en het antwoord op al uw damesvragen. Ik hoef niet meer naar Amersfoort, Arnhem en Almelo. 'Hani501, kom!' roep ik vanuit de kleedkamer in de Nokia. En zij komt. Het duurt wel twee uur voor zij er is, en ik stort bijkans in, maar het oordeel is eendrachtig. En voor Hani501 zelf is er ook een passende outfit. De eigenares van Giensch, mevrouw Giensch zelf, is nu mijn vriendin. Voor eeuwig en altijd.
